Ναι, είναι μόλις η 2η αγωνιστική της ελληνικής λίγκας, ναι ο δρόμος είναι μακρύς και ποτέ δεν ξέρεις πώς μπορεί να εξελιχθεί μια κατάσταση (γιατί αν ήξερες δεν θα ήσουν εδώ, αλλά θα έβγαζες εκατομμύρια ως mentalist στις ΗΠΑ), αλλά αν δεν αλλάξει κάτι ΑΜΕΣΑ στον Παναθηναϊκό, η ιστορία θα γίνεται μόνο χειρότερη.

Γιατί μπορεί να γίνει χειρότερη από το 88-63 του ΣΕΦ. Πρώτα, για να το θέσουμε στη σωστή βάση, θα μου επιτρέψεις να σου θυμίσω ότι μετά τη νίκη επί της Ζάλγκιρις, στην πρεμιέρα της Euroleague το άρθρο είχε για τίτλο το " ο Πεδουλάκης τον διάλεξε για νέο μπροστάρη ". Κατέληγε στο ότι ο Νίκος Παππάς μένει να αποδείξει στον προπονητή του -και στον εαυτό του- πως μπορεί να αντέξει αυτόν τον ρόλο. Να ανταποκριθεί. Στο αμέσως επόμενο παιχνίδι, απέτυχε έστω να πλησιάσει σε αυτήν την έννοια. Μόνο που δεν έφταιξε εκείνος. Όταν ο "Άρτζι" τον χρησιμοποίησε ως "άσο" (άρα χειριστή, άρα οργανωτή) κατ' αρχάς τον εξέθεσε. Στο διάστημα που χρησιμοποιήθηκε ως πόιντ γκαρντ, ο Ολυμπιακός έβαλε 10 εύκολους πόντους. Ήταν το πρώτο ξέσπασμα.

Παρεμπιπτόντως, ο Ολυμπιακός διαθέτει στο ρόστερ του τρεις παίκτες που μπορούν να κάνουν αυτή τη δουλειά. Που μπορούν να οργανώσουν, να "στήσουν" το παιχνίδι της ομάδας τους και να σκοράρουν -αλλά το σκοράρισμα δεν είναι η πρώτη επιλογή, το ένστικτο τους. Για αυτό και έμπαινε, έβγαινε ο Σπανούλης, διαφορά δεν φαινόταν στο παιχνίδι αυτής της ομάδας. Κατά δεύτερον, όταν ζητάς από έναν ταλαντούχο παίκτη με επιθετικά χαρίσματα, να "τρέξει" τα plays, του αφαιρείς τη δυνατότητα να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Θα πεις "λείπει ο Τζέιμς". Κατά τα φαινόμενα, χρειαζόταν ένας ακόμα σε αυτή τη γραμμή, ούτως ή άλλως.

Ένας άλλος παίκτης που ενδεχομένως να μη χρησιμοποιήθηκε κατά τρόπο που να του δώσει αυτοπεποίθηση για το μέλλον, ήταν ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος. Ο Πεδουλάκης τον χρησιμοποίησε εναντίον του Πρίντεζη, στη φάση που ο διεθνής φόργουορντ των "ερυθρόλευκων" έβαλε σερί πόντους. Το έκανε μία, το έκανε δύο, προφανώς κάπου εκεί έπρεπε να αλλάξει κάτι. Αλλά δεν άλλαξε και ο Πρίντεζης συνέχισε τον οίστρο του, γιατί μπορούσε. Διότι τον άφησαν να συνεχίσει να είναι αποτελεσματικός στο "ένας με έναν" απέναντι σε παίκτη που ξεκάθαρα δεν μπορούσε να τον περιορίσει.

Μετά, έχουμε τον Γιάννη Μπουρούση, ο οποίος επίσης έχει ξεκάθαρα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Θέλω να σου πω ότι, ναι, "έφαγε" πόντους στο πικ εντ ρολ. Αλλά τι νόημα είχε να επιστρέψει στο παρκέ, στο 1' πριν το τέλος της τρίτης περιόδου(διάστημα που πέρασε στον πάγκο) και ενώ η διαφορά είχε ξεφύγει; Σημειωτέον, ο Ολυμπιακός ξέφυγε στο πρώτο μισό χάρη στο πικ εντ ρολ. Και αυτό είναι ένα ακόμα θέμα που έπρεπε να έχει λύσει ο Πεδουλάκης. Το πώς αμύνεται η ομάδα του σε αυτήν την κατάσταση. Βέβαια, ένα άλλο ζήτημα που προέκυψε είναι το γιατί δεν κατάφερε ποτέ ο ΠΑΟ να σταματήσει το "ένας με έναν" των γκαρντ του Ολυμπιακού -όταν εκδηλωνόταν από τους Χάκετ και Γκριν.

Θα σου πω και για τον Τζέιμς Γκιστ, ο οποίος έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την ενέργεια, το πάθος και δυνητικά θα μπορούσε να γίνει η ηγετική φυσιογνωμία που αναζητά -διακαώς και έως τώρα επί ματαίω- ο Παναθηναϊκός. Κάθε φορά που έκανε λάθος, ο προπονητής του τον τραβούσε στον πάγκο. Κάθε φορά που επέστρεφε στον αγωνιστικό χώρο, χρειαζόταν το χρόνο του να συντονιστεί με τις εξελίξεις. Γενικά λοιπόν, θα σου έλεγα πως το rotation δημιούργησε προβλήματα και δεν έλυσε κάποιο -ενώ θα μπορούσε.

Ο KC Ρίβερς δεν φαίνεται να 'χει συμμετοχή στα επιθετικά συστήματα των "πρασίνων", ο Σίνγκλετον δεν είναι "πεντάρι" -και αν παίζει εκεί, θέλει το χρόνο του να μάθει τη θέση-, αλλά εδώ οφείλω να σου πω ότι δεν είδαμε και σωρεία plays. Είδαμε πάλι, δυο πράγματα: στο σετ παιχνίδι, όταν ήταν ο Μπουρούσης στο γήπεδο, ήταν επιλογή. Όταν δεν ήταν, επιλογή ήταν το τρίποντο. Στο 80% των φορών, αυτό το τρίποντο δεν ήταν προϊόν συνεργασιών, αλλά... ήταν ό,τι να 'ναι. Ατομικές εμπνεύσεις, που θα τις έλεγες και αψυχολόγητες.

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει δημιουργία και είναι ανάγκη να τη βρει. Όσο και αν βρίζεις τον Καλάθη, για τα χρήματα που παίρνει, αφενός να σου πω ότι... του τα έδωσαν -δεν ήταν ότι εκβίασε και τα πήρε-, αφετέρου εκείνοι που του τα έδωσαν ήξεραν τι μπορεί να κάνει. Γιατί μπορεί να κάνει πολλά πράγματα (με το σουτ να είναι πάντα το μεγάλο του "μείον"). Ηγέτης όμως, δεν μπορεί να γίνει. Και επανερχόμαστε στο αρχικό ερώτημα: ποιος μπορεί να γίνει ηγέτης. Η απάντηση θα δοθεί όταν ο Παναθηναϊκός τακτοποιήσει τα θέματα ιεραρχίας που δεν έχει -δηλαδή ποιος κάνει τι και πότε- , γιατί όπως είπε και ένας δημοσιογράφος φίλος από το εξωτερικό που παρακολουθούσε το ματς "σε αυτήν την ομάδα, δεν μπορείς να καταλάβεις ποιος πίνει και ποιος πληρώνει". Όχι πες μου: έχεις καταλάβει τι είδους μπάσκετ θέλει να παίξει φέτος ο ΠΑΟ; Γιατί ομολογώ πως στο συγκεκριμένο θέμα, δηλώνω αδυναμία.

Μόλις τακτοποιηθεί λοιπόν, το θέμα της χημείας και της ιεραρχίας, θα γίνει η ζωή όλων ευκολότερη και προφανώς θα "βγει" και η ενέργεια που ζητά ο Πεδουλάκης από τους παίκτες του, οι οποίοι προς το παρόν δείχνουν "πελαγωμένοι", ως προς το ποιοι είναι, πού βαδίζουν και τι πρέπει να κάνουν σε κάθε δεδομένη χρονική στιγμή. Για όλα αυτά χρειάζεται ένας "στρατηγός", κάποιον που να εμπιστεύονται πως μπορεί να τους οδηγήσει. Προς το παρόν, αυτό δεν το έχει κάνει κάποιος -εξ όσων κάθονται στον πάγκο ή αγωνίζονται.

ΥΓ: Όποιος διάβασε πίσω από τις λέξεις τις επιλογής του Παναθηναϊκού να κινηθεί στην αγορά, για να καλύψει το κενό του Τζέιμς, σκέφτηκε πως οι καθ' ύλην αρμόδιοι δεν εμπιστεύονται το ρόστερ που έχουν. Ότι κάτι έλειπε, ούτως ή άλλως. Αλλιώς θα πορεύονταν με αυτούς που έχουν.