Τα-πιο-ωραία-λαϊκά-σε-παρκέ-με-μωσαϊκά τα είχαμε χορέψει. Εκεί, τέλη ’80 με '90, για μία δεκαετία που δίδαξε και διδάσκει μέχρι σήμερα την αισθαντική πλευρά του ελληνικού μπάσκετ.

Σε συνοικιακούς ρυθμούς, βγαλμένους από το ντέφι αγνών, αθηναϊκών ομάδων που σήμερα εκλείπουν από τον πρωτευουσιάνικο χάρτη και μοιάζουν με "σκαπανείς" του ατόφιου μπασκετικού ρομαντισμού: ΑΣ Παπάγου, Σπόρτινγκ, Ιωνικός Νέας Φιλαδέλφειας, Αμπελόκηποι, Νήαρ Ήστ, Δάφνη, Παγκράτι. Μερικές από αυτές ήταν και γειτονιές του Γιώργου Μποσγανά...

Καμία δεν κατάφερε να τον "αγκαλιάσει" όσο ο Πανιώνιος. Σκεπή στο κεφάλι του για 12 χρόνια, κάτω από το πατρικά “φτερά” του αξέχαστου Μάκη Δενδρινού, που του εκπλήρωσε και το όνειρο της Εθνικής Ανδρών. Εκεί έφτιαξε την καριέρα του, στοίβαξε το άλμπουμ των πιο γλυκών αναμνήσεων κι ας τον άφησαν από τα χέρια τους, το 1998, να τραβήξει τον δικό του, μοναχικό, μα και ρομαντικό δρόμο, (Παπάγος, Σπόρτινγκ, Ιωνικός Ν.Φ) με προορισμό τη “δύση”. Της καριέρας του

Σουτέρ ολκής, από αυτούς που ψάχνει ολόκληρος ο μπασκετικός ελληνισμός για τα μάτια της "επίσημης αγαπημένης", κι αυτός μάλλον κρύβεται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Όσα γράφονται παραπάνω, συμβολίζονται (και κάθονται) δεξιά μου. Με τον Γιώργο Μποσγανά έχουμε γεννηθεί ίδια μέρα, 20 Μαΐου. Με διαφορά 20 χρόνων. Εξ αριστερών; Το παρόν. Ίσως και το μέλλον. Η κόρη Έλενα, 16 ετών, δις Πρωταθλήτρια Κορασίδων με τον Κρόνο Αγίου Δημητρίου, δις MVP και πρώτη σκόρερ του Πρωταθλήματος, μέλος της ομάδας του Κρόνου που ανέβηκε Α1, αλλά και μέλος της Εθνικής Κορασίδων στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ (αποκλείστηκε στην ίδια ρημαδοφάση -για τις Εθνικές μας- των "16").

Συνέντευξη στον Χρήστο Μπαρούνη

Και κάπως έτσι συμπληρώνεται στο τραπέζι ένα τρίγωνο διαφορετικών γενιών και γίνεται αντιληπτή η -κάπως διαφορετική από τις συνηθισμένες- περίπτωση του κατά μάνα κατά κύρη κατά γιο και θυγατέρα, σε μία μπασκετική οικογένεια με μαμά (Λίζα Προδρομίδου) πρώην μπασκετμπολίστρια και γιο, επίσης παίκτη του Κρόνου.

Δεν είναι η κόρη του Μποσγανά, είναι η Έλενα...

Λέει κατηγορηματικά ο μπαμπάς Μποσγανάς που μετά και την απόπειρα της προπονητικής (σε Άλιμο και Γαλάτσι) τα βρόντηξε και αφοσιώθηκε στα παιδιά του. “Ανατρίχιασα”, απαντά εμπαικτικά η Έλενα, η οποία τον πειράζει συχνά κι ακόμα πιο τακτικά τον παρατηρεί, ζητώντας του να μιλά χαμηλόφωνα, σε ένδειξη σεβασμού προς το παιδικό τμήμα του Κρόνου που εκείνη τη στιγμή κάνει προπόνηση στο κλειστό, που ήταν και το σημείο συνάντησης για τις ανάγκες της συνέντευξης.

Τι έχει αλλάξει στο μπάσκετ από τα 16 του Γιώργου Μποσγανά μέχρι τα 16 της Έλενας;

Το κομμάτι της προπόνησης. Υποστηρίζεται όσο γίνεται καλύτερα από μικρή ηλικία. Εμείς δεν ήμασταν έτσι. Εμείς παίζαμε στα ανοιχτά, κάναμε μία προπόνηση με κάποιους μεγαλύτερους αθλητές. Καμιά φορά μπορεί να υπήρξε κάποιος προπονητής που να έδειχνε παραπάνω ενδιαφέρον. Εγώ έπρεπε να πάω στον Πανιώνιο για να μπορέσω να δουλέψω κάποια τεχνικά πράγματα, τα οποία, όσο μεγαλώνεις ναι μεν βελτιώνονται, αλλά όχι όσο όταν είσαι σε μικρή ηλικία.

Πολλές φορές ακούμε από τους γονείς: "θέλω το παιδί μου να γίνει καλύτερο από τον πατέρα του". Στα 16 σας ξεκινούσατε το μπάσκετ. Η Έλενα, έχει ήδη δύο Πρωταθλήματα και κλείνει τα 16 τον προσεχή Δεκέμβρη. Για εσάς νιώθετε ότι αυτό ήρθε κάπως… πρόωρα;

Απλώς έχουν αλλάξει οι εποχές. Αν εγώ ξεκινούσα να παίξω μπάσκετ στην εποχή της Έλενας και μάθαινα όλα αυτά τα τεχνικά που έχει μάθει από τόσο μικρή ηλικία, το πιθανότερο να ήμουν καλύτερος παίκτης κι εγώ (σ. σ. γέλια). Αυτή είναι η πιθανότητα. Εντάξει, η ίδια πουλάει λίγο… μούρη αλλά ok! Το θέμα είναι ότι στην ηλικία της είναι πολύ καλύτερη απ' ό,τι ήμουν εγώ τεχνικά. Εγώ χρειάστηκα χρόνια για να καλύψω κάποια τεχνικά θέματα. Τα παιδιά πλέον που είναι σε ένα περιβάλλον που προσέχει μαθαίνουν τα πράγματα πιο γρήγορο.

Ο ΜΠΟΣΓΑΝΑΣ ΤΟΥ '90

Αυτό το "εμείς δεν ήμασταν έτσι", εφάμιλλο του "εμείς στην ηλικία σας", ερεθίζει τη ρετρό φλέβα και εγείρει ερωτήματα: Αλήθεια, τι παίκτης θα ήταν σήμερα ο Γιώργος Μποσγανάς, δίμετρο γκαρντ με έφεση στο σουτ;

Δεν ξέρω γιατί αλλάζουν οι εποχές. Ήμουν, όμως, αθλητής. Έτρεχα, πηδούσα για ριμπάουντ. Καμιά φορά γίνεσαι αλαζόνας, νομίζεις ότι μπορείς να παίξει σε κάθε εποχή, αλλά δεν ξέρω Ίσως να έπαιζα και τώρα”.

Ο Γιώργος Μποσγανάς, έχει να καμαρώνει για το Κύπελλο του 1991 με τον Πανιώνιο, να "μοιρολογεί" για τη χαμένη ευκαιρία ενός Πρωταθλήματος τη δεύτερη χρονιά του Ίβκοβιτς (1996) και να περηφανεύεται για τη συμμετοχή του σε όλες τις ηλικιακές ομάδες της Εθνικής, με αποκορύφωμα το Ευρωμπάσκετ του '93, μοναδική με την Ανδρών:

"Ήταν και τα δύο σημαντικά, αλλά το Κύπελλο με τον Πανιώνιο ήταν κάτι ανεπανάληπτο. Και για μένα και για τον μπασκετικό Πανιώνιο. Πιστεύω βέβαια ότι θα έπρεπε να είχαμε πάρει και ένα Πρωτάθλημα, ειδικά τη χρονιά που αποκλειστήκαμε από τον Παναθηναϊκό".

Το 1998, μετά από 12 ωραία χρόνια, ο αξέχαστος Μάκης Δενδρινός και ο Πανιώνιος, όπως στοργικά τον είχαν αγκαλιάσει, έτσι ξαφνικά και κυνικά του άνοιξαν την πόρτα της εξόδου. Την ίδια χρόνια, ως παίκτης του Παπάγου πια, συναντά την πρώην του ομάδα και της δίνει διδακτικό και όχι “εκδικητικό” συγχωροχάρτι 28 πόντων:

"Ήταν πολύ εύκολο για μένα, όχι συναισθηματικά, αλλά αγωνιστικά, απέναντι σε παιδιά που τα ήξερα από πολύ μικρά. Όσον αφορά στο ψυχολογικό κομμάτι και το κατά πόσο μπορούσα να είμαι κυριαρχικός, το είχα αυτό".

Μετά από δυο δεκαετίες, ο Γιώργος Μποσγανάς έχει ρίξει μία “άχρωμη” πέτρα πίσω του, έχοντας κόψει τον συναισθηματικό ομφάλιο λώρο που ενώνει κάθε απόμαχη με το πεδίο της μάχης. Ακόμα και με αυτό της προπονητικής την οποία υπηρέτησε για ένα φεγγάρι σε Άλιμο και Γαλάτσι: "Δεν μου λείπει το μπάσκετ. Ούτε να παίζω, ούτε να προπονώ. Όταν πήγαινα να παίξω, παρ' όλο που είμαι γυμνασμένος, είχα πρόβλημα. Νομίζεις ότι είσαι ακόμα 18 χρονών αλλά δεν είσαι. Προτιμώ να βλέπω, αλλά όχι παλιούς αγώνες. Καμιά φορά βλέπω παλιούς αγώνες του Πανιωνίου, αλλά κι αυτό σπάνια".

Πιστεύετε ότι παίξατε στην πιο ρομαντική εποχή του ελληνικού μπάσκετ;

Ναι γιατί και η προβολή από την τηλεόραση στα κρατικά κανάλια και γιατί ο κόσμος χαιρόταν αυτό που έβλεπε. Και το χαιρόταν γιατί οι παίκτες έπαιζαν πολλά χρόνια στην ίδια ομάδα. Πλέον δεν υπάρχει αυτό, οι ομάδες αλλάζουν 6-7 χρόνια.

Γιατί δεν βλέπουμε συνοικιακές ομάδες πια σε τοπ επίπεδο;

Βασικό κομμάτι είναι το οικονομικό. Αλλά έχουν υποβαθμίσει πολύ και τις υποδομές τους. Πλέον δεν υπάρχουν άνθρωποι να επενδύσουν σε τέτοιες ομάδες. Ο Ιωνικός Νέας Φιλαδέλφειας για παράδειγμα ήταν ο Βοϊλής που την πήρε από την Α2 και την κράτησε στην Α1.

Ο Γιώργος Μπογανάς δεν έγινε σταρ. Όλοι, όμως, τον θυμούνται από εκεί την εποχή. Ποιο ήταν το στοιχείο σάς καθιέρωσε σε υψηλό επίπεδο.

Δούλευα από μικρός πάρα πολύ. Δεν έχανα προπόνηση. Στενοχωριόμουν όταν έχανα προπόνηση. Είχα θράσος, κάτι που έχει και η Έλενα. Θα σούταρα ό,τι κι αν γινόταν.

Ως δεινός σουτέρ, έστω και εν αποστρατεία, μπορείτε να μας πείτε γιατί δεν βγάζουμε σουτέρ πια στην Ελλάδα;

Το θέμα είναι από τις μικρές ηλικίες πόσο καλά μαθαίνουν την τεχνική. Αν δεις τους Αμερικανούς παίκτες πώς σουτάρουν θα δεις ότι σουτάρουν πάνω-κάτω το ίδιο όλοι. Το θέμα είναι πώς μαθαίνεις την τεχνική στο παιδί αλλά πώς του δίνεις και την αυτοπεποίθηση να σουτάρει και να ξανασουτάρει. Δεν θα πρέπει να γίνεται αλλαγή μετά από ένα άστοχο σουτ ο παίκτης.

Γιατί φύγατε τόσο ξαφνικά από τον Πανιώνιο;

Ήταν απόφαση του Δενδρινού, είχα συμβόλαιο δύο ακόμη χρόνια τα οποία πλήρωσε ο Πανιώνιος. Δεν μου άρεσε, μου πήρε λίγο χρόνο να το διαχειριστώ, αλλά με τον Μάκη πήγα στον Πανιώνιο με αγαπούσε πολύ, με αυτόν πήγα και στην Εθνική ομάδα όπου ήταν βοηθός, οπότε η αγάπη μου γι’ αυτόν, παρά το ότι για κάποιους μήνες ένιωθα μέχρι και οργή που έφυγα, είναι πολύ μεγάλη. Είχα νιώσει πόνο, θλίψη, πολύ σύντομα όμως τα ξέχασα όλα και για τον Δενδρινό είχα πολύ μεγάλη αγάπη.

Μπορείτε να θυμηθείτε καλύτερο συμπαίκτη από τον Φάνη Χριστοδούλου;

Αυτό που έχω δει με τον Φάνη δεν υπάρχει. Είναι από τους λίγους παίκτες που θα έπαιζε σε οποιαδήποτε εποχή. Είχε ένα πρόβλημα στο κατά πόσο θα μπορούσε να διαχειριστεί τη φυσική του κατάσταση και τα κιλά του μετά. Αν μπορούσε να το διαχειριστεί αυτό θα είχε αφήσει εποχή και στην Ευρώπη και στο NBA. Το μπάσκετ που ήξερε δεν το βρίσκεις σε κανέναν αθλητή ούτε πριν ούτε μετά. Ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης που είχα. Όλοι λένε για τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, αλλά το ταλέντο που είχε ο Φάνης σε συνδυασμό με το ύψος και την αντίληψή του δεν είναι υποδεέστερο αυτών των δύο.

Έπειτα από 16 χρόνια, υπάρχουν στιγμές που εξακολουθείτε να παλεύετε με την σοκαριστική ανάμνηση του τραυματισμού του Μπόμπαν; Ήταν Απρίλιος του 1993.

Ήταν δύσκολο. Δεν μπορούσε να κατλαάβεις εκείνη τη στιγμή τι έγινε. Ήταν μία κίνηση που την έκανε συχνά βέβαια. Ήταν πολύ άτυχος βέβαια γιατί ήταν και ο συγχρονισμός κακός. Ήταν κίμα γι' αυτόν γιατί ήταν ένα σπουδαίο ταλέντο και θα έπαιζα πολλά χ΄ρονια και στον Πανιώνιο και στην Ελλάδα. Ήταν δύσκολο να το διαχειριστούμε και ειδικά όταν τον ξαναείδαμε. Χάσαμε έναν άνθρωπο από κοντά μας για μία χαζή στιγμή.

Το όνομά σας βρίσκεται μέσα στις δύο από τις πέντε μεγαλύτερες στιγμές του Πανιωνίου. Πώς κρίνετε την πορεία του τα τελευταία χρόνια;

Όταν μπήκε ο Λιανός και έβαζε πολλά λεφτά στην ομάδα, θα έπρεπε από τότε να έχει αλλάξει το μοντέλο του και ένα μέρος των χρημάτων να είχε επενδυθεί σε κάποια άλλα πράγματα. Σε ένα γήπεδο, σε καλύτερες υποδομές. Αλλά τότε ασχολούνταν μόνο με την αντρική ομάδα, οι υποδομές ήταν κάθε χρόνο και χειρότερες. Μία ομάδα σαν τον Πανιώνιο δεν μπορεί να σταθεί για χρόνια σε υψηλό επίπεδο με τέτοιο μοντέλο. Δεν γίνεται να μη βγάζεις παίκτες που να μπορούν να σταθούν σε υψηλό επίπεδο. Δεν ξέρει κατά πόσο είναι εύκολο να το κάνει, αλλά πρέπει να φτιάξει ένα τέτοιο μοντέλο.

Η ΕΛΕΝΑ ΤΟΥ 2019

"Εντάξει, τα έχω ακούσει αρκετές φορές. Τα περισσότερα τα ξέρω. Δεν είναι μάθημα, ούτε και αγγαρεία όμως", ήταν το σχόλιο της Έλενας που όλη αυτή την ώρα παρακολουθούσε. Πώς να ακούγονται όλες αυτές οι αναδρομές σε ένα 16χρονο παιδί Η Έλενα πάντως μοιάζει αρκετά "μεγαλύτερη" από την ηλικία της και όχι λόγω ύψους (1.88μ.):

Στη διάρκεια της συνέντευξης, ο Γιώργος Μποσγανάς τόνισε ότι "πρέπει να πάρει πρώτο το πτυχίο της". Κλασική (ή μήπως όχι στον χώρο του μπάσκετ;) πατρική συμβουλή, την οποία φαίνεται ότι η Έλενα δεν χρειάζεται αφού έχει ήδη αποφασίσει: "Αρχικά θέλω να σπουδάσω. Πιθανότατα παιδοψυχολογία. Και μετά, το όνειρό μου είναι να παίξω στην Ευρωλίγκα και στο WNBA”.

Φέτος, μετά από μία γεμάτη και επιτυχημένη χρονιά στον Κρόνο Αγίου Δημητρίου, αλλά και μία ηγετική παρουσία στην Εθνική Κορασίδων στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ετοιμάζεται να παίξει πάλι σε διπλό ηλικιακό ταμπλό, με τις Νεάνιδες και την πρώτη ομάδα του Κρόνου (στην Α1 πια).

Τελικά, εσύ νιώθεις "κόρη Μποσγανά", ή "Μποσγανά Έλενα";

Έλενα Μποσγανά φυσικά. Χτίζομαι!

Δίπλα από το όνομα "Γιώργος Μποσγανάς" ακολουθεί ο προσδιορισμός "σουτέρ". Δίπλα από το "Έλενα Μποσγανά" τι ακολουθεί; Τι σε χαρακτηρίζει ως παίκτρια;

Στο μέλλον ελπίζω να ακολουθούν όλα. Για την ώρα, μου αρέσει να τρέχω με την μπάλα.

Σουτέρ ο μπαμπάς, εσύ όμως… 2/23 τρίποντα με την Εθνική στο Ευρωμπάσκετ. Τι δεν πήγε καλά εκεί;

Ήταν μακριά το τρίποντο (σ. σ. Γέλια)! Εντάξει το σουτ δεν πάει πάντα καλά. Είναι και θέμα μέρας και ψυχολογίας.

Ως θεατής, τι σου αρέσει να βλέπεις;

Γυναικείο μπάσκετ μόνο! Γενικά δεν βλέπω πολύ μπάσκετ και μου φωνάζουν οι γονείς μου. Μόνο τα κορίτσια βλέπω. Και την Εθνική δεν ήταν εύκολο να την παρακολουθήσω.

Σε αγχώνει το γεγονός ότι πρέπει να συνδυάσεις μπάσκετ και σπουδές και μάλιστα σε αρκετά απαιτητικό επίπεδο;

Όχι, ίσα-ίσα, θεωρώ ότι αν δεν είχα το μπάσκετ, δεν θα τα πήγαινα καλά και στο σχολείο. Είναι κάτι που μου αρέσει το μπάσκετ. Αν δεν κάνεις κάτι που σου αρέσει δεν μπορείς να κάνεις και κάτι άλλο. Δεν έχεις κίνητρο. Εμένα το μπάσκετ μού δίνει ώθηση.

Είσαι μαζί με την κόρη του Λάζαρου Παπαδόπουλου στην Εθνική. Νιώθετε σαν να είστε... προνομιούχες, σαν να έχετε ένα... αβαντάζ έναντι των υπολοίπων συμπαικτριών σας;

Αυτό έχει φύγει γενικότερα από το μυαλό μας.. Στην αρχή ήταν κάτι που συζητιόταν πάρα πολύ, αλλά πλέον δεν υπάρχει αυτό.

Ακούσαμε πρόσφατα τον πατέρα σου να λέει ότι “έχεις αποβάλλει την μπασκετική κληρονομιά του”. Ποια είναι η κληρονομιά, όμως, που δεν θες με τίποτα να αποβάλλεις;

Δεν με έχουν αφήσει ποτέ να πάρουν αέρα τα μυαλά μου. Με βοηθούν να μένω ταπεινή.

Τι πήγε και τι ΔΕΝ πήγε καλά στο Ευρωμπάσκετ Κορασίδων φέτος;

Ήμασταν πολύ δεμένες και είχαμε θέσει εξαρχής τους στόχους μας. Τους οποίους, όμως, δεν πετύχαμε 100% γιατί θα μπορούσαμε να έχουμε προκριθεί στους “8”. Δεν είχαμε εμπειρίες, συμμετείχαμε στην Α' κατηγορία μετά από πολλά χρόνια, καταφέραμε μεν να σταθούμε, αλλά δεν είναι πλήρως αντιπροσωπευτική η θέση μας.

Ξέρουν οι γονείς των αθλητών, τους γονείς του Διαμαντίδη και του Σπανούλη ;

Ο όρος ή θεσμός, αν θέλετε, “ελληνική οικογένεια” δεν έχει προκύψει τυχαία, πολλώ δε αν, πριν από αυτόν, προσθέσουμε τη λέξη “κλασική”, “συμβατική”, “παραδοσιακή”, οτιδήποτε… πατροπαράδοτο. Στον αθλητισμό, αυτή η έννοια έχει δαιμονοποιηθεί αρκετά και όχι άδικα. Πολλοί γονείς επιτρέπουν στον ρόλο του “προπονητή” να κυριαρχήσει, ακόμη κι αν δεν έχουν ουδεμία σχέση με το άθλημα.

Η περίπτωση της οικογένειας Μποσγανά είναι μάλλον από τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ο Γιώργος Μποσγανάς μάλιστα, αντί για προπονητικές οδηγίες στην κόρη, επιλέγει τις… γονεϊκές ομιλίες στους “ομολόγους” του : “Εγώ συνήθως λέω στους γονείς το εξής: Αν μου πουν ποιος είναι ο πατέρας του Διαμαντίδη, του Σπανούλη και του Παπαλουκά, τότε θα τους πω “ok κάτσε και δες την προπόνηση του παιδιού σου”. Αλλά κανείς δεν ξέρεις ποιος είναι ο πατέρας τους κάθε παίκτη. Δεν πρέπει να είναι κανείς πάνω από το παιδί του, ακόμα και μπάσκετ να ξέρει. Κάθε παιδί έχει ένα σκληρό δίσκο, τον οποίο διαμορφώνει μόνο του”.

Για να έρθει η δεύτερη επιβεβαίωση του δικού του ρόλο, στην απάντηση της ερώτησης…

Μεγάλη παίκτρια ή μεγάλη επιστήμονας;

Να πάρει το πτυχίο της. Γιατί, έτσι όπως είναι τα πράγματα στην Ελλάδα μπορεί να καταλήξει λόγω των μορίων σε μία σχολή που δεν θα της αρέσει και να βρεθεί να κάνει κάτι, μία δουλειά ας πούμε, που να μην της αρέσει. Το μπασκετικό κομμάτι είναι δικό της θέμα. Αν δεν βάλεις στο μυαλό σου στόχο ότι είσαι η καλύτερη δεν θα φτάσεις ποτέ σε αυτό που αξίζει το ταλέντο σου. Πιστεύω ότι για την Ελλάδα έχει ένα ξεχωριστό ταλέντο και δεν το λέει επειδή είμαι πατέρας της, αλλά είναι καθαρά δικό της θέμα πού θα φτάσει”.

Πόσο δύσκολος μοιάζει ο δικός σας ρόλος στη διαχείριση της… γρήγορης επιτυχίας για ένα παιδί 16 χρονών;

Δεν είναι δύσκολο. Της λέμε κάποια πράγματα αλλά τα καταλαβαίνει. Της λέμε ότι όλα αυτά έγιναν, αλλά μπορεί αύριο να μην ξαναγίνουν. Και ότι εξαρτάται από την ίδια. Με τον Κρόνο θα είναι Α1 στο ρόστερ της ομάδας , έχουν μία πολύ καλή ομάδα Νεανίδων για τα επόμενα δύο χρόνια, αλλά θα πρέπει να δουλέψει πολύ περισσότερο για να διατηρήσει όσα έχει.

Πόσο συχνά γίνεται το μπάσκετ “casus belli” στο σπίτι;

Μιλάμε αρκετά, αλλά πλέον προσπαθούμε να μην παρεμβαίνουμε τόσο. Έχει βρει πια τον δρόμο της, ξέρει τι πρέπει να κάνει. Και εγώ και η μητέρα της είμαστε κοντά της. Μεγαλώνοντας και εμείς δεν θέλουμε να γινόμαστε κουραστικοί, αλλά και η ίδια μεγαλώνει, οπότε είναι πιο ποιοτικά παρά ποσοτικά αυτά που της λέμε. Αυτό είναι καλύτερο για όλους.

Το 1997 είχατε δώσει μία συνέντευξη για το κοινό επάγγελμα με τη Λίζα (η μητέρα της Έλενας), λέγοντας πως “δεν χάνω ούτε τις προπονήσεις της”. Το ίδιο ισχύει και με την κόρη;

Τώρα πια δεν βλέπω προπόνηση γιατί δεν επιτρέπεται. Αγώνα, όμως, δεν έχω χάσει εκτός αν έχει τύχει κάτι έκτακτο. Και προπονήσεις παλιά έβλεπα, 9 στις 10 τις έβλεπα από κοντά. Πλέον δεν μπορείς να δεις, απαγορεύεται”.

Είναι καλό που απαγορεύονται οι προπονήσεις για τους γονείς;

Από μια ηλικία και πάνω, ναι. Μέχρι μια ηλικία, ο γονιός πρέπει να βλέπει πώς δουλεύει το παιδί του και να ξέρει τι δουλειά κάνει ο προπονητής. Μετά το παμπαιδικό, όμως, ό,τι είναι να δει ας το δει μέσα από το παιχνίδι. Όχι από την προπόνηση”.

Υπάρχει μία συμβουλή που αποτελεί σταθερή αξία για εσάς προς την Έλενα;

Αυτό που της λέω συνέχεια είναι να τρέχει και να προσπαθεί μέσα στο παιχνίδι.. Να παλεύει. Το αν θα μπουν τα σουτ ή όχι, το αν θα είναι καλή ή όχι, αυτό που πρέπει να κάνει πάντα είναι να παλεύει”.

Είναι προνόμιο για ένα παιδί να έχει γονείς που προέρχονται από το ίδιο άθλημα;

Πολλές φορές ίσως και όχι. Μπορεί να είναι πιεστικό και δύσκολο για το παιδί να το διαχειριστεί. Υπάρχουν γονείς που έχουν παίξει μπάσκετ και είναι πολύ πιεστικοί. Εμείς θεωρώ πως δεν είμαστε έτσι. Ο δικός μας στόχος μέσα από αυτό που κάνει τώρα είναι να σπουδάσει. Απλώς την καθοδηγούμε για να βρει αυτό που πρέπει να βρει.

Πόσο εύκολο για έναν πρώην αθλητή να μην γίνεται… προπονητής του παιδιού του μέσα στο σπίτι;

Μπορεί να είναι δύσκολο. Εμείς βλέπουμε τα παιχνίδια, σχολιάζουμε, λέμε αυτό που μας αρέσει ή δεν μας αρέσει, αλλά μέχρι εκεί. Για εμάς είναι χαρά που είμαστε σε ένα γήπεδο και βλέπουμε παιχνίδια.

Μέχρι πού φτάνει ο ρόλος του "προπονητή";

Μερικές συμβουλές μόνο, αν θέλει να ξέρει πώς έπαιξε. Προσπαθούμε να είμαστε περισσότερο ενθαρρυντικοί και λιγότερο κριτικοί. Επειδή μπαίνει και στην εφηβία δεν είναι εύκολο να το διαχειριστεί, είναι πολλά στο μυαλό της. Όσο λιγότερα της λέμε τόσο καλύτερα. Εξάλλου έχει και προπονητές για αυτό.

Ειδικές συμβουλές γύρω από το σουτ δίνετε;

Το βασικότερο είναι να δουλεύεις αλλά και να μην το σκέφτεσαι. Αν το σκέφτεσαι χάνεις ένα πολύ μεγάλο μέρος του παιχνιδιού. Είναι και θέμα χαρακτήρα. Εγώ απλά έπαιρνα την μπάλα και σούταρα. Δεν το σκεφτόμουν ποτέ.

Μεταξύ σας παίζετε;

"Τον κερδίζω", απάντησε σχεδόν απνευστί η Έλενα, "για να με κερδίσει θα πρέπει να περάσουν γύρω στα 15 χρόνια. Ξέρω να παίζω και με το μυαλό της", την έβαλε στη θέση της ο μπαμπάς Μποσγανάς.

Βγήκαμε, λοιπόν, από το κλειστό του Κρόνου, περάσαμε στο ανοιχτό για μερικές ακόμη φωτογραφίες αλλά και για να το... διαπιστώσουμε. Η μπάλα που τους δώσαμε, όμως, δεν έγινε αντικείμενο ανταγωνισμού, μα περισσότερο διασκέδασης.

Εμείς, ζητήσαμε από τον "σουτέρ των ‘90s" να μας δειξει και να μας θυμίσει από κοντά πώς… γίνεται. O ίδιος. επικαλέστηκε -αστειευόμενος- τον αέρα... Πήρε ένα σουτ, το έβαλε, το χάρηκε και αποχώρησε λέγοντας: "Ας μείνουμε στο 100%. Μη χαλάσω τα ποσοστά μου".

Photo Credits: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου (Tourette Photography)/Eurokinissi