Ο Πρωθυπουργός της χώρας, Αλέξης Τσίπρας του είπε "εσύ δεν είσαι ο τριποντάκιας; Που τα έριχνες σαν φιστίκια;" και ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον ενημέρωσε πως "όταν σε βλέπω να σουτάρεις, μου θυμίζεις τον Steph Curry (με... σχετική accent). Έχεις και εσύ αυτό το εξαιρετικό release στο σουτ, όταν εκτελείς και δίνεις καμπύλη στην μπάλα". Ο Αντώνης Κόνιαρης τους άκουγε και προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί από το "δεν ήξερα αν θα περπατήσω ξανά, πόσω μάλλον αν θα ξαναπαίξω μπάσκετ" στο τέλος του 2015 έως την κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης, με την Εθνική Νέων Ανδρών, αφότου είχε ολοκληρώσει την αγωνιστική σεζόν 2016-17 της Stoiximan.gr Basket League, ως ο "καλύτερος νέος παίκτης". Σήμερα μοιράζεται με τους αναγνώστες του Sport24.gr την ιστορία του.

Oι πρώτες αναμνήσεις που έχει είναι από τα Χανιά, την πόλη στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε. Μια στάση εδώ: η εκ Κρήτης ορμώμενη, μητέρα του Ελένη, με τον Σερραίο πατέρα του, Δημήτρη είχαν γνωριστεί χρόνια νωρίτερα (να 'ναι καλά το ελληνικό ναυτικό, μέλος του οποίου ήταν ο μπαμπάς του από τα 15 και η μητέρα του από τα 18) είχαν ήδη αποκτήσει τον πρωτότοκο Νίκο. Τρία χρόνια μετά, ενώ οι γονείς υπηρετούσαν στο Ναύσταθμο της Σούδας, στις 30/9 του 1997 υποδέχθηκαν στην οικογένεια τους τον Αντώνη.

Τον ήθελαν για συμπαίκτη -όχι για αντίπαλο

Ο βενιαμίν της οικογενείας φυσικά και ακολουθούσε τον αδελφό του -και τους φίλους του- παντού. "Θυμάμαι πάντα να παίζω στη γειτονιά με φίλους... του αδελφού μου, που μετά έγιναν και δικοί μου. Μου άρεσε που με "έπαιζαν" μεγαλύτεροι μου". Μόνο που τα συναισθήματα από κάποια στιγμή και μετά, δεν ήταν αμοιβαία. Μια στιγμή και θα σου πω τι εννοώ. Ο Αντώνης δοκίμασε το ποδόσφαιρο "μια φορά, στην ομάδα της περιοχής. Να σου πω την αλήθεια, δεν μου άρεσε που ήταν ανοιχτό, με χαλίκια. Αλήθεια. Αυτό με ενόχλησε! Τι να πω; Μάλλον ήμουν πιο εκλεπτυσμένος (γελάει)". Για καλή του τύχη "ακριβώς δίπλα από την εγκατάσταση που μόλις σου περιέγραψα, υπήρχε γήπεδο μπάσκετ". Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι που προετοιμαζόταν να πάει στην πρώτη δημοτικού "και ναι, η μπάλα ήταν πιο μεγάλη από εμένα. Προς μεγάλη μου ευχαρίστηση, διαπίστωσα από την πρώτη κι όλας επαφή ότι μπορούσα να τη χειριστώ και μάλιστα καλά!".

Κάπως έτσι, κέρδισε τη θέση του στα ματς των μεγαλύτερων που σύντομα δεν απολάμβαναν ακριβώς, το να τον έχουν αντίπαλο. "Από τις πρώτες αναμετρήσεις είχαν δει πως το "έχω" και με ήθελαν στην ομάδα τους. Όχι αντίπαλο (γελάει). Σκέψου πως πήγαιναν γυμνάσιο και εγώ δημοτικό".

Ήταν θέμα χρόνου να ενταχθεί σε ένα σύλλογο, αυτός ήταν ο ΑΟ Ακρωτηρίου (με έδρα στα Χανιά) και εκεί γινόταν το εξής: "Ξεκινούσα με την προπόνηση των παμπαίδων, ακολουθούσε αυτή των παίδων και για να μη στα πολυλογώ έως το βράδυ έκανα προπονήσεις με όλες τις κατηγορίες, έπαιζα σε όλα τα διπλά, με αγόρια, με κορίτσια... Γενικά, ό,τι είχε πάνω κάτω, ήμουν μέσα". Είχε περιορίσει την παραμονή του στο σπίτι "στο χρόνο που χρειαζόμουν για να διαβάσω, να φάω και να ξεκουραστώ".

'Εκανα αγγλικά, γερμανικά, μπάσκετ, πινγκ πονγκ, κιθάρα. Έπρεπε... να αφήσω 2-3

Θυμάται να πηγαίνει στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου "και στις επισκέψεις μου στο ανοιχτό γήπεδο της περιοχής, να βρίσκω πάντα φίλους, για να παίξουμε". Όπου "φίλοι", συμμαθητές, γείτονες, αλλά και φοιτητές του Πολυτεχνείου. "Επειδή ήμουν καλός συμπαίκτης, έκανα παρέα με τους πάντες". Θυμάται και μια μέρα "που με κάλεσαν οι φοιτητές για ένα ματς και μολονότι ένιωθα εξοντωμένος -είχα και πυρετό- πήγα. Τελικά, έμεινα να τους κοιτάω. Δεν μπορούσα να κουνηθώ, δεν είχαν καν προλάβει να φάω", αλλά δεν σκέφτηκε ποτέ το ενδεχόμενο να μείνει σπίτι του, να αναρρώσει. "Να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω γιατί ήμουν έτσι" λέει και χαμογελάει, σαν να αναφέρεται σε πρόβλημα.

Όνειρα είχε από τότε, που να συνδέονται με το μπάσκετ: "Συνήθιζα να ζωγραφίζω φανέλες με το όνομα μου, με το σήμα της Εθνικής, με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Αν ήθελα από τότε να γίνω επαγγελματίας παίκτης; Ομολογώ ότι έκανα τόσα πολλά, μαζί που δεν είχα φτάσει να βλέπω τον εαυτό μου σε αυτή τη θέση". Να σου πει και τι έκανε: "Αγγλικά, γερμανικά, μπάσκετ, πινγκ πονγκ, κιθάρα". Τα λες και πολλά. Το ίδιο είπε και εκείνος "και σκέφτηκα πως θα έπρεπε να αφήσω... 2-3 από αυτά, πριν τη δευτέρα γυμνασίου, γιατί είχα καταλήξει στο ότι με ενδιαφέρει να παίζω πιο πολύ μπάσκετ". Ήταν 13 χρόνων "και είχα καταλάβει ότι το μπάσκετ θέλω να το κυνηγήσω". Τι είχαν να πουν οι γονείς του επ' αυτού; "Ήταν πάντα δίπλα μου" και θα σου πει και ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα.

"Έπαιζα στα Χανιά και σκόραρα κατά μ.ο. +30 πόντους, ανά ματς. Σε ένα παιχνίδι για το πρωτάθλημα της Κρήτης είχα σταματήσει στους 55. Παρ' όλα αυτά, ουδείς είχε εμφανιστεί ποτέ από κλιμάκια των Εθνικών ομάδων να μου πει έστω "ένα να σε δούμε". Η προοπτική του να φύγω από τα Χανιά δεν υπήρχε, γιατί... δεν είχα πού να πάω. Έβλεπα ότι κάνω κάτι καλά, αλλά δεν έβλεπα κάποιον να ενδιαφέρεται για αυτό. Και μολονότι δεν ήξερα γιατί βάζω τόσους πόντους -περισσότερο ήταν από ένστικτο- σκεφτόμουν ότι δεν γίνεται να ξεχωρίζω σε κάτι και να μην είμαι πουθενά". Θα διαπιστώσεις και στη συνέχεια ότι ο Αντώνης είναι ένας συναισθηματικός τύπος και πως μέχρι κάποιο σημείο της ζωής του... δεν θα τον έλεγες πρεσβευτή της θετικής ενέργειας. Συνεχίζουμε.

Δημιούργησε το δρόμο που δεν βρήκε

"Ο πατέρας μου, με έβλεπε στενοχωρημένο και μου έλεγε "αν θες να ακολουθήσεις το μπάσκετ, αυτή θα είναι η ζωή σου. Οι δυσκολίες θα είναι περισσότερες από τις χαρές". Τον διακόπτω, με έκπληξη για το ωμό σχολιασμό. Μου εξηγεί ότι "από τότε μέχρι τώρα, είναι ο ίδιος. Φροντίζει πάντα να με επαναφέρει στην πραγματικότητα". Εν πάση περιπτώσει, μια, δυο, τρεις ο κύριος Δημήτρης τον ρώτησε "τι θες να κάνουμε;". Ο Αντώνης είχε βρει την απάντηση, διότι προηγουμένως είχε φροντίσει να δημιουργήσει το δρόμο που δεν έβρισκε έτοιμο μπροστά του. "Έψαχνα μόνος μου basketball camps σε όλη την Ελλάδα. Είχα καταλήξει στο ότι επειδή ο πατέρας μου είναι από τις Σέρρες και είχε ζήσει στη Θεσσαλονίκη, θα ήταν πιο εύκολο να πάμε εκεί και επικεντρώθηκα στα camps αυτής της πόλης".

Ανακάλυψε πως λίγες ημέρες αργότερα, θα ξεκινούσε ένα στον Άρη και έναν στον ΠΑΟΚ. "Πήρα πρώτα, στα γραφεία του Άρη, αλλά δεν απάντησε κανείς. Ξαναδοκίμασα και πάλι τίποτα. Πήρα στον ΠΑΟΚ και το σήκωσαν αμέσως. Ο χρόνος εν τω μεταξύ, πίεζε γιατί ήταν Τρίτη και οι ακαδημίες άρχιζαν την Παρασκευή". Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Κώστας Μπελούλης, ο οποίος έμελλε να γίνει και ο πρώτος του προπονητής στο "Δικέφαλο του Βορρά". "Μόλις του είπε ο πατέρας μου πως θα ταξιδέψουμε από την Κρήτη, εξεπλάγη. Μας είπε ότι αυτό δεν είχε ξανασυμβεί και πως εννοείται πως θα με δεχθούν". Το ραντεβού έκλεισε και ενόσω ετοίμαζε τα πράγματα του, συνέβη το εξής.

ΤΑ ΔΥΟ ΛΕΠΤΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΑ

"Περί τα 40 παιδιά είχαμε προσκληθεί σε ένα camp που θα γινόταν στα Χανιά, παρουσία του Κώστα Μίσσα και του Γιώργου Λιμνιάτη", μελών των μικρών εθνικών ομάδων. "Το πρόγραμμα είχε ως εξής: κάναμε 10 λεπτά ασκήσεις -πέρασμα με κώνους και lay up- και δυο λεπτά, πάνω κάτω. Όταν τελείωσα, ένιωσα ότι δεν είχα προλάβει να κάνω το παραμικρό. Είπα στον πατέρα μου πως δεν υπάρχει περίπτωση να με διαλέξουν, διότι τι να είχαν προλάβει να δουν σε δυο λεπτά;". Σου είπα. Δεν ήταν πάντα της θετικής πλευράς της ζωής. Έγινε.

Αλλά ας μην προσπερνάμε κεφάλαια, γιατί οι Μίσσας και Λιμνιάτης είδαν κάτι που τους άρεσε και τον κάλεσαν "όταν ήμουν στη δευτέρα γυμνασίου! Ήταν τρομερή εμπειρία. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο χάρηκα. Όλα ήταν μοναδικά, από το να φύγω από τα Χανιά για την Αθήνα, μαζί με άλλα παιδιά με τα οποία μοιραζόμασταν τα ίδια όνειρα, για να φορέσουμε τη φανέλα της Εθνικής παμπαίδων", στην Ισπανία, σε δυο ματς με την οικοδέσποινα. Θα το έλεγες και επιτυχία. "Τότε, γιατί τώρα θα σου πω ότι δεν ήταν και κάτι τρομερό". Νιώθεις μια κάποια απελπισία; Θα σου πρότεινα να την ξεπεράσεις, γιατί ο Αντώνης είναι ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος. Έγινε διαφορετικός, μέσω οξύμωρης οδού που δεν είναι για όλους.

Πριν την πρώτη εμφάνιση στην Εθνική, πήγε στο camp του ΠΑΟΚ "όπου την προτελευταία ημέρα μου είπαν πως θέλουν να μείνω", με προτροπή του Νίκου Σταυρόπουλου, ο οποίος είχε ενημερωθεί για αυτό το παιδί. Να σου πω ότι ήταν μόλις 14 χρόνων και στο μυαλό των γονιών του δεν ετίθετο θέμα να μετακομίσει μόνος του στη Θεσσαλονίκη. "Ο αδελφός μου πήγαινε Γ' λυκείου, η μητέρα μου δούλευε στο Ναύσταθμο και γενικά, η προοπτική να μετακομίσει όλη η οικογένεια ήταν δύσκολη".

Φαντάσου τώρα, τι έκανε στο διήμερο που ακολούθησε -μέχρι το τέλος του camp, του οποίου αναδείχθηκε MVP- που τους έπεισε να αλλάξουν "έδρα". "Ειλικρινά, ακόμα και σήμερα δεν έχω καταλάβει πώς κατάφερα να τους πείσω. Βρήκαμε σπίτι στη Θεσσαλονίκη και το concept ήταν πως θα πήγαινα στο ίδιο σχολείο με τον αδελφό μου, το οποίο μας είχε βρει η ομάδα. Να σου πω εδώ πως ο Νίκος φυσικά και δεν ήθελε να φύγει, στην τελευταία τάξη του λυκείου, μακριά από τους φίλους του. Και αν πείστηκε, έπειτα από 2-3 εβδομάδες κατά τις οποίες εγώ ήμουν στην προετοιμασία και εκείνος μόνος, ανακοίνωσε πως επιστρέφει στα Χανιά, για να τελειώσει εκεί το σχολείο και ότι θα έμενε με τον παππού και τη γιαγιά. Θα σου πω ότι τον έβλεπα στενοχωρημένο και στενοχωριόμουν και εγώ. Και οι γονείς μου δεν αισθάνονταν καλά, οπότε χάρηκα με αυτήν την εξέλιξη".

Aκόμα με ρωτούν για σουτ που έκανα στα 15

Στον ΠΑΟΚ έκανε -ούτε λίγο ούτε πολύ- ό,τι συνήθιζε να κάνει τα πρώτα χρόνια: προπονήσεις με όλους! "Στο παιδικό, την πρώτη χρονιά, σε κάποια ματς ξεχώριζα, σε άλλα δεν ήμουν τόσο καλός και σε ορισμένα δεν βλεπόμουν. Δεν είχα συνέπεια, γιατί δεν είχα συνηθίσει να είμαι μέλος οργανωμένης ομάδας, με αρχή, μέση και τέλος και πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα. Ο προπονητής μου, όμως με βοήθησε πολύ. Με πίστευε και όταν με έβλεπε στενοχωρημένο που δεν είχα προσφέρει όσα θα ήθελα, ήταν στο πλευρό μου και μου εξηγούσε πώς να γίνω αποτελεσματικός. Εδώ, θέλω να σου πω ότι τότε δεν μπορούσα να ελέγξω τα συναισθήματα μου, το τι πρέπει να κάνω όταν δεν έπαιζα καλά (σ.σ. λογικό). Έμαθα να το κάνω, στην πορεία".

Σε αυτήν την πρώτη σεζόν (2011-12) η ομάδα του έφτασε στον τελικό "και αλήθεια σου λέω πως ακόμα υπάρχει κόσμος που με σταματά και μου μιλά για μια φάση εκείνου του ματς. Είχα πάρει την μπάλα και σούταρα, έπειτα από ένα βήμα μπροστά από το κέντρο". Το σουτ ήταν εύστοχο... πολύ λογικό όμως, δεν το έλεγες. "Ακόμα με ρωτούν "γιατί σταμάτησες εκεί;" και μετά συμπληρώνουν με θαυμασμό "μα τι έκανες"! Θα σου πω έντιμα, πως ούτε εγώ ξέρω τι έκανα", γιατί από τότε -από πάντα- ήταν θέμα ενστίκτου.

Τη δεύτερη χρονιά, υπό τις οδηγίες του Ευρυπίδη Μελετιάδη, το πρόγραμμα του είχε παιδικό, εφηβικό και κάποιες προπονήσεις με το ανδρικό. "Με είχαν καλέσει στην προετοιμασία της πρώτης ομάδας, όταν ήμουν στην Α' Λυκείου και για μία ακόμη φορά έπαιζα μπάσκετ όλη μέρα". Άλλο που δεν ήθελε. Σε ηλικία 16 χρόνων και 12 ημερών, σηκώθηκε από τον πάγκο της πρώτης ομάδας, για να κάνει την πρώτη εμφάνιση μεταξύ των ανδρών, εναντίον του Κολοσσού. "Είχα συμπεριληφθεί ξανά σε αποστολές, αλλά δεν είχα πατήσει ποτέ άλλοτε παρκέ. Θυμάμαι είχα πολύ μεγάλο άγχος. Όταν είσαι μικρός, τα 40'' συμμετοχής σου φαίνονται βουνό! Δεν ξέρεις τι να πρωτοκάνεις, πώς να βοηθήσεις". Το "όταν είσαι μικρός" το διάβασες έτσι; Πάμε παρακάτω.

"Με τους Παίδες φτάσαμε στο Final Four των παίδων και αυτή τη φορά πήραμε και το τρόπαιο. Είχα μάθει να προσαρμόζομαι στο πρόγραμμα, είχα μεγαλύτερη συνέπεια και στο F4 έκανα τα δυο καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς. Δεν ξέρω πώς να στο εξηγήσω, αλλά ήθελα πάρα πολύ να βοηθήσω όσο περισσότερο μπορώ την ομάδα να κερδίσει". Βλέπεις, στη Θεσσαλονίκη το παιδικό πρωτάθλημα δεν είναι... αγάπες και λουλούδια. "Υπάρχουν οι ΠΑΟΚ, Άρης και Μαντουλίδης που είναι οι επικρατέστεροι, υπάρχει πίεση, υπάρχουν haters, αν χάσεις πας στο σχολείο και σε "κράζουν" όλοι. Αν κερδίσεις, γίνεσαι βασιλιάς. Όλοι σε αναγνωρίζουν, όλοι σε ξέρουν".

Η παρέα του 2013

Η ίδια ομάδα κέρδισε και το Πανελλήνιο πρωτάθλημα της κατηγορίας και ο Αντώνης αναδείχθηκε MVP. "Μετά, πήγα στην Εθνική όπου ήμασταν μαζί όλα τα παιδιά που φέτος πήραμε το Ευρωμπάσκετ. Τότε είχαμε βγει τρίτοι, στο Πανευρωπαϊκό της Ουκρανίας. Πριν ωστόσο, ταξιδέψουμε για εκεί, μου τηλεφώνησε ο Τάσος (Κανταρτζής, ο εκπρόσωπος του) και με ενημέρωσε για μια πρόταση που υπήρχε. Ήταν από τον Παναθηναϊκό. Θα σου έλεγα πως καταλαβαίνεις τι ακολούθησε, αλλά... μάλλον δεν θα το πετύχεις, αφού ο εν λόγω τύπος αισθάνθηκε μεν, χαρά, αλλά και τεράστιο αίσθημα ευθύνης.

Δεν ήμουν τυφλός, έβλεπα ποιοι ήταν μπροστά μου

"Ξεκίνησα την προετοιμασία στο ανδρικό, πήγα σε όλα τα τουρνουά και κάποια στιγμή, πριν τα Χριστούγεννα έπαιζα και στο εφηβικό. Εξυπακούεται ότι δεν είχα απαιτήσεις. Ήθελα να παίζω, ποιος δεν θέλει; Αλλά δεν ήμουν τυφλός! Έβλεπα ποιοι ήταν μπροστά μου, δίπλα μου".

Η χρονιά κυλούσε με προπονήσεις και παιχνίδια σε εφηβικό και ανδρικό "και λίγο πριν τον τελικό του εφηβικού, αισθάνθηκα ενοχλήσεις στη μέση μου. Έκανα θεραπείες, αλλά αντί να αισθάνομαι καλύτερα, αισθανόμουν χειρότερα. Κάποια στιγμή, δεν μπορούσα να κουνήσω τον αυχένα μου. Πονούσα σε όλη την πλάτη μου. Δεν μπορούσα να κουνηθώ, να κοιμηθώ". "Έχασε" την κατάκτηση του τροπαίου "και σκεφτόμουν πως με την Εθνική, το καλοκαίρι θα συνεχίσω από εκεί που είχα σταματήσει. Ήμουν σε εξαιρετική κατάσταση, πριν το πρόβλημα και ήμουν βέβαιος πως η ομάδα θα τα πάει πολύ καλά".

Η μέση έγιανε και τότε διαπίστωσε πως δεν μπορούσε να τρέξει "ούτε καν να κάνω μια ευθεία. Πονούσα στον αστράγαλο. Σκεφτόμουν πως είναι αντίδραση στον καιρό που με ταλαιπωρούσε η μέση μου. Οι ημέρες όμως, περνούσαν και εγώ δεν ένιωθα καλύτερα". Το ιατρικό τιμ τον έστειλε για μαγνητική "μια ημέρα πριν την πρώτη συγκέντρωση της Εθνικής εφήβων, εν όψει του Παγκοσμίου Εφήβων στην Κρήτη". Την επομένη, ενώ ήταν μαζί με τους συμπαίκτες του "με πήρε τηλέφωνο ο γιατρός του Παναθηναϊκού και μου είπε πως έχει νέα, που δεν είναι καλά". Ήθελε να του τα πει από κοντά. Ενημέρωσε τον ομοσπονδιακό κόουτς και πήγε στο ραντεβού.

Ο γιατρός του έδειξε το πρόβλημα σε φωτογραφία και του εξήγησε πως υπήρχαν δυο επιλογές: ή να πάει συντηρητικά ή να μπει στο χειρουργείο. Του είπε και τι θα ισχύσει σε κάθε περίπτωση και του ζήτησε να διαλέξει. "Έτσι όπως τα άκουσα όλα, το χειρουργείο φαινόταν καλύτερη επιλογή". Το έκανε στις 3/6 του 2015 ( αρθροσκόπηση στην ποδοκνημική, λόγω οστεοχονδρίτιδας ) και αμέσως του τοποθετήθηκε νάρθηκας.

"Εύλογα "έχασα" την Εθνική και όλο το καλοκαίρι το πέρασα με ένα νάρθηκα στο πόδι και με πατερίτσες. Είχα πάρει πρόγραμμα αποθεραπείας, για το πότε μπορώ να πατήσω το πόδι μου, πότε να δοκιμάσω να περπατήσω και πότε να προσπαθήσω να τρέξω. Από την πρώτη προσπάθεια να περπατήσω, πονούσα. Ένιωθα χειρότερα από ό,τι πριν την εγχείρηση. Τέσσερις μήνες μετά την επέμβαση, δεν μπορούσα καν να ανέβω τα σκαλοπάτια του σπιτιού μου. Ένιωθα πως κάτι έχει πάει λάθος".

Το ερώτημα δεν ήταν πότε θα ξαναπαίξω, αλλά πότε θα ξαναπερπατήσω

Στις 3 Οκτωβρίου οι συζητήσεις είχαν ακόμα ως θέμα "γιατί πονάω. Έκανα δυο θεραπείες την ημέρα, αλλά βελτίωση δεν παρουσίασα. Έκανα νέα μαγνητική και έδειξε ότι... το πρόβλημα είναι ακόμα εκεί". Στα τέλη εκείνου του μήνα, άρχισε τις επισκέψεις σε διάφορους γιατρούς προκειμένου να καταλήξει στο τι έχει και -το σημαντικότερο- στο πώς θα γίνει καλά. Άκουσε πολλά. Άκρη δεν έβγαλε, γιατί οι ειδικοί δεν έδειχναν να συμφωνούν "και εγώ ήμουν ήδη επτά μήνες εκτός γηπέδων. Ξέρεις ποιο ήταν το χειρότερο; Η απορία μου δεν ήταν πια πότε θα ξαναπαίξω, αλλά πότε θα ξαναπερπατήσω χωρίς να πονάω".

Ο φύλακας άγγελος του Αντώνη

Η ευλογία του ήταν πως είχε κοντά του μια δυνατή ομάδα ανθρώπων που νοιάζονταν για εκείνον, τον στήριζε, τον στηρίζει και... τώρα τον απολαμβάνει. Η σύντροφος του, Μαρία δεν σταμάτησε ποτέ να του λέει πως και θα περπατήσει και θα γυρίσει στα γήπεδα και θα γίνει πάλι, ο καλύτερος. "Απαντούσα "σιγά μη γυρίσω". Εκείνος ο καιρός ήταν πολύ δύσκολος για εμένα. Εν τω μεταξύ, επειδή δεν μπορούσα να κουνήσω τα πόδια μου, έκανα βάρη στα χέρια... και είχα γίνει τούμπανο! Σκεφτόμουν λοιπόν, ότι αν δεν ξαναπαίξω μπάσκετ, θα γίνω personal trainer, αφού μου άρεσε ο αθλητισμός και η γυμναστική". Βλέπεις τη διακωμώδηση έτσι; Τον αυτοσαρκασμό; Ναι, ο Αντώνης είχε αρχίσει να αλλάζει -θα το διαπίστωνε και ο ίδιος, πολύ σύντομα.

Δόξα τω Θεώ, τη γλιτώσαμε

Κάπου στις αρχές του Νοέμβρη, το 2015, ο φυσικοθεραπευτής που είχε από την πρώτη μέρα και πια είναι φίλοι, ο Αντώνης Καραντώνης (φυσικοθεραπευτής της Εφήβων) είχε να του προτείνει κάτι: τον φερόμενο ως καλύτερο ορθοπεδικό της Ευρώπης, στον τομέα των αθλητικών τραυματισμών και των αρθροσκοπήσεων στον αστράγαλο και στο γόνατο, τον Ολλανδό, Niek van Dijk.

"Επικοινώνησα με το γραφείο του αμέσως, αλλά μου είπαν πως το επόμενο κενό που είχε ήταν έπειτα από τέσσερις μήνες. Άρχισα να σκέφτομαι μήπως έπρεπε να αποταθώ σε κάποιον Έλληνα, για να μη χάσω και άλλο χρόνο. Ώσπου κατέληξα στο ότι θα κάνω υπομονή και θα πάω στον καλύτερο. Ο Αντώνης επικοινώνησε με έναν φίλο του van Dijk και μάθαμε πως είχε προκύψει κενό, δυο ημέρες αργότερα. Έπρεπε να πάω στην Πορτογαλία". Πήγε, με τη μητέρα του και τον πατέρα της Μαρίας "ο οποίος αφενός ήταν πάντα δίπλα μου, αφετέρου μιλά και εξαιρετικά αγγλικά και ήμουν σίγουρος ότι... δεν θα χανόμουν στη μετάφραση".

Από τη στιγμή που μπήκε στο ιατρείο του Ολλανδού, ένιωσε βέβαιος πως η περιπέτεια του ήταν προ του τέλους της. "Από το πώς με προσέγγισε η γραμματέας, για να αναπτύξει προσωπική επαφή μαζί μου, να με καθησυχάσει, από το πώς μου συμπεριφέρθηκε ο ίδιος ο χειρουργός, στο τέλος του ραντεβού είπα "δόξα τω Θεώ, γλιτώσαμε".

Τι του είπε όμως, ο σπεσιαλίτσας, αφού πρώτα είδε τις μαγνητικές και το ιστορικό; Άκουσε για πρώτη φορά ποιο ήταν το ακριβές πρόβλημα, με τον van Dijk να κρίνει πως το πρώτο χειρουργείο δεν ήταν αυτό που χρειαζόταν για την επιδιόρθωση του προβλήματος του. Τι χρειαζόταν; Ό,τι έκανε ο ίδιος, την επομένη το πρωί. Θα μου πεις "πού το ξέρεις;". Θα σου πω ότι μετά την έξοδο από το χειρουργείο το πόδι του δεν ήταν πια "μαγκωμένο". Έκανε ανενόχλητος κινήσεις που για μήνες συνοδεύονταν με πόνο. Ακολούθως, του εξήγησε επακριβώς πώς θα κυλήσει η μετεγχειρητική περίοδος.

"Στο πρόγραμμα είχε ακριβές πλάνο για το φυσικοθεραπευτή, ακριβές για το γυμναστή και ό,τι είπε έγινε. Όχι κατά προσέγγιση, αλλά με ακρίβεια. Βέβαια, ήμουν τυχερός που είχα κοντά μου εξαιρετικό φυσικοθεραπευτή και γυμναστή. Μου είχε πει από την αρχή πως τον πέμπτο μήνα θα γυρίσω στο γήπεδο". Ό,τι δηλαδή, έγινε. Επέστρεψε στον ημιτελικό του Final Four νέων, εναντίον της Νίκης Αμαρουσίου, σκόραρε 23 πόντους -με 5 τρίποντα- και στον τελικό της 12ης Μαΐου του 2016, μεταξύ του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ ήταν επίσης εκ των κορυφαίων. "Σωματικά ήμουν πολύ καλά, εύλογα ωστόσο, μου έλειπε η φυσική κατάσταση". Λίγες ημέρες μετά, ενημερώθηκε από τον Παναθηναϊκό πως δεν θα συνέχιζαν την κοινή τους πορεία.

ΣΤΟΝ ΠΑΟΚ... ΜΕΣΩ ΑΣΤΑΝΑ

Φτάνει λοιπόν, το καλοκαίρι του 2016 και ο Αντώνης είναι free agent. Στα θετικά είναι πως έχει επανέλθει. Ψάχνει όμως, ομάδα να κάνει το restart. Εκεί εμφανίζεται ο Ηλίας Παπαθεοδώρου, ο προπονητής του στις μικρές εθνικές και του μιλά για την Αστάνα. "Μου είπε πως θα δουλεύω όλη μέρα, δεν θα ξεφεύγει το μυαλό μου, θα αφοσιωθώ στο μπάσκετ. Το συζήτησα με τους δικούς μου ανθρώπους και ένιωθα... σχεδόν έτοιμος για τη μετακίνηση. Για την ακρίβεια, ένιωσα πως κάτι γίνεται έπειτα από όσα είχα περάσει και το άγχος που έπρεπε να διαχειριστώ".

Τότε μπαίνει στη μέση ο Παντελής Μπούτσκος, βοηθός του Σούλη Μαρκόπουλο στον ΠΑΟΚ, ο οποίος γνώριζε τον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας από παιδί "με πίστευε πολύ και μιλούσαμε όλα τα χρόνια. Να φανταστείς, είχα γυρίσει από το Πανευρωπαϊκό και μου είπε ό,τι είχα κάνει λάθος, γνωρίζοντας και πώς να μιλήσει, αλλά και τις συνέπειες του ότι ήμουν εκτός πολλούς μήνες. Με έπεισε στον ΠΑΟΚ θα είχα τη στήριξη και την ευκαιρία που χρειαζόμουν και τον εμπιστεύτηκα".

Ακολούθησε μια ακόμα συζήτηση με τον Τέλης Ζουρνατζίδης, team manager της ΚΑΕ, στην οποία ο Αντώνης ενημέρωσε πως θέλει να πάει στη Θεσσαλονίκη και να αρχίσει προπονήσεις, πριν καν ξεκινήσει η προετοιμασία. "Είχα... τρέλα! Ήθελα να παίξω μπάσκετ, να κάνω προπονήσεις, να βελτιωθώ. Διαπίστωσα σύντομα πως στον ΠΑΟΚ είχα βρει ό,τι χρειαζόμουν. Ανθρώπους που με εμπιστεύονταν, που με αγαπούσαν και μου το έδειχναν σε κάθε ευκαιρία".

Σε συνομιλία που είχα πρόσφατα με τον Παντελή Μπούτσκο, τον άκουσα να λέει πως "εν αντιθέσει με τα άλλα νεαρά παιδιά, ο Αντώνης δεν "ένιωθε" στις προπονήσεις. Έδινε το 1000%, μάρκαρε τους πάντες, πήγαινε επιθετικά σε όλους". Όταν του είπα τα καθέκαστα, σχολίασε "ξέρεις, στους ξένους παίκτες δεν αρέσει ιδιαίτερα να τους ακουμπάς. Εγώ τους έκανα διαρκώς φάουλ. Γιατί; Ήταν πιο γρήγοροι από εμένα. Κάπως έπρεπε να τους σταματήσω (γελάει)". Το σύνηθες θύμα του ήταν ο DJ Cooper. "Τι να πω για αυτόν τον απίστευτο τύπο; Είναι φοβερό παιδί. Δεν παρεξηγήθηκε ποτέ. Να σου πω βέβαια, την αλήθεια τώρα πιστεύω πως δεν θα περνούσε ούτε το κέντρο, με αυτά που θα του έκανα (γελάει)". Πάντως και τότε... πρέπει να μην περνούσε ιδιαίτερα ωραία. Όχι, δες το σχόλιο που του είχε κάνει σε ανάρτηση στο Instagram -περιπαικτικού μεν, περιεχομένου, αλλά με χιούμορ έχουν ακουστεί οι μεγαλύτερες αλήθειες :)

Η φράση που τον ξεμπλοκάρισε

Στο δια ταύτα, Έλληνες, ξένοι, προπονητές τον βοηθούσαν να εξελιχθεί, να "χτίσει" αυτοπεποίθηση, να ξαναεμπιστευτεί το ένστικτο του και να βρει το δρόμο του. "Το πρώτο επίσημο παιχνίδι ήταν με τον Παναθηναϊκό. Ήθελα να παίξω καλά, όχι επειδή ένιωθα πως έχω να δείξω κάτι στην ομάδα που με άφησε ελεύθερο, αλλά για να καθιερωθώ στον ΠΑΟΚ. Τώρα ξέρω τι μπορώ να κάνω, πόσο εμπιστεύομαι τον εαυτό μου. Παλαιότερα, με ενδιέφερε περισσότερο να κερδίσω την εμπιστοσύνη των άλλων". Όπου "παλαιότερα", πριν ένα χρόνο.

Εν τοιαύτη περιπτώσει "δεν έπαιξα καλά και ο Ζουρνατζίδης μου ζήτησε να μιλήσουμε. Μου είπε "δεν θέλω να αγχωθείς ξανά, όσο θα είσαι εδώ. Δεν χρειάζεται να κουβαλήσεις καμια ομάδα στην πλάτη σου. Βρίσκεσαι κοντά μας, επειδή σε εμπιστευόμαστε. Μη σε ξαναδώ λοιπόν, να αγχώνεσαι. Θα "βγάζεις" αυτό που είσαι και θα κάνεις αυτό που πρέπει, για να βοηθήσεις την ομάδα, χωρίς άγχος για το πόσο θα παίξεις και τι θα προσφέρεις". Τώρα που στα λέω αυτά, φαίνονται απλά λόγια που μπορεί να ακούσει κάποιος και να σκεφτεί "τι μου λέει;". Τότε όμως, ήταν ό,τι χρειαζόμουν για να βρω τον εαυτό μου. Από εκείνη την ημέρα δεν σκέφτηκα ποτέ οτιδήποτε άλλο, πέραν της δουλειάς μου. Έκαναν προπονήσεις στα "κόκκινα" με μόνο στόχο να βελτιωθώ".

Κατάλαβα πως δεν πρέπει να το σκέφτομαι

Μέσα στη σεζόν 2016-17 εννοείται πως είχε σκαμπανεβάσματα, στην απόδοση του. Πέραν του καιρού που ήταν εκτός, το επίπεδο ήταν διαφορετικό. Όλα ήταν διαφορετικά "αλλά είχα μάθει να διαχειρίζομαι και τα καλά και τα κακά. Εδώ θέλω να ευχαριστήσω τους συμπαίκτες μου που με βοήθησαν, με το να μου θυμίζουν ότι με εμπιστεύονται". Αναδείχθηκε "καλύτερος νέος παίκτης" της Stoiximan.gr Basket League και μετά πήγε στην Εθνική Νέων Ανδρών. Μαζί με τους φίλους του κατέκτησαν την κορυφή της Ευρώπης. Εκείνος ήταν μέλος της καλύτερης πεντάδας.

"Ξέρεις τι κατάλαβα στην Εθνική; Πως ό,τι και αν συμβαίνει, οφείλω να συνεχίζω. Δηλαδή, έχανα σουτ, αλλά δεν έχανα και την πίστη στον εαυτό μου. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν να μη γίνω επιζήμιος. Δηλαδή, ακόμα και μετά κάποια άστοχη προσπάθεια έπρεπε να γυρίσω στην άμυνα, να βοηθήσω. Όλο αυτό είναι επίσης, εύκολο να το λες, αλλά σου ομολογώ ότι το καλλιέργησα αυτό το καλοκαίρι. Μου το "έβγαλαν" οι συμπαίκτες μου και ο προπονητής μου. Το θέμα είναι να μη το σκέφτεσαι. Να κάνεις ό,τι κρίνεις πως είναι καλύτερο, για να κερδίσει η ομάδα σου. Στην Κρήτη ήξερα πως ένα σουτ μου θα κρίνει αποτέλεσμα και το πήρα. Δεν σκέφτηκα ποτέ αν θα μπει ή όχι. Και ξέρεις κάτι; Έχω καταλήξει στο ότι όταν το σκέφτεσαι αυτό, το σουτ δεν θα μπει ποτέ"!

Ξεκίνησε το τουρνουά στην Κρήτη 86 κιλά και το τελείωσε 79 "γιατί κάθε μέρα ήθελα να τα δίνω όλα, στις προπονήσεις και τα ματς. Για να είμαι ειλικρινής, ήθελα να αδυνατίσω, για να μπορώ να "βγάζω" 30 και 35 λεπτά συμμετοχής, χωρίς να κουράζομαι, αλλά και για να είμαι πιο γρήγορος, αλλά... το παραέκανα. Διαπίστωσα όμως, πως δεν κουράζομαι καθόλου οπότε σκέφτομαι να διατηρήσω το βάρος μου. Με βοηθά".

Το θέμα είναι να κάνεις τη σωστή επιλογή

Σταματά για κάποια δευτερόλεπτα και λέει "όταν μιλάω για μπάσκετ, δεν είμαι πολύ καλός. Προτιμώ να παίζω. Σκέψου πως έχω πει στην οικογένεια μου να μη μου μιλά για μπάσκετ, στις διακοπές. Ας πούμε κάτι που λένε οι οικογένειες (γελάει)". Έπειτα από μια ώρα συζήτησης, του ζήτησα να μου επιτρέψει να του πω ότι και όταν μιλά, πάλι μια χαρά δουλειά κάνει. Αλλά ας επιστρέψουμε στο παιχνίδι. Τι να περιμένουμε φέτος, με τον ΠΑΟΚ; "Υπάρχουν προσδοκίες. Περιμένω πως οι άνθρωποι που έχω δίπλα μου θα συνεχίσουν να μου λένε αλήθειες. Δηλαδή, τι θα γίνει αν πετώ εγώ χαρταετό;". Υπάρχει τέτοια περίπτωση; "Καμία! Αλλά λέμε (γελάει). Πλέον έχω μάθει να παίζω πάντα στο 100%, ανεξάρτητα από το αν μπαίνει το σουτ. Το θέμα είναι να κάνω τη σωστή επιλογή".

Ο Τάσος Κανταρτζής μου είπε προ ημερών πως η αλήθεια στο γιατί οι παίκτες των μικρών Εθνικών ομάδων που ανεβαίνουν στο βάθρο σχεδόν κάθε καλοκαίρι, εξαφανίζονται το χειμώνα, είναι στη μέση. Πως φταίνε οι ομάδες που δεν τους εμπιστεύονται, αλλά φταίνε και οι ίδιοι που απογοητεύονται και σταματούν να προσπαθούν. "Έτσι ακριβώς είναι. Για αυτό έκανα ακριβώς το αντίθετο. Όταν ξεκίνησε πέρυσι η σεζόν, δεν έπαιζα πάνω από 8 λεπτά, αλλά στις προπονήσεις ήμουν πάντα μεταξύ των καλύτερων. Αν γίνεται κάθε μέρα αυτό, κάποια στιγμή θα δικαιωθείς. Αν παίξεις 1-2 καλά ματς, θα παίξεις ξανά, θα "πάρεις" ψυχολογία και θα καθιερωθείς. ΟΚ, είναι θέμα τύχης, αλλά αν σε πάρει από κάτω... ποιος θα σε βάλει να παίξεις;".

Τελικά, Αντώνη πότε αισθάνεσαι πως ενηλικιώθηκες; "Πέρυσι, στον ΠΑΟΚ. Εκεί ένιωσα πως είμαι μεταξύ ανδρών". Και τότε ήταν που συνέβη το εξής: "Κατά τη διάρκεια της σεζόν, άρχισα να χάνω τα μαλλιά μου. Συνέβη όταν ήμουν πια καλά. Οι συμπαίκτες μου ήταν πολύ χαλαροί, μου έλεγαν διάφορα -μεταξύ μας, με "γλεντούσαν" και δεν έδωσα σημασία. Είπα στον εαυτό μου "θα έχεις ξυρισμένο κεφάλι, όλα καλά". Ώσπου έπεσαν τα φρύδια μου και άρχισα να χάνω τρίχες από το σώμα μου. Τότε ανησύχησα. Η Μαρία επέμενε πως είμαι όμορφος, όπως και να είμαι -πραγματικά απορώ με αυτή τη γυναίκα (γελάει), αλλά εμένα δεν μου άρεσε πια αυτό που έβλεπα". Το σώμα του κάπως έπρεπε να ξεσπάσει από την πίεση, το άγχος και τη στενοχώρια που είχε ζήσει. Και ξέσπασε "αλλά πλέον είμαι μια χαρά. Ο οργανισμός μου επανήλθε. Να σου πω κάτι; Αφού πέρασε και αυτό, όλα θα γίνουν". Δεν πιστεύω πως έχετε την παραμικρή αμφιβολία, επ' αυτού. Υγεία να έχεις Αντώνη, και όλα θα γίνουν.

Photo Credits: Eurokinissi