Η φετινή Superleague ήταν (ο αόριστος πλέον μπορεί να χρησιμοποιηθεί, αφού φτάνουμε στο τέλος της) η πιο άχρωμη και άγευστη των τελευταίων ετών, αν όχι όλων.

Μπάλα της προκοπής δεν είδαμε, τα γκολ τα μετράμε ακόμη και με τα δάχτυλα των χεριών μας (συνολικά έχουν μπει 490 γκολ σε 29 αγωνιστικές, 16 γκολ δηλαδή κάθε εβδομάδα, οπότε βάλτε τις 16 ομάδες στη διαίρεση και θα έρθετε ενώπιον του θεάματος του οποίου απολαύσαμε από τον περασμένο Αύγουστο – αφαιρέστε βέβαια, τα 25 (!) που μπήκαν την προτελευταία Κυριακή που σηκώνουν ως συνήθως πολλή συζήτηση), είχαμε πάλι επεισόδια, είχαμε ξένους παίκτες αμφιβόλου ποιότητας και εγνωσμένης μικρής αξίας και γενικώς πήραμε πίσω το ποδόσφαιρο που μας αξίζει, σαν κοινωνία που διαλύεται οικονομικά, σε επίπεδο παιδείας, άρα και αθλητικά.

Όμως, από τα ξημερώματα της Δευτέρας 15 Απριλίου, βρισκόμαστε στο επίκεντρο ενός κυκλώνα παράνοιας, δεκάδων και ατέρμονων παράλογων αντιδράσεων από όλες τις μεριές και σε μια κατάσταση, που ακόμη και το πιο απαθές μάτι ή το πιο ψύχραιμο μυαλό δεν μπορεί να διαχειριστεί. Ειλικρινά, δείτε τα Πρωτοσέλιδα του SPORT 24 (όχι, ότι δεν το έχετε ήδη κάνει, αλλά δείτε άλλη μια φορά) και πείτε μου τι παρατηρείτε, πείτε μου αν βλέπετε το ίδιο με μένα: την τρέλα ζωγραφισμένη με bold τίτλους. Ανεξαρτήτως τι ομάδα είναι ο καθένας από εσάς, ο καθένας από εμάς και ο καθένας από αυτούς (που βρίσκονται στις ομάδες) δεν παίζει ρόλο, ειδικότερα αν θες πραγματικά να δεις όσα συμβαίνουν χωρίς χρωματιστά γυαλιά. Ας τα πιάσουμε, ένα-ένα:

“Μα μην με λες αχάριστο και παλιοεγωιστή”

Αποδοκιμασίες των (περισσότερων) οπαδών προς τους παίκτες, κράξιμο (μικρότερης, αλλά ουσιαστικής) μερίδας του κόσμου προς τον Βαγγέλη Μαρινάκη, αλλά όχι προς τον Μίτσελ, στον οποίο η αλήθεια είναι πως κανείς δεν δίνει τη συνήθη σημασία που απολαμβάνουν οι εκάστοτε προπονητές του Ολυμπιακού, ακόμη και όταν πρόκειται για υπηρεσιακούς όπως ο Αντώνης Νικοπολίδης. Όλο αυτό το κλίμα γύρω από τους ερυθρόλευκους, έχοντας ως δεδομένα την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τα Χριστούγεννα, τους 37 βαθμούς (double score) που προηγείται του Παναθηναϊκού, τους 15 από τον δεύτερο ΠΑΟΚ, την ευκολία με την οποία έφτασε τα 40 πρωταθλήματα στην ιστορία του, σου προκαλεί όντως απορία.

Ίσως, αν είχε χρησιμοποιηθεί αυτή η λέξη αντί για την “αχαριστία” από την ΠΑΕ Ολυμπιακός, σήμερα Δευτέρα οι περισσότεροι να είχαν ξεχάσει την ισοπαλία με τον Παναθηναϊκό, αφού έτσι κι αλλιώς ακόμη και δύο X σε ντέρμπι, δεν αλλάζουν την ανωτερότητα του Ολυμπιακού από τους πράσινους καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Βέβαια, αυτή η έλλειψη αντιπάλου και η απουσία ανταγωνισμού, έχει κάνει τους ερυθρόλευκους από τη μία να ζητάνε δικαίως καλύτερη μπάλα (τι άλλο να θες, όταν ξέρεις ότι σίγουρα θα πάρεις το πρωτάθλημα;), από την άλλη να τρώγονται με τα ρούχα τους και να μη βλέπουν το δάσος, παρά μόνο το πράσινο δέντρο (το τι συνέβη σε ένα ή δύο ματς με τον Παναθηναϊκό).

Σε μια χρονιά, όπου λεφτά δεν υπάρχουν (σε αντίθεση με όσα έλεγαν οι ηγέτες αυτής της χώρας), ο Ολυμπιακός έχει να πληρώσει και τα κοινόχρηστα και τη ΔΕΗ του Καραϊσκάκη, συνεχίζει να βαδίζει σε σταθερότητα, απλά όσο το συνολικό προϊόν του ποδοσφαίρου βουλιάζει στο βούρκο, παίρνει μαζί του και τον Ολυμπιακό, αφού ως μέλος της Superleague και μάλιστα το “ανώτατο μέλος” βάσει της επιρροής και της δύναμής του, φέρει ευθύνες για το πως αναπτύσσεται η λίγκα (εύκολη απάντηση: συρρικνώνεται, δεν αναπτύσσεται ούτε για πλάκα).

Σαφώς και ο Ολυμπιακός θα έπρεπε και θα μπορούσε να έχει καλύτερη ομάδα, να μην παίζει ο Γκρέκο μασκαράς σε ντέρμπι ως βασικός (παλιότερα δεν θα καθόταν ούτε στα κόκκινα καθίσματα της εξέδρας), να μην έχει δώσει τον Μιραλάς χωρίς να πάρει κάποιον, να μην έχει πουλήσει τον Τοροσίδη χωρίς να έχει back up (εκτός και αν ο Παπάζογλου λογίζεται ως τέτοιο, οπότε θα ξεχάσω και τα λίγα που ξέρω από μπάλα), χωρίς να έχει βρει ένα σοβαρό τερματοφύλακα μετά την αποχώρηση του Νικοπολίδη και φυσικά το προπονητικό θέμα με τον Βαλβέρδε, τον Ζαρντίμ και τον Μίτσελ είναι από αυτά που διαμόρφωσαν την έκρυθμη κοινή γνώμη (που ωστόσο, στην πλειοψηφία της ζητούσε το κεφάλι του Πορτογάλου, χωρίς να βλέπει ότι τα κενά στο ρόστερ δεν τα έκρυβε ούτε ο Μουρίνιο).

Ωστόσο, το να εισέρχεται σε εσωτερικό πόλεμο ο Ολυμπιακός με τους φιλάθλους του, πάνω στην κατάκτηση ενός πρωταθλήματος (και ενδεχομένως ενός νταμπλ, αλλά και μια θεωρητικά φυσιολογική πορεία με βάση το ρόστερ του πορεία στην Ευρώπη) και μάλιστα του πιο εύκολου στην ιστορία του είναι κάτι που σηκώνει ακόμη και παρακολούθηση από επιστήμονες, παρά τα όποια αίτια υπάρχουν. Πάντως, με το επόμενο πρωτάθλημα να φαντάζει ακόμη πιο δυσοίωνο (γενικά για την ποιότητα του), θα χρειαστούν περισσότερες κινήσεις από την ΠΑΕ (και όχι ανακοινώσεις) για να πειστούν όσοι πληρώνουν για να γεμίζουν το Καραϊσκάκη, αλλά και μικρή έστω αλλαγή νοοτροπίας στον κόσμο, που νομίζει ότι το πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι μόνο δικό του και όχι η κορυφή ενός παγόβουνου, με τεράστια αστάθεια από κάτω του.

Όσο για τη συζήτηση, γύρω από τη λέξη “αχαριστία”, να πω απλά ότι ο πληγωμένος και ηθικά θιγμένος φίλαθλος είναι πιο επικίνδυνος και από τον ηττημένο φίλαθλο. Οπότε, ο Βαγγέλης Μαρινάκης μεγαλωμένος με μεγάλα καράβια και μεγάλες φουρτούνες, θα πρέπει να πιάσει το πηδάλιο και να φέρει την ομάδα του πάλι σε ήσυχα νερά και με ανοιχτό ορίζοντα. Οι καλοί καπετάνιοι, άλλωστε, δεν φαίνονται στις κρουαζιέρες, αλλά στα ναυάγια.

Εκτός Ευρωζώνης ο Παναθηναϊκός, αλλά παίρνει Χ στα ντέρμπι

Την ίδια ώρα, στο στρατόπεδο του Παναθηναϊκού έχει του retweet το κάγκελο, για να φτάσει στα πέρατα του κόσμου, η είδηση ότι η ομάδα πήρε βαθμό ισοπαλίας μέσα στο Καραϊσκάκη. Ωραία, όλα τα προβλήματα του Παναθηναϊκού, λύθηκαν δηλαδή, επειδή ο Φιγκερόα έπιασε το μονοκόμματο και έστειλε την μπάλα στα δίχτυα. Σόρι, αλλά αυτή η ισοπαλία είναι ένα πολύ καλό ομολογουμένως αποτέλεσμα, για τον Βονόρτα και τους παίκτες του, που χρειάζονταν μια ψυχολογική ένεση, για να κυκλοφορούν πιο άνετα στο δρόμο. Δεν είναι για να πανηγυρίζει η όποια διοίκηση, ειδικότερα όταν η βαθμολογία δείχνει τον Παναθηναϊκό εκτός Ευρώπης.

Αν για την παναθηναϊκή συμμαχία του κ. Αλαφούζου τα Χ σε ντέρμπι είναι αυτοσκοπός, τότε ξεχνάει το μέγεθος του συλλόγου που θέλει να έχει στα χέρια του, τις παλιές μεν αλλά υπαρκτές δε πορείες στην Ευρώπη, αλλά και την ανάγκη για άμεσες οικονομικές λύσεις. Τα χρήματα από την ευρωπαϊκή συμμετοχή του Παναθηναϊκού την επόμενη σεζόν, θα ήταν πολύ σημαντικά, για μην φτάσουν οι πράσινοι του χρόνου στη θέση της ΑΕΚ (γιατί αν θυμάστε, πέρυσι η ΑΕΚ ήταν στη θέση του Παναθηναϊκού και δεν μιλάω μόνο βαθμολογικά) και εκεί θα έπρεπε να σταθούν άπαντες, τη Δευτέρα το πρωί.

Ναι, οι εντυπώσεις από την εμφάνιση του Παναθηναϊκού στο Φάληρο, μόνο θετικές ήταν, αλλά πέθαναν με το που πέρασαν τα μεσάνυχτα. Οι 4 μόλις νίκες στο ΟΑΚΑ, οι 10 στο σύνολο, οι 37 βαθμοί, το αβέβαιο μέλλον, το ρόστερ που δεν έχει ούτε μια φανέλα για να πείσει τα μικρά παιδιά να τη φορέσουν και να πιστέψουν σε αυτήν, όλα αυτά και ακόμη περισσότερα είναι τα πραγματικά προβλήματα του Παναθηναϊκού. Μιας ομάδας που το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη, ακόμη και ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη. Αν τα ντέρμπι των επόμενων ετών, έχουν ως βασικό ενδιαφέρον το ποιος θα έχει τη μικρότερη δυνατή ζημιά, καλύτερα να κόψουμε την μπάλα και να αρχίσουμε να βλέπουμε κρίκετ.

Δηλαδή, για το Θεό, 29 γκολ έχει βάλει ο Παναθηναϊκός σε όλη τη σεζόν. Πόσο σημαντικό είναι πια αυτό 1 του Φιγκερόα για τη συνέχεια της ζωής των πρασίνων; Και για να κλείσουμε το πράσινο κομμάτι του κειμένου: οι νοήμονες φίλαθλοι αυτής της χώρας, όσοι λίγοι έχουν αποκτήσει αθλητική παιδεία τα τελευταία χρόνια όπου τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο, θα πρέπει να εύχονται για την ανάσταση των πρασίνων και να μην πατάνε favorite και κάνουν RT τα tweets του κ. Αλαφούζου. Δεν αξίζουν ούτε για PAO Trending Topic.

Μια επιχείρηση πεθαίνει, μια ομάδα απλώς υποβιβάζεται

Ας ξεκινήσουμε με το πιο βασικό: κανένας από τους υγιείς φιλάθλους της ΑΕΚ δεν φταίει σε τίποτα για όσα δεινά έχουν βρει την ομάδα όλα αυτά τα χρόνια. Για όσα χρήματα χάθηκαν, για όσα χρήματα κρύφτηκαν και για τη συνεχόμενη κατηφόρα μιας μεγάλης ομάδας, ενός μεγάλου club. Κι επειδή ο Βαγγέλης Αρναούτογλου ξέρει όσο λίγοι τα της ΑΕΚ, δεν θα σταθώ στα πολύ ενδότερα, στα Ε9 και τους ισολογισμούς της Ένωσης που ακόμη και η Λαγκάρντ δεν θα ήξερε πώς να διαχειριστεί και ποιον να κυνηγήσει. Όμως, δεν νομίζω να έκανε ντου για να πιάσει τον Μπουγαϊδη. Συγνώμη, αλλά δεν γίνεται ο Μπουγαϊδης και ο κάθε παίκτης από τη φετινή ΑΕΚ, να τρέχει προς τη φισούνα τρομαγμένος, όταν δεκάδες άλλοι που κρατούσαν στα χέρια τους την τύχη αυτή της ομάδας, έχουν γλιτώσει είτε από την ποινική, είτε από την οπαδική δικαιοσύνη.

Ο υποβιβασμός της ΑΕΚ, άλλωστε, δεν είναι ο θάνατος της. Καμιά ομάδα δεν πεθαίνει, επειδή πέφτει κατηγορία. Αλλάζει, επηρεάζεται, αλλά δεν πεθαίνει. Οι άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς εισαγωγικά και οι επιχειρήσεις “πεθαίνουν” με εισαγωγικά. Αν μια εταιρεία ήταν στην οικονομική κατάσταση της ΑΕΚ, θα είχε αφήσει οικογένειες και οικογένειες στο δρόμο, από τον ιδιοκτήτη μέχρι τον τελευταίο προμηθευτή. Και αν εξαιρέσουμε και τις περιπτώσεις όπου εταιρείες μπαίνουν στο άρθρο 99 και διαγράφουν χρέη, τότε οι άλλες, οι περισσότερες χάνουν την ύπαρξή τους.

Για την ΑΕΚ, το να πέσει στη Β ή και τη Γ Εθνική, ίσως είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να της συμβεί. Ακόμη και αν αυτό δεν αρέσει στους ρομαντικούς που δεν μπορούν να αντέξουν τον δικέφαλο σε μια υποδεέστερη κατηγορία από τη Superleague (λες και η Superleague είναι το ΝΒΑ), το να σέρνεται το ικρίωμα της ΑΕΚ από χρονιά σε χρονιά, να παρακαλάνε όλοι τυχαίους επιχειρηματίες να της δώσουν φρούδες ελπίδες και ο κόσμος να περνάει μαύρες ώρες στο γήπεδο και το σπίτι του, είναι πολύ χειρότερο. Είναι σαν να βλέπεις ένα δικό σου άνθρωπο να αργοπεθαίνει, χάνοντας την αξιοπρέπειά του και εσύ για εγωιστικούς και μόνο λόγους, να θες να τον έχεις εκεί κοντά σου, να τον βλέπεις απλά, χωρίς να μπορείς να ζήσεις όσα ζούσες μαζί του στο παρελθόν.

Η παράνοια βέβαια, στην περίπτωση της ΑΕΚ, φάνηκε και το βράδυ της Κυριακής, όταν πολλοί ζητούσαν να μη διακοπεί ο αγώνας με το επιχείρημα “για να σωθεί η ΑΕΚ”. Ναι, οκ, σε άλλες περιπτώσεις έχουν γίνει τα στραβά μάτια, έχουν γίνει σκάνδαλα, αλλά δεν γίνεται κάθε φορά να καθορίζει τις τύχες του επαγγελματικού ποδοσφαίρου το βρώμικο παρελθόν του. Μπήκαν οπαδοί στο γήπεδο, κυνήγησαν παίκτες, έπεσε ξύλο, τι άλλο να γίνει δηλαδή εκτός από διακοπή αγώνα; Στην τελική, η ΑΕΚ είναι μία μεγάλη ομάδα της Ελλάδας που θα πέσει κατηγορία, αλλά και η Μίλαν έπεσε και η Γιουβέντους έπεσε, αλλά είναι εκεί, κάθε Τρίτη και Τετάρτη στο Τσάμπιονς Λιγκ κι εμείς οι Έλληνες τις βλέπουμε από τον αραχνιασμένο και ξεχαρβαλωμένο σαν μπάλα καναπέ μας και τις παρακολουθούμε. Συνεπώς, η ΑΕΚ στη Β’ Εθνική δεν (θα) είναι μια στιγμή ντροπής για το συγκεκριμένο σύλλογο, αλλά μια ευκαιρία εξιλέωσης.

Ας αφήσουμε λίγο την παράνοια

Όπως και με τον Παναθηναϊκό, έτσι και με την ΑΕΚ, το ελληνικό ποδόσφαιρο την έχει ανάγκη δυνατή, τι να το κάνει το φάντασμα του εαυτού της; Να το βλέπει να περιφέρεται στη ζώνη του υποβιβασμού για τα επόμενα χρόνια, από τη στιγμή που δεν είμαστε στην εποχή των παχιών αγελάδων όπου κάποιος επιχειρηματίας είτε ήταν τρελός, είτε είχε κι άλλα συμφέροντα και έλεγε “θα ρίξω λεφτά”, χωρίς να τον νοιάζει πόσα θα πάρει πίσω; Ναι, θα ήταν ωραίο για όλες τις ομάδες να υπάρχει κάποιος να τις σώσει, να τις εξελίξει, να τις κάνει καλύτερες, αλλά είμαστε σε άλλη εποχή.

Εδώ, δεν βρίσκονται άνθρωποι να σε πληρώσουν κάθε μήνα, πώς θα βρεθούν επιχειρηματίες να επενδύσουν χρήματα σε κάτι που αντικειμενικά δεν θα τους φέρει πίσω κάτι; Ωστόσο, αυτό το τελευταίο είναι περισσότερο ευθύνη των ίδιων των επιχειρηματιών που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και γενικώς τον επαγγελματικό αθλητισμό. Αυτοί πρέπει να δώσουν λύσεις, να κάτσουν μαζί για να βελτιώσουν το προιόν τους. Ακόμη και αν δεν ζουν από αυτό, αλλά ο καθένας από τις επιχειρήσεις του, έχει τεράστια σημασία το χόμπι τους να ανθίζει και όχι να διαλύεται κάθε χρονιά και περισσότερο.

Ο κόσμος δεν φταίει σε τίποτα, φταίνε μόνο αυτοί που πλακώνουν παίκτες, δημοσιογράφους και άλλους φιλάθλους και κανείς δεν κάνει τίποτα. Οι υπόλοιποι, οι νορμάλ, που θέλουν να δουν κάθε Κυριακή λίγο μπαλίτσα, ώστε να πάνε τη Δευτέρα όπως παλιά στο γραφείο και να έχουν κάτι να συζητήσουν πέρα από το πόσο πήγε ο βασικός μισθός και πόσο μας έχουν γαμήσει τρόικα και κυβέρνηση, είναι οι υγιείς φίλαθλοι. Αυτοί που θα πληρώνουν πάντα για να πηγαίνουν στο γήπεδο, να διαβάζουν εφημερίδες, να έχουν γρήγορη σύνδεση για να ενημερώνονται από το SPORT 24 και τα άλλα sites, να αγοράζουν φανέλες για τα παιδιά τους, να χειροκροτάνε κάθε φορά που νιώθουν ότι αυτό που αγαπάνε, τους δίνει πίσω χαρά. Αυτοί είναι η κληρονομιά των ομάδων, αυτοί που πρέπει να προστατεύσουν και όχι να διώξουν όσοι ασχολούνται με τα σπορ, την πιο μεγάλη πηγή θεάματος.

Και προσοχή: χαρά, δεν είναι μόνο οι τίτλοι, οι νίκες και τα πρωταθλήματα. Η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου δεν είναι το γκολ, όπως και του μπάσκετ δεν είναι το τρίποντο. Είναι η ίδια η χαρά του παιχνιδιού. Αν δεν ξέρεις τι εννοώ, βγάλε από το κεφάλι σου για 3 δευτερόλεπτα την ομάδα που υποστηρίζεις (δηλαδή την παράνοιά σου) και σκέψου τι σου λείπει τα τελευταία χρόνια κάθε σαββατοκύριακο όλο και πιο πολύ.

1…

2…

3…

Ναι, αυτό ακριβώς εννοώ.