Η Beitar Jerusalem είναι εκ των παλαιότερων συλλόγων ποδοσφαίρου, στο Ισραήλ. Ιδρύθηκε το 1936 και έως τη σήμερον ημέρα, έχει κατακτήσει 6 πρωταθλήματα και 7 εθνικά κύπελλα. Η έδρα της είναι το Teddy Stadium, χωρητικότητας 33.350 φιλάθλων. Είναι πάντα γεμάτο. Και πάντα στην αριστερή πλευρά, βρίσκονται τα μέλη της "La Familia", του γκρουπ των οργανωμένων που έχει 5.500 εγεγγραμένα μέλη. Η δυναμική ωστόσο, των οργανωμένων είναι αντιστρόφως ανάλογη του αριθμού τους.

Η τελευταία φορά που ασχολήθηκε ο διεθνής τύπος με τη συμπεριφορά των ακροδεξιών οπαδών ήταν πριν λίγες ημέρες, οπότε έστησαν ενέδρα στο λεωφορείο που μετέφερε τους Ultras της Hapoel Tel Aviv και επιτέθηκαν με τσεκούρι, σε έναν από τους ηγέτες τους -ο οποίος έκτοτε νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση. Ακολουθεί η σοκαριστική φωτογραφία του θύματος, πριν μπει στο χειρουργείο.

Οι αρχές προχώρησαν στη σύλληψη δύο ανδρών, οι οποίοι αντιμετωπίζουν την κατηγορία της απόπειρας δολοφονίας -που ενδέχεται να εξελιχθεί σε δολοφονία. Για την ιστορία, είχε προηγηθεί η πρώτη νίκη της Beitar στη φετινή Premier League, έπειτα τέσσερις αγωνιστικές. Δηλαδή, πού να είχαν χάσει. Αλλά για τα μέλη της "Familia" το αποτέλεσμα είναι άνευ σημασίας. Στο μυαλό τους, εκείνοι είναι πιο σημαντικοί από όλα. Από το σύλλογο, την ομάδα έως και τη χώρα. Ας ξεκινήσουμε όμως, με το... ιστορικό της Beitar, για να φτάσουμε στο να κατανοήσουμε το μίσος που διακρίνει αυτούς τους ανθρώπους, για όλους -πλην των Ισραηλιτών.

Το 1944, αρκετοί εκ των μελών του ρόστερ -συμπεριλαμβανομένου του Horn- ήταν μεταξύ των 251 που απελάθηκαν από τους Βρετανούς, στην Κένυα και το Σουδάν, από τους Βρετανούς. Δύο δολοφονήθηκαν στο Σουδάν. Όσοι επιβίωσαν, επέστρεψαν στη βάση τους το 1948. Για να επιστρέψουμε στα... αγωνιστικά που αφορούν και το παιχνίδι του ποδοσφαίρου, η Beitar έγινε μια από τις πρώτες ομάδες της ισραηλινής Premier League -άμα τη ίδρυση της, το 1999- και εκπρόσωπος της χώρας στην Ευρώπη. Κάτι που θα μπορούσε να είναι μόνο καλό. Από το 2005 ωστόσο, έχει εξελιχθεί σε εφιάλτη.

Οι στιγμές που πρόσφεραν τα μέλη της Familia, τα οποία πήραν μέρος στην εκδρομή στο Charleroi, τον Ιούλιο του 2015 -υποτίθεται για να συμπαρασταθούν στην ομάδα τους- κατάφεραν, πέραν του να δουν την Beitar να χάνει 5-1, να συγκεντρώσουν τις χειρότερες των κριτικών, όταν εκτόξευσαν φωτοβολίδες, κροτίδες ήχου και καπνογόνα (έτσι ξεκίνησε η βραδιά, για να καθυστερήσει 15' η έναρξη), ενώ προηγήθηκε η ανάρτηση πανό που έγραφε ρατσιστικό μήνυμα. Ένα από τα άπειρα αντικείμενα που εκτόξευσαν, χτύπησε τον γκολκίπερ της γηπεδούχου ομάδος στο κεφάλι, ο οποίος αποχώρησε για να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες. Όταν τώρα, δεν ξεσπούσαν με κάποιον τρόπο, τραγουδούσαν ρατσιστικά συνθήματα. Κάπου εδώ, θα ήταν χρήσιμο να ξέρετε ότι η Beitar τελείωσε με 9 παίκτες το ματς -μετά την αποβολή των Eliezer Dasa και Pablo De Lucas Torres, για σκληρό παιχνίδι. Οι δυο τελευταίοι χρεώθηκαν και δυο αγωνιστικές.

Καταδίκασαν οι πάντες -επί της ουσίας, ουδέν

Αυτό ήταν το τελευταίο από μια τεράστια σειρά με συμβάντα, στα οποία οι ανεγκέφαλοι ήταν το κύριο σημείο αναφοράς, σε ματς της ομάδας. Μετά το παιχνίδι με τη Charleroi, εκφράστηκε επισήμως και η κυβέρνηση για το χάλι των οπαδών, καταδίκασε τη συμπεριφορά τους, εξηγώντας ότι " τα επεισόδια ντρόπιασαν όλη τη χώρα και θα χρειαστεί τεράστια προσπάθεια για να διορθώσουμε τη ζημιά που έκαναν αυτοί οι χούλιγκαν". Η επίσημη τοποθέτηση κατέληξε στο " δεν έχει περάσει πολύς καιρός από το τότε που καταφέραμε να αναστείλουμε το πλάνο των Παλαιστίνιων που συζητούσαν με τη FIFA το ενδεχόμενο να πετάξουν εκτός διοργανώσεων ποδοσφαίρου το Ισραήλ και έρχονται οι οπαδοί της Beitar να θέσουν θέμα αποβολής μας από το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο".

Ο πρωθυπουργός, Benjamin Netanyahu ειδοποίησε ότι το κράτος έχει συζητήσει τις νομικές επιλογές, ενάντια στην απείθαρχη μειονότητα που υπάρχει μεταξύ των φιλάθλων του συλλόγου. Κατέληξε στο "δεν θα τους επιτρέψουμε να κηλιδώσουν όλη τη βάση φιλάθλων της χώρας και να "πληγώσουν" την εικόνα της χώρας". Ο Υπουργός των Σπορ, Miri Regev επίσης είπε πως πρόκειται για ντροπή όλου του έθνους " και ιδιαίτερα της ομάδας τους. Η βίαιη συμπεριφορά, αντιπροσωπεύει τύπο ξέφρενης συμπεριφοράς, που στερείται του ελάχιστου σεβασμού για οποιονδήποτε δουλεύει στο ποδόσφαιρο".

απόγνωση και ντροπή, μαζί και σοκ για τη συμπεριφορά μερίδας των οπαδών. Όλος ο κόσμος παρακολούθησε τον τρόμο, τον ντροπιαστικό τρόμο, που προκάλεσε η ίδια ριζοσπαστική ομάδα που στα μάτια μου δεν είναι πραγματικοί φίλοι της Beitar. Με ωθούν στην έξοδο από την ομάδα και το ισραηλινό ποδόσφαιρο". Εκείνη την ημέρα, άνοιξε την πόρτα και βγήκε -βγάζοντας το σύλλογο στην αγορά.

Όλοι έκαναν λόγο για σκληρές ποινές, όχι μόνο από την UEFA (χρέωσε πρόστιμο 95.000 ευρώ και ένα ματς κεκλεισμένων των θυρών -για την ακρίβεια παρουσία 500 φιλάθλων), αλλά και από τις εντός των συνόρων ποδοσφαιρικές αρχές, προκειμένου να μην επαναληφθούν αυτά τα φαινόμενα. Που μεταξύ μας, είχαν ήδη επαναληφθεί αναρίθμητες φορές. Και από τον πρόλογο του κειμένου, προφανώς αντιλαμβάνεστε ότι είχαν και συνέχεια. Επί της ουσίας, δεν έγινε τίποτα. Εξ ου και η επίθεση της Κυριακής (4/10) και η σύλληψη δύο οπαδών (ως υπευθύνων για την επίθεση με το τσεκούρι), που προστέθηκαν σε άλλη μια μακροσκελή λίστα συλληφθέντων οπαδών της Beitar -στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αφέθηκαν ελεύθεροι τις επόμενες ώρες. Και ναι, ο σύλλογος φέρει ευθύνη, που ωστόσο δεν αποδέχεται. Αλλά ας δούμε πώς προέκυψε η Familia, που κάθε άλλο παρά οικογένεια είναι. Περισσότερο τις διαλύει.

Στα εβραϊκά, το Jerusalem σημαίνει "η πόλη της ειρήνης", αλλά η ερμηνεία μικρή σημασία έχει με την πραγματικότητα που βιώνουν οι άνθρωποι που ζουν κάποια μίλια μακριά από τους Ιερούς Τόπους, με τους λόγους να είναι ξεκάθαροι για όσους δεν έχουν λόγους να τους θεωρούν αμφιλεγόμενους. Οι εθνικιστικοί λόγοι (το 12% του πληθυσμού είναι Άραβες) ήταν η αφορμή που μαζεύτηκε ένα γκρουπ ανθρώπων, φιλάθλων της Βeitar, το 2005 και αποφάσισαν να ιδρύσουν τη "La Familia'. Βασική προϋπόθεση, για να γίνεις μέλος, είναι να είσαι Εβραίος και ακροδεξιός. Γενικότερα, οφείλεις να μισείς τον κόσμο -πέραν όσων σε αφορούν, με το Νο1 στη λίστα αυτή να αφορά τους Άραβες. Κάπως έτσι, έτρεψαν σε φυγή (το 2005) τον Ndala Ibrahim, ο οποίος είχε πάει δανεικός από τη Maccabi Tel Aviv και πρόλαβε να παίξει σε 4 ματς πριν αποχωρήσει κακήν κακώς.

Παρ' όλα αυτά, δυο Άραβες είχαν ήδη παίξει στην ομάδα: ο Goram Ajoyev, τη σεζόν 1998-90, με τους φαν να καθυστερούν χαρακτηριστικά να μάθουν ότι είναι Μουσουλμάνος, ενώ ακολούθησε ο Viktor Paco (199-2000, 2001-02), ο οποίος αποκάλυψε σε συνέντευξη που έδωσε αφότου έφυγε από τη χώρα, ότι ήταν Μουσουλμάνος. Έως τότε, ήταν από τους αγαπημένους του κοινού.

Η Beitar είναι η μόνη ομάδα στην ισραηλινή λίγκα, που δεν έχει Άραβα/Ισραηλινό παίκτη, με τον ηγέτη της Familia, Guy Israeli (όχι, το Israeli δεν είναι τυχαίο) να διαφωνεί με τον τρόπο που παρουσιάζεται το θέμα. " Γιατί δεν λέτε ότι είμαστε η μόνη ομάδα που έχει μόνο Ισραηλινούς;" διερωτάται. Τον ρώτησαν αν νιώθει υπερήφανος για αυτό που αντιπροσωπεύει. " Φυσικά και είμαι. Και αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο ζω, αλλά και για όσο θα διοικούν οι άνθρωποι που θα εμφανιστούν έπειτα από εμένα. Είμαστε ιδιαίτεροι (special). Όλοι οι άλλοι για ποιο λόγο είναι ιδιαίτεροι; Τι έχουν;".

Για να μη χάνουμε χρόνο... με λέξεις, ιδού η κεντρική ιδέα του ποιος είναι, όπως την παρουσιάζει ο ίδιος. " Μισούμε τους Άραβες και αυτοί μισούν εμάς", εξήγησε στο ντοκιμαντέρ του ESPN, πριν τον ρωτήσουν τον πανικό που είχαν δημιουργήσει μέλη των οργανωμένων, όταν έπειτα από ματς πήγαν στο εμπορικό κέντρο που βρίσκεται στην άλλη άκρη του δρόμου και ξέσπασαν στους Άραβες εργαζόμενους. Δεν χρειάστηκαν κάποια άλλη αφορμή, από το να δουν δυο γυναίκες με μαντήλες να προχωρούν παρέα με έναν άνδρα. Πήγαν προς το μέρους του και έφτυσαν τον άνδρα. Τι έγινε μετά; O κακός χαμός, με την αστυνομία να συλλαμβάνει 16 άτομα και να τα αφήνει ελεύθερα, λίγες ώρες μετά.

Αυτό που είχε να πει ο Israeli, για το συγκεκριμένο συμβάν, ήταν πως " μπορεί και να τον έφτυσαν. Και τι έγινε; Αυτό που ξέρω είναι ότι εμείς δεν ήμασταν οι πρώτοι που χτυπήσαμε κάποιον". Ο δημοσιογράφος τον ρώτησε "πώς θα αντιδρούσες αν σε έφτυνε ένας Άραβας;" και πριν το σκεφτεί απάντησε " θα τον σκότωνα". Όταν κατάλαβε τι ξεστόμισε, ανασκεύασε, λέγοντας "θ α τον χτυπούσα και εγώ. Δεν θα τον σκότωνα (γελάει)" και μετά έκανε... μαθήματα. " Δεν καταλαβαίνετε. Η ειρήνη δεν θα αποτελέσει ποτέ πραγματικότητα, στην περιοχή μας. Δεν μισούμε τους Άραβες, γιατί είναι Άραβες, αλλά επειδή θέλουν να μας σκοτώσουν. Άρα είναι εχθροί μας".

Σε ό,τι αφορά τις πιέσεις που ασκούν στη διοίκηση, είπε με το πιο φυσιολογικό ύφος πως " εγώ θα διαλέξω ποιος θα με εκπροσωπεί. Όχι εσύ. Είναι δική μου η ομάδα". Όταν ο ρεπόρτερ τόλμησε να του πει πως δεν του ανήκει ακριβώς ο σύλλογος, εκείνος... τον διόρθωσε " Εγώ είμαι η ομάδα. Σε εμένα ανήκει". Γιατί είναι οπαδός; " Φυσικά". Και αυτή ακριβώς είναι η πιο διαστρεβλωμένη άποψη που μπορεί να 'χει οπαδός για το ρόλο που παίζει στην ομάδα που λέει ότι αγαπά -με τη διοίκηση φυσικά, να φέρει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης.

"10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1... πόλεμος, πόλεμος, πόλεμος"

Τον Ιανουάριο του 2013, ο (Ρωσοϊσραηλινός) Arkady Gaydamak, τότε πρόεδρος της Beitar και πατέρας του Alexandre, πρώην ιδιοκτήτη της Portsmouth FC, συζητούσε με δυο Τσετσένους Μουσουλμάνους, τους Zaur Sadayev και Dzhabrail Kadiyev. Και τους πήρε. Τι έγινε; Κατ' αρχάς, δημιουργήθηκε το σύνθημα "10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, πόλεμος, πόλεμος, πόλεμος" και ενώ οι υπόλοιπες χιλιάδες των φιλάθλων παρακολουθούσαν τους αγώνες, η Familia δεν ενδιαφερόταν για οτιδήποτε άλλο, πέραν των δυο αυτών παικτών. Αποδοκίμαζαν σε κάθε επαφή με την μπάλα, ενώ αμφότεροι εμφανίστηκαν στο γήπεδο, συνοδεία προστασίας που τους ακολουθούσε σε κάθε τους βήμα, από την ώρα που προσγειώθηκαν στην Ιερουσαλήμ. Αμέσως τέθηκε θέμα... επιβίωσης του συλλόγου, με τους εξτρεμιστές να επιμένουν ότι " οι Μουσουλμάνοι δεν έχουν χώρο στην ομάδα μας. Η Beitar είναι ένας καθαρός σύλλογος και τώρα τον καταστρέφουν". Οι αντιδράσεις ήταν έντονες, αφορούσαν και την πυρκαγιά που ξέσπασε στα γραφεία του συλλόγου.

Στο ματς της 1ης Φεβρουαρίου με τη Bnei Sakhnin, επιστρατεύτηκαν 400 αστυνομικοί και 200 άνδρες ιδιωτικής ασφάλειας, έγιναν τρεις συλλήψεις -με την κατηγορία της φυλετικής υποκίνησης, μέσω των συνθημάτων εναντίων των Μουσουλμάνων. Α, όλες οι αρχές της χώρας καταδίκασαν και πάλι αυτά τα γεγονότα. Ο Δήμαρχος της Ιερουσαλήμ, Nir Barkat είχε πει ότι " χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε δραστικά αυτήν την εγκληματική δραστηριότητα, θα τολμούσα να πω αυτήν την τρομοκρατία, εναντίον της συγκεκριμένης ομάδας. Πρέπει να απομακρύνουμε αυτά τα μέλη από την κοινωνία του Ισραήλ. Το 90% των φιλάθλων αποδοκιμάζουν αυτές τις συμπεριφορές και πηγαίνουν στο γήπεδο για να στηρίξουν την Beitar". Τι έγινε στην πράξη; Τίποτα που να αφορά τον περιορισμό αυτών των στοιχείων, που τον Μάρτιο, όταν σκόραρε για πρώτη φορά ο Sadayev, αποχώρησαν από το γήπεδο.

"Θάνατος στους Άραβες, θάνατος στους μουσουλμάνους"

Ο τρόπος με τον οποίον επιλέγουν να εκφράζονται αυτοί οι οπαδοί, έχει στοιχίσει στην ομάδα εκατομμύρια σε ποινές, η λίγκα της έχει αφαιρέσει βαθμούς, ενώ έχουν εγκαταλείψει και πολλοί χορηγοί -διότι περισσότερο δυσφημίζονταν, παρά διαφημίζονταν. Στο μενού των μελών της Familia, είναι συνθήματα του τύπου "Θάνατος για τους μουσουλμάνους, θάνατος για τους Άραβες" και συνοδεύουν το τραγούδι με ρίψεις πετρών και άλλων αντικειμένων προς τους Άραβες παίκτες, οι οποίοι έχουν κάθε δίκιο να μην θέλουν να παίζουν στην έδρα της συγκεκριμένης ομάδας.

O -αραβικής καταγωγής- Αbbas Suan είχε αναδειχθεί σε εθνικός ήρωας, το 2005, όταν κράτησε ακέραιες της ελπίδες που είχε το Ισραήλ για πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο, σκοράροντας στο ματς με την Ιρλανδία. Μια εβδομάδα αργότερα, πήγε να παίξει στην Beitar και ενώ ο πρόεδρος του συλλόγου του έδινε ανθοδέσμη, για να τον τιμήσει, ο κόσμος τον αποδοκίμαζε με τον πιο έντονο τρόπο. Δεν σταμάτησαν να βρίζουν τον Αλλάχ και έλεγαν "δεν θα συμβιβαστούμε ποτέ και πάντα θα τραγουδάμε να καούν τα χωριά σας". Ο Israeli, το "κεφάλι" της Familia, ομολόγησε ότι " την ώρα που έβαλε το γκολ, τον έβρισα, γιατί δεν το άξιζε". Κοινώς, ουδόλως τον ένοιαζε τι σήμαινε αυτό το γκολ. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν η εθνικότητα... του ποδιού που το σκόραρε. Στην αριστερή εξέδρα αναρτήθηκε πανό που έγραφε "δεν εκπροσωπείς εμάς, Abbas Suan", με τον λαό να τραγουδά "Οι Άραβες είναι π... γιοί".

Ο Suan ομολόγησε ότι " κάθε φορά που με βλέπουν, θέλουν να με σκοτώσουν. Για την ακρίβεια, μια φορά έσπασαν τον κλοιό της αστυνομίας και διέλυσαν το αυτοκίνητο μου. Αν ήμουν κάπου εκεί κοντά, υποθέτω ότι θα με σκότωναν". Η διοίκηση είχε τη... διεστραμμένη ιδέα να αποταθεί στον Suan, για να τον κάνει παίκτη της, μήπως και γίνει εκείνος η αιτία για αλλαγή στη γενικότερη κουλτούρα, εφ όσον είχε... σώσει -υπό την ποδοσφαιρική έννοια- το έθνος. Όταν το έμαθαν οι της Familia, προέβησαν σε τέτοιου είδους ενέργειες -για παράδειγμα, πολιόρκησαν τα γραφεία του συλλόγου, ενώ απείλησαν τις ζωές των μελών του ΔΣ- που οι διοικούντες... άλλαξαν απόφαση, τελικά.

Τα worst of της Familia -πριν το τσεκούρι

Μεταξύ των χειρότερων στιγμών που 'χουν προσφέρει τα μέλη της Familia, στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, είναι οι εξής στιγμές:

*Τον Δεκέμβριο του 2007, στον ημιτελικό του Toto Cup με την Bnei Sakhin (ο μόνος Αραβικός/Ισραηλινός σύλλογος της λίγκας -κάθε φορά που παίζουν οι συγκεκριμένες ομάδες η βραδιά "κλείνει" με επεισόδια) άρχισαν να τραγουδούν εναντίον του προφήτη του Ισλάμ, Μοχάμεντ και μετά την ήττα (0-1) ξεκίνησαν τα επεισόδια. Για την ιστορία, οι αρχές είχαν εξετάσει το ενδεχόμενο να αναβληθεί αυτό το παιχνίδι. Μετά, αποφάσισαν να το κάνουν με 700 αστυνομικούς, 250 άνδρες ασφαλείας και η βραδιά ολοκληρώθηκε με τέσσερις συλλήψεις. Η Israel Football Association τιμώρησε την ομάδα, με μια αγωνιστική κεκλεισμένων των θυρών. Ακολούθησαν βανδαλισμοί στα γραφεία της IFA και graffiti που ήταν ξεκάθαρες απειλές για του προέδρου της Ένωσης, Avi Luzon που είχε και τα αρχικά LF -μην τυχόν και τους μπερδέψουν με άλλους. Φυσικά, επίσημα η Familia αρνήθηκε κάθε εμπλοκή.

*Το 2008 δεν σεβάστηκαν το ενός λεπτού σιγής που ζήτησε η IFA από όλα τα ματς της πρώτης κατηγορίας, στη μνήμη του Πρωθυπουργού Yitzhak Rabin. Όχι μόνο διέκοψαν τη διαδικασία με σύνθημα, αλλά σε αυτό αποθέωναν τον δολοφόνο του, Yigal Amir. Η ομάδα τιμωρήθηκε με πρόστιμο.

*Προς το τέλος της σεζόν 2007-08 οι οπαδοί μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο, σε αυτό που θα μπορούσε να είναι το παιχνίδι που έδωσε τον τίτλο στην ομάδα τους -με νίκη επί της Maccabi Herzilya. Παρ' όλα αυτά, η εισβολή στοίχισε στο σύλλογο δυο βαθμούς και όλα τα εντός έδρας ματς που έμεναν για το τέλος διεξήχθησαν κεκλεισμένων των θυρών. Ο πρόεδρος Gaydamak είχε δηλώσει " είμαι στην ομάδα και δεν έχω καμία πρόθεση να την πουλήσω. Όπως δεν έχω κανένα σεβασμό για τα μέλη της Familia. Είναι εκατοντάδες, αλλά όχι η πλειοψηφία". Τελικά, πούλησε.

Από το 2005 έως σήμερα, πολλά μέλη έχουν κατηγορηθεί για βίαιες επιθέσεις σε φιλάθλους αντίπαλων ομάδων, στους καθαριστές του Teddy Stadium και γενικά σε όποιον Άραβα πέφτει στο δρόμο τους.

"Οι οπαδοί μας δεν θέλουν να φέρουμε Άραβα. Είναι πολλοί ξεκάθαροι"

Δεν υπάρχει Άραβας παίκτης που να μην τραβά τα πάνδεινα, κάθε φορά που παίζει στο Teddy Stadium. Οι περισσότεροι έχουν ζητήσει να μην αγωνίζονται εκεί, με την ομοσπονδία ποδοσφαίρου να ομολογεί, δια του εκπροσώπου της Ori Shilo, πως "αν περιμένετε να αλλάξουν τα μυαλά των οπαδών, να είστε σίγουροι ότι δεν θα γίνει τίποτα στα επόμενα 100 χρόνια. Τους έχουμε τιμωρήσει επανειλημμένα, με όλους τους πιθανούς τρόπους, αλλά δεν έχει αλλάξει κάτι. Επίσης, δεν μπορούμε να επιβάλουμε στην Beitar να πάρει Άραβα παίκτη. Νομικά αυτό δεν έχουμε δικαίωμα να το κάνουμε και έως τώρα, η διοίκηση δεν είχε το κουράγιο ή τη θέληση να το κάνει".

Όταν ρωτούν τον πρόεδρο του συλλόγου, Ιtzik Kornfein γιατί δεν υπάρχουν Άραβες στην ομάδα του, ομολογεί ότι " είναι μεγάλη ιστορία και αφορά τις συμπλοκές μεταξύ Ισραηλινών και Αράβων. Δεν θα ήθελα να επεκταθούμε, γιατί είναι πολύ οδυνηρό θέμα. Οι οπαδοί μας ωστόσο, δεν θέλουν να φέρουμε Άραβα. Είναι πολύ ξεκάθαροι, ως προς αυτό". Αντιλαμβάνεται πως με τη συμπεριφορά της διοίκησης, νομιμοποιείται η διάσπαση, ο διχασμός και ο ρατσισμός, μέσω των όσων κάνει η Familia; Προφανώς, όπως αναγνωρίζει το εκρηκτικό της ατμόσφαιρας και πόσο εύκολα μπορεί η Familia να καταστρέψει τα πάντα. " Εν τούτοις, όλα τα μέλη μας, οι παίκτες, οι προπονητές, οι ιθύνοντες, έχουμε πει δημοσίως ότι δεν είμαστε ρατσιστικός σύλλογος". Ξεκάθαρα βέβαια, αυτό δεν αρκεί. Πολλώ δε από τη στιγμή που τα μέλη της Familia αυξάνονται μέσω του προσηλυτισμού των νέων, από παιδικές ηλικίες. Που μετά αναπαράγουν στους δρόμους, αυτά που μαθαίνουν στις εξέδρες.

Οι αγανακτισμένοι φίλαθλοι, ίδρυσαν άλλη ομάδα

O Rifaat Turk ήταν ένας από τους πρώτους Άραβες που έγιναν διεθνείς με το Ισραήλ και έχει καταθέσει διαμαρτυρία, ώστε να διωχθεί η Beitar για διάκριση στην πρόσληψη παικτών. Εξήγησε πως " είναι η πιο ρατσιστική ομάδα της χώρας και δεν θέλουν να διαχωρίσουν τον εαυτό τους από αυτόν τον αηδιαστικό τίτλο. Θα φτάσω στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, θα πάω στην UEFA και τη FIFA, προκειμένου να τελειώσει όλο αυτό. Όχι μόνο γιατί κάνει τους Άραβες παίκτες να υποφέρουν, αλλά και επειδή ζημιώνει τη γενικότερη εικόνα του ισραηλινού ποδοσφαίρου και της κοινωνίας μας". Μαζί του έχει -πέραν φυσικά όλων των Αράβων-, τους Ισραηλινούς φιλάθλους που έχουν κουραστεί να βλέπουν τα αίσχη της Familia.

Μεταξύ αυτών είναι ισχυροί άνδρες της χώρας, που σταμάτησαν να πηγαίνουν στο γήπεδο, εξαιτίας των χούλιγκαν. Κάποιοι συνεργάστηκαν και δημιούργησαν άλλο σύλλογο, ο οποίος παίζει στην τελευταία κατηγορία " γιατί θέλαμε να "χτίσουμε" ένα σπίτι. Να νιώθουμε καλά", όπως είπε ο εκ των ιδρυτών, Dr. Itsek Alfasy. Kαι ναι, σε αυτήν την ομάδα χωρούν όλοι οι παίκτες " αρκεί να είναι καλοί παίκτες που μπορούν να βοηθήσουν το σύλλογο". Γιατί αν περίμεναν να βρεθεί λύση με την Beitar, πιθανότατα θα πέθαιναν περιμένοντας.

Πηγές: ESPN, i24News, Haaretz, Jerusalem Post