Υπάρχουν παιχνίδια, που φαίνονται από την αρχή αν θα πάνε καλά ή αν θα στραβώσουν και ο τρίτος προημιτελικός ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την Έφες, μπήκε πανηγυρικά σε αυτή τη μακρά λίστα (συμπτωματικά ή όχι, η πρώτη φετινή συνάντηση των δύο ομάδων, τον Οκτώβριο, είναι κι αυτή μέλος του club). Αυτό το “από την αρχή φάνηκε, ότι δεν θα πάει καλά το ματς” δεν έχει τόσο να κάνει με την προετοιμασία μιας ομάδας, του προπονητή και των παικτών της.

Άλλωστε, ούτε θέλω, ούτε έχουν δώσει το συγκεκριμένο δικαίωμα ο Μπαρτζώκας και οι παίκτες του να σκεφτόμαστε ότι δεν προετοιμάζονται σωστά ή καλά πριν από κρίσιμα ματς (δεδομένου ότι τα περισσότερα εξ αυτών, τα έχουν κερδίσει). Ωστόσο, έχουν δώσει το δικαίωμα σε ορισμένους αγώνες, όπως αυτό με τους Τούρκους, ότι ενώ έχουν σχεδιάσει τα πλάνα τους, έχουν αποφασίσει πού θα χτυπήσουν τον αντίπαλο και πώς θα προστατευτούν οι ίδιοι αμυντικά, μια χαραμάδα έλλειψης συγκέντρωσης και μια κακή εκκίνηση, είναι ικανές να χαλάσουν όλα τα σχέδια.

Στην Πόλη, αυτό ακριβώς έγινε: αν δείτε ακόμη και τις πρώτες φάσεις του αγώνα, οι παίκτες του Ολυμπιακού “φωνάζουν” ότι προηγούνται με 2-0 στη σειρά, ότι έχουν αυτή την ψυχολογική άνεση του προβαδίσματος, που ναι μεν δίνει ηρεμία στο μυαλό, αλλά μερικές φορές παραπάνω από όσο πρέπει, με συνέπεια να μην υπάρχει η απαραίτητη ένταση στα πόδια ή ακόμη και στα μάτια. Γιατί, μην μου πείτε ότι είδε ο Φάρμαρ τον Κατσίβελη και τον “φοβήθηκε”. Και το γράφω αυτό, γιατί όταν ο μικρός μπήκε στο ΣΕΦ την προηγούμενη εβδομάδα, ο πρώην NBAερ ταρακουνήθηκε λίγο, αγχώθηκε από τη συνεχόμενη πίεση, σωματική και ψυχολογική του Κατσίβελη που ήθελε να αρπάξει την ευκαιρία τη δική του και της ομάδας από τα μαλλιά.

Προσθέστε κι αυτό όμως: η ομάδα του Μαχμούτι δεν υπήρχε περίπτωση να μπει νωθρά στο ματς, ακόμη και αν η δυνατή εκκίνησή της κρατούσε μόλις δύο λεπτά. Έχοντας στα χέρια της το τελευταίο (τουλάχιστον πριν το τζάμπολ) χαρτί της για πρόκριση στο Φάιναλ Φορ, να το παίξει μάλιστα στο γήπεδό της, η τουρκική ομάδα θα τα έδινε όλα είτε για όλα, είτε για το τίποτα. Εκεί, λοιπόν, στα πρώτα είκοσι μέτρα του σπριντ, ο Ολυμπιακός έμεινε πίσω. Δέχθηκε εύκολα καλάθια, έδωσε χώρο για σουτ στον Φάρμαρ και στη συνέχεια στον Σαβάνοβιτς, έχασε πολλά αμυντικά ριμπάουντ και όταν συνειδητοποίησε (στο τέλος του πρώτου δεκαλέπτου με το σκορ ακόμη κλειστό) ότι το ματς δεν θα είναι σαν περίπατος στο Κάμντεν του Λονδίνου για ψώνια και χάζι, ήταν κάπως αργά, γιατί οι Τούρκοι είχαν ήδη πιστέψει ότι μπορούν το 2-1.

Άλλωστε, στην επίθεση ο Ολυμπιακός το πλάνο που είχε, χάλασε, όταν ο Βασίλης Σπανούλης επηρεασμένος ψυχολογικά και στο μυαλό του από τα πρώτα χαμένα σουτ, άρχισε να κρατάει περισσότερο την μπάλα στα χέρια του και εκτός από τα μαζεμένα 3 λάθη (από τα 5 που έκανε σύνολο), έβγαλε και εκτός ρυθμού τους συμπαίκτες του, ό,τι και αν δείχνουν οι 8 ασίστ που τελικά έδωσε στο παιχνίδι (πλέον το να δίνει ασίστ ο Σπανούλης δεν είναι είδηση). Στη συνέχεια και με τον αρχηγό του στον πάγκο (για αρκετή ώρα είναι η αλήθεια, πράγμα που σίγουρα κέντρισε ακόμη περισσότερο το mentality του παίκτη) ο Ολυμπιακός προσπάθησε να το πάει αλλιώς.

Με τον Λο σε καλή μέρα, με τις επιθετικές ανάσες του Πρίντεζη αλλά ως εκεί. Ουδείς άλλος εμφανίστηκε στο Αμπντί Ιπεκτσί, μέχρι να μπει ο συνήθης ύποπτος Κάιλ Χάινς, για να κάνει τον Superman. Σερμαντίνι και Πάουελ εκτός ματς, ο Παπανικολάου το ίδιο, ο Περπέρογλου σε ρηχά νερά, ο Άντιτς δεν κατάφερε να δώσει έστω το μισό ημίχρονο που δεν έπαιξε καλά ο Πρίντεζης. Οπότε, με άμυνα που αφήνει Σαβάνοβιτς, Φάρμαρ και Ερτέν να βάλουν πάνω από 50 πόντους και με επίθεση που δεν απειλεί με συνέπεια, πώς να κέρδιζε ο Ολυμπιακός; Οι Τούρκοι έκαναν 51 δίποντα και οι ερυθρόλευκοι 30. Λες και έπαιξαν στο μισό ματς και στο άλλο μισό έλειπαν.

Όσο για τη διαιτησία, που έγινε αρκετός λόγος, ναι ο Ορτίθ έπαιξε έδρα, αλλά τι περίμεναν στον Ολυμπιακό; Μια ομάδα που δίνει στον Βούγιασιτς 3 εκατομμύρια για να κάνει πέντε σουτ στο ματς, δεν μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό της; Άλλωστε, η τεχνική ποινή στον Τόμιτς (εντελώς αχρείαστη από πλευράς του βέβαια) ήρθε όταν το ματς είχε σχεδόν χαθεί και τα σφαλτσοσφυρίγματα δεν καθόρισαν αποτέλεσμα, απλώς πείραξαν το μυαλό των ερυθρολεύκων κατά τη διάρκεια του αγώνα και ελπίζω όχι και μετά, γιατί αν μείνουν οι ερυθρόλευκοι στη διαιτησία, θα είναι εντελώς εκτός topic.

Στο 2-1 λοιπόν η σειρά και την Παρασκευή έχει κι άλλο ψωμί. Προσωπικά, άλλωστε, παρότι θεωρώ τον Ολυμπιακό καλύτερη, πιο δουλεμένη ομάδα από την Έφες, ένα 3-0 θα μου φαινόταν κάπως περίεργο. Μπορεί η τουρκική ομάδα να έχει στηριχθεί πάνω σε μεγάλα συμβόλαια, αλλά αυτά τα συμβόλαια έχουν δοθεί και σε μεγάλα ταλέντα, οπότε πόσες κακές βραδιές συνεχόμενα μπορούν να κάνουν, μερικοί πραγματικά καλοί παίκτες; Μία, δύο; Το τρεις είναι πολύ, οπότε η αντίδραση της Έφες ήταν φυσιολογική, ακόμη και αναμενόμενη, αν τη συνδέσουμε και με την τάση του Ολυμπιακού κάνει μικρά ή μεγάλα roller coaster στην απόδοσή του.

Το συμπέρασμα; Ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει (οι ερυθρόλευκοι έχουν ακόμη την τύχη στα χέρια τους και το προβάδισμα στη σειρά) και ότι τίποτα δεν είναι όπως χθες (οι Τούρκοι κατάλαβαν, ότι μπορούν να νικήσουν τον Ολυμπιακό, οπότε του μετάφεραν ένα κομμάτι άγχους). Την Παρασκευή, οι ερυθρόλευκοι μπορούν να σφραγίσουν το εισιτήριο για το Λονδίνο και να περάσουν πανηγυρικά στο Λονδίνο, με τεράστιους τίτλους για τον πρωταθλητή Ευρώπης ή να κάνει το 2-2 και να πέσουν πάλι πολλοί να φάνε σάρκες, παρότι θα υπάρχει ένα ακόμη ματς και μάλιστα στην έδρα του, που με τόσο κόπο, ιδρώτα και άγχος κατέκτησε το πλεονέκτημά της στο Top 16 ο Ολυμπιακός.

Σε περίπτωση, που στον Ολυμπιακό, δεν θέλουν να μπλέξουν παραπάνω την (ψυχολογική και όχι την αγωνιστική, το ξεκαθαρίζω, ότι ο Ολυμπιακός παραμένει καλύτερη ομάδα ακόμη και με 2-2), ας μπούνε στο τέταρτο παιχνίδι και ας το διαχειριστούν και αντιμετωπίσουν, όπως του αξίζει, ως έναν αγώνα προημιτελικής σειράς Ευρωλίγκα και όχι λες και είναι ματς “της σειράς”.