Η ευκολία με την οποία ρίχνουμε ανάθεμα σε προσπάθειες επαγγελματιών στον αθλητισμό, όπως και η ελαφρότητα της πρόθεσης για στήριξη χωρίς κριτική, είναι ένα από τα ελληνικά φαινόμενα, που ομολογώ με ξεπερνάει. Και δεν ξέρω αν έχει να κάνει με την παιδεία μας ή εκπορεύεται από αλλού, πάντως οι ομάδες μας δεν παίρνουν ουσιαστική βοήθεια από τους οπαδούς τους πια, ενώ και τα ΜΜΕ έχουν μπλέξει τα… μπούτια τους στο πώς να διαχειριστούν ένα αποτέλεσμα. Ειδικά ένα απρόσμενο αποτέλεσμα.

Τι έλεγαν οι περισσότεροι πριν ξεκινήσει το Παναθηναϊκός-Μπιλμπάο; Πως το φαβορί είναι οι Βάσκοι και εν πάση περιπτώσει ό,τι και αν γίνει οι πράσινοι ας φύγουν με ψηλά το κεφάλι από την Ευρώπη. Μετά το 2-3 έγινε το σώσε. Ξεχάσαμε αίφνης ότι απέναντι στο τριφύλλι βρισκόταν η 7η ομάδα της Ισπανίας και άρχισε το ανάθεμα. «Δεν γίνεται με 2-0 στο 65’ να τρως τρία γκολ σε επτά λεπτά και να χάνεις την πρόκριση». Η μία οπτική, γιατί υπάρχει και η άλλη που λέει «μπράβο στον Ουζουνίδη που με κουρέλια φτιάχνει μοντέλο υψηλής ραπτικής και πρέπει να στηρίξουμε την ομάδα». Και έρχονται και οι τρίτοι που το τερματίζουν λέγοντας με… νόημα «καλά ρε σεις, τώρα μιλάτε για στήριξη, αλλά επί Βαρδινογιάννη τη σκίζατε την ομάδα και της κάνατε κακό κτλ κτλ». Μύλος.

Δηλαδή ξανά ποδοσφαιρική κριτική δεν γίνεται και εστιάζουμε στο πώς θα φανούμε πιο μάγκες στα social media. Στηρίζοντας την ομάδα (μας) ή κράζοντας εκείνους που τη στηρίζουν; Τρέλα.

ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ Η ΜΠΑΛΑ

Η μπάλα στους οπαδούς (ειδικά στους οπαδούς του καναπέ) έχει χαθεί προ πολλού. Ο Παναθηναϊκός είναι ένα κλασικό παράδειγμα, έχει συμβεί και σε άλλες ομάδες, θα συμβαίνει για χρόνια, όσο δεν καταλαβαίνουμε πως το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός δεν υπάρχουν στη ζωή μας για να το παίξουμε έξυπνοι και μάγκες, αλλά για να την ομορφαίνουν. Εμείς βάζουμε τον εαυτό μας πάνω από το άθλημα, κρατάμε απωθημένα, βγάζουμε κακία. Στο 65’ σκεφτόμασταν να γράψουμε κάτι για να την πούμε στον «εχθρό» και στο 90’ ψάχναμε επιχειρήματα για να τους απαντήσουμε.

Και δυστυχώς βάζουμε στο τσουβάλι τη δουλειά επαγγελματιών, οι οποίοι πλέον είναι αρκετά ευάλωτοι στην "ανθρωποφαγία" των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Αναλώσιμοι.

ΕΒΓΑΛΑΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΟΙ 3 ΟΜΑΔΕΣ ΜΑΣ

Στα καθαρά αγωνιστικά θέματα και των τριών ματς του Γιουρόπα, αξίζουν πολλά μπράβο και στις τρεις ομάδες μας για την ψυχή που κατέθεσαν στο χορτάρι. Ο ΠΑΟΚ έκανε ανατροπή σε ματς «που έπρεπε να πάρει». Η ΑΕΚ έμεινε όρθια στη δύσκολη έδρα της Μπριζ παίζοντας με δέκα παίκτες και ο Παναθηναϊκός των προβλημάτων και των απουσιών, είχε στο 2-0 και στην καμία τελική εις βάρος του τη Μπιλμπάο ως το 65’. Η κατάρρευση του επόμενου 7λεπτου οφείλεται σε συγκυρίες και όχι στις πραγματικές δυνατότητες του ρόστερ. Κατ’ εμέ το 2-0 του Καμπέσας έκανε-με μία δόση υπερβολής- μεγαλύτερο κακό απ' ότι καλό στο τριφύλλι, διότι οι Ισπανοί φοβήθηκαν την ξεφτίλα από τους «απλήρωτους Έλληνες», βγήκαν μαζικά και άναρχα μπροστά, βρήκαν κουρασμένο και στο όριο της θλάσης τον Ρέις και με αρκετή τύχη το ματς γύρισε. Έτσι αντί για 3-0, φτάσαμε στο 0-2. Αντί να θέλει σκορ 3-0 στη ρεβάνς η Μπιλμπάο για να περάσει, χρειάζεται 0-2 ο Παναθηναϊκός. Εξ ου και ο τίτλος του κειμένου. Τόσο απλά. Προφανώς όμως δεν γίνεται να… επιλέγεις πότε θα σκοράρεις, ούτε να μη χαίρεσαι με το 2-0. Αλίμονο.

Ο Παναθηναϊκός δεν είναι καλύτερη ομάδα από τη Μπιλμπάο και τα ματς διαρκούν 90 λεπτά. Άρα ότι έκανε ως το 65’ είναι άθλος και δουλειά του προπονητή. Ο ΠΑΟΚ έχει κανονικό προπονητή στον πάγκο και ξέρει πώς να διαχειριστεί το ρόστερ του, διότι πήγε διαβασμένος στην Τούμπα και η ΑΕΚ με τον Χιμένεθ να ποντάρει στο 3-5-2 δείχνει πως ακόμη ψάχνει τι ταιριάζει καλύτερα στην ομάδα του. Και κυρίως πώς θα βρει γκολ από παίκτες που… δεν το έχουν στο αίμα τους.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΑΒΑΝΙ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

Το ζητούμενο είναι να καταλάβουμε ότι έτσι όπως είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο, το ταβάνι μας στην Ευρώπη είναι μία ομάδα στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και δύο στους ομίλους του Γιουρόπα. Οτιδήποτε πιο πάνω είναι υπέρβαση, οτιδήποτε πιο κάτω τροφή για σκέψη και κριτική.

Επίλογος. Στηρίξτε τους, μην τους στηρίζετε, κάν'τε ότι θέλετε. Καταλάβετε όμως κάτι. Δουλεύουν. Και θα κάνουν λάθη. Όπως κάνετε και εσείς με την «ότι να’ ναι» προσέγγιση της ομάδας σας. Αλλάξτε το αυτό και θα αλλάξει και η ατμόσφαιρα γύρω από την ομάδα σας.