Θα μπορούσα (και η αλήθεια είναι ότι το σκέφτηκα) να δώσω σήμερα τη θέση μου σε άλλον, να γράψει την άποψή του για το 2-2 και το πώς η Πόλη των θαυμάτων έγινε Πόλη των δραμάτων για παράδειγμα ο Γιάννης, ο Στέφανος, η Νίκη, όποιος ήθελε τέλος πάντων.

Θα ήταν ένας πολύ εύκολος τρόπος για να αποφύγω τις κατηγορίες ότι κάνω πολιτική υπέρ του Μπαρτζώκα ή των παικτών, να μην βρίσουν τη μάνα μου όπως προχθές, επειδή τόλμησα να πω στον αέρα της εκπομπής Super BasketBall την εκτίμηση και διαίσθηση, μαζί με την ίδια που είχα για τον Παναθηναϊκό, ότι “θα πάει και η σειρά του Ολυμπιακού σε πέμπτο ματς (χωρίς φυσικά να ξέρω τον τρόπο, ότι θα γίνουν δηλαδή φόλοου και από τον Λούκας και από τον Λα Μόνικα για παράδειγμα και θα χάσει και δικό του ματς κιόλας ο Ολυμπιακός), να γλιτώσω, ρε παιδί μου, μια μέρα πίεσης και να κάτσω να ασχοληθώ αποκλειστικά με το βάψιμο ενός παιδικού δωματίου.

Όμως, παρότι θεωρώ ότι η ήττα δεν αποτελεί καταστροφή για τον Ολυμπιακό (πέραν της ψυχολογικής προσγείωσης που υπέστη η ομάδα, από τη διοίκηση μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο της ΚΑΕ και όλο το αγωνιστικό τμήμα, που είχαν προφανώς πιστέψει σε πρόκριση απευθείας από την Πόλη), οι συνθήκες που την συνόδευσαν και ο τρόπος με τον οποίο ήρθε, σηκώνει συζήτηση, οπότε ας την κάνουμε:

• Η εικόνα του Ολυμπιακού στο πρώτο μέρος ήταν πολύ καλή. Τόσο, που προσωπικά δεν το περιμένα σε αυτό το βαθμό. Πιεστική άμυνα, γρήγορα πόδια στις αντιμετωπίσεις των σκριν, κυκλοφορία της μπάλας, ο Βασίλης Σπανούλης να μην την κρατάει πολύ στα χέρια του (οπότε δεν είχε καμία σημασία το ότι ήταν άστοχος), ελεύθερα σουτ (ο μεγάλος στόχος σε κάθε ματς του Ολυμπιακού), εύστοχα σουτ (ο ιδεατός στόχος σε κάθε ματς του Ολυμπιακού).
• Δεν είχε ωστόσο, ούτε στο πρώτο μέρος, καλή επίδοση στα ριμπάουντ, η διαφορά ύψους με τη φροντ λάιν της Έφες ήταν μη διαχειρισίμη, αλλά και πάλι η άμυνά του και τα τρίποντα, τον κρατούσαν και μπροστά στο σκορ και με την ψυχολογία στα σωστά επίπεδα για κάνει το διπλό. Μάλιστα, οι 14 ασίστ που είχε στο πρώτο μέρος ο Ολυμπιακός, με 8 τρίποντα, ήταν όλη η ουσία: ομαδικότητα χωρίς εντυπωσιασμό, απλώς κυκλοφορία μπάλας και σωστές θέσεις (οπότε και πολλές ασίστ, αφού τα σουτ έμπαιναν).
• Τα τρίποντα, ωστόσο, δεν είναι στραγάλια. Δεν μπορείς να στηριχθείς σε αυτά για 40 λεπτά, ειδικά σε ένα γήπεδο γεμάτο Τούρκους, με μια ομάδα εκατομμυρίων που (ίσως) έχει την ασφάλεια ακόμη και των διατητών. Οπότε, κάποια στιγμή πρέπει να προετοιμαστείς και για plan B. Στο δεύτερο ημίχρονο, στο τρίτο δεκάλεπτο συγκεκριμένα, ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα δεν είχε εναλλακτικό πλάνο, όταν η μπάλα κόλλησε σε χέρια περισσότερη ώρα από όσο έπρεπε.
• Για αρκετή ώρα, οι ερυθρόλευκοι έβρισκαν λύσεις μέσα από προσωπικές ενέργειες του Σλούκα, ηρωισμούς του Χάινς (σε άμυνα κι επίθεση, αυτά που έκανε την Παρασκευή το βράδυ, δεν τα κάνει κανονικός άνθρωπος, μόνο κάποιος που έχει πέσει από το διάστημα), την ώρα που ο Παπανικολάου “κόμπλαρε”, ο Σπανούλης συνέχιζε να είναι επιθετικά απών (και μάλιστα με λάθη αυτή τη φορά και μη δημιουργικότητα), ενώ δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για τον Άντιτς. Σε αυτό το διάστημα, έγινε το λογικό: η Εφές αντέδρασε. Άλλαξε την άμυνά της και σταμάτησε να δίνει ελεύθερα σουτ, έτρεξε περισσότερο, πίεσε περισσότερο, ζόρισε ψυχολογικά τον φιλοξενούμενο Ολυμπιακό όσο εκεί που μπορούσε. Παράνθεση εδώ: Στην τελική η Έφες δεν είναι κάνα χαμάμ, γιατί έχουμε ισοπεδώσει εντελώς την κατάσταση. Ο Ολυμπιακός δεν παίζει μόνος του, το λέμε από την αρχή, στο 1-0, στο 2-0, στο 2-1, τώρα μάλλον φάνηκε σε όλους, ότι δεν είναι απέναντι του τίποτα τσικό.
• Κι όμως, ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα, βρήκε στη συνέχεια εναλλακτικό πλάνο: με σταθερά τον Χάινς που δεν σταματιόταν, τον Σλούκα και τον Λο σε δίδυμο τουλάχιστον διάθεσης και ενέργειας, με τον Σπανούλη στον πάγκο ώστε να μην επηρεάζει άλλο αρνητικά το παιχνίδι των ερυθρολεύκων και με μεγαλύτερη προσφορά από τον Πρίντεζη, ο Ολυμπιακός ανέβηκε και πάλι. Έφερε το ματς στο 62-70 και η Πόλη άρχισε να μοιάζει με Λονδίνο.
• Μπα. Τα κουσούρια είχαν παραμείνει, κυρίως αυτά που είχαν δώσει στους Τούρκους τη δυνατότητα να είναι διαρκώς μέσα στις πιθανότητες νίκης. Τα 21 επιθετικά ριμπάουντ, συγνώμη, αλλά είναι αριθμός που μπορεί να σου δώσει μέχρι και διαγαλαξιακό πρωτάθλημα, όχι απλώς το 2-2 μέσα στην έδρα σου. Και όποιος, έχει παίξει έστω λίγο, λίγο όχι πολύ, κάθε χαμένο αμυντικό ριμπάουντ δεν είναι απλώς μια έξτρα επίθεση για τον αντίπαλο, είναι μια έξτρα ψυχολογική πληγή για σένα. Σε βαραίνει, σε αγχώνει, σε κάνει να αμφιβάλεις. Και η αμφιβολία φέρνει λάθη. Και στους παίκτες και στον προπονητή.
• Τα τελευταία λεπτά είναι βγαλμένα από άλλη τέχνη, όχι από το μπάσκετ. Από τον κινηματογράφο για παράδειγμα. Στα ίδια μέρη που ο Ολυμπιακός πέρυσι, σχεδόν τέτοια εποχή, έγιναν όλα για να επιστρέψει η ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης, τώρα έγιναν τα πάντα για να κινδυνέψει να μείνει έξω από το Φάιναλ Φορ του Λονδίνου. Μπάλες χάθηκαν, ριμπάουντ χάθηκαν, φάουλ έγιναν και δεν έγιναν, σφυρίγματα που δεν έπρεπε να είναι έτσι, έγιναν, ξανά ριμπάουντ χάθηκαν, μπλοκ άουτ δεν έγιναν, ακόμη και ο για όλο το δεύτερο ημίχρονο Superman Κάιλ Χάινς, εμφάνισε σημάδια αδυναμίας, τάιμ άουτ καλέστηκαν εκεί που έπρεπε θεωρητικά, αλλά αποδείχθηκαν τελικά λάθος σε timing. Όλα έγιναν ανάποδα, όλα έγιναν λάθος; Πείτε το όπως θέλετε. Το ίδιο κάνει.
• Και ο Σπανούλης; Γιατί δεν μπήκε ο Σπανούλης; Υπάρχουν εκατομμύρια απόψεις, του καθενός δηλαδή που έχει πάντα τεράστια αξία, όποιος και αν είναι αυτός που τη λέει. Το ότι εγώ γράφω στο Sport24.gr δεν σημαίνει ότι τα λέω σωστά, μπορεί να το κάνει ο απέναντι, μπορεί να το γράφει ένας Γιάννης στο Facebook, πολλά μπορεί. Εδώ που είστε, θα διαβάσετε ότι ο Σπανούλης είχε θέση όταν η πίεση στην μπάλα έγινε σκληρή από τους Τούρκους, αλλά ήταν ο μοναδικός λόγος που ο Μπαρτζώκας έπρεπε να αποφασίσει, αν θα χαλάσει το γλυκό που μέχρι το 1.29’’ ήταν εξαιρετικά ελπιδοφόρο ή αν θα ρίξει μέσα τον αρχηγό της ομάδας.
• Δεν τον έριξε. Και το φόλοου του Λούκας βγάζει το πόρισμα “γκάφα”. Το ριμπάουντ του Πρίντεζη (αν το έπαιρνε) μπορεί να έβγαζε το πόρισμα “μαγκιά”. Έτσι είναι, δύσκολη δουλειά. Αν δείτε πάλι το παιχνίδι, φάση προς φάση, θα βρείτε άλλα 500 “αν”, που θα οδηγούσαν σε εντελώς διαφορετική εξέλιξη το ματς. Μπορώ να σας πω άλλα 1000 “αν”, που θα ήταν διαφορετική αυτή τη στιγμή η ζωή σας ή να είχατε δίπλα σας, ακόμη και κάποιον δικό σας άνθρωπο που μπορεί να έχετε χάσει. Έτσι είναι, δύσκολη ζωή.
• Μήπως το έκανε, για να δείξει ότι μπορεί και χωρίς τον Σπανούλη; Αν ο Μπαρτζώκας είναι ο προπονητής που στην πιο κρίσιμη στιγμή του πιο κρίσιμου λεπτού της μέχρι τώρα ευρωπαϊκής πορείας του Ολυμπιακού φέτος, είναι αυτός που θα σκεφτόταν κάτι τέτοιο, τότε σόρι αλλά οι Αγγελόπουλοι πρέπει να τον στείλουν σπίτι του σήμερα κιόλας. Όμως, κι ενώ δεν είχα ποτέ την τάση να είμαι με το μέρος των προπονητών, προτιμών να παίρνω το μέρος των παικτών, σε αυτό το επίπεδο, οι προπονητές δεν είναι έτσι. Και όποιοι είναι, καταλήγουν να είναι όχι απλά σε άλλες ομάδες, μικρότερες, αλλά σε άλλα επαγγέλματα, άσχετα με αυτά που αγαπάνε.
• Και τώρα τι; Μπορεί ο Ολυμπιακός να νικήσει την Εφές ή πάει, τελείωσε το όνειρο; Την έχει νικήσει 3 φορές φέτος και έχει χάσει άλλες τόσες. Οπότε και μπορεί και όχι. Εδώ είναι και η εκτίμηση του 2-2 που έλεγα και με βρίζουν ακόμη. Όλα αυτά που βλέπουμε, είναι κατά την προσωπική μου άποψη, φυσιολογικά. Οι δύο ομάδες δεν απέχουν πολύ η μία από την άλλη. Παίζουν διαφορετικά, σίγουρα, αλλά δεν είναι διαφορετικής κλάσης, όσο κι αν αυτό δεν κολακεύει τον νυν πρωταθλητή Ευρώπης, που αν μη τι άλλο, το ξέρουμε όλοι πιστεύω ότι κι αυτός έκανε την υπέρβασή του πέρυσι για να φτάσει σε αυτό το σημείο και τώρα κάνει την προσπάθειά του, για να δείξει ότι δεν ήταν υπέρβαση, αλλά αποτέλεσμα δουλειάς, καλών επιλογών σε παίκτες και χαρακτήρες, μεθοδικότητας κλπ. κλπ.
• Η ευκολία με την οποία σταυρώνεται και αποθεώνεται η ομάδα του Ολυμπιακού από εβδομάδα σε εβδομάδα και από ήττα σε νίκη, είναι πραγματικά πολύ μεγάλο εμπόδιο στο να δημιουργήσει αυτή η ομάδα κάτι με διάρκεια, είτε με τον Μπαρτζώκα στον πάγκο που μπορεί να τον γουστάρουν πέντε, δέκα, εκατό άτομα, είτε με άλλον στον πάγκο που θα τον γουστάρουν περισσότεροι ή με μεγαλύτερη επιρροή. Το «ο Μπαρτζώκας είναι άσχετος» κάθε τρεις και λίγο και το «ο Σπανούλης σκέφτεται το συμβόλαιό του» κάθε φορά που δεν βάζει σουτ, δεν εξυπηρετεί τίποτα.
• Αν μια επιτυχημένη χρονιά, όπως η περυσινή, δεν είναι ικανή να αλλάξει συνήθειες και νοοτροπία σε όλα τα μήκη και τα πλάη του ερυθρόλευκου συλλόγου (διοίκηση, αγωνιστικό τμήμα, φιλάθλους, σε εμάς τα Media), τότε σε τι ακριβώς βοηθάνε η κατάκτηση μιας Ευρωλίγκας; Στη διοργάνωση φιέστας; Οι φιέστες το έχουμε δει, χάνουν κι αυτές το ενδιαφέρον τους.
• Ποιο είναι δηλαδή, τελικά το ζητούμενο; Να κερδίζει ο Ολυμπιακός όλους τους αγώνες που δίνει μέσα σε μια χρονιά; Γιατί αυτό δεν μπορεί να γίνει; Να μάχεται; Να παίζει ωραίο μπάσκετ; Να παίζουν οι παίκτες που πρέπει; Να μοιάζει ο Μπαρτζώκας με τον Ryan Gosling και όχι με τον Mr. Bean; Να είναι ο Ίβκοβιτς με την ενέργεια που είχε στα 55 του και όχι με αυτήν που είχε στα 70 του, όπου αρχικά κρίθηκε λίγη και του φώναζαν “ξύπνα” στο ΣΕΦ, για να τον σηκώσουν τελικά στα χέρια, τον Μάιο του 2012; Να γίνονται όλα αυτά ταυτόχρονα και ακόμη περισσότερα;
• Ο κόσμος πρέπει να έχει πάντα απαιτήσεις, γιατί πληρώνει εισιτήρια, διαρκείας, ταξίδια, αυτή είναι η δουλειά του. Να σπρώχνει την ομάδα προς τα εμπρός μέσα από τις απαιτήσεις του, όχι να τη γυρίζει πίσω, ζητώντας να κοπούν κεφάλια κάθε τρεις και λίγο, λες και είμαστε στο Game of Thrones. Ναι, όποιος αποτυγχάνει, δέχεται και τις συνέπειες, αλλά να αποτύχει πρώτα και να αποτύχει με βάση τους στόχους που έχει, όχι με αυτούς που θα ήταν ωραία κάθε χρόνό να έχει.
• Το ΣΕΦ την Παρασκευή, δεν πρέπει να γεμίσει μόνο και μόνο για να πάρει ο Ολυμπιακός την πρόκριση στο Φάιναλ Φορ και να αδειάσει μονοκοπανιά αν αποκλειστεί. Καλό θα είναι, να γεμίσει και επειδή απλώς ο Ολυμπιακός πρωταγωνιστεί και διεκδικεί.
• Και για να μην μου πείτε, ότι πάω να τη βγάλω λάδι για Μπαρτζώκα και παίκτες, μετά το 2-2 στην Πόλη και ενόψει του πέμπτου ματς (ακόμη και αν πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός θα παίξει τη χρονιά του και τη συνέχεια των όσων πέτυχε πέρυσι στους τελικούς του πρωταθλήματος και όχι στην Ευρωλίγκα), θα δανειστώ από αλλού το εξής, το οποίο φτάνει και περισσεύει: όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται...

Υ.Γ. Όσα και αν ακούω προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει να δηλώνω συνέχεια ποιά ομάδα υποστηρίζω και γιατί ή να δικαιολογούμαι για οτιδήποτε άλλο προκαλεί σε ορισμένους σκέψεις περί ίντριγκας και έλλειψης αντικειμενικότητας. Όσοι ξοδεύουν το χρόνο τους για να διαβάζουν ό,τι γράφω τόσα χρόνια στο Sport24.gr, είτε το έχουν δει σε παλιότερα άρθρα, είτε το έχουν καταλάβει, είτε ακόμη καλύτερα δεν τους νοιάζει. Θέλω να πιστεύω ότι τουλάχιστον προσπαθώ, να μην έχει καμία σημασία στα όσα συζητάμε...