Το 1997 δεν υπήρχε ακριβώς το internet που ξέρεις σήμερα. Δεν υπήρχαν smart phones ή social media. Γενικά, δεν υπήρχε το άμεσο. Το "γίνεται αυτό, εδώ και τώρα". Αυτό που υπήρχε ήταν ένα modem που... έκοβε χρόνια από τη ζωή σου, ανάλογα με τους ήχους που "έβγαζε". Γιατί ξεκινούσε με ένα συρτό, πριν... αποκτήσει διακυμάνσεις αν ήσουν τυχερός και δεν "κοβόταν" η γραμμή. Για την πληροφόρηση σου από τα άλλα μέρη της γης, φρόντιζε -πέραν του τηλεφώνου που έπρεπε να σηκώσεις ο ίδιος- το Reuters ή όποιο άλλο πρακτορείο συνεργαζόταν με το μέσο σου.

Ο τρόπος ήταν τα τηλεγραφήματα. Έως ότου αποκτήσει ταχύτητα το διαδίκτυο, σε βόλευε να πηγαίνεις να παίρνεις τα χαρτιά που "έβγαζε" ο εκτυπωτής με τις ειδήσεις. Σε ένα από αυτά που βγήκαν την 1η Δεκεμβρίου του 1997 ήταν που διάβασα πως ο Latrell Sprewell είχε επιτεθεί στον PJ Carlesimo. Για την ακρίβεια, τον είχε πιάσει από το λαιμό και αν δεν έτρεχαν οι συμπαίκτες του να σώσουν την κατάσταση, δύσκολα θα σωζόταν και ο Carlesimo, ο οποίος μίλησε για το συμβάν στις 18 Μαρτίου του 2013, στη "Nets Daily". Να σου εξηγήσω εδώ ότι ο Sprewell δεν δέχθηκε ποτέ να αφηγηθεί τη στιγμή, ενώ κάτι αντίστοιχο έκανε ο προπονητής του, αν εξαιρέσεις κάποιες λεπτομέρειες που έδωσε ατάκτως ερριμένες μέσα στα χρόνια. Ουδέποτε όμως, έγινε γνωστό τι ήταν αυτό που πυροδότησε την έκρηξη του τέσσερις φορές All Star, γιατί ποτέ δεν το αποκάλυψε.

Πριν την απόπειρα πνιγμού, είχαν σημειωθεί στο φάκελο του περισσότερα από 20 περιστατικά. Αφορούσαν την αδυναμία του να προλάβει λεωφορεία και αεροπλάνα της ομάδας, τις απαιτήσεις ντίβας -τις οποίες ειρήσθω εν παρόδω ικανοποιούσαν οι Warriors- και επιθέσεις σε συμπαίκτες του, με κυριότερες αυτή του 1993 όταν πλακώθηκε με τον Byron Houston, παίκτης περί τα 24 κιλά βαρύτερος από εκείνον. Οι συμπαίκτες τους -που χώρισαν τα παιδιά, με τον Don Nelson να... χάνει την μπλούζα του στη μάχη- είχαν εξηγήσει πως τους είχε θυμίσει τον Mike Tyson! Δυο χρόνια μετά, στον τρίτο χρόνο του στους Warriors τσακώθηκε με βετεράνο συμπαίκτη του (Jerome Kersey), έφυγε από το γήπεδο και επέστρεψε λίγο αργότερα με ένα μαδέρι, για να τον απειλήσει πως αν συνέχιζε να τον εκνευρίζει την επόμενη φορά θα γύριζε με όπλο. Αντιλαμβάνεσαι πως ο Kersey δεν είπε "κιχ". Και φτάνουμε στη Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου του 1997. Καλό μήνα είπαμε;

Η μαύρη Δευτέρα

Η προπόνηση στο Oakland Convention Center ήταν κάπου στη μέση, όταν ο Sprewell αισθάνθηκε μια βαρεμάρα στα drills που έκανε με τον Muggsy Bogues και του έδινε τις πιο αδιάφορες πάσες. Ο Carlesimo παρατήρησε πως ο παίκτης του είχε χάσει τον ενθουσιασμό του και του ζήτησε να κάνει αυτές τις πάσες λίγο πιο... πιπεράτες. Για την ακρίβεια, η φράση που χρησιμοποίησε ήταν "put a little mustard on the pass". Ο "Spree" γύρισε, τον κοίταξε με ελαφρώς αγριεμένο βλέμμα και του είπε πως δεν είχε διάθεση για κριτική. Του είπε και να μην τον πλησιάσει, βλέποντας πως ο κόουτς κατευθυνόταν προς το μέρος του. Όταν βρέθηκαν δίπλα, ο παίκτης ακινητοποίησε με κεφαλοκλείδωμα τον προπονητή, τον έριξε στο έδαφος και τον έσερνε για 7 με δέκα δευτερόλεπτα, όσα χρειάστηκαν οι υπόλοιποι να συνέλθουν από το σοκ και τρέξουν να σώσουν τον Carlesimo.

Ευθύς αμέσως, ο επιτιθέμενος εκδιώχθηκε από την προπόνηση, πήγε στα αποδυτήρια, έκανε το ντουσάκι του, έβαλε τα ρούχα του και... έτρεξε ξανά προς τον Carlesimo, για να του ρίξει μια γροθιά στο δεξί μάγουλο, πριν τελικά τον πάρουν σηκωτό οι ασίσταντ και τον παραδώσουν στους ανθρώπους ασφαλείας του γηπέδου, για να τον απομακρύνουν από τις εγκαταστάσεις. Και πάλι, όμως δεν είχε τελειώσει η ιστορία. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα και ενώ η ομάδα είχε επιστρέψει στη δουλειά της, μαινόμενος ο Sprewell όρμηξε μέσα στο γραφείο του GM της ομάδας, Garry St. Jean -ήταν ένα όροφο πάνω από το γήπεδο- και διέκοψε τη συνομιλία που είχε με τον Arn Tellem - εκπρόσωπο του παίκτη. Όπως αποκάλυψε ο GM στους New York Times "με ρώτησε με ποιον μιλάω και όταν του απάντησα, άρπαξε το ακουστικό και φώναξε "Arn πάρε με από εδώ ΤΩΡΑ".

Ο Carlesimo δεν ήταν απαραίτητα ο καλύτερος άνθρωπος

Αυτομάτως το Golden State τον τιμώρησε με 10 ματς χωρίς μισθό και την επομένη ακύρωσε το συμβόλαιο των 22.3 εκατ. ευρώ που του είχε δώσει για τρία χρόνια (σύμφωνα με το Section 16 του κανονισμού που λέει "οι παίκτες πρέπει να ανταποκρίνονται στα στάνταρ του καλού πολίτη και να 'χουν καλό, ηθικό, χαρακτήρα), με το ΝΒΑ να τον ενημερώνει πως για ένα χρόνο δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στη λίγκα. Εκείνος έκανε έφεση (στην απολογία του είπε πως "δεν έπνιξα και τόσο πολύ τον PJ, εννοώ μπορούσε να αναπνεύσει") και το αποτέλεσμα ήταν να μειωθεί η ποινή της λίγκας στα 68 εναπομείναντα ματς της σεζόν. Ήταν η μεγαλύτερη ποινή που είχε επιβάλει το ΝΒΑ για ζήτημα που δεν αφορούσε ναρκωτικά ή απαγορευμένες ουσίες. Το προηγούμενο ρεκόρ ήταν τα 26 παιχνίδια του Kermit Washington, ο οποίος τη σεζόν 1977-78 είχε επιτεθεί στον Rudy Tomjanovich κατά τη διάρκεια αγώνα!

Έκανε και άλλη έφεση για να πάρει πίσω το χαμένο συμβόλαιο, κάτι που δεν έγινε ποτέ και αφότου εξάντλησε όλα τα ένδικα μέσα υποχρεώθηκε να υπακούσει στους κανονισμούς που τελικά του στοίχισαν 6 εκατ. ευρώ και το συμβόλαιο του με την Converse. Στο διάστημα που έμεινε εκτός παρκέ, συνελήφθη μια φορά για απρόσεχτη οδήγηση (είχε "πετάξει" εκτός πορείας οδηγό στην California, τραυματίζοντας δυο ανθρώπους) και πέρασε τρεις μήνες σε κατ' οίκον περιορισμό.

Ο κομισάριος David Stern τον χαρακτήρισε ως το θρίαμβο του χάσματος μεταξύ των επαγγελματιών αθλητών και των φαν, εκείνος απάντησε πως "το γεγονός ότι είμαι μαύρος στιγμάτισε την άποψη που έχει το κοινό για το συμβάν". Η αλήθεια είναι πως ο Carlesimo δεν υπήρξε ποτέ ο πιο εύκολος προπονητής του πλανήτη. Τουναντίον, θεωρείτο πάντα "επιστήμονας" του σπορ και μέλος ενός πολύ κλειστού κλαμπ κόουτς που έλεγχαν τα πάντα. Επίσης, ήταν γνωστός και για τη συνήθεια που είχε να προκαλεί πολύ έντονα συγκεκριμένους παίκτες -αυτούς που θεωρούσε ότι τους "είχε". Την ίδια ώρα, ο Sprewell ήταν το εύκολο θύμα.

Όσοι τον είχαν γνωρίσει, συμφωνούσαν μεν πως έχει μια "άλφα" τρέλα, αλλά και ότι επρόκειτο για έναν τύπο με ευαισθησίες και καλοσύνη. Αρκεί να μην του πατούσες τον κάλο και ο Carlesimo το είχε κάνει περισσότερες από μία φορές το διάστημα που είχε προηγηθεί της επίθεσης. Μολονότι δήλωσε πως δεν είχε κάτι με τον παίκτη, όσοι ήταν κοντά τους είχαν παρατηρήσει μια ειρωνική συμπεριφορά του κόουτς προς τον παίκτη, γιατί όπως έλεγε δεν φαινόταν να παίρνει σοβαρά τη δουλειά του.

Είχε βραβευτεί για το χαρακτήρα του

Ένα παιδί του ghetto, από διαλυμένη οικογένεια, τα προβλήματα της οποίας αφορούσαν την ενδοοικογενειακή βία (του πατέρα του, Latoska Fields προς τη μητέρα του, Pamela Sprewell αλλά και τα τρία παιδιά τους) και τα ναρκωτικά -ο πατέρας του έκανε διακίνηση. Στα 7 μετακόμισε με τους παππούδες του, λίγο αργότερα αποφασίσει να ζήσει με τον Fields, αλλά όταν εκείνος συνελήφθη γιατί βρέθηκε στην κατοχή του μη δηλωμένο κυνηγετικό όπλο και φυλακίστηκε για δυο χρόνια, επέστρεψε στο Milwaukee. Ήταν μαθητής δευτέρας γυμνασίου. Ως τελειόφοιτος στο Washington High School (ναι, μετακόμισε ξανά) ένας προπονητής του συνέστησε να δοκιμάσει να παίξει μπάσκετ. Δεν είχε κάτι να χάσει και πήγε. Όχι μόνο έγινε μέλος της ομάδας, αλλά έγινε και ο σταρ με 28 πόντους σε κάθε ματς. Ηγήθηκε του ρεκόρ 24-2 και πήρε το βραβείο του καλύτερου senior παίκτη, στην περιφέρεια "που διακρίνεται και για τον καλό του χαρακτήρα, αλλά και το σεβασμό προς τους συμπαίκτες του και τους διαιτητές".

Δεν δέχθηκε πρόταση πλήρους υποτροφίας για να παίξει σε κάποιο κολέγιο μπάσκετ και πήγε στο Three Rivers Junior College. Στην πρώτη του χρονιά, τιμωρήθηκε για κάποια λίγα παιχνίδια, γιατί είχε φύγει από πολυκατάστημα έχοντας στην κατοχή του κάτι για το οποίο δεν είχε πληρώσει. Την επόμενη χρονιά, οι μ.ο. του έφτασαν τους 26.6 πόντους και τα 9.2 ριμπ., όπως οδηγούσε το σχολείο του στο Final Four των national junior colleges. Τότε τον εντόπισαν και στην Division I και πήγε στην Alabama, για να διακριθεί αρχικά ως αμυντικός. Στην τελευταία του χρονιά είχε κερδίσει όλες τις ατομικές διακρίσεις που ήταν διαθέσιμες και προφανώς για αυτό τον επέλεξαν οι Warriors στο Νο24 του ΝΒΑ draft, το 1992. Ήταν η πρώτη τους επιλογή εκείνο το βράδυ. Τους ευχαρίστησε με 15.4 π. και 3.8 ασίστ ως rookie, καλύπτοντας τα κενά ουκ ολίγων τραυματιών -με το αριστερό του χέρι να γίνεται απειλή και αφορμή θαυμασμού. Είχε επίσης γραφτεί ότι "το να προσπαθήσεις να τον σταματήσεις στο ανοιχτό γήπεδο είναι σαν να προσπαθήσεις να φτάσεις ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο σε λεωφόρο. Είναι κάτι το πιθανό, αλλά και το πολύ επικίνδυνο". Τη σεζόν 1993-94 έγινε All Star (21π., 4.7 ασίστ και 2.2 κλεψ. ανά αγώνα) και ναι ήταν αυτή που είχε πλακωθεί με τον Byron Houston.

Τον Οκτώβριο του '94 ένα από τα τέσσερα pit bulls της οικογενείας τραυμάτισε σοβαρά την 4χρονη κόρη του. Δεν το "κοίμισε" πριν την τελευταία ημέρα της προθεσμίας. Παρ' όλα αυτά δήλωσε ότι δεν του "στοίχισε" γιατί "συμβαίνουν αυτά". Στις 3/9 του 1995 διαπληκτίστηκε με αστυνομικό του Oakland, ονόματι Scott Fukuda -με καταγωγή από την Ιαπωνία. Μεταξύ αυτών που του είπε, όταν τον σταμάτησε για υπερβολική ταχύτητα ήταν "βγάζω περισσότερα λεφτά από όσα θα βγάλεις ποτέ και είμαι από ghetto. Μπορείς να δεχθείς σφαίρα πολύ εύκολα, είναι κάτι που συμβαίνει συχνά εκεί έξω". Ο Fukuda τον ρώτησε αν τον απειλεί και αυτός απάντησε "πάρτο όπως θες". Η υπόθεση δεν έφτασε στο δικαστήριο, με τον "Spree" να λέει "τα όσα κατήγγειλε ο αστυνομικός δεν ήταν αλήθεια".

"Δεν είμαι κακός τύπος"

Σε αυτά που είχε να πει μετά την 1η Δεκεμβρίου του '97 ήταν και ότι "θέλω ο κόσμος να ξέρει πως δεν είμαι κακός τύπος. Ποτέ δεν είπα ότι δεν θα έπρεπε να τιμωρηθώ για αυτό που έκανα. Αυτό που είπα ήταν ότι εξάντλησαν την αυστηρότητα τους". Δεν έπαιξε άλλο ματς με τους "Πολεμιστές", ακολούθησε το lock out του 1998 και δεν πάτησε το πόδι του στο παρκέ, πριν τον Φλεβάρη του 1999, με τη φανέλα των Knicks, όπου τον έδωσε το Golden State για να πάρει τους John Starks, Chris Mills και Terry Cummings. Τι είχε πάθει η New York και τον ήθελε; Μάλλον πίστευε στις δεύτερες ευκαιρίες και είχε πειστεί από το "έχω αλλάξει" που έλεγε και ξαναέλεγε ο Sprewell. Συν τοις άλλοις, οι του "Μεγάλου Μήλου" είχαν τον Patrick Ewing να τους οδηγεί στα playoffs και το απολωλός πρόβατο βρήκε το χώρο και το περιβάλλον εμπιστοσύνης που τον βοήθησε να μετρήσει στους τελικούς 26π. ανά αγώνα. Στον πέμπτο τελικό (αυτόν που έδωσε τον τίτλο στους Spurs) μέτρησε 35π. και 10 ριμπ. και τον Σεπτέμβριο του '99 έγινε εξώφυλλο στο SLAM Magazine.

"Όλοι τον καλωσορίσαμε με ανοιχτές αγκάλες. Αυτό ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να κάνουμε και ο κύριος λόγος που παίζει όπως παίζει" είχε πει ο Kurt Thomas, "όλοι τον αγαπήσαμε και όλοι ρωτούν για αυτόν, είτε είμαστε στους δρόμους, είτε στις εξέδρες". Ναι, τέτοιος τύπος ήταν, όταν ένιωθε καλά -και όχι περιττός. Εδώ θα σου πω ότι είχε χαρακτηριστεί ως "ο τύπος που έσωσε το ΝΒΑ" την εποχή που όλοι αναρωτιούνταν αν ο Michael Jordan πήρε τη διασκέδαση μαζί του, όπως έφευγε από το σπορ. Είχε "σώσει" τη λίγκα από μια χρονιά στην άβυσσο. Και σε αντάλλαγμα η λίγκα έσωσε τον Sprewell από το να χαραμίσει το ταλέντο του.

Ο Steve Kerr είχε δηλώσει πως "δεν κουράζεται ποτέ! Είναι σαν χαρακτήρας καρτούν. Μπορεί να τρέχει με 100 μίλια την ώρα όταν είναι στο παρκέ" και ο Avery Johnson είχε προσθέσει ότι "στη Νέα Υόρκη έγινε ακόμα πιο γρήγορος από ό,τι ήταν στο Γκόλντεν Στέιτ, όπου παίζαμε μαζί. Είναι φοβερός".

Οι Knicks του έδωσαν επέκταση πέντε χρόνων, για 58 εκατ. ευρώ το 2000. Είχε προηγηθεί η θέση του starter, η πρόκριση στα playoffs και η νέα παρουσία στους τελικούς, που πήραν οι Pacers στο έκτο ματς -με την Indiana να κάνει την άρση και τη New York να 'χει "χάσει" τον Ewing από το δεύτερο ματς. Αυτός είχε 19.7 π. ανά τελικό. Αυτό που ακολούθησε ήταν η ανταλλαγή του Ewing στους SuperSonics. Συνέχισε να είναι εντυπωσιακός, αλλά η παρέα του τέθηκε εκτός στα playoffs από τον πρώτο γύρο. Τη σεζόν 2001-02 μολονότι εκείνος έδινε 19.4π. κάθε βράδυ, οι Knicks έμειναν εκτός playoffs για πρώτη φορά σε 15 χρόνια. Και τότε άρχισε πάλι η κάτω βόλτα.

Το φθινόπωρο του 2002 εμφανίστηκε στην προετοιμασία με κάταγμα στο καλό του χέρι. Δεν είχε ειδοποιήσει τον οργανισμό για τα καθέκαστα και "έφαγε" πρόστιμο 235.000 ευρώ -το μεγαλύτερο που είχε επιβληθεί ποτέ σε παίκτη των Knicks. Η New York Post έγραψε πως "έσπασε" το χέρι του σε καβγά που ξέσπασε στο γιοτ του και αυτός απάντησε με μήνυση, με την οποία ζητούσε 37.5 εκατ. ευρώ ως αποζημίωση για την ψευδή είδηση. Όταν επέστρεψε στα παρκέ, έγραψε και ιστορία με 9/9 τρίποντα εναντίον των Clippers, ρεκόρ που "έσπασε" ο Ty Lawson (10/10 εναντίον της Minnesota). Η New York έμεινε και πάλι εκτός playoffs και είχε έλθει η ώρα για αποφάσεις: τον έστειλαν στους Wolves, σε ανταλλαγή που αφορούσε τέσσερις μήνες και τους Keith Van Horn, Glenn Robinson και Terrell Brandon.

Όταν δόθηκε ως αντάλλαγμα από τους Knicks στους Wolves, τον Ιούλιο του 2003 συμφώνησε με τη σύντροφο του, Candace Cabbil να μείνει εκείνη και τα παιδιά τους στο σπίτι της οικογένειας, στο Purchase της New York. Μετά το τέλος της σχέσης του με τη Minnesota, δεν επέστρεψε κοντά τους, αλλά προτίμησε να ζήσει σε ένα σκάφος που είχε αγοράσει, στο Winsconsin. Θα μείνω λίγο ακόμα στο πώς τελείωσε η σχέση με τους "Λύκους", όπου πήγε το 2003 για να συνθέσει με τους Kevin Garnett και Sam Cassell το τρίτο των μεγαλύτερων σκόρερ της λίγκας. Στις 31/10 του 2004, ο οργανισμός του πρόσφερε επέκταση συμβολαίου διάρκειας τριών ετών, για το ποσό των 19.7 εκατ. ευρώ. Ήταν λίγο μικρότερο από εκείνο που έπαιρνε, αλλά μικρό δεν το λες.

Εκείνος έκρινε πως στα 34 του θα έπρεπε να πάρει κάτι καλύτερο (κάπου στα 13 εκατ. ευρώ το χρόνο), είπε πως τον προσβάλουν με την πρόταση που του κάνουν, καταλήγοντας στο "έχω να ταΐσω μια οικογένεια. Αν λοιπόν, ο Glen Taylor θέλει να δει την οικογένεια μου να τρώει, καλά θα κάνει να αυξήσει τα χρήματα. Διαφορετικά, τα παιδιά μου θα πεινάσουν". Αυτό δεν ήταν "τρόπος του λέγειν", αλλά ό,τι έκανε: ναι, σταμάτησε να ταΐζει τα παιδιά του. Το κοινό του άσκησε δριμεία κριτική, για την απόφαση που είχε πάρει να εμπλέξει τα ανήλικα παιδιά του στις διαπραγματεύσεις και τον αποδοκίμαζε σε κάθε ευκαιρία. Το μόνο σχόλιο που είχε να κάνει ήταν πως "είμαι άνθρωπος με αρχές, τις οποίες υπερασπίζομαι μέχρι τέλους. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα πεινάσουν τα παιδιά μου".

Δεν του έδωσαν ό,τι ήθελε και έφυγε

Τον πρώτο μήνα της αγωνιστικής περιόδου 2005-06 και ενώ ακόμα δεν είχε νέο συμβόλαιο, ο ατζέντης του Bob Gist εξήγησε πως ο πελάτης του προτιμά να αποσυρθεί, από το να παίζει για το minimum. "Δεν είναι άλλωστε, ότι χρειάζεται τόσο πολύ τα λεφτά, αλλά το να δεχθεί αμοιβή μικρότερη του 1.000.000 ευρώ, αντί για τα 6 εκατ. ευρώ που του είχαν προσφέρει παλαιότερα, είναι σαν να τον χαστουκίζουν". Η προθεσμία για τις ανταλλαγές έληγε τον Φλεβάρη και τα "θέλω" του η μέση εξαίρεση (4.5 εκατ. ευρώ). Οι Mavs και οι Spurs τον προσέγγισαν, αλλά αυτός αποφάσισε να μείνει free agent. Μετά, τον ζήτησαν οι Lakers, αλλά και πάλι δεν υπήρξε συμφωνία. Και αποχώρησε. Τόσο απλά.

Τον Γενάρη του 2007, η μητέρα τεσσάρων παιδιών του τον μήνυσε για 188 εκατ. ευρώ, γιατί έπαψε να είναι συνεπής στη συμφωνία που είχαν κάνει για το ποσό της διατροφής. Η Candace είχε γνωρίσει τον Sprewell το 1989, στο Univercity of Alabama, όπου φοιτούσαν και οι δύο. Σύντομα της υποσχέθηκε πως θα μοιραζόταν τη ζωή του και την περιουσία του μαζί της. Στις 8/9 του 2006 πήγε στο σπίτι τους στη New York και της ανακοίνωσε πως τα πάντα τελείωσαν. Μετακόμισε στο γιοτ του (το είχε ονομάσει με το... ταπεινό "Milwaukee's Best") και άρχισε να μειώνει το ποσό που έδινε κάθε μήνα για τα έξοδα του νοικοκυριού, αλλά και αυτά των παιδιών τους (ηλικίας τότε 3, 7, 8 και 11 χρόνων). Η Candace θύμισε και ότι μεγαλώνει ένα ακόμα παιδί (16 χρόνων τότε), το οποίο είχε αποκτήσει ο σύντροφος της με άλλη γυναίκα. Στην αγωγή ανέφερε και ότι τον Δεκέμβριο του 2006 ο Sprewell εισέβαλε στο σπίτι, άρχισε να την κυνηγά και την τραυμάτισε στο χέρι, στην προσπάθεια του να την αποτρέψει από το να καλέσει την αστυνομία. Μετά, την έσυρε στις σκάλες.

Στις 20 Μαΐου του 2009, ο πατέρας του σκοτώθηκε σε δυστύχημα με τη μηχανή του, στο Milwaukee. Όπως ανέφερε ο ιατροδικαστής, μια Chevrolet Sururban πετάχτηκε στο δρόμο του και έπεσε πάνω του. Δεν βοήθησε το γεγονός ότι δεν φορούσε κράνος και πέθανε ακαριαία. Όλα αυτά δεν τα πέρασε ελαφρά την καρδία. Του στοίχισαν. Αλλά... ποιος νοιάζεται; Το ΝΒΑ έψαχνε ένα κακό παιδί να δείξει πόσο αυστηρό μπορεί να γίνει και βρήκε κάποιον που... έκανε τη δουλειά και βοηθούσε κι όλας στη "σταύρωση" του.

Δεν ζήτησε ποτέ να γίνει διάσημος
(άσε που υπήρχαν και χειρότερα)

"Δεν θα καθίσω να σας πω πώς ήταν η ζωή μου όταν ήμουν παιδί ή τι έκανα τότε. Αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που ήξερα πως δεν θα μου άρεσαν αν γινόμουν γνωστός. Αλλά να σας πω και κάτι; Ποτέ δεν ζήτησα να γίνω γνωστός. Επίσης, πάντα θεωρούσα ότι τα λόγια είναι φτωχά. Σημασία έχει τι κάνεις", είχε πει σε συνέντευξη του στο SLAM, το 1999. Στο σχετικό άρθρο μπορείς να διαβάσεις πως "ναι, είχε πλήρη επίγνωση πως είχε υπάρξει "ο μαύρος άγριος άνδρας", στη θέα του οποίου οι γονείς έπρεπε να κρύβουν τα παιδιά τους. Για χρόνια, ο "Spree" (που να σου πω ότι σημαίνει και "ξεφάντωμα") προέβη σε ουκ ολίγες παραβάσεις που ξεπέρασαν τις κοινωνικοοικονομικές γραμμές, μαζί με αυτή των φυλετικών διακρίσεων.

Εξέθεσε την έννοια του αθλητή ως πρότυπου και αυτό που ήταν: μια ακόμη ευκαιρία για την κοινωνία να κατηγορεί άλλους, για τη δική της έλλειψη γονικής μέριμνας. Στο τέλος της ημέρας, δεν έχει σημασία αν είναι αλήτης, αλλά ότι κάνει σωστά τη δουλειά του που είναι να διασκεδάζει το κοινό, παίζοντας μπάσκετ. Χρειαζόμαστε να τον έχουμε ως πρότυπο για τα παιδιά μας, για αυτό τον τιμωρήσαμε με τις πιο βαριές ποινές επειδή δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες; Ο Magic Johnson που έχει παραδεχθεί ότι έζησε ανήθικη ζωή, έγινε αποδεχτός ως πρότυπο. Ομοίως και ο Julius Erwing, ο οποίος έπνιξε τον Larry Bird σε φιλικό του '84. Ή ο Charles Barkley, του οποίου το ποινικό μητρώο ήταν πέντε φορές πιο μεγάλο από αυτό του Latrell". Αλλά ο Latrell ήταν η εύκολη λεία.

Αυτό το στιγμιότυπο είναι από το καλοκαίρι του 2016. Δεν διατήρησε την παραμικρή σχέση με το ΝΒΑ και μολονότι "έβγαλε" περισσότερα από 100 εκατ. ευρώ στην καριέρα του, έζησε την κατάσχεση ουκ ολίγων περιουσιακών του στοιχείων. Συμπεριλαμβανομένου του γιοτ (αξίας 1 εκατ. ευρώ), το οποίο ενεπλάκη στην κατηγορία γυναίκας εναντίον του -ότι της είχε επιτεθεί στο σκάφος. Αυτό δεν αποδείχθηκε ποτέ στο δικαστήριο. Έχουν κατασχεθεί και τα δυο σπίτια που είχε στο όνομα του -γιατί σταμάτησε να πληρώνει τις δόσεις της υποθήκης (2.000 ευρώ το μήνα). Παρ' όλα αυτά, δηλώνει πως δεν έχει μετανιώσει για κάτι "γιατί έκανα αυτό που πίστευα", είτε το πιστεύετε, είτε όχι.