Την ώρα που στην Ελλάδα είχαν ξεκινήσει οι απογευματινές εκλογικές εκπομπές και ετοιμάζονταν πυρετωδώς τα κανάλια για να ανακοινώσουν περήφανα τα exit poll τους, ο γράφων έμπαινε στο στούντιο για τη μετάδοση του μεγάλου γερμανικού ντέρμπι της 5ης αγωνιστικής. Μπορούσια Ντόρτμουντ – Μπάγερ Λεβερκούζεν. Κοινώς, δύο από τις 3-4 ομάδες που παίζουν το καλύτερο ποδόσφαιρο στη Μπουντεσλίγκα, το πιο επιθετικό, αυτό που φέρνει τον κόσμο στα γήπεδα.

Και τι σχέση έχουν οι εκλογές στη χώρα μας με το ντέρμπι, πέραν της κοινής ώρας κορύφωσης του δράματος; Από μία άποψη δεν συνδέονται. Αν μιλήσουμε όμως με καθαρά προεκλογικούς όρους, τότε οι ομοιότητες είναι αρκετές.

Στις (Ο Θεός να τις κάνει) δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα, όλοι προέβλεπαν ντέρμπι των δύο πρώτων και ότι η νίκη θα κριθεί στο 90’. Κάπως έτσι έβλεπαν το ματς της Ντόρτμουντ με τη Λεβερκούζεν και οι ειδικοί εντός και εκτός Γερμανίας. Κλειστό ματς, ντέρμπι ως το τέλος και λογικά αν νικήσει κάποια, αυτή θα είναι η Μπορούσια του Τούχελ, με οριακό σκορ. Πάρε τώρα περίπατο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α εδώ και 3-0 της παρέας του Παπασταθόπουλου, εκεί. Πλάκα έκαναν και οι δυο, για να το γράψουμε πιο λαϊκά.

Ο Τσίπρας και ο Τούχελ

Άλλη ομοιότητα; Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α έχει (είτε μας αρέσει, είτε όχι) ηγέτη με τεράστιο γκελ στους ψηφοφόρους του που λατρεύεται ως Θεός. Η Ντόρτμουντ διαθέτει πλέον νέο ηγέτη στον πάγκο, που αν γίνονταν δημοσκοπήσεις θα λάμβανε ποσοστά αποδοχής και λατρείας που θα τρόμαζαν τον Γκουαρδιόλα. Μη σας πω και τον Κλοπ, ο οποίος βλέπει γρήγορα να γίνεται…Λαφαζάνης. Να τον ξεχνάει δηλαδή η παλιά του «οικογένεια».

Για όλα υπάρχει εξήγηση. Και αν για το φαινόμενο Τσίπρας ομολογώ πως δεν είμαι αρμόδιος να απαντήσω, ούτε μπορώ να το εξηγήσω με τις γνώσεις που διαθέτω, σε ότι αφορά το…φαινόμενο Τούχελ τα πράγματα μοιάζουν ξεκάθαρα.

Οι Βεστφαλοί που αντιμετωπίζουν τον ΠΑΟΚ την επόμενη εβδομάδα έφτασαν το 11 στα 11 σε όλες τις διοργανώσεις γιατί έχουν προπονητή με μοντέρνο σχέδιο που ξέρει να αξιοποιεί το ρόστερ που διαθέτει. Που δεν…κλαίει σαν κάτι άλλους επειδή του χτύπησε την πόρτα η ατυχία και του στέρησε από 3 ματς τον Ρόις. Προσοχή. Τον Ρόις, όχι τον… Χαλβαδόπουλο. Το αποδέχθηκε, βρήκε άλλες λύσεις, έβαλε βασικό τον Χόφμαν και την Κυριακή πήρε από εκείνον το 1-0, το ξεκίνημα του 2-0 και πολλά τρεξίματα.

Ο Τούχελ δίνει νέο ρόλο στο Μικιταριάν και ο Αρμένιος ανταποκρίνεται με το καλύτερο ξεκίνημα στην καριέρα του. Απελευθέρωσε τον Ομπαμεγιάνγκ που υποσχέθηκε 20 γκολ στον προπονητή του, βάζοντας σχετικό στοίχημα. Έδωσε τα κλειδιά του οργανωτή στον Καγκάβα, με τον Ιάπωνα να θυμίζει πολλά από εκείνα που είδε ο Σερ Άλεξ προ ετών και τον έκανε κάτοικο Μάντσεστερ. Και κυρίως: ξέρει να επιβάλλεται με τη δουλειά του στους ποδοσφαιριστές και όχι με μπλα-μπλα και δημόσιες σχέσεις.

Σταματώ εδώ με τις ομοιότητες, υπό το φόβο ένας εκ των Τσίπρα ή Τούχελ -περισσότερο κάποιοι εκ των φανατικών υποστηρικτών τους- να παρεξηγηθεί και να μας ζητήσει να διαβάσουμε το 3ο μνημόνιο στα γερμανικά για τιμωρία.

Το ντέρμπι των Ελλήνων

Η Λεβερκούζεν παραμένει εξαιρετική ομάδα και ας έγινε βορά στις ορέξεις της ασταμάτητης Μπορούσια. Αυτή την περίοδο οι μεν δεν παίζονται και οι δε απλώς δεν παίζουν αυτό που μπορούν. Σε βάθος χρόνου θα κριθούν όλοι. Δεν έγινε ξαφνικά κακός παίκτης ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, που δε μπόρεσε να κάνει τίποτα στα γκολ του αντιπάλου. Άλλωστε μάλλον εκείνος φταίει λιγότερο από την τετράδα άμυνας.

Στιγμιότυπο που μένει στη μνήμη και έτσι κλείσαμε τη μετάδοση: Η σφιχτή αγκαλιά Τούχελ και Παπασταθόπουλου μετά τη λήξη του ματς. Ένδειξη αμοιβαίας αλληλοεκτίμησης και φυσικά αναγνώριση από πλευράς προπονητή της δουλειάς του Σωκράτη. Ο αρχηγός της Εθνικής (με τη συνδρομή του Χούμελς) κατάπιε τον Κίσλινγκ, εξαφάνισε τον Τσιτσαρίτο και σκούπισε ό,τι περνούσε από τον συγκλονιστικό Γκουντογκάν. Στο ελληνικό ντέρμπι, σημειώσατε 1. Η Λεβερκούζεν πάντως και μαζί της και ο Κυριάκος, διψούν για…ρεβάνς.

ΥΓ. Έχει και αντιθέσεις το ματς με τις εκλογές. Η αποχή (λένε πως) κυριάρχησε στις εκλογές. Μόνο αποχή δεν ψήφισαν οι οπαδοί στο Σίγκναλ Ιντούνα Παρκ. 81.359 θεατές. Το λες και ασφυκτικά γεμάτο, ως συνήθως άλλωστε.

ΥΓ.1 Στην εξέδρα του γηπέδου βρέθηκε και ο Ότο Ρεχάγκελ. 77 ετών και ακμαιότατος. Ένας αναστεναγμός μας βγήκε αβίαστα, όταν σκεφτήκαμε τι είχαμε και τι έχουμε. Όχι μόνο σε πρόσωπα, αλλά σε πλαίσιο, κατάσταση και προοπτική στην Εθνική Ελλάδας. Αλλά αυτά σε επόμενο κομμάτι.

ΥΓ.2 Αποτελεί τιμή να μοιράζομαι τις σκέψεις και τις απόψεις μου με τους αναγνώστες του Sport24.gr. Ελπίζω να γίνω μέλος της παρέας και να μην αποτελέσω απλή… παρένθεση. Να θυμάστε μόνο πως θα υπάρχει ποικιλία στα άρθρα. Όχι αναφορά μόνο σε ένα πρωτάθλημα, μία ομάδα, ένα σπορ. Σε ξένα χωράφια πάντως δε συνηθίζω να μπαίνω, παρά μόνο αν πάρω σχετική άδεια. Iσως αρκετοί να επιθυμείτε περισσότερο αναφορές σε συγκεκριμένο κλαμπ και με δηκτικό ύφος. Λυπούμαι, που λέει και ο Χατζηνικολάου. Τελειώσαμε με το παλιό, που λέει και μια άλλη ψυχή…