Τον παλιό καιρό, τότε που οι γυναίκες δεν είχαν ακόμα δικαίωμα στη ψήφο... μεταξύ πολλών άλλων δικαιωμάτων, υπήρχαν κορίτσια που λάτρευαν να παίζουν μπάσκετ. Υπήρχαν και κάποια που -όπως επισήμαναν γνώστες του είδους- θα μπορούσαν άνετα να επιβιώσουν και σε ανδρική λίγκα. Η Denise Long είναι μια τέτοια περίπτωση. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα που έγινε pick σε NBA draft. Είχε την ατυχία να γεννηθεί μια δεκαετία νωρίτερα από την εποχή που οι γυναίκες άρχισαν να παίρνουν υποτροφίες, να γίνονται διεθνείς και να κάνουν εξαργυρώνουν το ταλέντο τους. Οι Warriors την τίμησαν αυτόν τον μήνα, στο πλαίσιο εκδηλώσεων για τον "Women's History Month" του ΝΒΑ. Που δεν είναι τυχαία (φευ) ο Μάρτιος, καθώς στις 8 ήταν η Παγκόσμια Ημέρα της γυναίκας.

Οι "Πολεμιστές" κάλεσαν την Long να παρακολουθήσει προπόνηση (έκανε σαν μικρό παιδί, όταν είδε τον Curry και τον Durant), ενώ της απένειμαν τιμητική διάκριση και πριν το τζάμπολ αγώνα. Αυτή είναι η ιστορία της.

Για αρχή είναι σημαντικό να διευκρινίσουμε πως το μπάσκετ γυναικών, σε επίπεδο σχολείων και κολεγίων, είναι κάτι το πολύ σημαντικό. Του επιπέδου των 100.000 φιλάθλων στις εξέδρες. Αυτός είναι ο αριθμός που συγκεντρώνουν τα καλύτερα προγράμματα των ΗΠΑ, τα οποία ανήκουν και στις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις του είδους -με κέρδη εκαντοντάδες εκατομμύρια δολάρια.

Ένα δεύτερο σημαντικό στοιχείο, για τη συνέχεια είναι ότι ο νόμος Title IX που υπαγορεύει την ίση μεταχείριση μεταξύ των δυο φύλων, στα κολεγιακά αθλητικά προγράμματα, δεν υπήρχε μέχρι το 1972. Χρειάστηκε δε, να περάσουν πολλά περισσότερα χρόνια έως ότου εμφανιστούν τα πρώτα αποτέλεσματα, πολλώ δε αν σκεφτείς ότι έως τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976 δεν υπήρχε η σχετική κατηγορία, στο πρόγραμμα.

Once upon a time λοιπόν, που λένε και στα παραμύθια και για την ακρίβεια το 1969, έγινε πραγματικότητα η επιλογή της πρώτης γυναίκας στο ΝΒΑ draft. To κλασικό, το γνωστό, αυτό που παρακολουθούμε κάθε χρόνο για να διαπιστώσουμε τι έχει να επιλέξει ο κάθε οργανισμός του ΝΒΑ από τους καλύτερους που εμφανίζονται στη διαδικασία -από όλον τον κόσμο. Μια στάση εδώ.

Tο NBA draft του 1969 έμεινε στην ιστορία ως αυτό που επελέγη στο Νο1 ο Lew Alcindor, ο οποίος αργότερα έκανε καριέρα που τον έβαλε στη σφαίρα του θρύλου, ως Kareem Abdul-Jabbar. Όταν αποφάσισε να γίνει επαγγελματίας, αρνήθηκε πρόταση των Harlem Globetrotters (για 1.000.000 δολ.) και δήλωσε συμμετοχή στο ΝΒΑ draft και στο ABA (American Basketball Association) draft.

Στο πρώτο τον διάλεξαν οι Milwaukee Bucks (τελευταία ομάδα της Ανατολής), στη δεύτερη χρονιά της ύπαρξης τους -είχαν πάρει τη Νο1 επιλογή, κερδίζοντας σε στρίψιμο νομίσματος τους Phoenix Suns (τελευταία ομάδα της Δύσης). Στο δεύτερο τον επέλεξαν οι New York Nets που πίστεψαν πως θα ήταν αυτοί που θα τον κατακτούσαν, δεδομένου ότι ο Alcindor ήταν από τη Νέα Υόρκη. Εκείνος ζήτησε προσφορές και από τους δύο. Πήρε τη μεγαλύτερη. Αφότου δέχθηκε το 1.4 εκατ. δολ. του Milwaukee, οι Nets εγγυήθηκαν 3.25 εκατ. δολ. Σχολίασε πως “μια δημοπρασία υποβαθμίζει τους εμπλεκόμενους. Θα με έκανε να αισθανθώ ως πλανόδιος πωλητής και αυτός δεν είναι ο τρόπος που σκέφτομαι”.

Όλα αυτά έγιναν ένα χρόνο μετά την απόφαση του να ασπαστεί το Islam. Η ταυτότητα του δεν άλλαξε νωρίτερα από το 1971. Είχε προλάβει να γίνει ένας από τους μόλις 4 παίκτες που ήταν βασικοί σε τρεις πρωταθλήτριες ομάδες του NCAA (UCLA) και ο μόνος που δεν έφτασε σε αυτό το ρεκόρ ως παίκτης του Wooden. Πρόλαβε και να μποϊκοτάρει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968, αποφασίζοντας να μην δοκιμάσει καν την τύχη του. Είχε διευκρινίσει πως αυτή η επιλογή ήταν το μέσο που είχε, ώστε να διαμαρτυρηθεί για την άνιση μεταχείριση των Αφροαμερικών στην Αμερική. Ειρήσθω εν παρόδω, πριν κινήσει για το ΝΒΑ είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του. Για την ακρίβεια είχε πάρει και Bachelor στις καλές τέχνες, με major στην ιστορία και... στον ελεύθερο χρόνο του ασχολείτο με τις πολεμικές τέχνες. Δάσκαλος του ήταν ο Bruce Lee. Για αρχή έδωσε στους Bucks το ρεκόρ των 66 νικών, στην κανονική περίοδο. “Έκλεισε” τη διαδρομή στην κορυφή του κόσμου και αναδείχθηκε MVP, αλλά και ο καλύτερος παίκτης των τελικών με τους Baltimore Bullets. Κλείνουμε την παρένθεση και επιστρέφουμε στο θέμα μας: τη μοναδική γυναίκα που έγινε ποτέ pick σε NBA draft.

H διαδικασία ήταν... κάπως διαφορετική

To 1969 που λες, 14 ομάδες εμφανίστηκαν το βράδυ της επιλογής για να διαλέξουν απόφοιτους κολεγίων -αν παίκτης έφευγε νωρίτερα από το πανεπιστήμιο του, δεν μπορούσε να επιλεγεί πριν την αποφοίτηση της τάξης του. Οι γύροι ήταν 20 και οι παίκτες προς επιλογή 218.

Στο 13ο γύρο (στο Νο175), οι San Francisco Warriors είπαν το όνομα της Denise Long, κορίτσι που αγωνιζόταν στο Union-Whitten High School, της Iowa. Για την ακρίβεια, έδινε 69.9 πόντους κατά μ.ο. σε κάθε ματς του σχολείου της, ως τελειόφοιτη. Ο Mack Calvin, ο οποίος επελέγη μετά τη Denise έγινε πέντε φορές All Star στο ABA και διέγραψε αξιοπρεπέστατη πορεία στο ΝΒΑ.

“Όταν μου τηλεφώνησαν για να μου πουν πως με διάλεξαν στο draft, νόμισα πως με είχαν επιλέξει στο στρατό! Αυτό ήταν το μόνο draft που ήξερα”. Αν πήγε λέει; “Δεν επιλέγεσαι κάθε μέρα στο ΝΒΑ”, είχε πει η ίδια λίγα χρόνια αργότερα, “είχα πιστέψει πως όλοι περίμεναν από εμένα να βγω εκεί έξω και να παίξω. Ήταν μια ευκαιρία που όφειλα να διερευνήσω. Μετά την εμφάνιση μου στο “The Tonight Show” ήταν σαν να ήμουν προορισμένη για το ΝΒΑ. Ήξερα πως δεν θα το απολάμβανα, όπως στο γυμνάσιο. Η χαρά και η αίσθηση που είχα στο σχολείο για το παιχνίδι, δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με τίποτα άλλο στη ζωή μου”. Και αυτό έγινε το βάρος που κουβαλούσε για πάρα πολλά χρόνια.

Το 1969, οι Warriors και για την ακρίβεια ο ιδιοκτήτης τους, Franklin Mieuli είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί η Denise στο ενεργό ρόστερ (για την ακρίβεια, είχε πει ότι δεν θα την έβαζαν να παίξει με άνδρες). Αυτό που έκαναν οι “Πολεμιστές” ήταν να τη χρησιμοποιήσουν στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα μπάσκετ γυναικών -με 4 ομάδες- που χρηματοδοτούσαν οι ίδιοι. Στόχος ήταν να διασκεδάζει το πλήθος πριν τα τζάμπολ των ματς του ΝΒΑ. Κάπως έτσι ο κομισάριος Walter Kennedy απέκτησε το δικαίωμα να ακυρώσει το pick, λέγοντας ότι επρόκειτο για διαφημιστικό κόλπο.

Το Sports Illustrated, οι New York Times και κάθε άλλο μεγάλο μέσο των ΗΠΑ δεν πτοήθηκαν και έκαναν τη Long σελίδες στα έντυπα τους... και μετά ήλθε το απόλυτο τίποτα. Η απουσία νόμου περί ισότητας ήταν ο λόγος που δεν κέρδισε έστω υποτροφία για κολέγιο, κλήση για την εθνική (είπαμε, η πρώτη δημιουργήθηκε το 1976) ή κάποια ομάδα να μπορεί να συνεχίσει την καριέρα της (τρία κολέγια τη ζήτησαν, ουδένα πρόσφερε υποτροφία), μετά το σχολείο. Η -μακράν της δεύτερης- καλύτερη σκόρερ του έθνους δεν μπορούσε να κάνει αυτό που ήξερε καλύτερα.

Ο προπονητής της στο high school, Paul Eckerman ήταν ο άνθρωπος που της είχε μάθει το σπορ. Είχε πει στους LA Times το 1985 πως “μια μέρα τη ρώτησα αν είχε μετανιώσει για κάτι. Μου απάντησε “θα μπορούσες αντί για μπάσκετ, να μου μάθεις γκολφ ή τένις”. Παρεμπιπτόντως, από την αρχή είχε ασχοληθεί με τρία σπορ (μπάσκετ, στίβος, softball). Διακρίθηκε και στα τρία. Κανένα δεν της έδωσε δουλειά.

Ο Eckerman της είχε δώσει το παρατσούκλι “το όγδοο θαύμα του κόσμου”. Πριν την συμπεριλάβει για πρώτη φορά στη βασική πεντάδα -ως πρωτοετή-, είχε πει σε φίλο του “σήμερα θα αρχίσω τη μεγαλύτερη γυναίκα παίκτρια μπάσκετ που έχει παίξει ποτέ μπάσκετ στην Iowa”. Δυστυχώς όμως, τότε δεν γινόταν βιντεοσκόπηση των αγώνων.

Η πρώτη γυναίκα που έγινε ποτέ pick σε draft γεννήθηκε στο Whitten της Iowa. Μεγάλωσε σε παλαιό σπιτι, που πριν γίνει... σπίτι ήταν μαγαζί που πουλούσε καπέλα και κρέας. Σε αυτό το σπίτι "από το δημοτικό, ανήμερα κάθε αγώνα, ξυπνούσα από το χάραμα και έκανα ντρίμπλες. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου είχα μια τεράστια και ανεξήγητη διάθεση να κάνω σουτ". Οι φυσικές δυνατότητες που είχε την είχαν κάνει “το κορίτσι που θα σπάσει όλα τα ρεκόρ της πολιτείας και θα θέσει άλλα, εθνικά”. Για να ανταποκριθεί, έκανε 4 ώρες προπόνηση την ημέρα, στο πάρκο της πόλης. Δεν την ένοιαζε η θερμοκρασία. Ακόμα και με χιόνια, έβρισκε τον τρόπο της. Δεν έκανε ντρίμπλα. Μπορούσε όμως, να σουτάρει. Το 1970 το πάρκο πήρε το όνομα της.

Όσο πιο αγχωμένη ήμουν, τόσο καλύτερα έπαιζα

Δεν θυμάται ποτέ να ήταν χαλαρή, σαν τις φίλες της, πριν τα ματς. “Όλα τα κορίτσια, στο λεωφορείο, μιλούσαν, γελούσαν. Εγώ δεν κοιτούσα κανέναν, δεν μιλούσα σε κανέναν. Στο μυαλό μου κάθε αγώνας ήταν θέμα ζωής ή θανάτου”. Και όχι. Το άγχος δεν την κατέβαλε. “Όσο πιο αγχωμένη ήμουν, τόσο καλύτερα έπαιζα”.

To 2012 η Long ήταν πια 33 χρόνων, ζούσε στο Ankeny, πόλη 45.582 κατοίκων στην Polk County της Iowa και “έδρα” του Des Moines Area Community College. Αυτό ήταν το έκτο κολέγιο στο οποίο δοκίμαζε την τύχη της, μετά το 1969. Είχε επιλέξει τη φυσικοθεραπεία, ως αντικείμενο. Είχε παντρευτεί δυο φορές και ο τελευταίος της σύζυγος, Lee Andre -ο οποίος στο γάμο δεν είχε ιδέα πως παντρευόταν έναν θρύλο του μπάσκετ- ζούσε 96 χιλιόμετρα μακριά. Τον επισκεπτόταν κάποια σαββατοκύριακα. Κάποια άλλα πήγαινε στο πατρικό της, όπου ζούσαν πια η μητέρα της και ο δίδυμος αδελφός της.

Σε συνέντευξη που είχε δώσει τότε, στους LA Times προσπάθησε να εξηγήσει τις συνέπειες της βίαιης αποκοπής από το άθλημα που ως μαθήτρια σχολείου αντιμετωπιζόταν στα παρκέ ως είδωλο (στους διαδρόμους ήταν “η ψηλή, η άχαρη, η ατσούμπαλη”) και πόσο σκληρή ήταν η διαπίστωση ότι ως ενήλικη δεν είχε την ευκαιρία να συνεχίσει την πορεία της. Δεν υπήρχε καν αυτή η επιλογή. Ξεκαθάρισε πως έμαθε να αντιμετωπίζει τον παλιό της εαυτό, αυτόν που κυριαρχούσε εντός των τεσσάρων γραμμών ως... μια άλλη ύπαρξη. Έμαθε να ανταγωνίζεται τον εαυτό της και κυρίως το παρελθόν της. “Έχω την αίσθηση πως ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτό που προσπαθώ να κάνω, ακόμα και τώρα είναι να συναγωνιστώ αυτό που ήμουν κάποτε. Αν τα πάω καλά στη φυσικοθεραπεία ή τη βιολογία, θα νιώσω καλά, αλλά ποτέ δεν θα φτάσω στη δόξα που έζησα με το μπάσκετ”.

Η τοπική εφημερίδα Des Moines Register είχε φροντίσει να καταγράψει την πρώτη δουλειά που έπιασε η Long, όταν συνειδητοποίησε πως όσα είχε μάθει για το μπάσκετ της ήταν πια αχρείαστα. Εργάστηκε στο τμήμα παραγωγής ενός μπακάλικου. Ο φωτογράφος της ζήτησε να τη “συλλάβει” με το φακό του, με ένα φρούτο στο χέρι. Έπιασε έναν ανανά. Την ημέρα που δημοσιεύτηκε το άρθρο, οι ανανάδες του συγκεκριμένου μαγαζιού έκαναν... φτερά (έγινε sold out). Αυτή είναι μια από τις ευχάριστες αναμνήσεις που έχει από εκείνη την εποχή. H ύψους 1.80 Denise έβαλε στην ίδια κατηγορία τον τίτλο που κατέκτησε με το σχολείο της (πρωταθλήτρια πολιτείας, το 1968), με εκείνη να 'χει δώσει 6.250 πόντους. Στα τέσσερα παιχνίδια των playoffs μέτρησε 282 πόντους. Και δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος. Το ρεκόρ της σε ένα ματς (ήταν για την περίοδο 1968-69), ήταν οι 111 πόντοι. Σε κάθε παιχνίδι της, εμφανίζονταν 15.000 φαν στις εξέδρες.

Έζησε το πολιτισμικό σοκ στο San Francisco για ένα χρόνο και μετά επέστρεψε στο σπίτι της. Γράφτηκε στο University of Northern Iowa. Διαπίστωσε πως η φήμη της είχε προηγηθεί. Ουκ ολίγοι φοιτητές της είχαν ζητήσει ραντεβού. Όπως λέει, είχε διαγνώσει τη διάθεση τους για κάτι... εύκολο και απέρριπτε τον έναν μετά τον άλλον. Τότε ξεκίνησαν οι φήμες πως είχε ενδώσει σε όλους. Παράλληλα, άρχισαν τα τηλέφωνα στο δωμάτιο της, αργά το βράδυ -και μετά τα μεσάνυχτα. Σήκωνε το ακουστικό και άκουγε τον ήχο σφυρίχτρας να της... σπάει το τύμπανο. Ήταν μόλις 19 χρόνων. Ακόμα τρέμει η φωνή της όταν μιλά για εκείνες τις ημέρες. Ακόμα ξεσπά σε κλάματα όταν θυμάται εκείνο το αγόρι που της είχε προτείνει να πάνε μαζί σε ένα πάρτι αδελφότητας. Ένας άσχετος είχε εμφανιστεί στον κοιτώνα της και της είπε πως το ραντεβού της δεν μπορούσε να πάει να την πάρει, γιατί είχε μεθύσει, οπότε θα τη συνόδευε εκείνος. Τον πίστεψε.

“Με πήγε κάπου που ήταν μόνο αγόρια. Ρώτησα σχετικά και μου είπαν πως τα κορίτσια είναι καθ' οδόν. Δυο έπαιζαν χαρτιά σε ένα τραπέζι και άρχισαν να γελούν. Τότε συνειδητοποίησα πως κάτι κακό θα μου συμβεί. Ότι είχα πέσει σε παγίδα. Με πλησίασε ένας τύπος και άρχισε να με ακουμπά. Ξέσπασα, άρχισα να χτυπώ τους πάντες, να σπάω τα πάντα και ένας πείστηκε να με γυρίσει στο δωμάτιο μου”. Το συμβάν έληξε. Όχι όμως, οι παρενοχλήσεις και οι φήμες, μέχρι που έφυγε από το Northern Iowa και πήγε στο Marshalltown Community College.

Εκεί, ενόσω εκείνη έλειπε για αγώνες επίδειξης ένας εναντίον ενός στη δυτική ακτή, μια στρίπερ χρησιμοποιούσε το όνομα της για να προσελκύει πελάτες που άρχισαν να συρρέουν. Όταν επέστρεψε ο Long, έμαθε τα καθέκαστα και κατέρρευσε. “Πήγα στο μπαρ, συνάντησα αυτήν την γυναίκα που... δεν φορούσε σχεδόν τίποτα, την κοίταξα και τη ρώτησα “πώς σε λένε;”. Μου είπε “Jody” και τότε τη ρώτησα “ξέρεις ποια είμαι; Η Denise Long. Λες στον κόσμο πως είσαι εγώ, έτσι;”. Το παραδέχθηκε και όταν ζήτησα να μάθω γιατί το κάνει αυτό μου είπε “έχει ανεβάσει πολύ τις δουλειές μου”.

Η Denise έφυγε και από το Marshalltown στο τέλος της χρονιάς και πήγε ξανά στο Northern Iowa. Αμέλησε όμως, να βγάλει το όνομα της από τον τηλεφωνικό κατάλογο των φοιτητών. Η προτέρα εμπειρία τη βοήθησε να προετοιμαστεί για όσους την ενόχλησαν. Κάθε φορά λοιπόν, που σήκωνε το τηλέφωνο έλεγε κάτι από το Βίβλο -είχε “αγκαλιάσει”, όπως λέει, το Χριστιανισμό. Σύντομα σταμάτησαν να την ενοχλούν.

Αισίως ο κόσμος είχε φτάσει στο 1973 και όλα έδειχναν πως θα ζούσε ήρεμα, φυσιολογικά. Άρχισε μαθήματα στο Faith Bible College, της γενέτειρας της. Εκεί γνώρισε τον David Sturdy, φαν του μπάσκετ από την Indiana και γιος πάστορα που πάλευε να ξεπεράσει τον τρόπο που τον είχαν μεγαλώσει. Η Long πάλευε να αποβάλει το μπάσκετ από τη ζωή της. Ο David τη γνώριζε, από όταν είχε γίνει εξώφυλλο σε media. Όταν την είδε μπροστά του, της ζήτησε να βγουν για ένα φαγητό. Εκείνη ρώτησε “γιατί;” (λόγω των όσων είχαν προηγηθεί). Ο David της απάντησε “για να δω αν είσαι στο πινγκ πονγκ όσο καλή είσαι στο μπάσκετ”. Έτσι ξεκίνησε η σχέση που έγινε ο πρώτος της γάμος. Xώρισαν τέσσερα χρόνια αργότερα. Ο κύριος λόγος ήταν το μπάσκετ. Ο David πάλευε επί ματαίω να μπει στην πανεπιστημιακή ομάδα, ενώ σε κάθε μονό με τη σύζυγο του, έχανε. “Ενδιαφερόταν τόσο πολύ για το μπάσκετ. Όσο είχα κουραστεί εγώ με αυτό. Με τραβούσε από εδώ και από εκεί, για να παίζουμε ματς” που δεν ήθελε.

Αν εξαιρέσεις ένα... πέρασμα από τις Iowa Coronets, μέλη μιας αρρωστημένης κατάστασης που είχε στηθεί για λίγκα γυναικών, είχε τελειώσει με το μπάσκετ. “Είχα επιλέξει να κρατήσω μόνο τις αναμνήσεις από το σχολικό πρωτάθλημα, όπου οι εξέδρες ήταν γεμάτες -εν αντιθέσει με το άδειο τοπίο των πανεπιστημιακών αγώνων. Δεν ήθελα να παίζω για το τίποτα, μπροστά σε... κανέναν”. Ο πρώτος της προπονητής τώρα, άδραξε καρπούς. Μετά το πρωτάθλημα του 1968, του χάριζαν φαγητά, τον κερνούσαν ποτά, συνδρομές σε golf clubs, ενώ του έκανε και πρόταση το Midwestern College, με την προϋπόθεση πως θα πήγαινε μαζί του τη Long. Αυτή η συνεργασία ναυάγησε, όταν η Denise δοκίμασε τη λίγκα που είπαμε -τη χρηματοδοτούμενη από τους Warriors.

“Ό,τι και αν έγινε, χαίρομαι που πήγα στο NBA draft και γνώρισα ανθρώπους όπως ο τότε ιδιοκτήτης των Warriors. Ομολογώ πως είχα πάθει πολιτισμικό σοκ, αλλά στο τέλος της ημέρας ήταν μοναδική εμπειρία. Από τη μικρή πόλη που ζούσα έως τότε, να βρεθώ στο Haight-Ashbury, όπου γυναίκες έκαιγαν τα σουτιέν τους, γίνονταν παρελάσεις υπέρ των δικαιωμάτων των gay -βασικά, εκεί έμαθα τι σημαίνει gay”, είχε εξηγήσει η Long, με τον Franklin Mieuli να αναφέρεται στο λόγο που την είχε διαλέξει και να διευκρινίζει πως “ήθελα να προκαλέσω ενδιαφέρον για το μπάσκετ γυναικών. Για αυτό και την είχαμε επιλέξει στο 13ο γύρο. Εξ ου και φόρεσε το Νο13 (για την ακρίβεια, είχε φορέσει το 24... αλλά ποιος μετράει;). Είχα πει τότε πως “δεν ξέρω αν οι γυναίκες μπορούν να παίξουν αυτό το παιχνίδι. Αν όμως, μπορεί κάποια, είναι η Denise”. Ήταν ένα πολύ γλυκό, αθώο και αγαπητό κορίτσι”.

Η Shirley Figgins, υπάλληλος του Mieuli, η οποία φιλοξενούσε την Denise για τους δυο πρώτους μήνες της στην Bay Area είχε πει πως “ήταν μπροστά από την εποχή της. Αν ήταν 10 χρόνια νεότερη, θα γινόταν το μεγαλύτερο αστέρι όλων των εποχών. Επρόκειτο για εξαιρετική παίκτρια που είχε και τις ποιότητες που χρειάζεται κάποια για να γίνει μεγάλο αστέρι. Ήταν πολύ όμορφος και καλός άνθρωπος”. Όταν πια συνειδητοποίησε πως η ζωή είναι μπροστά της, ξαναπαντρεύτηκε και έπιασε δουλειά ως φαρμακοποιός.

Είχε ανοίξει όμως, το δρόμο στον οποίον βάδισε η Lusia Harris το 1977. Η ύψους 1.83 “Lucy” από το Delta State University, έγινε η πρώτη γυναίκα που επελέγη σε NBA draft, χωρίς ο κομισάριος της λίγκας να ακυρώσει τη διαδικασία. Ήταν το Νο137 και τη διάλεξαν οι New Orleans Jazz. Αρνήθηκε να δοκιμαστεί από την ομάδα. Αργότερα αποκαλύφθηκε πως απέφυγε τα tryouts γιατί ήταν έγκυος.

Το 1980 η Ann Meyers έγραψε το τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο αυτής της ιστορίας. Έγινε η πρώτη γυναίκα που έφτασε έως και τα δοκιμαστικά σε ομάδα του ΝΒΑ. Είχε υπογράψει εγγυημένο συμβόλαιο (για 50.000 δολάρια) με τους Indiana Pacers. Δεν κατάφερε να πάρει μια θέση στο ρόστερ.