Κοιτάς ξανά και ξανά το στατιστικό report του αγώνα, βλέπεις κομμάτια του παιχνιδιού σε επανάληψη και προσπαθείς να βρεις ένα μέλος της ερυθρόλευκης ομάδας που να ήταν εντός κλίματος το βράδυ της Παρασκευής και δεν υπάρχει ούτε ένα: τα πρώτα βιολιά σίγησαν, οι νεότεροι φάνηκαν μικροί, οι σούπερμαν δεν έβγαλαν ποτέ το κοστούμι του Κλαρκ Κεντ και κανένα πλάνο του προπονητή δεν αποδείχθηκε λύση στους αμυντικούς γρίφους που έβαλε ο απέναντι πάγκος.

Κοιτάς και το σκορ, βλέπεις τους 51 πόντους με τα 24 χαμένα τρίποντα και τις 10 χαμένες βολές εντός έδρας και φτάνεις σε ένα πολύ απλό συμπέρασμα: ο Ολυμπιακός υπέστη την πιο καθαρή ήττα της χρονιάς.

Το κακό για τους ερυθρόλευκους είναι ότι αυτή η ήττα ήρθε στο πιο ακατάλληλο σημείο, αφού το πλεονέκτημα έδρας που είχαν κερδίσει επίσης καθαρότατα στη διάρκεια της κανονικής περιόδου χάθηκε μέσα σε 40 λεπτά και τώρα ο Ολυμπιακός καλείται να καταθέσει για μια ακόμη φορά μέσα στη σεζόν 2012-13 το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και να απαντήσει σε αντιπάλους αλλά και τον εαυτό του. Αυτό, βέβαια, δημιουργεί κίνητρο και αν κρίνουμε από τον πρώτο τελικό, ήταν κάτι που το χρειαζόταν απλά δεν το είχε αντιληφθεί.

Προφανώς, δεν εννοώ ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού και ο Γιώργος Μπαρτζώκας είδαν με αδιαφορία το πρώτο ματς της σειράς με τον Παναθηναϊκό, αλλά η εικόνα της ομάδας συνολικά και του καθενός ξεχωριστά δεν έπεισε όσον αφορά τη συγκέντρωση και την προσήλωση που απαιτείται σε μια σειρά τελικών μέσα στο κατακαλόκαιρο και έχοντας προηγηθεί μια μεγάλη (από όλες τις απόψεις) σεζόν σε Ελλάδα και, κυρίως, Ευρώπη.

Ο εκνευρισμός μάλιστα των περισσοτέρων παικτών (δεν θυμάμαι τον Πρίντεζη άλλη φορά να πετάει το μπουκάλι με το νερό στα πόδια του, επειδή δεν είχε επαφή με το καλάθι, ούτε τον Παπανικολάου να ξεπερνάει σε νευρικότητα τον εαυτό του) σου επιβεβαίωνε διαρκώς ότι ο Ολυμπιακός μπήκε στο γήπεδο για να μην χάσει, αλλά ο Παναθηναϊκός πήγε στο ΣΕΦ για να νικήσει. Το focus ήταν εντελώς διαφορετικό ανάμεσα στις δύο ομάδες. Οι πράσινοι δεν έφυγαν ποτέ από το “όλοι πίσω από τη σέντρα” αμυντικό πλάνο τους που εν τέλει τους οδήγησε με ευκολία στη νίκη, οι δε ερυθρόλευκοι όταν τα συστήματα βραχυκύκλωσαν επίταξαν αντί του run & gun, το τρέχα-γύρευε.

Και δεν χρειάζεται να πούμε εδώ τα ίδια με χθες, άλλωστε όπου κι αν γυρίσεις θα δεις να υπογραμμίζεται η αστοχία του Ολυμπιακού από τη γραμμή του τριπόντου. Με όποιον και αν μιλήσεις, θα σε ρωτήσει “πόσο κακός ήταν ο Ολυμπιακός; Γιατί έτσι;”, οπότε το ότι οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματική εικόνα τους είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο. Άλλωστε, ήδη οι ώρες έχουν περάσει και το τι έγινε στο ΣΕΦ αρχίζει να μην έχει και πολλή σημασία. Το τι θα γίνει στο ΟΑΚΑ είναι πλέον πιο επίκαιρο, αφού ο επόμενος τελικός έρχεται γρήγορα για να τεστάρει τις ψυχικές και εγκεφαλικές αντοχές των δύο ομάδων. Η διαχειρίση της απότομης προσγείωσης (από την πλεονεκτική στη δύσκολη θέση) από τον Ολυμπιακό και αυτή του Παναθηναϊκού στους πανηγυρισμούς έξω από το Caravel παρότι έγινε μόλις το 0-1, είναι τα πιο σημαντικά ερωτήματα ενόψει του αγώνα της Κυριακής.

Γιατί, προσωπικά δεν περιμένω τον Ολυμπιακό να εμφανιστεί σε αυτό το χάλι για δεύτερη φορά μέσα σε 48 ώρες (εκτός και αν οι ερυθρόλευκοι έχουν κλείσει τις διακοπές τους και δεν το γνωρίζουμε), ούτε τον Παναθηναϊκό να παίξει τόσο πολύ με λίμπερο τον Διαμαντίδη μέσα στο γήπεδό του, ειδικότερα αν πατήσει παρκέ και ο Λο, αυξάνοντας τις περιφερειακές απειλές και τα όπλα του Μπαρτζώκα. Οι ερυθρόλευκοι, όμως, χρειάζονται απαντήσεις στην προσωπικότητα που βγάζουν οι αντίπαλοί τους, όπως ο Λάσμε, ο Γκιστ, ο Μπράμος, ακόμη και ο Κάρι που μόλις έφτασε. Σπανούλης, Πρίντεζης, Παπανικολάου, Περπέρογλου και Λο έχουμε πει 239 φορές ότι καθορίζουν την απόδοση του Ολυμπιακού. Όταν και οι πέντε είναι αλλού γι’ αλλού, οι πρωταθλητές Ευρώπης δεν ξέρουν από πού να πιαστούν.

Ο Μπαρτζώκας καλείται να βρει τρόπους και σχήματα που θα βοηθήσουν στο να ξεμπλοκάρουν οι παραπάνω παίκτες επιθετικά, γιατί αμυντικά ακόμη και στο ματς που μόλις χάθηκε, ο Ολυμπιακός δεν ήταν κακός. Δέχθηκε 64 πόντους, δεν άφησε τον Διαμαντίδη να μπει στο παιχνίδι και σε ορισμένα σημεία κρατούσε τους πράσινους στο μηδέν, αλλά την ίδια ώρα ο ίδιος έμενε υπό το μηδέν και το break δεν άργησε να έρθει. Κι επειδή δεν έχουμε συνηθίσει, στην Ελλάδα, να γίνεται break στο break, το έργο των ερυθρολεύκων είναι δύσκολο. Όχι ανέφικτο, ούτε ακατόρθωτο.

Ο Ολυμπιακός έχει νικήσει φέτος στο ΟΑΚΑ, το συγκεκριμένο ρόστερ δεν είναι σαν κάποια παλαιότερα που είχαν μπολιαστεί με την ήττα στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων, συνεπώς οι ερυθρόλευκοι αν θέλουν να δηλώνουν θεωρητικά και στην πράξη “καλύτερη ομάδα”, δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για να το αποδείξουν από το γήπεδο. Ακόμη και αυτό του Παναθηναϊκού. Διαφορετικά, την ερχόμενη Τετάρτη θα πονάει πολύ η πλάτη τους, γιατί θα είναι τέσσερις μέρες κολλημένη στον τοίχο...