Θα πρέπει να πάει κανείς πολύ πίσω στον χρόνο, για να βρει πότε ήταν η τελευταία φορά που η ΑΕΚ ισοπέδωσε αντίπαλο σαν τη Μπριζ στην Ευρώπη. Σίγουρα πολύ πριν αρχίσει καν βυθίζεται στο τέλμα της απαξίωσης και πριν αρχίσει να παίρνει την κατηφόρα προς την καταστροφή της Γ' Εθνικής. Το μόνο που μπορεί εύκολα να βρει κανείς, είναι πως έχουν περάσει έξι ολόκληρα χρόνια από την τελευταία παρουσία της ΑΕΚ σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Επίσης το εύκολο είναι να βρει κάποιος, πότε η ΑΕΚ έχει ξανανικήσει ομάδα από το Βέλγιο. Ποτέ είναι η απάντηση! Αυτή ήταν η πρώτη φορά! Ομαδάρες της ΑΕΚ την έχουν πατήσει από βελγικές ομάδες, ακόμα και υποδεέστερες της Μπριζ.

Μόνο λοιπόν μια σύντομη ματιά στην ευρωπαϊκή (προ)ιστορία της ΑΕΚ, είναι αρκετή για να δώσει μόλις μια ιδέα από το μέγεθος της σημασίας αυτής της πρόκρισης. Αλλά φυσικά υπάρχουν και πολλές άλλες πλευρές, οι οποίες στην πραγματικότητα αποδεικνύουν πως η ΑΕΚ δεν πέτυχε απλώς μια τεράστια επιτυχία. Έζησε μια βραδιά που μπορεί να αποδειχθεί ορόσημο για την ιστορία της. Μετά την περιπέτεια της Γ’ και Β’ Εθνικής, από την οποία άλλοι μεγάλοι σύλλογοι της Ευρώπης δεν βγήκαν ποτέ, η ΑΕΚ κατέκτησε ένα κύπελλο, πήρε δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα. Όμως το σύνθημα «ήρθαμε», έγινε πράξη μ’ αυτή την πρόκριση επί της Μπριζ.

Δεδομένα οι μεγάλες ομάδες τρέφουν το dna τους με τους τίτλους και τα κύπελλα. Επομένως είχε την τεράστια σημασία της, η κούπα του 2016. Ωστόσο την πρόοδο και τον ανοικτό δρόμο προς το μέλλον, την εξασφαλίζει μόνο η σταθερή παρουσία σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αυτή είναι πλέον η πραγματικότητα του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Η ΑΕΚ χωρίς τα έσοδα από την Ευρώπη, χωρίς το πρεστίζ της Ευρώπης, δεν μπορεί να προχωρήσει. Χωρίς το επιχείρημα της ευρωπαϊκής παρουσίας, δεν μπορεί να κτυπήσει μεγάλες μεταγραφές. Χωρίς τους βαθμούς από τέτοιες νίκες όπως απέναντι στη Μπριζ και από τα αποτελέσματα στους ομίλους, δεν θα μπορούσε ποτέ να σπάσει τον φαύλο κύκλο των δύσκολων καλοκαιρινών κληρώσεων. Η ΑΕΚ δεν θα μπορούσε ποτέ να ξαναγίνει ΑΕΚ, όσα κύπελλα και αν κατακτούσε, αν δεν έδινε ξανά το στίγμα της στην Ευρώπη.

Ο ΜΕΛΙΣΣΑΝΙΔΗΣ, Η ΤΡΕΛΑ, ΤΟ "ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΤΕ"

Το πόσο ζωτικής σημασίας ήταν αυτή η πρόκριση απέναντι στη Μπριζ για τον οργανισμό που λέγεται ΑΕΚ, φάνηκε από τον τρόπο που λειτουργούσε αυτός ο οργανισμός, όλες τις προηγούμενες ημέρες. Φάνηκε από την παρουσία του Δημήτρη Μελισσανίδη δίπλα στην ομάδα στις τέσσερις από τις τελευταίες εννέα ημέρες. Κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ από τότε που πήρε την ΑΕΚ στα χέρια του. Φάνηκε κυρίως από τον τρόπο που μπήκαν οι παίκτες της μέσα στο γήπεδο. Σαν καμικάζι. Με μάτι να γυαλίζει. Τρώγοντας μπάλες και αντιπάλους. Υπάρχει χαρακτηριστικό στιγμιότυπο με τον Τσόσιτς να έχει γλιστρήσει προς το τέλος του ματς, να μην έχει δυνάμεις να σηκωθεί αμέσως και κυριολεκτικά να κάνει… έρπειν για να προλάβει έστω να ακουμπήσει την μπάλα για να της αλλάξει πορεία!

Και μεταξύ μας, αυτό που κυρίως έκανε την διαφορά ανάμεσα στις δυο ομάδες, ήταν αυτή η συμπεριφορά όλων στην ΑΕΚ. Αυτό το πάθος που ξεκινούσε από τους έντεκα του γηπέδου και συνεχιζόταν σ’ αυτούς που κάθονταν στον πάγκο και έφτανε μέχρι και την τρέλα από την εξέδρα εκείνων που είχαν μείνει εκτός αποστολής. Αυτό το «εδώ που ήρθατε, δεν θα περάσατε», ήταν το κλειδί για να ισοπεδώσει η ΑΕΚ την Μπριζ. Και μετά ακολούθησαν οι τακτικές, τα συστήματα, η οργάνωση του παιχνιδιού. Που είχαν και αυτά την σημασία τους και έπαιξαν τον ρόλο τους. Αλλά το πρώτο και πιο σημαντικό, ήταν το πάθος και η ψυχή.

ΕΝΑΝ ΠΟΝΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΠΑΙΚΤΕΣ

Προφανώς και αυτή η πρόκριση ανήκει σ’ όλους στην ΑΕΚ. Από τον προπονητή μέχρι και τους παίκτες που έμειναν εκτός αποστολής. Ένας… πόντος παραπάνω όμως, πηγαίνει σε όσους ποδοσφαιριστές έχουν διανύσει μια διαδρομή τα τελευταία τρια χρόνια, που όμοιά τους δύσκολα συναντά κανείς στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Για κάποια παιδιά μέσα στην ομάδα, αυτή η πρόκριση έχει άλλη διάσταση. Όπως ο Μπακάκης, που έκανε ματσάρα, εξαφάνισε τον "πολύ" Ντένις και τον έστειλε στον πάγκο από το 65’. Όπως ο Ανέστης, που και πάλι απέδειξε πως έχει χαρακτήρα σπουδαίου τερματοφύλακα, όπως ο Μάνταλος που σε πείσμα όλων απέδειξε ξανά πως είναι μεγάλος αρχηγός. Πρόκειται για παιδιά που φόρεσαν την φανέλα της ΑΕΚ στη Β’ Εθνική.

Έβγαλαν το ζόρι αυτής της ξένης και ασύλληπτα δύσκολης περιπέτειας, πήραν κύπελλο, πήραν δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα και τώρα θα παίξουν στους ομίλους του Europa League. Μια γενιά ποδοσφαιριστών, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και ο Λαμπρόπουλος που είναι τραυματίας, αλλά ακόμα και ο Γιόχανσον, που ξέρουν καλά και το έχουν ζήσει στο πετσί τους και το «ερχόμαστε», αλλά και πλέον το «ήρθαμε». Που έχουν κουβαλήσει στα πόδια τους και στην πλάτη τους μια τεράστια ομάδα, από τα τάρταρα της Β’ Εθνικής, στα σαλόνια της Ευρώπης. Λίγοι το έχουν κάνει. Λίγοι θα μπορούσαν να το κάνουν. Και όσοι "Αραούχο" κι αν έρθουν, αυτοί θα αποτελούν πάντα σημείο αναφοράς.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:

Οι πιθανοί αντίπαλοι της ΑΕΚ στο Europa League

Ισόβαθμη με την Αυστρία η Ελλάδα

Η κριτική των παικτών της ΑΕΚ

Photo credits: Eurokinissi