Λονδίνο, 10 Αυγούστου 2012. "Συγγνώμη - STOP – Συγγνώμη, είμαι λίγο συναισθηματικός - STOP - Δεν μπορώ να πω ότι είναι άσχημη η τέταρτη θέση - STOP - Αλλά όνειρο της ζωής μου ήταν το βάθρο - STOP - Είμαι 32 - STOP - Σαν μικρό παιδί κλαίω - STOP - Όλοι πίστεψαν σε μένα - STOP - Τους απογοήτευσα, εντός εισαγωγικών - STOP -".

Επιμέλεια: Μαρία Καούκη

Ρίο, 16 Αυγούστου 2016.

Ο ήλιος δεν βγήκε από τη Δύση. Δεν φύτρωσαν κοκοφοίνικες στην Ανταρκτική, ούτε χιόνισε στην έρημο Σαχάρα. Ο κόσμος δεν γύρισε ανάποδα. Μόνο έτσι θα έχανε αυτό το Ολυμπιακό μετάλλιο ο Κύριος -με το “Κ” κεφαλαίο- Σπύρος Γιαννιώτης. Ήταν ο τελευταίος αγώνας του “σιαμαίου” με τη θάλασσα Κερκυραίου, που έφερε στην ψυχή του δυο πληγές. Η μία άνοιξε στο Πεκίνο (16ος) και η άλλη -η βαθιά- στο Λονδίνο (4ος). Τις έριξε στο αλάτι της Κόπα Καμπάνα, για να τις ξεπλύνει. Αμφότερες έκλεισαν -εκεί- στο Ρίο, μαζί με την καριέρα του. Μετά την κούρσα του στο Λονδίνο, κόμπιασε όταν αναφέρθηκε στους 32 Μάηδες που κουβαλούσε στην πλάτη του. Αυτός ήταν ο φόβος του, ότι μεγαλώνει και οι πιθανότητες για ένα μετάλλιο θα ήταν πιο λίγες στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016, δηλαδή στα 36 χρόνια του.

Κατάπιε την αγωνία, επέτρεψε στις ρυτίδες της αλμύρας να συνεχίσουν να αγιάζονται στο θαλασσινό νερό, έκανε πράξη το σλόγκαν της πισίνας: “Σκάσε και Κολύμπα”. Κάποτε, χρησιμοποιούσαν για χιούμορ την μπρουτάλ φράση. Την τύπωναν σε μπλουζάκια και τη φορούσαν, έπειτα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Αυτή τη φορά δεν ήταν αστείο, αλλά μάχη με το χρόνο και τις αντοχές του. Ο Γιαννιώτης έδωσε στον εαυτό του ακόμη μία ευκαιρία. Δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια. Δεν υπήρχε ανοιχτή πισίνα στην Αθήνα κι ανέβαινε για προπόνηση στην Κοζάνη, χωρίς να πει λέξη. Δεν έχασε χρόνο. Αυτή δεν ήταν πρόκληση για κάποιον που δεν είχε ισχυρό θέλω, πολύ περισσότερο για ένα μυγιάγγιχτο.

ΓΙΑΝΝΙΩΤΗΣ: "ΕΧΑΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ"

Εντέλει, πήρε αυτό που λαχταρούσε, το Ολυμπιακό μετάλλιο. Έχασε στο “νήμα” από τον Ολλανδό, Φέρι Βίρτμαν. Αλλά, έχασε; Ναι. Όμως, στη συνείδησή μας, είχε νικήσει από το Λονδίνο. Τότε, κολύμπησε ολόισια στην καρδιά μας. Ο καλοσυνάτος και φιλότιμος άνθρωπος γράφει στην έδρα των συναισθημάτων των άλλων. Εκεί, ο ωραίος Σπύρος δεν χάνει, φαίνεται σε όσα είπε στο Sport24.gr: “Αλήθεια, δεν με πείραξε που δεν πήρα το χρυσό μετάλλιο στο Ρίο. Σύμφωνοι, σε ένα βαθμό ήθελα το χρυσό, αλλά όπως ήρθαν τα πράγματα εγώ είμαι χαρούμενος. Το Ολυμπιακό μετάλλιο ήθελα. ΟΚ. Δεν έχασα και από κάποιον τυχαίο, αλλά από τον καλύτερο στον κόσμο. Τότε, ο Φέρι ήταν ο καλύτερος και το απέδειξε και ύστερα από το Ρίο, με τις διακρίσεις του. Εγώ ήμουν 36 ετών. Η φυσική κατάστασή μου δεν ήταν ίδια με αυτή που είχα στα 28. Τότε, ήμουν στα καλύτερά μου, αλλά δεν είχα την ίδια πείρα”.

Εσύ, εγώ, σχεδόν όλοι μπήκαμε στο σώμα του εκείνο τον Αύγουστο. Αυτό που πέτυχε είναι ανώτερο από μια επίχρυση επιφάνεια. Την ώρα που ξέφυγε στα τελευταία μέτρα σαν σε εξέγερση, φωνάζαμε “φάτους, ρε Σπύρο!”, κλαίγαμε. Το έχει καταλάβει και ο 27χρονος Βίιρτμαν, ο οποίος αυτές τις ημέρες βρίσκεται στην Ταϊλάνδη, όπου προπονείται σε καμπ, για να είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Γνωρίζει πόσο αγαπητός είναι ο Γιαννιώτης.

Με μεγάλη χαρά ο Βίρτμαν μίλησε στο Sport24.gr για το είδωλό του και εξυπακούεται για το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε. Τώρα, προσπαθεί για την επόμενη πρωτιά στους Ολυμπιακούς Αγώνες και αν διαβάσεις παρακάτω θα τον υποστηρίξεις στον αγώνα: “Ξεκάθαρα θέλω ένα ακόμη χρυσό στο Τόκιο, αλλά όλοι προπονούνται σκληρά. Θα είναι δύσκολο”.

Η μνήμη του συχνά ανακαλεί εκείνα τα 10 χιλιόμετρα με το δραματικό φινάλε στο Ρίο. “Το πλάνο μου ήταν να έχω μια ήπια εκκίνηση και να ''οικοδομήσω'' σταδιακά την κούρσα, ώστε να έχω αρκετή ενέργεια για το τελικό σπριντ. Ωστόσο, ο Πουρτ αποκόπηκε γρήγορα από το γκρουπ. Ως εκ τούτου, έκανα κάποιες εκατοντάδες μέτρα για να κλείσω το κενό, αλλά κανείς δεν έδειχνε πρόθυμος να μπει μπροστά κι έτσι επέστρεψα στο αρχικό σχέδιο”.

Στο τελευταίο χιλιόμετρο ήταν απολύτως συγκεντρωμένος: “Ήμασταν περίπου 7-8 αθλητές στη σειρά και περίμενα για το σπριντ, όταν είδα τον Σπύρο στην κορυφή του γκρουπ. Εκείνη η στιγμή ήταν που είπα ή τώρα ή ποτέ! Τότε, τα έδωσα όλα κι έπαψα να σκέπτομαι το παραμικρό”.

Ο Γιαννιώτης εξήγησε ότι ο Ολλανδός έχει για “ψωμοτύρι” το σπριντ: “Στο τέλος, ο Φέρι έκανε μεγάλη μαγκιά! Έφυγε αριστερά μου, δηλαδή δεξιά από την πλευρά του. Του βγήκε. Το 'χει. Είναι καλός στα τελευταία μέτρα και φημίζεται γι' αυτό. Το ήξερα ότι είναι δυνατός πριν από τον τερματισμό, γι' αυτό προσπάθησα να ανοίξω στα 200 μέτρα και όχι στα 100, για να ξεφύγω. Αυτές τις λεπτομέρειες των αντιπάλων τις ξέρουμε. Είμαστε προετοιμασμένοι, διαβάζουμε τις τακτικές τους. Ξέρεις ότι κάποιος δίπλα σου μπορεί να κολυμπάει σκληρά και πρέπει να τον αποφύγεις ή υπάρχουν αθλητές που μπαίνουν μπροστά, αλλά δεν κάνουν καλή πορεία. Θα σε χαντακώσουν αν η πλοήγησή τους είναι κακή. Πρέπει, να τους αποφύγεις. Είναι πολλά”.

ΒΙΡΤΜΑΝ: "ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΤΙΜΗ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΙΩΤΗ"

Ο ευγενής Βίρτμαν βλέπει συχνά το βίντεο του αγώνα. “Ακόμη και τώρα το παρακολουθώ με ενθουσιασμό και κάθε φορά που το βλέπω δεν είμαι σίγουρος ότι θα νικήσω”. Ο τερματισμός με μια λέξη ήταν: “Συναρπαστικός!”. Όμως παραδέχεται: “Μετά, ήμουν αβέβαιος για το ποιος έχει νικήσει. Νόμιζα ότι είδα εμένα ν' αγγίζω πρώτος τον πίνακα, αλλά δεν ήμουν σίγουρος. Πήρε πολλή ώρα μέχρι να δω το ριπλέι, όμως ακόμη και τότε δεν ήθελα να πανηγυρίσω, ήταν νωρίς. Όταν βγήκαν τα επίσημα αποτελέσματα ήμουν αληθινά χαρούμενος”.

Παραδέχεται ότι η αβεβαιότητα που είχε και η κούραση που ένιωθε είναι τα δύο πράγματα, τα οποία θυμάται περισσότερο από εκείνα τα άχαρα λεπτά, έπειτα από το φινίς. Φυσικά, πληροφορήθηκε ότι η ελληνική πλευρά κατέθεσε ένσταση ζητώντας να πάρει και ο Γιαννιώτης χρυσό μετάλλιο. Ξέρει, ότι ο Έλληνας αθλητής ήταν κάθετα αντίθετος με αυτή την κίνηση.

“Πιστεύω ότι ο Σπύρος είναι σπουδαίος αθλητής τόσο στα κατορθώματά του, όσο και στη συμπεριφορά του. Ακόμη κι όταν ήμουν άπειρος κολυμβητής -rookie-, ήταν πάντα ευγενικός μαζί μου. Ο Σπύρος είναι ένα από τα είδωλά μου στην open water κολύμβηση. Ήταν τεράστια τιμή για μένα να αγωνίζομαι μαζί του. Θα ήταν υπέροχο να είχα περισσότερους αντιπάλους σαν αυτόν. Υπερασπίζεται πραγματικά το δίκαιο στον αθλητισμό”.

Αν αποφάσιζαν να πάρω κι εγώ χρυσό, θα έκανα κι εγώ ένσταση για να μείνω στο αργυρό μετάλλιο

Ο 40χρονος αργυρός Ολυμπιονίκης, απεχθάνεται αυτά τα “τσαλίμια” και χίλιες φορές να ζούσε την ίδια ιστορία θα έπραττε αναλόγως. Άκαμπτος, σαν “ξύλινος” χορευτής σε φοξ τροτ ρυθμό: “Μου είπαν ότι κατατέθηκε ένσταση. Αρνήθηκα. Είπα ότι ο Φέρι νίκησε δίκαια. Δεν μπορούσα να σταματήσω τη διαδικασία της ένστασης, λόγω κανονισμών. Αλλά, δεν χρειαζόταν. Ήξερα ότι δεν θα άλλαζε κάτι και θα γίνει αυτό που έπρεπε. Αλλά, να σου πω κάτι; Ακόμη και αν αποφάσιζαν να πάρω κι εγώ χρυσό μετάλλιο και να ανέβουμε δύο αθλητές στο πρώτο σκαλί, που δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο, θα έκανα κι εγώ ένσταση για να μείνω στο αργυρό μετάλλιο. Πώς να το κάνουμε; Αυτό είναι το ηθικό και το σωστό. Θα ήθελα να ήμουν πρώτος, αλλά έχασα δίκαια”.

Ο Ολλανδός δεν κρύβει την εκτίμησή που έχει στον Γιαννιώτη. Γενικώς, είναι εκδηλωτικός όπως και ο Έλληνας αντίπαλός του: “Θέλω να πιστεύω ότι είμαστε φίλοι. Έχουμε κολυμπήσει πολλές φορές μαζί και πάντα διασκεδάζαμε πριν και μετά τους αγώνες. Θυμάμαι, όταν βγήκα από το νερό δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον καλύτερό μου φίλο. Μου είπε ότι νίκησα και άρχισα να κλαίω. Αλλά έκλαψα και όταν είδα τους γονείς μου και την κοπέλα μου”.

Ήταν αγώνας δακρύων και αυτός, όχι μόνο του Λονδίνου. “Ακόμη και σήμερα μου λέει ο κόσμος για το χρυσό που δεν πήρα στο Ρίο. Βλέπω ότι κάποιοι έχουν στεναχωρεθεί περισσότερο απ' ό,τι εγώ. Αφού, αναρωτιέμαι μήπως έπρεπε να το έχω πάρει κι εγώ κατάκαρδα. Καταλαβαίνω ότι τα λένε από αγάπη κι ότι συγκινήθηκαν στο Λονδίνο. Μου είπε ένας κύριος ''τι να σου πω, όταν μπήκες μπροστά στην κούρσα, άρχισα να κλαίω''. Και μετά λένε οι άνδρες δεν κλαίνε. Μύθος είναι αυτά”.

Ο Γέμελος το είπε καλύτερα απ' όλους, όταν επέστρεψε η αποστολή από το Ρίο: “Έχω την team ''Μάρθα Βούρτση'' της κολύμβησης”.

Photo Credits: AP Images