Στην ταυτότητα του, θα διαβάσεις δίπλα στο όνομα το "Κωνσταντίνος" και δίπλα στο επίθετο το "Δουβαλίδης Ricks". Στα πρώτα χρόνια, διαβάζαμε και τα τρία ονόματα. Όχι πια, με τις πληροφορίες να θέλουν το Ricks να αποχώρησε για πρακτικούς λόγους, γιατί θα χρειαζόταν 2-3 χαρτιά μαζεμένα στη φανέλα του! Μπορεί πάλι, να ήλθε σε ειρήνη με το παρελθόν και τη ζωή του. Ας πάμε όμως, στο παρασύνθημα.

Ο πατέρας του είναι Αμερικανός (εξ Atlanta, Georgia), ο οποίος βρέθηκε στη Δράμα, στο πλαίσιο της θητείας του -στις Ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ- και γνώρισε τη μητέρα του. Εκείνος είδε για πρώτη φορά το φως, στην πόλη της ανατολικής Μακεδονίας, στις 10/3 του 1987 και μονολότι έχει αμερικανικό διαβατήριο -μαζί και ουκ ολίγους λόγους να θέλει να δοκιμάσει την τύχη του, σε καλύτερες συνθήκες-, ουδόλως ενδιαφέρεται να διασχίσει τον Ατλαντικό. Τουλάχιστον όχι για λόγους που ξεπερνούν αυτόν της εμπειρίας.

Δοκίμασε τα πάντα -κατέληξε στα εμπόδια

Πριν επτά χρόνια, τον είχαν ρωτήσει αν θα έφευγε ποτέ από τη γενέτειρα του. Είχε ξεκαθαρίσει ότι "είναι γεγονός πως οι συνθήκες προπόνησης στη Δράμα δεν είναι οι καλύτερες δυνατές, σε ό,τι αφορά τις εγκαταστάσεις (το ταρτάν επισκευάζεται... 15 χρόνια) . Ειδικά το χειμώνα, όταν η θερμοκρασία είναι υπό το μηδέν. Τα προβλήματα είναι πολλά. Χάνουμε πολλές προπονήσεις και αναγκαζόμαστε να πάμε σε άλλες πόλεις". Παρ' όλα αυτά, τη Δράμα δεν την αφήνει -για διάστημα μεγαλύτερο από αυτό που τον αναγκάζουν οι υποχρεώσεις του. Αλλά δεν σας είπαμε πώς ασχολήθηκε με το στίβο.

Μετά την πρώτη φορά, δεν χρειάστηκε καν να ζητηθεί το θέμα. Ήμασταν πάντα συγκάτοικοι". Ποια λεπτομέρεια μπορεί να αποκαλύψει από αυτή τη συγκατοίκηση -χωρίς να δημιουργηθεί το παραμικρό προβληματάκι; " Ο Κώστας παραμιλάει στον ύπνο του, σηκώνεται και κάνει βόλτες". Και τι έκανε ο Δημήτρης; Έπαιζε... άμυνα. Όταν ξυπνούσαν, έπαιζαν και παιχνίδια. " Δεν έχει ιδέα από τάβλι. Ό,τι και αν σας πει, θα είναι ψέμα. Ο άνθρωπος δεν ξέρει! Κάτι κάνει στο Play Station, αλλά μην φανταστείς τίποτα το τρομερό. Όταν ήμασταν μικροί, ήμασταν κολλημένοι με τα video games. Πλέον, οι ρυθμοί έχουν αλλάξει, μαζί και οι συνήθειες".

Πώς όμως, ξεκίνησαν όλα για τον αθλητή που απ' όταν θυμάται τον εαυτό του σε αγώνες, καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο; " Όταν ξεκινάς τον στίβο, δεν πας σε ένα αγώνισμα. Περνάς από όλα και ο προπονητής σου βλέπει σε ποιο έχεις κλίση. Ο Κώστας έκανε δέκαθλο αρχικά και ήταν εξ ίσου καλός σε όλα, με το καλύτερο του να είναι τα εμπόδια". Οπότε, ο προπονητής του Μπάμπης Σδρόλας του έδωσε τη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ας κάνουμε όμως, άλλη μια στάση εδώ.

" Είναι τύχη να βρεις προπονητή που θα διακρίνει το άθλημα, στο οποίο έχεις έφεση και δεν θα τον νοιάζει η πρόσκαιρη επιτυχία. Που να ενδιαφέρεται για τη σωστή διαχείριση, αυτή που θα σε κάνει καλύτερο χρόνο με το χρόνο, τουρνουά με το τουρνουά. Το 50% από εδώ που έχει φτάσει ο Κώστας, δίχως αμφιβολία ανήκει στον κ. Σδρόλα. Αν δεν είχε την ικανότητα να σεβαστεί το ταλέντο του παιδιού και να τον βοηθήσει ώστε να εξελιχθεί βήμα, βήμα, ενδεχομένως να είχαμε άλλη μια περίπτωση αθλητή που έκανε ένα ξέσπασμα και μετά χάθηκε. Ενός αθλητή που "κάηκε"".

Η τύχη του Δουβαλίδη, ως προς την εμφάνιση του Σδρόλα στη ζωή του (" ενός ανθρώπου που έγινε ο αδελφός του, ο πατέρας του, ο γυμναστής του, ο προπονητής του, πράγμα λογικό, αν σκεφτείτε ότι μαζί περνούσαν τις περισσότερες ώρες της ημέρας" εξηγεί ο Γράβαλος) έγκειτο στο γεγονός ότι τα σπίτια των οικογενειών βρίσκονταν στην ίδια γειτονιά -συν του ότι ο γιος του Έλληνα προπονητή ήταν συμμαθητής με τον Κώστα. Αφότου λοιπόν, ο υπερκινητικός μικρός δοκίμασε την εμπειρία του ποδοσφαίρου (στη Δρόξα Δράμας), του χάντμπολ, του βόλεϊ και της ποδηλασίας, ο Σδρόλας του πρότεινε να κάνει μια επίσκεψη και στο στίβο (στον ΑΟ Δράμας), με τον οποίον ούτως ή άλλως απασχολείτο η μητέρα του, στα νιάτα της. Ήταν 8 χρόνων και μόλις είχε βρει αυτό που θα γινόταν η πρώτη αγάπη της ζωής του. Η σχέση ωστόσο, δεν ξεκίνησε... με έρωτα. " Στην αρχή, δεν μου άρεσαν καθόλου τα εμπόδια. τα έβρισκα δύσκολα" έχει ομολογήσει. Γρήγορα, θα καταλάβαινε πως ό,τι αξίζει, είναι δύσκολο. Θα πείσμωνε, θα ήθελε να κατακτήσει.... το βουνό που έβλεπε μπροστά του και έτσι ο ελληνικός αθλητισμός θα αποκτούσε ένα σημείο αναφοράς. " Δεν περίμενα αυτό που ξεκίνησα ως χόμπι, να με φτάσει εδώ που είμαι τώρα" επισήμανε, με πάσα ειλικρίνεια όταν πια είχε ουκ ολίγες διακρίσεις στο σακούλι του.

Ο ρατσισμός τον έκανε πιο ευφυή

Η πόλη της Δράμας, των 44.823 κατοίκων -με την απογραφή του 2011- δεν ήταν η εξαίρεση ενός γενικότερου κανόνα που θέλει το διαφορετικό να μπορεί να υπάρχει με τους ίδιους όρους όσων έχουν χαρακτηριστεί από την κοινωνία ως "φυσιολογικά", μέσα στα χρόνια -τα κοινώς λεγόμενα "στερεότυπα". Το χρώμα του δέρματος του εξελίχθηκε σε πρόκληση που κλήθηκε να αντιμετωπίσει. Και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, με τους ευφυείς ανθρώπους, επιστράτευσε το χιούμορ του, για να "ξορκίσει" την όλη κατάσταση. " Είναι αλήθεια πως αντιμετώπισε ρατσιστικές συμπεριφορές, ως παιδί, αλλά τις ξεπερνούσε με χιούμορ. Αυτοσαρκαζόταν και εξακολουθεί να αυτοσαρκάζεται" μας διαβεβαίωσε ο Γράβαλος. Μας έδωσε και ένα σχετικό παράδειγμα. " Πίναμε καφέ και μας πλησίασε ένα παιδί που πουλούσε CD να ρωτήσει αν θέλουμε κάποιο. "Συνάδελφος;" τον ρώτησε ο Κώστας και ξεσπάσαμε όλοι στα γέλια. Είναι χαρισματικός άνθρωπος και ως προς τον τρόπο που αντιμετωπίζει το ρατσισμό. Βέβαια, μέσα του κανείς δεν ξέρει πώς το βίωσε όλο αυτό, όταν ήταν μικρότερος. Πώς έφτασε στο σημείο να καταλάβει ότι το χιούμορ είναι η λύση". Φυσικά και στα πειράγματα ένθεν κι ένθεν δεν λείπουν αυτά που αφορούν... την εμφάνιση. " Κάποια βράδια του έλεγα "χαμογέλα, να δω πού είσαι μέσα στο σκοτάδι" και εκείνος μου απαντούσε "μη γυρίζεις απότομα, γιατί με "βρίσκεις" με τη μύτη σου". Ναι, ο αυτοσαρκασμός είναι ίδιον και των δυο μας -τι να κάνω; Έχω μεγάλη μύτη!".

Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να αμφισβητήσει αν είμαι Έλληνας

Τον Οκτώβριο του 2012, τότε που ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής, Ηλίας Παναγιώταρος είχε προσπαθήσει να προκαλέσει, δηλώνοντας για τον Σχορτσιανίτη πως " δεν θεωρούμε ότι είναι Έλληνας, σύμφωνα με τα πρότυπα της ελληνικής φυλής. Δεν είναι Έλληνας. Πρέπει να είναι και οι δυο γονείς του Έλληνες και να ανήκουν στην ευρωπαϊκή φυλή", είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε τις σκέψεις του Δουβαλίδη επί του θέματος, σε σχετικές δηλώσεις που είχε κάνει στην εφημερίδα "Αυγή". Είχε πει πως " αν είναι Έλληνας κάποιος, δεν κρίνεται από το χρώμα του, αλλά από το πώς αισθάνεται. Προσωπικά γεννήθηκα στην Ελλάδα, αγωνίζομαι για την Ελλάδα, όλα τα πιστεύω μου έχουν να κάνουν με την Ελλάδα και δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να το αμφισβητήσει αυτό. Αν μάλιστα μου το έλεγε και κατά πρόσωπο, δεν αποκλείεται να αντιδρούσα και βίαια. Μου έκανε εντύπωση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου ότι εκεί κατοικούν άνθρωποι από όλες τις φυλές, ζουν και εργάζονται αρμονικά και κανείς δεν ασχολείται με το χρώμα του ενός ή του άλλου".

Όταν ρώτησαν τον προπονητή του πώς θα αντιδρούσε αν του έλεγε κάποιος -εκ του σύνεγγυς- πως δεν είναι Έλληνας, είχε ξεκαθαρίσει πως " θα το έδερνε! Ο Κώστας είναι μεγαλωμένος στην Ελλάδα και είναι περισσότερο Έλληνας, απ' όλους μαζί τους χρυσαυγίτες! Έχει προσφέρει πολλά στον τόπο του, έχει μεγαλώσει με την ελληνική παιδεία και είναι χριστιανός ορθόδοξος. Είναι προφανές ότι δεν χρειάζεται να αποδείξει σε κανέναν ότι είναι Έλληνας".

Η πρώτη διάκριση τον έκανε πιο πεινασμένο

Το πρώτο ενδιαφέρον αποτέλεσμα που απήλαυσε, ήταν το 2003, όταν μετά το Παγκόσμιο U18 που είχε διεξαχθεί στον Καναδά, είχε προκριθεί στον τελικό, όπου ωστόσο δεν παρέστη λόγω τραυματισμού στο αριστερό πόδι. Αργότερα, το ίδιο καλοκαίρι έτρεξε στο πρώτο διεθνές grand prix της καριέρας του: στο European Youth Olympic Festival (διοργάνωση, γνωστή και ως Ευρωπαϊκές Ημέρες Νεότητας), στο Παρίσι και στις 29/7 ανέβηκε στο δεύτερο σκαλοπάτι του βάθρου, με χρόνο 13.75'' (στα 110 μ. εμπόδια). " Ήταν μαγική ατμόσφαιρα. Αισθάνθηκα πως μπορώ να τρέξω καλά", εξήγησε αργότερα. Ένα χρόνο μετά (2/10/2004) έκανε την καλύτερη επίδοση στον κόσμο -στην κατηγορία παίδων, με εμπόδια ύψους 91.4''-, με 13.22, στα "Πετράλεια" που διεξήχθησαν στη Σκόπελο και πήρε από το είδωλο του (Ladji Doucoure) το ρεκόρ. Ο Γάλλος το κρατούσε από τις 16/6 του 1999 -και τη διοργάνωση της Πολωνίας.

Ο Doucoure ήταν το πρότυπο του Δουβαλίδη, όπως ο ίδιος είχε ενημερώσει από το καλοκαίρι του 2006 (" θα ήθελα πολύ να ακολουθήσω τη δική του πορεία, να κάνω ό,τι έκανα, γιατί είναι τεράστιος αθλητής". Ένα χρόνο νωρίτερα, στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εφήβων (2005) του Κάουνας, σε... κανονικά εμπόδια πήρε το ασημένιο μετάλλιο (με 13.99), ενώ στις σειρές είχε φροντίσει να αλλάξει τα δεδομένα στην κατηγορία του, εντός συνόρων -έγινε ο νέος ρέκορντμαν με 13.78''. Φτάσαμε στο 2006 και το χάλκινο του Πεκίνου, στο Παγκόσμιο Εφήβων, όπου ανανέωσε δύο ρεκόρ: στην κατηγορία εφήβων και ανδρών (13.39''). Είχε κάνει δική του την πρόκριση στο Παγκόσμιο της Οσάκα, το 2007. Την πρώτη του διεθνή διοργάνωση, σε επίπεδο ανδρών. Τον απηύθυναν σχετική ερώτηση και είχε πει ότι " δεν ξέρω αν θα είμαι έτοιμος. Θα ήθελα να πάω, αλλά έχω να τελειώσω την στρατιωτική μου θητεία και δεν ξέρω πόσο πίσω θα με κρατήσει αυτή η ιστορία". Γιατί δεν σας είπαμε, αλλά υπηρέτησε κανονικά τη μητέρα πατρίδα. Τον είχαν ρωτήσει και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, το 2008. " Αυτός είναι ο στόχος μου" είχε ξεκαθαρίσει, πριν προσθέσει " είναι πολύ νωρίς για να κάνω τόσο μεγάλες σκέψεις. Το πιο σημαντικό είναι να 'χουμε υγεία. Όσο είμαι υγιής, όλα θα γίνουν". Είπαμε: ευθύς εξ αρχής, είχε επισημανθεί η σημασία του να γίνονται όλα, βήμα, βήμα.

Το 2006 έγινε ο τρίτος καλύτερος έφηβος εμποδιστής του κόσμου (με 13.39'', στα 110μ. με εμπόδια) και ο 9ος όλων των εποχών. Όταν "έκλεισε" το 20 έτος της ηλικίας του, είχε την κορυφαία επίδοση στον κόσμο στα 60μ. με εμπόδια εφήβων (7.50''), το παγκόσμιο στα 110μ. με εμπόδια παίδων (14.22''), ενώ στις 17/6 του 2007 κατέρριψε το στοιχειωμένο ρεκόρ του Στέλιου Μπίσμπα (13.61'', 16/6/96, ΟΑΚΑ), στα 110μ. εμπόδια στην κατηγορία ανδρών, όταν στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανοιχτού Στίβου που διεξήχθη στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, τερμάτισε σε 13.59''. " Είχα μικροπροβλήματα στις προπονήσεις και αυτός ήταν ο πρώτος μου αγώνας" είχε πει, " ομολογώ πως δεν περίμενα να καταρρίψω το ρεκόρ. Δεν είχα κάνει ανάλογη επίδοση στις προπονήσεις. Συνέβη την κατάλληλη στιγμή". Υπάρχει και λόγος. Αλλά τον κρατάμε για τη συνέχεια. Επιστρέφουμε στο 2007, χρονιά που είχε την Οσάκα (ο χρόνος του ήταν 13.74'') και την οποία ολοκλήρωσε με το 13.54'' στα Τσικλητήρεια. Κατά τον ίδιο, το μεγαλύτερο κέρδος ήταν η εμπειρία στην Οσάκα "όπου είχα δίπλα μεγάλους αθλητές και είδα πως διέθετα την αυτοσυγκέντρωση που χρειαζόταν σε διεθνείς αγώνες. Ότι δεν είχα περισσότερο άγχος από άλλες φορές. Είναι σημαντικό να γνωρίζεις ότι είσαι ανταγωνιστικός".

Για να μην τα πολυλογούμε, ιδού ο σχετικός πίνακας που θα σε βοηθήσει να καταλάβεις τι έχει καταφέρει αυτός ο τύπος στα 110 μέτρα, με εμπόδια -στον ανοιχτό στίβο και σε διοργανώσεις όπως Ευρωπαϊκά, Παγκόσμια και Ολυμπιακούς Αγώνες. Μια μικρή επισήμανση: ο πίνακας αφορά την πρόοδο σε ό,τι αφορά το χρόνο. Γιατί έχει πάρει μέρος και σε άλλες διοργανώσεις (ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, το 2012, με την καλύτερη επίδοση του να είναι το 13.40 της προκριματικής σειράς -στα ημιτελικά έκανε 13.77).

Ημερομηνία	Χρόνος	Πόλη
07/07/2015	13.33''	Székesfehérvár (Ουγγαρία)
02/09/2014	13.39''	Rovereto (Ιταλία)
20/07/2013	13.34''	Αθήνα (Ελλάδα)
01/07/2012	13.37''	Helsinki (Φινλανδία)
19/06/2011	13.51''	Σμύρνη (Τουρκία)
12/06/2010	13.52''	Πάτρα (Ελλάδα)
19/08/2008	13.46''	Πεκίνο (Κίνα)
14/07/2007	13.49''	Debrecen (Ουγγαρία)
22/07/2005	13.78''	Κaunas (Λιθουανία)

Παράλληλα, έτρεχε και στα 60μ εμπόδια σε ανοιχτό και κλειστό στίβο. Κρατήστε την τελευταία κατηγορία, καθώς κατέχει την κορυφαία επίδοση στον κόσμο (7.50''), στην κατηγορία εφήβων. Την οποία "έπιασε" στις 11/2 του 2006, στην ημερίδα κλειστού στίβου της Παιανίας. Για την ιστορία, την 1η Ιανουαρίου εκείνου του έτους είχε αλλάξει το ύψος των εμποδίων (0.99''). Μια πρόοδο θα διαπιστώσετε και σε αυτήν την κατηγορία, που ξεκίνησε με το 7.68'' (Πειραιάς, Φεβρουάριος 2009) και συνέχισε με 7.63'' (Πειραιάς, Φεβρουάριος 2012), 7.64'' (Göteborg, Μάρτιος 2013), 7.60 (Praha, Φεβρουάριος 2014), ενώ φέτος πάλι στην Ο2 Arena της Praha τερμάτισε σε 7.62'' (6/3) και ήταν 6ος.

Έτρεχε για μια θέση σε τελικούς Ολυμπιακών Αγώνων και έπαιρνε 600 ευρώ

Πού θα ήταν όμως, ο Δουβαλίδης -και ο κάθε αθλητής που είναι στη δική του θέση- χωρίς χορηγούς (Adidas, Ernest & Young, τα σούπερ μάρκετ Γουντσίδης, γαλακτοκομική εταιρεία ΝΕΟΓΑΛ και Raycap), τους οποίους ευχαριστεί σε κάθε ευκαιρία. Είτε είναι συνέντευξη, είτε αναφορά στο Twitter; " Να σκεφτείς πως το 2008, όταν έτρεχε για μια θέση στον τελικό, ο μηνιαίος μισθός από τον ΣΕΓΑΣ ήταν 600 ευρώ. Εγώ είχα μπει στην 15αδα και έπαιρνα 350 ευρώ. Αν ήταν ομάδα ποδοσφαίρου ή μπάσκετ στη θέση του, πόσα εκατομμύρια θα "έβγαζε"; Ή δες τι συμβαίνει στην Αθλητική Κυριακή. Κάνει παγκόσμιο ρεκόρ ο Φιλιππίδης και παίζουν video, διάρκειας ενός λεπτού", λέει με δικαιολογημένο παράπονο ο Γράβαλος, πριν προσθέσει ότι " η κουλτούρα ενός έθνους, φαίνεται από την αθλητική παιδεία που έχει. Στην Ελλάδα ασχολούνται όλοι με το ποδόσφαιρο. ΟΚ, είναι ο βασιλιάς των σπορ, αλλά υπάρχουν και άλλα αθλήματα.

Επίσης, στο εξωτερικό υπάρχουν φίλαθλοι. Άνθρωποι που αγαπούν τα σπορ. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να πανηγυρίζουν νίκες. Αν η ομάδα δεν νικά, δεν βλέπουν κάποιον λόγο να πηγαίνουν στα γήπεδα. Μήπως ξέρεις τι γίνεται με την Μπορούσια Ντόρτμουντ; Είχε πληρότητα 97%, μια χρονιά που παρά λίγο να υποβιβαστούν, ενώ έχουν προπληρώσει τα διαρκείας για τα τρία επόμενα χρόνια. Πέρυσι ήμουν γυμναστής σε ομάδα ποδοσφαίρου με εφήβους και οι μισοί είχαν μείνει μετεξεταστέοι. Όταν τους είπα πως θα ήταν χρήσιμο να συνδυάσουν τον αθλητισμό με τις σπουδές, γελούσαν. Αυτός ο συνδυασμός ήταν για εμάς που ασχολούμαστε με τον στίβο, μονόδρομος. Από μικροί καταλαβαίνουμε ότι για να πατήσουμε στα πόδια μας, πρέπει να σπουδάσουμε. Η στοιχειώδης μόρφωση, σε βοηθά και στον αθλητισμό. Να, για παράδειγμα ο Κώστας σπουδάσει και φυσικοθεραπευτής παράλληλα. Ειλικρινά πιστεύω πως όταν δεν τα έχεις όλα έτοιμα, όταν ζεις κακουχίες που καλείσαι να αντιμετωπίσεις μόνος -γιατί στο στίβο είσαι μόνος στον αγώνα-, γίνεσαι καλύτερος και έξω από τα γήπεδα. Μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι καλύτερα τα πράγματα, γενικότερα".

Αν έχει τα δίκια του; Ο Δουβαλίδης έχει εξηγήσει πως " το 2006 είχα πρόβλημα στους προσαγωγούς και ήμουν εκτός τέσσερις μήνες. Το 2009 έχασα όλη την καλοκαιρινή σεζόν, λόγω κατάγματος σε δάχτυλο του ποδιού. Και τις δυο φορές, χρειάστηκε να κάνω μεγαλύτερη προσπάθεια να αναπληρώσω το κενό" και κάπως έτσι ήλθαν τα νέα ρεκόρ.

Η... εξαφάνιση πριν τον ημιτελικό του Πεκίνου

Μια θέση στην δεκαμελή αποστολή της Ελλάδας, για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Πεκίνου (φέτος) άνηκε στον Δουβαλίδη, ο οποίος την Τρίτη (26/8) βρέθηκε στους ημιτελικούς των 110μ. εμπόδια, τερματίζοντας στην έκτη θέση της σειράς του, με 13.59'' . Σημείωση: είχε υψηλό πυρετό. " Την παραμονή της κούρσας του, δεν με έπαιρνε ο ύπνος, είδα τον Κώστα να είναι online και του έστειλα ένα μήνυμα. Τον ρώτησα αν ήταν έτοιμος. Μου απάντησε "ψήνομαι" και μετά ότι είχε 39.1 πυρετό. Ήμουν σίγουρος ότι θα πάει καλά, γιατί όσες φορές έχει κάτι, κάνει μεγάλες κούρσες" αποκαλύπτει ο Γράβαλος που αν μη τι άλλο τον ξέρει καλύτερα.

Είχε φυσικά να δώσει και ένα ακόμα παράδειγμα, που αποδείκνυε του λόγου το αληθές. " Είναι φοβερό παιδί, καλός, ταπεινός, πράγματα που του έχει περάσει η οικογένεια και ο προπονητής του, αλλά όταν πριν κάθε αγώνα αλλάζει άρδην. Γίνεται ψυχρός. Σαν να παγώνει μέσα του. Δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να τον επηρεάσει. Να σου πω το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα; Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, είχε προκριθεί στον ημιτελικό. Τέσσερις λοιπόν, ώρες πριν τον αγώνα, τον οποίον θα έβλεπαν 100.000 άνθρωποι που ήταν στο στάδιο και... ο μισός πλανήτης, τον έψαχνε ο προπονητής του. Είχε εξαφανιστεί. Ήξερα πού είναι, αλλά... δεν ήθελα να τον "δώσω". Είχα πάει στην αίθουσα που υπήρχε στο Ολυμπιακό Χωριό με πρόσβαση στο Internet και έπαιζε online παιχνίδια! Είχα πάθει σοκ... με την απάθεια του. Ήταν στον κόσμο του. Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς το κάνει, αλλά δείχνει να μην τον νοιάζει τίποτα, πριν κάθε αγώνα. Όταν ήμασταν μικροί, έλεγα ότι έχει άγνοια κινδύνου. Μα μεγαλώσαμε και εκείνος δεν άλλαξε. Είναι σαν να ζει πάντα την πρώτη του φορά".

Η εύλογη ερώτηση ήταν πόσο τον έχουν αλλάξει οι επιτυχίες. Αν και η αλήθεια είναι πως περιμέναμε την απάντηση. " Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων που όσο πιο ψηλά πάνε, τόσο πιο ταπεινοί γίνονται! Μέσα στα χρόνια, είναι από τα λίγα παιδιά που έχω δει να διακρίνονται σε τόσο υψηλό επίπεδο και να κρατούν χαμηλά το κεφάλι. Έτσι είναι ο προπονητής του, ο οποίος θα είχε κάθε δικαίωμα να... ψηλώσει -τόσα έχουμε δει-, αλλά εξακολουθεί να αποφεύγει τη δημοσιότητα, έτσι είναι και ο Κώστας. Και μιλάμε για ένα παιδί που έχει χάσει το μέτρημα των πανελληνίων ρεκόρ. Αυτό που κάνουν και οι δυο είναι να παραμένουν αφοσιωμένοι στη δουλειά τους, στους στόχους τους".

Ποιοι είναι αυτοί οι στόχοι σε μια κατάσταση που έχεις αντίπαλο τον εαυτό σου; Σε μια συνθήκη που δεν έχει "ταβάνι"; " Στο στίβο στόχος είναι να ξεπερνάς τον εαυτό σου. Τώρα έκανε 13.33''. Τον έχω δει να δουλεύει ολόκληρη χρονιά, να αφιερώνει ατελείωτες ώρες στην προσπάθεια να ρίξει το χρόνο έστω ένα δευτερόλεπτο. Αν λοιπόν, φτάσει στο 13.32'' θα είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος. Είτε έλθει πρώτος, είτε έλθει τελευταίος. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το season best".

Δεν υπάρχουν όρια, δεν τα βάζω πουθενά

Από παιδί ο Δουβαλίδης ήταν μεθοδικός και πειθαρχημένος. " Όλοι κάνουμε τα παραστρατήματα μας, όταν δεν υπάρχουν υποχρεώσεις και σε λογικό πλαίσιο. Ο Κώστας δεν αποτελεί την εξαίρεση, αλλά μην φανταστείς κάτι το τρελό. Όταν τώρα, είναι σε περίοδο αγώνων ακολουθεί κατά γράμμα το πρόγραμμα. Φεύγει από την παρέα την ώρα που πρέπει να πάει για ύπνο, όσο και αν τον παρακαλάμε, προσέχει τη διατροφή του περισσότερο, ενώ στις προπονήσεις άπαξ και εμφανιστεί στο στίβο δεν τον νοιάζει τίποτα άλλο. Είναι γνωστός αθλητής και όλοι τον πλησιάζουν να τον χαιρετίσουν, να του πουν μια κουβέντα. Όταν ξεκινήσει όμως, την προπόνηση, σκύβει το κεφάλι και πάει. Για εκείνον δεν υπάρχει τίποτα και κανείς γύρω του. Είναι από τους πιο πειθαρχημένους αθλητές που έχω δει, με την κορυφή της λίστας να ανήκει στον Ιακωβάκη. Δεν έχω γνωρίσει άλλον τόσο πειθαρχημένο"!

Η πειθαρχία εκτείνεται σε όλα τα πεδία. Για παράδειγμα, στην προσωπική του ζωή. Όπως έχει πει ο Δουβαλίδης " όλα συνδυάζονται, με μέτρο. Αλλά δεν χρειάζεται να βιάζεσαι. Κάποια πράγματα μπορείς να τα κάνεις και αργότερα. Μέσω του πρωταθλητισμού, αποκτάς γνώσεις, εμπειρίες, αυτογνωσία και γίνεσαι πιο δυνατός. Είναι το μεγαλύτερο σχολείο της ζωής μου" και το πρώτο που του δίδαξε ήταν πως " δεν υπάρχουν όρια, για αυτό και δεν τα βάζω πουθενά".