Το "Βιθέντε Καλντερόν", το γήπεδο - υπερηφάνεια των "κολτσονέρος", κουβαλάει μια ιστορία 51 χρόνων, η οποία όμως μετράει πλέον ανάποδα. Σε λίγες εβδομάδες θα αποτελέσει παρελθόν και μόνο μια μακέτα στο πάρκο που θα δημιουργηθεί στη θέση του, θα θυμίζει τις ένδοξες στιγμές μιας από τις εμβληματικότερες έδρες του ισπανικού ποδοσφαίρου. Το Sport24.gr παρουσιάζει μια αναδρομή στην πορεία της έδρας της Ατλέτικο Μαδρίτης, μιας από τις πιο καυτές σε όλη την Ισπανία και που έχει ταυτιστεί τόσο πολύ με τους οπαδούς της, όσο μόνο το παλιό "Σαν Μαμές" με τους αντίστοιχους της Αθλέτικ του Μπιλμπάο. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο πως η μια ομάδα (η Ατλέτικο) προέρχεται μέσα από τα "σπλάχνα" της άλλης. Σε αυτό το αφιέρωμα, θα ακολουθήσουμε την ιστορία του "Βιθέντε Καλντερόν" από την κατασκευή του μέχρι σήμερα και θα δούμε τους σημαντικότερους αγώνες και τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στην πορεία αυτού του μισού αιώνα ζωής του.

ΤΟ ΑΝΤΙΟ ΣΤΟ "ΒΙΘΕΝΤΕ ΚΑΛΝΤΕΡΟΝ"

"Οδός των μελαγχολικών. Μανθανάρες, πόσο σε αγαπώ"... (21/5/2017)

Ήταν ένα από αυτά τα απογεύματα, που δεν κανείς δεν ήθελε να τελειώσει. Ήταν όμως και ένα από εκείνα τα απογεύματα, που όσοι βρέθηκαν στις κερκίδες του "Βιθέντε Καλντερόν", δεν θα το ξεχάσουν ποτέ. Από αυτά τα απογεύματα, που οι σημερινοί εικοσάρηδες θα το διηγούνται μετά από πολλά χρόνια στα εγγόνια τους. Από αυτά τα απογεύματα που κάνουν το ποδόσφαιρο να ξεχωρίζει, που κάνει τις καρδιές να χτυπάνε δυνατά, που προκαλεί δάκρυα συγκίνησης και που γεμίζει τις καρδιές με στιγμές νοσταλγίας. Η Ατλέτικο νίκησε 3-1 την Αθλέτικ στο τελευταίο παιχνίδι των "ίντιος" στην ιστορική τους έδρα, σε ένα αντίο που συνοδεύτηκε από δυο γκολ του αγαπημένου της κερκίδας, Φερνάντο El Niño Τόρες, ο οποίος προκάλεσε το πρώτο ντελίριο στον Μανθανάρες.

Και όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Για μια περίπου ώρα, όλη η ιστορία του συλλόγου από το 1966 μέχρι και σήμερα, παρέλασε στο χορτάρι, προκαλώντας το δεύτερο ντελίριο στους εκστασιασμένους φιλάθλους. Παλιές, μεγάλες δόξες της Ατλέτι, μπήκαν στο γήπεδο με τις ερυθρόλευκες φανέλες, αφήνοντας στο κέντρο όλα τα τρόπαια που κατακτήθηκαν επί εποχής "Βιθέντε Καλντερόν". Από τον Καγέχα και τον Ρόντρι με το πρωτάθλημα του '70, στους Μογιά, Όμπλακ, Γκριεζμάν και Σαούλ με το Σούπερ Καπ του 2014. Οι Αμπέλ και Φούτρε με το Κύπελλο του 1992 που κατακτήθηκε απέναντι στη Ρεάλ μέσα στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου". Οι Αγιάλα και Αδελάρδο με το Διηπειρωτικό του 1975. Ο Μολίνα και ο Πάντιτς με το Κύπελλο του 1996 και οι Σολοθάμπαλ, Σάντι και Καμινέρο, με το πρωτάθλημα του νταμπλ της ίδιας χρονιάς.

Όλη η ιστορία του "Βιθέντε Καλντερόν" στο χορτάρι του γηπέδου (21/5/2017)

Ο Γκάρατε και ο Ιρουρέτα, με το πρωτάθλημα του 1973. Και βέβαια, οι εικόνες του μεγάλου Λουίς Αραγονές, της ψυχής της Ατλέτικο, από τα μάτριξ του "Βιθέντε Καλντερόν", που προκάλεσαν το τρίτο ντελίριο. Και τελευταίος μπήκε στο χορτάρι ο αρχιτέκτονας της σύγχρονης Ατλέτικο, ο Τσόλο Σιμεόνε, με τη γροθιά σηκωμένη ψηλά, προκαλώντας το τέταρτο και μεγαλύτερο ντελίριο, όταν είπε από το μικρόφωνο ότι θα συνεχίσει και του χρόνου: "Ναι, θα μείνω. Θα μείνω γιατί αυτός ο σύλλογος έχει μέλλον και το μέλλον είμαστε όλοι εμείς". Η φιέστα ξεκίνησε με δυο μοναδικές εικόνες. Πρώτα, η συγκινημένη κυρία Μαργαρίτα απέθεσε το τελευταίο μπουκέτο λουλούδια στο κόρνερ, ως φόρο τιμής στα στημένα του Μιλίνκο Πάντιτς, ενώ λίγο αργότερα, πριν τη σέντρα, εμφανίστηκε στην μια κερκίδα ένα τεράστιο πανό που έγραφε: "Paseo de los melancólicos. Manzanares, cuánto te quiero", δηλαδή "Οδός των μελαγχολικών. Μανθανάρες, πόσο σε αγαπώ".

Και ολοκληρώθηκε με την κορύφωση που ταίριαζε σε ένα τέτοιο αντίο. Στο γήπεδο μπήκε το μέλος υπ' αριθμόν 1 στην ιστορία του "Καλντερόν", Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ, υποβασταζόμενος από τον πρόεδρο Ενρίκε Θερέθο, ενώ το χορτάρι καλύφθηκε με τα χρώματα της ομάδας, κόκκινο και λευκό, δίπλα σε μια τεράστια σημαία. Ο ύμνος άρχισε να ηχεί από τα μεγάφωνα και τον συνόδευσαν δακρυσμένοι οι 55.000 θεατές, φτιάχνοντας μια στιγμή για την αιωνιότητα. Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή, πλαισιωμένη από τα 19 τρόπαια που κατακτήθηκαν σε αυτόν τον μισό αιώνα. Hasta siempre Vicente Calderón...

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ "ΒΙΘΕΝΤΕ ΚΑΛΝΤΕΡΟΝ"

Το "Βιθέντε Καλντερόν" την εποχή της πρώτης του ανακαίνισης (1971)

Το "Estadio Vicente Calderón" βρίσκεται στην περιοχή της Αργανθουέλα (Arganzuela), στο νοτιοδυτικό μέρος της Μαδρίτης. Είναι χτισμένο στις όχθες του ποταμού Μανθανάρες και καλύπτει μια έκταση 35.000 τετραγωνικών μέτρων. Κάτω ακριβώς από την δυτική του εξέδρα σχηματίζεται ένα τούνελ από όπου περνάει η λεωφόρος Μ-30, μια από τις κυριότερες εξόδους της ισπανικής πρωτεύουσας. Τις Κυριακές - την ώρα των εντός έδρας αγώνων της Ατλέτι - η λεωφόρος αυτή σχεδόν πάντα είναι μποτιλιαρισμένη από την κίνηση, έτσι τα αυτοκίνητα που μένουν ακινητοποιημένα στο τμήμα του δρόμου κάτω από την εξέδρα ακούνε όλη τη φασαρία και τα συνθήματα που δονούν το γήπεδο, ενώ οι οδηγοί - οπαδοί της Ατλέτικο με τις κόρνες τους δημιουργούν το απόλυτο πανδαιμόνιο, ένα πραγματικά σπάνιο ποδοσφαιρικό φαινόμενο.

Στις 17 Μαρτίου του 1961 ο σύλλογος αγόρασε το οικόπεδο για να χτιστεί ένα καινούργιο γήπεδο προς αντικατάσταση του παλαιού "Estadio Metropolitano de Madrid" στο οποίο στεγαζόταν μέχρι τότε η Ατλέτικο. Την ίδια χρονιά άρχισαν τα έργα ανέγερσης, ενώ τα κεφάλαια για την χρηματοδότηση εξοικονομήθηκαν στο μεγαλύτερο μέρος τους από υποθήκες προσωπικών περιουσιακών στοιχείων των μελών του συλλόγου. Στην πορεία υπήρξε πρόβλημα με τη διαχείριση, αποδέσμευση και διάθεση των κεφαλαίων και τα έργα σταμάτησαν προσωρινά. Όμως μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον Βιθέντε Καλντερόν το 1964, τα εμπόδια ξεπεράστηκαν και έτσι το καλοκαίρι του 1966 ολοκληρώθηκαν οι εργασίες. Όσο διαρκούσε η ανέγερση του γηπέδου, γεννήθηκε και το πιο αγαπημένο παρατσούκλι των φίλων της Ατλέτικο, το "indios" που σημαίνει Ινδιάνοι.

Το "Βιθέντε Καλντερόν" μετά την ολοκλήρωση της πρώτης του ανακαίνισης (1972)

Και αυτό επειδή όπως οι Ινδιάνοι συνήθιζαν να φτιάχνουν τους καταυλισμούς τους δίπλα σε ποτάμια, έτσι και το "Καλντερόν" χτιζόταν δίπλα στον Μανθανάρες, το ποτάμι που διασχίζει τη Μαδρίτη. Η Ατλέτικο "αποχαιρέτησε" το παλιό της γήπεδο, το "Μετροπολιτάνο" ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το έκανε και με το τωρινό, παίζοντας δηλαδή με αντίπαλο την "μαμά" Αθλέτικ του Μπιλμπάο! Το ματς έληξε 1-0 υπέρ των γηπεδούχων (7/5/1966) και από την επόμενη σεζόν οι "ροχιμπλάνκος" στεγάστηκαν στην καινούργια τους έδρα. Στις 2 Οκτωβρίου του 1966 έγιναν τα επίσημα εγκαίνια του "Estadio Manzanares", όπως ήταν το όνομα του νέου γηπέδου, του πρώτου σε όλη την Ευρώπη χωρίς θέσεις ορθίων. Η Ατλέτικο αντιμετώπισε μπροστά σε 62.000 θεατές την Βαλένθια και το παιχνίδι έληξε ισόπαλο 1-1. Στις 16 Απριλίου του 1967 διεξήχθη και το πρώτο derbi madrileño (ντέρμπι της Μαδρίτης) με αντίπαλο την Ρεάλ Μαδρίτης, το οποίο επίσης έληξε ισόπαλο 2-2.

Το "Βιθέντε Καλντερόν" χτίστηκε στη μέση της κατασκευαστικής έκρηξης στην Ισπανία, ανάμεσα δηλαδή στις δεκαετίες του ’50 και του ’70. Το βασικό υλικό που χρησιμοποιήθηκε ήταν το αλουμινομπετόν, το κυρίαρχο κατασκευαστικό υλικό της εποχής. Η υγρασία όμως που προερχόταν από τον Μανθανάρες και οι χημικοί παράγοντες από τα μολυσμένα καυσαέρια των αυτοκινήτων της Μ-30 προκάλεσαν στην κατασκευή αλουμίνωση, μια "αρρώστεια" που αδυνατίζει τη δομή του υλικού και προκαλεί μηχανική διατάραξη, η οποία με τη σειρά της μπορεί να προκαλέσει κατάρρευση της κατασκευής. Για να αποφύγουν την κατεδάφιση του γηπέδου, οι ειδικευμένοι σε τέτοιες περιπτώσεις μηχανικοί, ενίσχυσαν από την αρχή τον σκελετό χρησιμοποιώντας διαφορετικής δομής σκυρόδεμα, πολύ πιο ανθεκτικό στην αλουμίνωση.

Το "Βιθέντε Καλντερόν" σήμερα, με τους χαρακτηριστικούς του καθρέφτες

Η γενική συνέλευση του συλλόγου αποφάσισε τον Ιούλιο του 1971 να αλλάξει την ονομασία του γηπέδου για να τιμήσει με αυτόν τον τρόπο τον πρόεδρο της ομάδας, Βιθέντε Καλντερόν και την μεγάλη προσφορά του στον σύλλογο. Την ίδια εποχή έγιναν έργα εκσυγχρονισμού στους εξωτερικούς χώρους και έναν χρόνο αργότερα, τον Μάιο του 1972, το γήπεδο της Ατλέτικο παρουσιάστηκε με καινούργια μορφή και όνομα στο κοινό του με μια λαμπρή τελετή και ένα φιλικό παιχνίδι ανάμεσα στις εθνικές ομάδες της Ισπανίας και της Ουρουγουάης (2-0). Το παρόν έδωσαν πολλοί επίσημοι με προεξάρχοντα τον δικτάτορα Φρανθίσκο Φράνκο και τον τότε ακόμα πρίγκηπα της Ισπανίας Χουάν Κάρλος. Το ξεφώνημα που έφαγε ο δικτάτορας την ώρα της εισόδου του στο προεδρικό πάλκο δεν είχε προηγούμενο στην ισπανική πρωτεύουσα και τόνιζε για μια ακόμα φορά την ιδεολογική διαφορά ανάμεσα στους οπαδούς της Ατλέτι και σε αυτούς της Ρεάλ.

Ο τελευταίος εκμοντερνισμός του γηπέδου έγινε το 1980 με την ευκαιρία του Παγκοσμίου Κυπέλλου του ’82 που θα διοργανωνόταν στην Ισπανία. 451 εκατομμύρια πεσέτες και εντατικές εργασίες δυο χρόνων έδωσαν την τελική, σημερινή μορφή στο "Βιθέντε Καλντερόν", μειώνοντας την χωρητικότητά του στα 54.907 καθίσματα και επενδύοντας όλη την εξωτερική πλευρά του με τεράστιους γυάλινους καθρέφτες, καθιστώντας την εμφάνισή του μοναδική σε όλη τη Ευρώπη. Το 2003 η ΟΥΕΦΑ έδωσε στο "Βιθέντε Καλντερόν" τον χαρακτηρισμό σταδίου 5 αστεριών (σήμερα 4), της ανώτατης δηλαδή κλίμακας στην αξιολόγηση των ποδοσφαιρικών ευρωπαϊκών γηπέδων, συγκαταλέγοντάς το ανάμεσα σε αυτά που μπορούν να φιλοξενήσουν τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ και ΟΥΕΦΑ (το πρώτο ισπανικό γήπεδο που μπήκε στην τοπ κατηγορία της UEFA).

Το "Βιθέντε Καλντερόν" πριν από αγώνα της Ατλέτικο Μαδρίτης

Στις 30 Ιουλίου του 2007, τρεις διαφορετικές πλευρές, η Ατλέτικο Μαδρίτης, το εργοστάσιο κατασκευής της μπύρας Mahou (η γνωστότερη ισπανική μπύρα με τεράστιους αριθμούς πωλήσεων κυρίως στην κεντρική και τη βόρεια Ισπανία) που βρίσκεται δίπλα στο "Βιθέντε Καλντερόν" και το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου της Μαδρίτης, υπέγραψαν μια συμφωνία σχετικά με τα οικόπεδα που καταλαμβάνουν το γήπεδο της Ατλέτικο και το εργοστάσιο της Mahou. Στο σκέλος που αφορά την Ατλέτικο, η συμφωνία ανέφερε πως η ποδοσφαιρική ομάδα θα μεταφερόταν μέχρι το 2012 στο υπό κατασκευή "Estadio de Madrid", πιο γνωστό ως "Estadio de la Peineta", το Ολυμπιακό Στάδιο δηλαδή που έχτιζε η Μαδρίτη στα πλαίσια της διεκδίκησης των Ολυμπιακών αγώνων του 2016. Το στάδιο αυτό, με χωρητικότητα 67.700 θεατών και εξ ολοκλήρου σκεπαστό, θα περνούσε με την ολοκλήρωση της Ολυμπιάδας του 2016 (στην περίπτωση βέβαια που η Μαδρίτη επιλεγόταν ως διοργανώτρια πόλη), στην αποκλειστική ιδιοκτησία της Ατλέτικο.

Μετά τις διαδοχικές αποτυχίες στις υποψηφιότητες ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016, του Μουντιάλ 2018 και των Ολυμπιακών Αγώνων του 2020, η μεταφορά της Ατλέτικο στην καινούργια της έδρα μετατέθηκε στο ξεκίνημα της σεζόν 2017/18, ενώ εγκαταλείφθηκε η προοπτική τοποθέτησης στίβου στο στάδιο. Τον περασμένο Δεκέμβριο, η διοίκηση της Ατλέτικο ήρθε σε συμφωνία με την κινεζική πολυθενική ετερογενών δραστηριοτήτων, Wanda Group, για την ονομασία του νέου γηπέδου, το οποίο θα λέγεται "Wanda Metropolitano". Σε ό,τι αφορά το "Βιθέντε Καλντερόν", το σχέδιο προβλέπει την κατεδάφισή του και την δημιουργία στη θέση του ενός πάρκου, το οποίο θα ονομαστεί "Parque Atlético de Madrid". Η συμφωνία αυτή, προκάλεσε αρχικά, όπως ήταν φυσικό, ποικίλες αντιδράσεις στις τάξεις των οπαδών της.

Το κορεό στο τελευταίο ευρωπαϊκό ματς του "Βιθέντε Καλντερόν" (10/5/2017)

Πολλοί τάχθηκαν ενάντια στην μεταφορά της έδρας της ομάδας τους, θεωρώντας πως το αχανές Ολυμπιακό στάδιο ποτέ δεν θα γίνει πραγματική ποδοσφαιρική έδρα και δεν θα μπορέσει σε καμία περίπτωση να ταυτιστεί με τους οπαδούς της Ατλέτικο. Για να πολεμήσουν μάλιστα την συμφωνία αυτή, οι πλέον σκληροπυρηνικοί δημιούργησαν δυο κινήσεις, αρκετά ισχυρές και νομικά κατοχυρωμένες, οι οποίες έψαξαν να βρουν νομικές παρατυπίες, ώστε στη συνέχεια να κινηθούν δικαστικά και να προσπαθήσουν να την ακυρώσουν. Πρόκειται για τις "Plataforma Salvemos el Calderón" (κίνηση για τη σωτηρία του Καλντερόν) και "Asociación Señales de Humo" (σύμπραξη σινιάλα καπνού, ονομασία προερχόμενη από το παρατσούκλι της ομάδας "indios", δηλαδή Ινδιάνοι). Οι δυο αυτές κινήσεις, με χιλιάδες μέλη της ομάδας στις τάξεις τους καθώς και πάρα πολλούς μικρομετόχους, πήραν ενεργά μέρος στις συνεδριάσεις του συλλόγου και αποτέλεσαν τεράστιο πονοκέφαλο στους υπεύθυνους του σχεδίου μεταφοράς του γηπέδου.

Πριν κλείσουμε αυτή την ενότητα με την ιστορία του "Βιθέντε Καλντερόν, δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε μια αναφορά στους φίλους της Ατλέτικο Μαδρίτης, οι οποίοι εδώ και πολλά χρόνια εντυπωσιάζουν με τα καταπληκτικά κορεό που δημιουργούν, κυρίως στα μαδριλένικα ντέρμπι και τα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Πέρα από τα ευρηματικά συνθήματα, τον τέλειο συγχρονισμό από τα δυο πέταλα (Fondo Norte και Fondo Sur), την μοναδική αντοχή από τους φωνακλάδες οργανωμένους και τον άνευ προηγουμένου χαβαλέ (ειδικά σε ότι κακό σχετίζεται με την Ρεάλ Μαδρίτης), αυτά που ξεχωρίζουν είναι τα απίστευτης δημιουργικότητας και έμπνευσης μωσαϊκά στην κερκίδα. Το πιο πρόσφατο που είδαμε και θαυμάσαμε (ανεξαρτήτως συμπάθειας προς τη μια ή την άλλη πλευρά), ήταν εκείνο στο τελευταίο ευρωπαϊκό παιχνίδι στο "Βιθέντε Καλντερόν" με αντίπαλο τη Ρεάλ, στο "orgullosos de no ser como vosotros" (υπερήφανοι που δεν είμαστε σας εσάς)!

ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ "ΒΙΘΕΝΤΕ ΚΑΛΝΤΕΡΟΝ" (1966-2017)

Επιθετική προσπάθεια του Χαβιέρ Ιρουρέτα στην εστία του Ντένις Κόναγκαν υπό την πίεση του Μπίλι Μακ Νιλ στον ημιτελικό του Πρωταθλητριών της σεζόν 1973/74 ανάμεσα στην Ατλέτικο και την Σέλτικ (24/4/1974)

Αμέτρητα είναι τα σημαντικά παιχνίδια που έχουν παιχτεί μέσα στο "Βιθέντε Καλντερόν", είτε σε επίπεδο συλλόγων (σε ισπανικές και ευρωπαϊκές διοργανώσεις), είτε σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Ας ξεκινήσουμε από την Ατλέτικο, η οποία μέσα στο γήπεδό της έχει πανηγυρίσει πέντε πρωταθλήματα (1970, 1973, 1977, 1996 & 2014), ένα πρωτάθλημα της Segunda División (2002), επτά Κύπελλα Ισπανίας (1972, 1976, 1985, 1991, 1992, 1996 & 2013) και δυο ισπανικά Σούπερ Καπ (1985 & 2014). Μέσα στο "Βιθέντε Καλντερόν" έχουν παρουσιαστεί και τέσσερα ευρωπαϊκά τρόπαια, τα δυο Europa League (2010 & 2012) και τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ (2010 & 2012), ενώ εκεί έχει κατακτηθεί και το Διηπειρωτικό Κύπελλο του 1974.

Σε ότι αφορά την ευρωπαϊκή ιστορία της Ατλέτικο στο Κύπελλο Πρωταθλητριών/Champions League, οι "ροχιμπλάνκος" έχουν δώσει πέντε ημιτελικούς για την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Δυο για το Κύπελλο Πρωταθλητριών: τη σεζόν 1970/71 όπου έχασαν την πρόκριση στον τελικό από τον Άγιαξ (συνολικό σκορ 1-3) και τη σεζόν 1973/74 όταν απέκλεισαν την Σέλτικ (2-0). Και τρεις για το Champions League: τη σεζόν 2013/14 όπου απέκλεισαν την Τσέλσι (3-1), τη σεζόν 2015/16 όταν απέκλεισαν την Μπάγερν Μονάχου (2-2) και φέτος όπου αποκλείστηκαν από την Ρεάλ Μαδρίτης (2-4). Ο φετινός επαναληπτικός με τους "μπλάνκος" (10/5/2017) ήταν το τελευταίο ευρωπαϊκό παιχνίδι της Ατλέτικο, αλλά και το τελευταίο derbi madrileño στην ιστορία του "Βιθέντε Καλντερόν".

Ο Χοσέ Μάρι πανηγυρίζει το 1-0 στο Ατλέτικο - Ρεάλ της περιόδου 1998/99. Το ματς έληξε 3-1 υπέρ των "ροχιμπλάνκος" και ήταν η τελευταία νίκη της Ατλέτι ως γηπεδούχου απέναντι στους "μερένγκες" μέχρι τη σεζόν 2014/15! Μαζί του, οι άλλοι δυο σκόρερ εκείνου του αγώνα, Λαρδίν (δεξιά) και Ζουνίνιο Παουλίστα (12/6/1999)

Ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία του "Βιθέντε Καλντερόν" είναι το περίφημο derbi madrileño, οι αναμετρήσεις δηλαδή ανάμεσα στην Ατλέτικο και την συμπολίτισσα Ρεάλ Μαδρίτης. Στην ιστορική έδρα των "ροχιμπλάνκος" έχουν φιλοξενηθεί 67 τέτοια παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις. 49 από αυτά ήταν για το ισπανικό πρωτάθλημα, 13 για το ισπανικό Κύπελλο, 2 για το Λιγκ Καπ (διοργάνωση η οποία έχει καταργηθεί), 1 για το ισπανικό Σούπερ Καπ και 2 για το Champions League. Αναλυτικά, στα 67 ντέρμπι της Μαδρίτης που διεξήχθησαν στο "Βιθέντε Καλντερόν", οι "κολτσονέρος" πέτυχαν 18 νίκες, ηττήθηκαν 28 φορές και 21 ματς έληξαν ισόπαλα. Σε ό,τι αφορά αποκλειστικά το πρωτάθλημα, τα αποτελέσματα είναι 9 νίκες, 17 ισοπαλίες και 23 ήττες. Οι δυο μεγαλύτερες σε έκταση νίκες που έχει πετύχει η Ατλέτικο σε ντέρμπι με τη Ρεάλ, ήρθαν αμφότερες σε αγώνα πρωταθλήματος και με το ίδιο σκορ: 4-0. Η πρώτη τη σεζόν 1976/77 με σκόρερ τους Ρουμπέν Κάνο (2), Παναδέρο και Μπερμέχο και η δεύτερη τη σεζόν 2014/15 με σκόρερ τους Τιάγκο, Σαούλ, Γκριεζμάν και Μάντζουκιτς.

Ισπανία - Ιταλία 1-0 (5/3/2014). Το τελευταίο (φιλικό) παιχνίδι που έδωσε η Roja στο "Βιθέντε Καλντερόν". Πίσω, στην κερκίδα, διακρίνεται το πανό με τον Λουίς Αραγονές, ο οποίος είχε πεθάνει έναν μήνα νωρίτερα

Πέρα από τους αγώνες της Ατλέτικο στο "Βιθέντε Καλντερόν", το γήπεδο των "ίντιος" έχει φιλοξενήσει και άλλους αγώνες άλλων διοργανώσεων με άλλες ομάδες. Προκαλεί εντύπωση βέβαια το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε ένας ευρωπαϊκός τελικός που να έχει φιλοξενηθεί στο συγκεκριμένο γήπεδο, το οποίο να πούμε ότι είναι αξιολογημένο με τέσσερα αστέρια από την UEFA, ανήκει δηλαδή στην ανώτατη κατηγορία. Λογικά η αιτία είναι η περιορισμένη - για τα κριτήρια της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας - χωρητικότητα στις κερκίδες (55.000 θεατές). Αυτοί που έχουν φιλοξενηθεί πάντως στο "Βιθέντε Καλντερόν" είναι 13 τελικοί του Copa del Rey, οι οποίοι θα γίνουν 14 το επόμενο Σάββατο (27/5) στον φετινό τελικό του ισπανικού κυπέλλου ανάμεσα στην Μπαρτσελόνα και την Αλαβές, σε αυτό που θα είναι το τελευταίο επίσημο παιχνίδι στο ιστορικό γήπεδο. Ο πρώτος τελικός του Copa del Rey που διεξήχθη στην έδρα της Ατλέτικο ήταν εκείνος του 1973, όπου η Αθλέτικ κατέκτησε το τρόπαιο με το 2-0 απέναντι στην Καστεγιόν. Στον πίνακα που ακολουθεί, μπορείτε να δείτε τους 13 τελικούς.

ΣΕΖΟΝ	ΦΙΝΑΛΙΣΤ	ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ
1972/73	Αθλέτικ Μπιλμπάο - Καστεγιόν	2-0
1973/74	Ρεάλ Μαδρίτης - Μπαρτσελόνα	4-0
1974/75	Ρεάλ Μαδρίτης - Ατλέτικο Μαδρίτης	0-0 (4-3 π.)
1976/77	Μπέτις - Αθλέτικ Μπιλμπάο	2-2 (8-7 π.)
1978/79	Βαλένθια - Ρεάλ Μαδρίτης	2-0
1980/81	Μπαρτσελόνα - Σπόρτινγκ Χιχόν	3-1
1985/86	Σαραγόσα - Μπαρτσελόνα	1-0
1988/89	Ρεάλ Μαδρίτης - Βαγιαδολίδ	1-0
1993/94	Σαραγόσα - Θέλτα	0-0 (5-4 π.)
2004/05	Μπέτις - Οσασούνα	2-1
2007/08	Βαλένθια - Χετάφε	3-1
2011/12	Μπαρτσελόνα - Αθλέτικ Μπιλμπάο	3-0
2015/16	Μπαρτσελόνα - Σεβίγια	2-0
2016/17	Μπαρτσελόνα - Αλαβές	27/5/2017

Οι παίκτες της Εθνικής Γαλλίας πανηγυρίζουν τη νίκη τους απέναντι στην Αυστρία (1-0 με το γκολ του Ζενγκινί) μέσα στο "Βιθέντε Καλντερόν", στη β' φάση των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ισπανίας (28/6/1982)

Συνεχίζουμε με την εθνική Ισπανίας, η οποία έχει δώσει έντεκα συνολικά παιχνίδια στο "Βιθέντε Καλντερόν", πέντε επίσημα και έξι φιλικά, στα οποία δεν έχει γνωρίσει ποτέ την ήττα! Το πρώτο (φιλικό) ματς που έδωσε εκεί η furia roja ήταν στα επίσημα εγκαίνια του γηπέδου μετά την πρώτη ανακαίνισή του το 1972, απέναντι στην Ουρουγουάη, νικώντας 2-0. Ο πρώτος επίσημος αγώνας ήταν στη φάση των "8" του EURO 1976, απέναντι στην Δυτική Γερμανία (24/4/1975), με τον Σαντιγιάνα να πετυχαίνει το ισπανικό γκολ στο τελικό 1-1. Η μεγαλύτερη σε έκταση νίκη της Εθνικής Ισπανίας στο "Βιθέντε Καλντερόν", ήρθε τον Νοέμβριο του 2005, στα play off για το Μουντιάλ του 2006. Η Roja νίκησε 5-1 την Σλοβακία με το χατ τρικ του Λουίς Γκαρθία και τα τέρματα των Τόρες και Μοριέντες, παίρνοντας την πρόκριση για τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η νίκη με 1-0 (Πέδρο) στο φιλικό του Μαρτίου του 2014 απέναντι στην Ιταλία, ήταν το τελευταίο ματς που έδωσε η Ισπανία στο γήπεδο των "ροχιμπλάνκος".

Κλείνουμε το κεφάλαιο των παιχνιδιών στο "Βιθέντε Καλντερόν" με τα τρία ματς που φιλοξένησε το γήπεδο της Ατλέτικο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 στην Ισπανία. Είχε ολοκληρωθεί η α' φάση των ομίλων και η διοργάνωση προχώρησε με την β' φάση. Στο "Καλντερόν" έγιναν τα τρία ματς του τέταρτου γκρουπ, στο οποίο βρίσκονταν η Γαλλία, η Αυστρία και η Βόρεια Ιρλανδία. Την πρόκριση για τα ημιτελικά έπαιρνε η πρώτη ομάδα. Στο πρώτο ματς η Γαλλία νίκησε 1-0 τους Αυστριακούς, στο δεύτερο Βόρεια Ιρλανδία και Αυστρία αναδείχθηκαν ισόπαλες 2-2 και στο τρίτο οι Γάλλοι διπλασίασαν τις νίκες τους (4-1 την Β. Ιρλανδία), παίρνοντας έτσι την πρόκριση για τους "4". Τα τρία ματς παρακολούθησαν συνολικά 94.000 θεατές.

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ "ΒΙΘΕΝΤΕ ΚΑΛΝΤΕΡΟΝ"

Ο Λουίς Αραγονές έχει γίνει συνώνυμο με την Ατλέτικο Μαδρίτης. Εδώ, το πανό στην κερκίδα του "Βιθέντε Καλντερόν" (αιώνιος Λουίς Αραγονές) μετά τον θάνατό του (2014)

Στον μισό αιώνα της ύπαρξης του "Βιθέντε Καλντερόν", από τις τάξεις της Ατλέτικο πέρασαν πολλές και μεγάλες προσωπικότητες, παίκτες και προπονητές. Ενδεικτικά να αναφέρουμε μερικούς πολύ σημαντικούς ποδοσφαιριστές, όπως οι Χοσέ Ουφάρτε, Χοσέ Εουλόχιο Γκάρατε, Χαβιέρ Ιρουρέτα, Λουίς Αραγονές, Ραμόν Ερέδια, Μιγκέλ Ρέινα, Ρουμπέν Αγιάλα, Χουάν Κάρλος Αρτέτσε, Ούγο Σάντσες, Τομάς Ρενιόνες, Αμπέλ Ρεσίνο, Πάουλο Φούτρε, Μπερντ Σούστερ, Χοσέ Λουίς Καμινέρο, Κίκο, Ντιέγο Σιμεόνε, Μιλίνκο Πάντιτς, Φερνάντο Τόρες, Γκάμπι, Κουν Αγουέρο, Ντιέγο Φορλάν, Κόκε, Ντιέγο Γοδίν, Ντιέγο Κόστα, Ρανταμέλ Φαλκάο, Τιμπό Κουρτουά, Νταβίδ Βίγια, Αντουάν Γκριεζμάν και πολλοί άλλοι. Το ίδιο και στον πάγκο των "ροχιμπλάνκος" κάθισαν τεχνικοί όπως οι Μαρσέλ Ντομίνγκο, Μαξ Μέρκελ, Λουίς Αραγονές, Τόμισλαβ Ίβιτς, Ράντομιρ Άντιτς, Κάρλος Μπιάνκι, Χαβιέρ Κλεμέντε, Κλαούντιο Ρανιέρι, Αρίγκο Σάκι και βέβαια ο Τσόλο Σιμεόνε.

Αν θελήσουμε όμως να ξεχωρίσουμε αυτούς που θα ονομάζαμε ως τις μεγάλες, τις πιο ξεχωριστές "μορφές" της εποχής του "Βιθέντε Καλντερόν", τότε θα καταλήξουμε σε πέντε ονόματα: πρώτα στον ιστορικό πρόεδρο της Ατλέτικο, Βιθέντε Καλντερόν, το όνομα του οποίου δόθηκε στο γήπεδο, μετά στον Λουίς Αραγονές, τον άνθρωπο που έγινε συνώνυμο του συλλόγου ως παίκτης και προπονητής, στη συνέχεια στον Τσόλο Σιμεόνε, το σύγχρονο σύμβολο των "ροχιμπλάνκος" που έβαλε την ομάδα στην αφρόκρεμα της Ευρώπης, μετά στον Μιλίνκο Πάντιτς, τον Σέρβο που πήγε από το πουθενά στη Μαδρίτη για να δώσει το νταμπλ στους "ίντιος" και τέλος στον Φερνάντο Τόρες, τον επιθετικό που λατρεύτηκε όσο ελάχιστοι στο "Βιθέντε Καλντερόν" και αποτελεί την τελευταία "σημαία" της Ατλέτι. Ας αφιερώσουμε μερικές γραμμές σε κάθε ένα από τα μέλη αυτής της επίλεκτης πεντάδας που σφράγισαν με την παρουσία τους τα τελευταία πενήντα χρόνια του γηπέδου του Μανθανάρες.

- Βιθέντε Καλντερόν

Ο πρόεδρος Βιθέντε Καλντερόν (αριστερά) μαζί με το βασιλικό ζεύγος της Ισπανίας στο προεδρικό πάλκο του "Βιθέντε Καλντερόν" στη διάρκεια αγώνα μεταξύ της Ατλέτικο και της Ρεάλ Μαδρίτης (11/1/1976)

Ο Βιθέντε Καλντερόν, επιχειρηματίας με πολλές δραστηριότητες, γεννήθηκε το 1913 στην Τορελαβέγα της Καντάμπρια, στα 20 χρόνια του εγκαταστάθηκε στη Μαδρίτη και ανέλαβε την προεδρία της Ατλέτικο το 1964, μετά την παραίτηση του Χαβιέρ Μπαρόσο, σε μια εποχή πολύ δύσκολη για τον σύλλογο που ήταν βυθισμένος σε μεγάλη διοικητική και αγωνιστική κρίση. Με σωστό σχεδιασμό και διαχείριση, ο Καλντερόν συμμάζεψε τα οικονομικά, ξεμπλοκάροντας παράλληλα την χρηματοδότηση της κατασκευής του νέου γηπέδου, τα έργα του οποίου είχαν ξεκινήσει το 1961, αλλά είχαν παγώσει στην πορεία λόγω έλλειψης κεφαλαίων.

Μέσα σε μια διετία το "Estadio del Manzanares" ήταν έτοιμο, ενώ παράλληλα η Ατλέτι άρχισε να κατακτά πρωταθλήματα και κύπελλα Ισπανίας, φτάνοντας το 1971 στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών και τρία χρόνια αργότερα μέχρι τον τελικό, όπου έχασε το τρόπαιο από την Μπάγερν, κερδίζοντας όμως το Διηπειρωτικό. Το 1971 το διοικητικό συμβούλιο της Ατλέτικο αποφάσισε να μετονομαστεί το γήπεδο σε "Βιθέντε Καλντερόν", για να τιμήσει τον πρόεδρο και την προσφορά του στον σύλλογο. Το 1980 ο Καλντερόν παραιτήθηκε, αλλά δυο χρόνια αργότερα, μετά την αποτυχία των διαδόχων του, ανέλαβε ξανά τα ηνία, παραμένοντας στη θέση του προέδρου μέχρι τον θάνατό του, το 1987, ο οποίος προήλθε από καρδιακή ανακοπή.

- Λουίς Αραγονές

Ο Λουίς Αραγονές αγωνίστηκε επί μια δεκαετία στην Ατλέτικο (1964-74) πετυχαίνοντας 173 τέρματα. Εδώ από αγώνα της Ατλέτικο με την Ρεάλ Μαδρίτης

Ο σοφός της Ορταλέθα, η σημαντικότερη ποδοσφαιρική προσωπικότητα που έβγαλε μεταπολεμικά η Ισπανία, ήταν αυτός που άλλαξε τη μοίρα των "ροχιμπλάνκος". Μέσα στις φλέβες του έτρεχε αίμα από το κόκκινο της Ατλέτικο Μαδρίτης. Παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε από τη Χετάφε και στη συνέχεια πέρασε στη Ρεάλ Μαδρίτης, όταν το 1964 πρωτοφόρεσε τη φανέλα με τις ερυθρόλευκες ρίγες, "παραδόθηκε" χωρίς όρους σε μια σχέση που διήρκεσε ακριβώς 50 χρόνια, μέχρι τον θάνατό του το 2014. Δεν υπήρξε μόνο το μεγαλύτερο σύμβολο των "κολτσονέρος", αλλά και ο αναμορφωτής τους. Τους έβγαλε ξανά στον αφρό της Πριμέρα Ντιβισιόν, κερδίζοντας μαζί τους τρία πρωταθλήματα ως παίκτης και ένα ως προπονητής, ενώ παράλληλα πρόσθεσε πέντε Κύπελλα στο μουσείο του συλλόγου.

Από τα 52 χρόνια που διήρκεσε συνολικά η καριέρα του, τα 25 συνδέθηκαν με την Ατλέτικο. Παροιμιώδης έχει μείνει ο μοναδικός τρόπος που είχε να "φτιάχνει" τους παίκτες του. Όπως λίγη ώρα πριν τον τελικό Κυπέλλου το 1992 απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης μέσα στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου", που τους έδειχνε το σύστημα στον πίνακα και στη συνέχεια τους ρώτησε: "Το καταλάβατε; Ρωτάω, το καταλάβατε; Ναι; Ε λοιπόν αυτό (χτυπώντας με δύναμη τον πίνακα) δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που μετράει είναι ότι είσαστε καλύτεροι και ότι μου έχουν σπάσει τα αρχίδια να χάνω από αυτούς μέσα σε αυτό το γήπεδο. Είσαστε η Ατλέτικο Μαδρίτης και υπάρχουν 50.000 εκεί μέσα που είναι έτοιμοι να πεθάνουν για σας. Για αυτούς, για τη φανέλα, για την περηφάνια σας, πρέπει να μπείτε εκεί μέσα και να πείτε ότι υπάρχει μόνο ένας πρωταθλητής και αυτός φοράει ερυθρόλευκα". Αποτέλεσμα; Νίκη 2-0…

- Μιλίνκο Πάντιτς

Ο Μιλίνκο Πάντιτς υπήρξε ο μεγάλος πρωταγωνιστής του νταμπλ της Ατλέτικο τη σεζόν 1995-96

Η περίοδος 1995-96 είναι χωρίς αμφιβολία μια από τις πλέον σημαντικές στην ιστορία της Ατλέτικο, αφού κατάφερε για πρώτη φορά (και μοναδική μέχρι σήμερα) να κατακτήσει το νταμπλ στην Ισπανία. Με πρόεδρο τον εκκεντρικό Χεσούς Χιλ και προπονητή τον Ράντομιρ Άντιτς, οι "ροχιμπλάνκος" πραγματοποίησαν μια ονειρεμένη χρονιά. Η Ατλέτι διέθετε ένα πολύ δυνατό σύνολο, όμως ο παίκτης που έκανε τη διαφορά, ήταν ο Μιλίνκο Πάντιτς. Ο Σέρβος, ο οποίος είχε αγωνιστεί επί μια τετραετία στον Πανιώνιο (1991-95), έφτασε το καλοκαίρι του 1995 στη Μαδρίτη μετά από εισήγηση του Άντιτς, προκαλώντας μεγάλη γκρίνια στους φιλάθλους των "ίντιος", αφού κανείς δεν τον γνώριζε και τον θεωρούσαν "λίγο" για την ομάδα τους. Ο Πάντιτς φρόντισε να διαψεύσει τους πάντες, έκανε μια φοβερή σεζόν, οργάνωσε παραδειγματικά το παιχνίδι της Ατλέτι, δημιούργησε άπειρες φάσεις για τους συμπαίκτες του και πέτυχε αρκετά κρίσιμα γκολ με αποκορύφωμα εκείνο που έκρινε τον Κυπελλούχο Ισπανίας στον τελικό της "Ρομαρέδα" της Σαραγόσα (10/4/1996), απέναντι στην Μπαρτσελόνα.

Ενάμιση μήνα αργότερα, στις 25 Μαΐου, η Ατλέτικο νίκησε 2-0 την Αλμπαθέτε στην τελευταία αγωνιστική και στέφθηκε πρωταθλήτρια στέλνοντας δεκάδες χιλιάδες φίλους της στο συντριβάνι του Ποσειδώνα (Neptuno). Ο Πάντιτς έμεινε τρία χρόνια στη Μαδρίτη, πραγματοποιώντας την κορυφαία εμφάνιση της καριέρας του το βράδυ της 12ης Μαρτίου του 1997, όταν πέτυχε 4 γκολ μέσα στο "Καμπ Νόου" στο επικό ματς της προημιτελικής φάσης του Copa del Rey, στο οποίο οι "μπλαουγκράνα" πήραν την πρόκριση με το τελικό 5-4. Ο Σέρβος αγαπήθηκε από τους φίλους της Ατλέτικο και είναι χαρακτηριστικό ότι σε κάθε εντός έδρας ματς όλα αυτά τα χρόνια, μετά την αναχώρησή του από την ομάδα τους, τοποθετούσαν μια ανθοδέσμη στο κόρνερ του "Βιθέντε Καλντερόν" σε ανάμνηση των εκπληκτικών στημένων του!

- Ντιέγο Σιμεόνε

Ο Τσόλο ανάμεσα στους Γουαρδιόλα και Ναδάλ σε αγώνα της Ατλέτικο με την Μπαρτσελόνα

Το καλοκαίρι του 1994, ο Χεσούς Χιλ, μετά από μια επεισοδιακή διαπραγμάτευση με την Σεβίγια, έκανε πραγματικότητα το όνειρο του Ντιέγο Σιμεόνε, παίρνοντάς τον στην Ατλέτικο. Ο Τσόλο "κόλλησε" αμέσως στο παζλ των "κολτσονέρος" και έγινε βασικός σε μια ομάδα που έψαχνε την ταυτότητά της. Στη δεύτερη χρονιά του, έζησε μαγικές στιγμές με την κατάκτηση του νταμπλ, απολαμβάνοντας τη λατρεία των φιλάθλων και τον ρόλο του ηγέτη μαζί με το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Στα τρία χρόνια που ο Σιμεόνε παρέμεινε στη Μαδρίτη, συμπλήρωσε 123 συμμετοχές και πέτυχε 28 γκολ. Το καλοκαίρι του 1997, το θυμάται ο ίδιος με πικρία: "Ο Άντιτς μου είχε πει ότι με υπολόγιζε και ότι η παραχώρησή μου δεν ήταν δική του απόφαση. Δεν ξέρω αν πρέπει να τον πιστέψω. Αναγκάστηκα να φύγω, ενώ εγώ ήθελα να συνεχίσω..." Μετά από μια εξαετία στην Ιταλία, σε Ίντερ και Λάτσιο, πραγματοποιήθηκε η μεγάλη επιστροφή για τον Αργεντίνο. Ήταν 20 Ιουλίου του 2003 όταν υπέγραψε το καινούργιο του συμβόλαιο με την Ατλέτικο.

Ενάμιση χρόνο αργότερα, στις 14 Δεκεμβρίου του 2004, έδωσε την τελευταία του συνέντευξη Τύπου ως παίκτης των "ροχιμπλάνκος", αυτή τη φορά για να ανακοινώσει το τέλος της συνεργασίας του με την ομάδα και την επιστροφή του στην Αργεντινή. "Αφήνω την Ατλέτι, γιατί στα 34 μου χρόνια, ο ποδοσφαιριστής που έχω μέσα μου, μου ζητάει να παίξω μπάλα". Ο τεχνικός των "ίντιος", Θέσαρ Φεράντο, είχε πάψει να τον υπολογίζει και ο Τσόλο αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να φύγει από την Ευρώπη. Επτά χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 2011, ο Τσόλο επέστρεψε ξανά, αυτή τη φορά για να αναλάβει την θέση του προπονητή στην αγαπημένη του Ατλέτι. Μέσα σε λίγους μήνες κατάφερε να μεταμορφώσει τους "ροχιμπλάνκος", να τους αλλάξει την ψυχολογία και την αγωνιστική φιλοσοφία και να τους μετατρέψει σε ένα σύνολο το οποίο ξαναβρήκε την χαμένη του ταυτότητα και την δίψα για τίτλους και διακρίσεις. Στα έξι χρόνια που ο Σιμεόνε βρίσκεται στον πάγκο, οι "ίντιος" κατέκτησαν ένα πρωτάθλημα (το πρώτο από το 1996), ένα ισπανικό κύπελλο, ένα Europa League, ένα ισπανικό Σούπερ Καπ και ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, ενώ έπαιξαν σε δυο τελικούς Champions League, φτάνοντας φέτος μέχρι τα ημιτελικά της διοργάνωσης.

- Φερνάντο Τόρες

Ο Φερνάντο Τόρες αμέσως μετά τη λήξη του φετινού ημιτελικού του Champions League με τη Ρεάλ Μαδρίτης στο τελευταίο ευρωπαϊκό παιχνίδι του "Βιθέντε Καλντερόν" (10/5/2017)

Ο Φερνάντο Τόρες είναι η τελευταία μεγάλη αγάπη των "ροχιμπλάνκος", η τελευταία "σημαία" του συλλόγου του Μανθανάρες και η μεγάλη απόδειξη ότι σε αυτήν την ομάδα δεν είναι απαραίτητοι οι τίτλοι για να γίνει ένας παίκτης ίνδαλμα και είδωλο των φιλάθλων της. Ο "el niño" είναι η κλασική περίπτωση του ποδοσφαιριστή που ξεκίνησε από πιτσιρικάς στα τμήματα υποδομών, ανέβηκε ένα-ένα τα σκαλοπάτια στις μικρές ομάδες και τελικά κατέληξε στην πρώτη ομάδα σε ηλικία μόλις 17 ετών (με προπονητή τον Αραγονές στην Σεγούντα), ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της εποχής του. Ο μοναδικός τίτλος που έχει κατακτήσει ο Τόρες με την Ατλέτικο είναι το πρωτάθλημα της Segunda División (2002), αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να φορτώσει τα αντίπαλα δίχτυα με 91 γκολ σε 244 επίσημες συμμετοχές, μέχρι το καλοκαίρι του 2007, όταν αναχώρησε για την Αγγλία και την Λίβερπουλ, έναντι του ποσού των 36 εκατομμυρίων ευρώ, στην πιο ακριβή μέχρι τότε μεταγραφή στην ιστορία των "reds".

Στην επόμενη οκταετία, ο Τόρες κατέκτησε δυο EURO και ένα Μουντιάλ, πέρασε από την Λίβερπουλ και την Τσέλσι, δόθηκε δανεικός στην Μίλαν και τελικά, τον Γενάρη του 2015, επέστρεψε στην Ατλέτικο, συγκεντρώνοντας 45.000 φιλάθλους στην παρουσίασή του από τους "ροχιμπλάνκος"! Στα δυόμιση χρόνια που αγωνίζεται και πάλι στο "Βιθέντε Καλντερόν", ο "niño" έχει παίξει σε 114 επίσημα ματς και έχει πετύχει 26 γκολ. Το συμβόλαιό του τελειώνει φέτος, δεν γνωρίζουμε αν θα ανανεωθεί, το σίγουρο όμως είναι ότι ο ίδιος (αλλά και η πλειοψηφία των φίλων της Ατλέτι), θα ήθελε να ζήσει και την νέα εποχή του συλλόγου, η οποία θα ξεκινήσει από τη νέα σεζόν στο καινούργιο "Wanda Metropolitano".

Πηγές: As, Marca, elpais.com, lfp.es, wiki

Βίντεο: Πολλά έχουν γίνει στα 51 χρόνια του "Βιθέντε Καλντερόν", νίκες, ήττες, χαρές, απογοητεύσεις. Διάλεξα όμως αυτή που πιστεύω ότι είναι η πιο συγκλονιστική στιγμή σε αυτή την πορεία του μισού αιώνα: το αντίο στον Λουίς Αραγονές, στις 2 Φεβρουαρίου του 2014, μια ημέρα μετά τον θάνατο του παντοτινού σύμβολου της Ατλέτικο. Οι εικόνες και ο ήχος της σιωπής αλλά και της αποθέωσης, καθηλώνουν...