Είκοσι πέντε χρόνια μετά. " Ίσως καλύτερα να βάλω πουκάμισο και σακάκι από τώρα. Αυτό το μπλουζάκι με παχαίνει". Με μία μπάλα του Περιστερίου στα… ακροδάχτυλα του ενός χεριού, η σκιά των 206 εκατοστών σχεδόν έκρυβε στην πλάτη του την τροπαιοθήκη της ομάδας που τίμησε και ερωτεύτηκε με την πρώτη... χρονιά.

Δυστυχώς, για μία μόλις σεζόν, μιας και το σοβαρό πρόβλημα στο γόνατο δεν τού επέτρεψε να εξαντλήσει το διετές συμβόλαιο και έβαλε πρόωρο, αλλά όχι άδοξο, τέλος στην καριέρα του: "Έχεις δει έναν μεγάλο άντρα να κλαίει; Εγώ αυτό έκανα όταν κατάλαβα ότι δεν θα επιστρέψω εδώ, ότι δεν θα παίξω μπάσκετ ξανά".

Κρατά την μπάλα, φωτογραφίζεται και χαμογελά με τέτοιο ενθουσιασμό λες και επέστρεψε για να υπογράψει ξανά στην ομάδα που, το 1993, όταν τα φώτα της καταλανικής δόξας έσβησαν για το αγαπημένο "παιδί" του Αΐτο Ρενέσες στη Μπαρτσελόνα “μού έδωσε μία άλλη οπτική του εαυτού μου”.

Ο Νίκος Γκάλης περίμενε 19 χρόνια από το (κινηματογραφικό) φινάλε της καριέρας του για να τιμηθεί από τον Άρη. Ο θηριώδης Όντι Νόρις περίμενε λίγο παραπάνω. Την περασμένη Παρασκευή ωστόσο, το Περιστέρι τού προσέφερε απλόχερα τις τιμές που άρμοζαν στη δική του, μονοετή, αλλά εξίσου απλόχερη συνεισφορά ενός από τους Πρίγκιπες της δυτικής όχθης. Στο πλευρό του Άγγελου Κορωνιού που "δεν ήξερε αγγλικά, ούτε εγώ ελληνικά αλλά είχαμε τρομερή σύνδεση στο παρκέ", του Νίκου Κασουρίδη, του Γιάννη Μυλωνά, του Αργύρη Πεδουλάκη, του Νίκου Τσαγκόπουλου, του Λανς Μπέργουολντ και των υπολοίπων… παλιόφιλων, πολλούς εκ των οποίων συνάντησε την Παρασκευή για να θυμηθούν μία από τις χρονιές που "κάθε ελληνική ομάδα φοβόταν να μας αντιμετωπίσει".

Και φυσικά να "τσεκάρουν" στο ημερολόγιό τους ένα πιο άμεσο reunion, με τον Όντι Νόρις από την πλευρά του να προσθέτει και έναν αστερίσκο: “να βοηθήσω το Περιστέρι να γίνει η ομάδα που οραματιζόμουν από τότε".

Συνέντευξη στον Χρήστο Μπαρούνη

Ποια ήταν η πρώτη σκέψη όταν πατήσατε ξανά αυτό το γήπεδο μετά από δυόμισι δεκαετίες;

Ένιωσα ανανεωμένος. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος όταν είχα έρθει γιατί, βλέπεις, ήταν η πρώτη μου ομάδα μετά την Μπαρτσελόνα. Τελικά και η τελευταία. Στην υπόλοιπη Ευρώπη έλεγαν "τι διάολο κάνει αυτός στην Ελλάδα;". Στο Περιστέρι, σε μία μικρότερη ομάδα. Για μένα, όμως, ήταν πρόκληση. Να ανεβάσω μία ομάδα από χαμηλότερο σε υψηλότερο επίπεδο. Θυμάμαι πολύ έντονα το πρώτο μου παιχνίδι, το οποίο όμως ήταν εκτός έδρας. Κερδίσαμε και οι αντίπαλοι οπαδοί, μας πετούσαν αντικείμενα. Έπρεπε να καλύπτουμε τα κεφάλια μας για να μην χτυπηθούμε και εκεί κατάλαβα ότι οι Έλληνες είναι τρελοί για τις ομάδες τους. Ήταν ωραία εμπειρία. Τρελή εμπειρία!

Πώς εξελίχθηκε η βραδιά στο Περιστέρι από τη ματιά του… τιμώμενου προσώπου;

Πάνε 25 χρόνια από τότε και ήταν πολύ συγκινητικό να βλέπω παλιούς συμπαίκτες, διοικούντες, τον κόσμο της ομάδας. Μου είχαν ετοιμάσει μία πολύ θερμή υποδοχή. Βλέπω ότι το Περιστέρι σαν οργανισμός κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Μετά το φιλικό πήγαμε για δείπνο σε ένα σπουδαίο reunion με τον Κορωνιό, τον Κασουρίδη, τον Τσαγκόπουλο, τον Ηλία Ζούρο και πραγματικά περάσαμε υπέροχα. Δεν θα περιμένουμε άλλα 25 χρόνια για να ξανασυμβεί. Θα έρχομαι πιο συχνά και θα κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω αυτή την ομάδα να γίνει αυτή που οραματιζόμουν όταν έπαιζα εδώ.

Λαμβάνοντας υπόψη πόσο σημαντικές θέσεις είναι για μία ομάδα το "1" και το "5", πόσο σημαντικό ήταν για το Περιστέρι να έχει τους Κορωνιό και Όντι Νόρις στο ρόστερ του;

Το πιο σημαντικό πράγμα για μία ομάδα είναι να έχει αυτά τα δύο. Κι εμείς τα είχαμε. Ο Άγγελος ήταν ένας από τους καλύτερους ποιντ γκαρντ στην Ελλάδα. Στο "5" είχε εμένα, όπως και τον Λανς Μπέργουολντ. Είχαμε πολύ καλό inside game. Δεν μπορείς να κερδίσεις χωρίς καλό πόιντ γκαρντ. Κι εμείς είχαμε τον Άγγελο. Ήμουν πολύ ευγνώμων που έπαιζα με αυτόν τον παίκτη . Δεν μιλούσε αγγλικά, δεν μιλούσα ελληνικά, αλλά είχαμε μία τρομερή επικοινωνία και σύνδεση. Τον αγάπησα αυτόν τον άνθρωπο, για τον χαρακτήρα του και το χαμόγελό του.

Τον Νοέμβρη του 1993 παίξατε κόντρα στον ΠΑΟΚ. Ήσασταν πίσω στο σκορ 9 πόντους, ο Μυλωνάς πέτυχε 9 σε 30’’ και με τη βολή του Κασουρίδη κερδίσατε το ματς. Το θυμάστε αυτό το παιχνίδι;

Το θυμήθηκα τώρα που μου το ανέφερες! Οι ομάδες υποτιμούσαν τους Έλληνες παίκτες της ομάδας μου. Δεν τους έδειχναν τον σεβασμό που άξιζαν. Βγαίναμε, όμως, στο παρκέ και τον κερδίζαμε. Παίζαμε πολύ καλό, ομαδικό μπάσκετ. Ο Μυλωνάς και όλα αυτά τα παιδιά κέρδιζαν τον σεβασμό των αντιπάλων. Στην ομάδα, ο Μυλωνάς ήταν το αστείο παιδί, κάτι σαν… κλόουν. Στο παρκέ, όμως, μηχανή σκοραρίσματος. Μπορούσες να βασιστείς πάνω του.

Το γεγονός ότι το Περιστέρι ήταν η τελευταία σας ομάδα είναι και ο λόγος που τρέφετε τόσο δυνατά αισθήματα για ένα κλαμπ στο οποίο παίξατε μόλις έναν χρόνο;

Φυσικά! Όταν ήρθα στο Περιστέρι δεν ήξερα τι να περιμένω. Ήξερα το ελληνικό Πρωτάθλημα, αλλά όχι πώς θα είναι να παίζω εδώ. Πίστευα πως όλοι οι Έλληνες θα με μισούν! Όταν ερχόμουν με την Μπαρτσελόνα εδώ, ποτέ δεν είχαμε καλή υποδοχή! Καταλάβαινα ότι οι Έλληνες αγαπούν τις ομάδες τους. Αλλά όταν ήρθα στο Περιστέρι, κατάλαβα το πάθος τους. Όπως κατάλαβα και ότι δεν ήθελαν να με σκοτώσουν! Αρχίσαμε να φτιάχνουμε την ομάδα και τελικά φτιάξαμε ένα σύνολο με το οποίο κάθε ελληνική ομάδα φοβόταν να παίζει. Και έπειτα ήρθε ο τραυματισμός μου στο γόνατο. Ήταν κάτι που με συνέθλιψε. Όχι τόσο ο τραυματισμός μου, όσο το γεγονός ότι δεν μπορούσα να γυρίσω στο Περιστέρι. Ήταν τραυματισμός που έβαλε τέλος στην καριέρα μου.

Ήταν μία από τις σκληρές δοκιμασίες της ζωής σας;

Έχεις δει ποτέ έναν μεγάλο άντρα να κλαίει; Αυτό είχε γίνει με μένα. Έκλαιγα γιατί δεν μπορούσα να παίξω ξανά, δεν μπορούσα να επιστρέψω στο Περιστέρι, ήταν πολύ δύσκολο. Μου είναι ακόμα και σήμερα συναισθηματικά δύσκολο όταν το σκέφτομαι. Μετά την Μπαρτσελόνα, το Περιστέρι μού έδωσε μία άλλη οπτική του εαυτού μου και τι μπορούσα να κάνω. Ότι μπορούσα να παίξω σε υψηλό επίπεδο.

Φαντάζομαι θυμάστε τον Αργύρη Πεδουλάκη..

Φυσικά! Ο "Άρτζι"! Τον θυμάμαι να σουτάρει με το ένα χέρι, ήταν πολύ δυνατός παίκτης!

Το ξέρετε ότι θα προπονήσει τον Παναθηναϊκό για τρίτη φορά;

Για τρίτη φορά; Τρίτη φορά; Ε, τότε, κάτι καλό θα κάνει. Ξέρω ότι πέρυσι έκανε καλή δουλειά στο Περιστέρι, άρα αξίζει τις ευκαιρίες που έχει. Μπράβο Άρτζι!

Ο Γκάλης είναι ο νονός του ελληνικού μπάσκετ

Ποιος ήταν ο δεύτερος λόγος της επιστροφής του "Atomic Dog" (παρατσούκλι που τού είχε δώσει ο άλλοτε συμπαίκτης του στους Μπλέιζερς και μπαμπάς του Κλέι Τόμπσον, Μάικλ) στην Ελλάδα; Αυτός που τον φέρνει τακτικά τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, αφενός η συμμετοχή του στο "GalisBasketball 3on3" της Κω, ακόμα περισσότερο όμως, η σύνδεσή του με τον Νίκο Γκάλη. Τον, έστω και εν αγνοία του, "νονό" του πρωτότοκου γιού του Νόρις, μιας και ο τελευταίος τού έδωσε το όνομα "Νίκος": "Στα 28 του πια, ο μεγάλος μου γιος, ο Νίκος (σ. σ. και όχι Νικ) ανυπομονεί να γνωρίσει από κοντά τον… νονό του ελληνικού μπάσκετ".

Η περιγραφή της στιγμής που εξηγούμε στον Όντι Νόρις τι εστί "Γκαλόσημο" είναι πιο δύσκολη από την ίδια την απόπειρα. Κατάφερε να προφέρει με ανέλπιστη αρτιότητα τη λέξη "αγγελιόσημο", κατάλαβε, γέλασε και επανέλαβε τη λέξη "γκαλόσημο", ωστόσο, μετά από όλα αυτά και έπειτα από τόσες επισκέψεις στη χώρα μας, αστειευόμενος, είπε: "Θα μπορούσατε τότε να μιλάτε και για το... Νορόσημο!".

Αυτό ήταν το "αίτημα" του Όντι Νόρις που, όπως κι ο Γκάλης , έτσι και εκείνος, έχοντας μεγάλη ευαισθησία και συμβολή στην εξέλιξη νεαρών αθλητών, είχε τον δικό του ρόλο στην πορεία του Κρίσταπς Πορζίνγκις. Όπως και τριών ακόμη παικτών που είδαμε στο πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας. Οι απαντήσεις, στις… απαντήσεις του.

Ο Γκάλης ήταν κάτι σαν… νονός του γιου σας. Τον χρησιμοποιείτε ακόμα σαν πρότυπο για τον ίδιο;

Ο Γκάλης είναι νονός του ελληνικού μπάσκετ! Όσο για τον μεγάλο μου γιο; Ο Νίκος είναι 28 χρονών πια και περιμένει για τη μέρα που θα τον γνωρίσει από κοντά. Έχει δει φωτογραφίες του, αλλά η μεγάλη του ευχή είναι να τον γνωρίσει. Κοίτα, πριν πάω στη Μπαρτσελόνα, όταν ήμουν στην Τρεβίζο είχα δει τον Άρη και τον Γκάλη. Και έλεγε: “καλά, ποιος είναι ο τύπος;”. Ήταν ασταμάτητος. Από τότε μέχρι τη στιγμή που σταμάτησε ή σταμάτησα το μπάσκετ ήταν ασταμάτητος. Ήταν ο καλύτερος Έλληνας παίκτης που έχω δει.

Θέλω να σας θυμίσω μερικά παιχνίδια από τότε που ήσασταν στην Μπαρτσελόνα. Το 1987…

(σ.σ. με διακόπτει). Το 1987! Μας έβαλε 45 πόντους!

Και την επόμενη χρονιά, σάς κόβουν το αήττητο στην κανονική περίοδο και σας κερδίζουν στον μικρό τελικό του Μονάχου, με τον Γκάλη να πετυχαίνει 32 και 37 πόντους αντίστοιχα…

Μα αυτά που μου θυμίζεις ήταν εφιάλτες! Δεν είναι ευχάριστες αναμνήσεις αυτές!

Ο Αϊτο Ρενέσες έλεγε ότι ήσασταν ο καλύτερος μη Ευρωπαίος που είχε δει. Για τον Γκάλη τι σας έλεγε όταν παίζατε εναντίον του;

Το πλάνο ήταν πολύ απλό. Ο Αΐτο μας έλεγε πως δεν μπορείς να σταματήσεις έναν τύπο σαν τον Γκάλη. Άρα η δουλειά μας ήταν να μην αφήσουμε τους άλλους παίκτες να μπουν στο παιχνίδι. Ο Γκάλης θα έκανε αυτό που έκανε. Ο Γιαννάκης το ίδιο. Αυτό που μας ένοιαζε ήταν να μην μπουν οι άλλοι στο ματς. Αυτό ήταν το πλάνο.

Έχετε σκεφτεί τι θα είχε πετύχει ο Άρης των Γκάλη και Γιαννάκη αν είχε για “ψηλό” τον Όντι Νόρις στην ομάδα του;

Όταν βλέπω τον Γιαννάκη, του λέω "γιατί δεν μου κάνατε πρόταση τότε;". Θα ήθελα να παίξω με αυτά τα παιδιά. Αν μου είχαν κάνει θα έπαιζα σίγουρα μαζί τους.

Αν σας ζητούσα να μου φτιάξετε την καλύτερη ευρωπαϊκή πεντάδα όλων των εποχών;

Γκάλης, Πέτροβιτς, Σαμπόνις, Ράτζα, Κούκοτς.

Το βασικό χαρακτηριστικό του Γκάλη ήταν το πόσο πολύ δούλευε. Κι όμως, εδώ στην Ελλάδα έχει γίνει κλισέ πια ότι τα περισσότερα νέα παιδιά δεν δουλεύουν.

Μα αυτό συμβαίνει παντού. Γι’ αυτό ο Γκάλης ήταν ο καλύτερος. Αυτό έκανε ο Τζόρνταν, αυτό έκανε ο Κόμπι, αυτό προσπαθούσα να κάνω κι εγώ.

Μετά από όλα αυτά που έχετε πει, το ξέρετε ότι ο Γκάλης δεν έχει καμία θέση στην ελληνική Ομοσπονδία;

Το ξέρω και είναι λυπηρό. Του λείπει το μπάσκετ και λείπει από το μπάσκετ. Αλλά πιστεύω ότι στο μέλλον αυτό θα αλλάξει. Ξέρω ότι θέλει να βοηθά τα μικρά παιδιά, τους Έλληνες παίκτες και ότι θέλει να βοηθήσει το ελληνικό μπάσκετ να μεγαλώσει περισσότερο.

Αν παίζατε σήμερα, θα παίζατε στο "4" ή στο "5";

Α, αν έπαιζα σήμερα θα ήθελα να παίζω στο "3" και να σουτάρω (σ. σ. γέλια)!

Θα χαρακτηρίζατε τη φετινή Μπαρτσελόνα σαν μία σύγχρονη "dream team" του ευρωπαϊκού μπάσκετ;

Όχι δεν είναι dream team, αλλά είναι μία πάρα πολύ καλή ομάδα. Κι αυτό, όμως, θα πρέπει να περιμένουμε να το δούμε βέβαια μέχρι τον Γενάρη. Αλλά, στα χαρτιά, είναι μια πολύ καλή ομάδα.

Πέρυσι είχατε την ευκαιρία να δείτε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στο "Jump-10 tournament" στην Κίνα. Πόσο πιστεύετε βελτιώθηκε την χρονιά που πέρασε;

Έχει βελτιωθεί πολύ, αλλά το πρώτο που πρέπει να φτιάξει είναι το περιφερειακό του σουτ. Στο NBA ξέρουν ότι δεν σουτάρει καλά, οπότε κλείνουν την άμυνα και περιορίζουν τις διεισδύσεις του. Αν βελτιώσει το σουτ, μπορεί να γίνει ένας από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου.

Τη σεζόν 2014-15 καθόσασταν στον πάγκο της Καχασόλ Σεβίλλης, έχοντας τους Πορζίνγκις και Ουίλι Ερνανγκόμεθ. Στην Αμερική μάλιστα λένε ότι ήσασταν κάτι σαν μέντορας του πρώτου. Πόσο επηρεάσατε πιστεύετε την μετέπειτα πορεία τους;

Πιστεύω πως τους επηρέασα κατά κάποιο βαθμό. Τους έδειχνα και τους έλεγα πράγματα που θα χρειάζονταν αν ήθελαν να πάνε στο NBA και να πετύχουν εκεί. Ο Πορζίνγκις κατάφερε να πολύ το ποστ παιχνίδι του, τον τρόπο που σουτάρει, κάτι που δεν περίμενε ότι θα βελτιώσει τόσο, το aggressive παιχνίδι του κυρίως στον τομέα των ριμπάουντ. Πάντα του έλεγα ότι θα πρέπει να γίνει όσο πιο δυνατός γίνεται αν θέλει να παίξει στο NBA. Και στον Ουίλι μιλούσα πολύ για το πόσο πρέπει να δουλεύει και να προετοιμάζεται πνευματικά. Είχα πέντε παίκτες τότε που τους έβλεπα σαν πρότζεκτ. Τους δύο που ανέφερες αλλά και τους Οριόλα και Μπάλβιν. Οι τρεις ήταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας

Έχει βελτιωθεί η Ευρωλίγκα τα τελευταία χρόνια;

Ναι φυσικά, έχει ανέβει επίπεδο. Φτάνει στο επίπεδο που θέλει να βρίσκεται. Έχει τις καλύτερες ομάδες από κάθε χώρα, έχει εξαιρετικούς παίκτες και προπονητές. Όλος ο κόσμος βλέπει τη Euroleague. Ειδικά στην Αμερική, για να δουν πώς εξελίσσονται οι παίκτες. Το είδαμε και στο Παγκόσμιο Κύπελλο πόσο επιρροή είχαν οι ευρωπαίοι παίκτες. Στην Αμερική δεν μπορούν να κάθονται και να περιμένουν ότι απλά θα στείλουν μερικούς παίκτες στο Παγκόσμιο Κύπελλο και θα πετύχουν. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο.

Photo Credits: Tourette Photography / Ανδρέας Παπακωνσταντίνου

O "Atomic Dog" εν δράσει: