Η παράνοια να μην "κάψει" (και) τον ρόμβο
Ο Κώστας Τσίλης γράφει για τον νέο παραλογισμό της ΑΕΚ, το πισωγύρισμα, το "γλύκισμα" που κάθισε στο λαιμό αλλά και το νέο σύστημα με το οποίο αγωνίστηκε η Ένωση στην Κέρκυρα.
Η ΑΕΚ μ' όσα κάνει στα φετινά παιχνίδια της, έχει δείξει εδώ και πολύ καιρό πως έχει αποχαιρετήσει την ποδοσφαιρική λογική και έχει μπει στην σφαίρα της ποδοσφαιρικής παράνοιας. Θυμηθείτε πως το ματς με τον Ατρόμητο, από 2-0 έγινε 2-2, με την ΑΕΚ να τρώει δυο γκολ απ' αυτά που μπαίνουν μια φορά την πενταετία και αν μιλάμε για επίπεδο πρώτης εθνικής, το κάνουμε δεκαετία. Θυμηθείτε πως το ματς με την Καρδίτσα, πάλι από 2-0, έγινε 2-2, με το γκολ της ισοφάρισης να έρχεται από έναν παίκτη που αγωνίζεται στόπερ και που φαινόταν να έχει μακρινή συγγένεια με την μπάλα.
Όμως εκείνο που η ΑΕΚ έδειξε στην Κέρκυρα, είναι πως όσο βαθιά και αν έχει ήδη πάει στην σφαίρα του ποδοσφαιρικού παράλογου και της παράνοιας, υπάρχουν πάντα περιθώρια να πάει ακόμα βαθύτερα. Διότι στο ματς με τον Ατρόμητο, ακόμα και όταν προηγήθηκε με 2-0, δεν είχε παίξει και καμιά μπαλάρα. Ενώ με την Καρδίτσα όταν προηγήθηκε με 2-0, άραξε και θεώρησε πως την δουλειά την είχε τελειώσει. Επομένως είχε ένα ψήγμα λογικής όλο εκείνο που είχε γίνει. Στην Κέρκυρα όμως, η ΑΕΚ τα έκανε σχεδόν όλα σωστά.
Για πρώτη φορά, μετά από πολύ καιρό, πατούσε καλά στο γήπεδο. Από κυκλοφορία της μπάλας, μέχρι συνολικό αγωνιστικό πλάνο, μέχρι ακόμα και διαχείριση του αντιπάλου. Αφεντικού του ματς ήταν με 70% κατοχή και χωρίς μισή ευκαιρία από την Κέρκυρα. Και ακόμα και στις ευκαιρίες που δημιούργησε, τα τελειώματα δεν ήταν επιπόλαια. Το τέλειο σουτ έπιασε ο Αραβίδης έξω από την περιοχή και πήγε σε τερματοφύλακα, δοκάρι και πάλι τερματοφύλακα. Το τέλειο σουτ έπιασε και ο Μάνταλος έξω από την περιοχή και ο τερματοφύλακας της Κέρκυρας έκανε την τέλεια απόκρουση. Το ίδιο και με τον Σιμόες στο δεύτερο ημίχρονο.
Θα μου πείτε πως, αν τα έκανε όλα καλά και όπως έπρεπε, πως και δεν κέρδισε. Ιδού η παράνοια. Πως και σ’ ένα τέτοιο ματς, με καθολική κατοχή και τόσες τελικές, δεν έβαλε ένα δεύτερο γκολ. Πως σ’ ένα τέτοιο ματς, που ο αντίπαλος όχι ευκαιρία, αλλά μετρημένες φορές πλησίασε στην εστία της ΑΕΚ, τελικά δέχθηκε γκολ. Βεβαίως γι αυτό το τελευταίο υπάρχει μια εξήγηση και βρίσκεται στην αγωνιστική συμπεριφορά του Ντίντακ, όταν ξεμένει από δυνάμεις. Και αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω, η ΑΕΚ να ψαχτεί άμεσα πολύ περισσότερο για ενίσχυση στο αριστερό άκρο της άμυνας, απ’ ότι στα στόπερ. Άλλωστε στο ματς της Κέρκυρας και ο Κολοβέτσιος και ο Λαμπρόπουλος ήταν εξαιρετικοί. Παρόλο που ο Λαμπρόπουλος, που έκανε τα πάντα ακόμα και να σκοράρει, θα μπορούσε να είχε αντιδράσει καλύτερα στο γκολ του Τουράμ. Ακόμα ένα από τα παρανοϊκά της βραδιάς, με τον καλύτερο παίκτη της ΑΕΚ, να έχει μοιραία εμπλοκή σε φάση.
Όπως και να έχει όλο αυτό που έγινε στην Κέρκυρα, είναι μεγάλο πισωγύρισμα. Όχι πως η ΑΕΚ είχε πάρει καμία μεγάλη φόρα. Αλλά σκεφτείτε πως αν κέρδιζε, θα είχε συμπληρώσει ένα μικρό σερί δυο νικών, θα είχε διατηρήσει τους επτά βαθμούς διαφοράς από την κορυφή και θα πήγαινε να παίξει τρία ματς συνεχόμενα στο ΟΑΚΑ με Λεβαδειακό, ΠΑΣ και Παναιτωλικό. Δηλαδή σ’ ένα πρόγραμμα, που θα μπορούσε να είναι γλύκισμα. Αλλά μέσα στην ποδοσφαιρική παραδοξότητα που έχει βυθιστεί η ΑΕΚ, ακόμα και τα γλυκίσματα της κάθονται στον λαιμό.
Τουλάχιστον το σχήμα με τον ρόμβο, μπορεί και πρέπει και να το κρατήσει και να μην το "κάψει". Το τελευταίο που ευθύνεται για το αποτέλεσμα στην Κέρκυρα, είναι αυτό το σύστημα. Αντιθέτως σ’ αυτό το σχήμα πιστώνεται ότι καλό έκανε η ΑΕΚ. Ήταν απορίας άξιο που τόσο καιρό που ο Μοράις είχε ανοίξει το μεγάλο βιβλίο των προπονητών με τα συστήματα και ψαχνόταν γι’ αυτό που ταίριαζε καλύτερα στην ομάδα, δεν είχε φτάσει στο 4-4-2 με ρόμβο. Και χρειάστηκε να κάνει ένα σωρό αποτυχημένα πειράματα, για να καταλήξει σ' αυτό. Μια ομάδα που δεν διαθέτει λύσεις στα εξτρέμ, που έχει ένα ποιοτικό και ταλαντούχο καθαρόαιμο δεκάρι (Μάνταλο) και που έχει ένα σωρό παίκτες τους ταιριάζει η θέση του δεύτερου επιθετικού, ήταν παράλογο που δεν δοκίμαζε να παίξει με ρόμβο.
Φάνηκε άλλωστε στο ματς της Κέρκυρας, πως είναι σχήμα που της πάει. Προφανώς και ακόμα έχει αδυναμίας στην λειτουργία. Σκεφτείτε πως εφαρμόστηκε μόλις μετά από δυο προπονήσεις. Αλλά δούλεψε. Και δούλεψε και καλά. Ακόμα και ο βαρύς Αλμέιδα, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες, γύριζε πολλές φορές στην άμυνα από την αριστερή πλευρά για να μπορέσει να καλύψει. Ίσως το συγκεκριμένο σχήμα να ήταν πολύ αποδοτικότερο και να δούλευε καλύτερα, αν ο δεύτερος εσωτερικός χαφ ήταν πιο δημιουργικός. Πιο… οκτάρι δηλαδή. Υποθέτω όμως πως κάτι τέτοιο έχει ως πρώτη μεταγραφική προτεραιότητα η ΑΕΚ, αλλά και σ’ αυτή την θέση παίζει και ο Αζντάρεβιτς που είναι πρώτος στην λίστα.
Εν κατακλείδι, αν μπορεί να κρατήσει κάτι η ΑΕΚ από ένα ακόμα παρανοϊκό ματς που πρακτικά δεν πήρε τίποτα, είναι το σχήμα που ενδεχομένως και να μπορέσει να την βοηθήσει στη συνέχεια να βρει επιτέλους μια αγωνιστική ταυτότητα. Ίσως ο ρόμβος, να είναι και η μοναδική ελπίδα. Αν πλέον υπάρχει τέτοια.
Εκτός αν παρθεί απόφαση για γκρέμισμα και κτίσιμο από την αρχή. Που σ’ αυτή την περίπτωση δεν έχει νόημα να συζητάμε για συστήματα, αλλά θα πρέπει να κάνουμε κουβέντα είτε για πολύ δυνατές μεταγραφές, είτε για Γαλανόπουλος, Γιαννούτσους και Τσέλιους. Απλά είναι τα πράγματα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
