Για λόγους που δεν χρειάζεται καν να μπω στη διαδικασία να εξηγήσω, ο,τι πιο σημαντικό υπήρχε για την ΑΕΚ στο φιλικό με την Παναχαϊκή, ήταν η επιστροφή του Βασίλη Λαμπρόπουλου. Και επιστροφή κανονική.

Χωρίς φόβο στις μονομαχίες, με γερά πατήματα στο γήπεδο. Για όσους έχουν την παραμικρή ιδέα, τι μπορεί να προκαλέσει στην καριέρα ενός ποδοσφαιριστή μια επέμβαση στους χιαστούς, η εικόνα ενός δυνατού Λαμπρόπουλου, είναι μια πραγματικά πολύ σπουδαία υπόθεση. Για όσους δεν έχουν ιδέα, ενημερώνω πως υπάρχουν παίκτες που είτε δεν έχουν ξαναβρεί ποτέ ξανά τον αγωνιστικό τους εαυτό, είτε ακόμα, ακόμα δεν επέστρεψαν ποτέ στην μπάλα. Αλλά ο Λαμπρόπουλος γύρισε και είναι δυνατός και πιθανότατα θα είναι πολύ καλύτερος απ’ ότι πριν την επέμβαση. Και φυσικά για την ΑΕΚ και για τον Χιμένεθ, αυτή η επιστροφή είναι βάλσαμο.

Θεωρητικά απ’ όλο αυτό το ταξίδι στην Πάτρα και το φιλικό με την Παναχαϊκή, δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μπορεί να κρατήσει η ΑΕΚ. Εκτός ίσως από τη μια ακόμα ένδειξη πως ο νεαρός Γιαννούτσος μπορεί καλύτερα στο κέντρο της άμυνας απ’ ότι αριστερά και εκτός από το (θλιβερό) συμπέρασμα πως ο Τζανετόπουλος είναι πιο αποτελεσματικό χαφ από τον Αϊντάρεβιτς. Πρακτικά όμως, υπάρχει και κάτι άλλο απ’ αυτό το φιλικό. Όχι κάτι καινούργιο, αλλά πλέον πολύ εμφανές. Είναι το φαινόμενο που λέγεται Μιχάλης Μπακάκης. Υπερβολικός θαρρείτε ο χαρακτηρισμός "φαινόμενο"; Δείτε λίγο.

Μπήκε και έπαιξε ως δεξί εξτρέμ. Δεν είναι δεξί εξτρέμ. Έχει να παίξει αυτή την θέση, από τον Παναιτωλικό. Όμωςαν η ΑΕΚ συνήλθε επιθετικά στο δεύτερο ημίχρονο, έβγαλε φάσεις και έκανε και τρια γκολ, οφείλεται εν πολλοίς στο γεγονός πως ο Μπακάκης, που δεν είναι εξτρέμ, έπαιξε ως εξτρέμ. Άλλωστε ούτε αριστερό μπακ είναι. Τον ζορίζει πολύ να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει το δεξί πόδι. Ωστόσο και με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, απέναντι σ’ ένα κορυφαίο και φουλ επιθετικό μπακ χαφ και στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και στο ματς με την Αούστρια, ήταν ο ορισμός της αγωνιστικής συνέπειας. Και για να μην ξεχνιόμαστε, όσες φορές από την αρχή της φετινής σεζόν, έπαιξε στην θέση του, δηλαδή δεξί μπακ, ήταν από τους κορυφαίους του γηπέδου. Είτε επρόκειτο για φιλικά στην Πολωνία, είτε για πρωτάθλημα, είτε για Ευρώπη.

Τώρα θα μου πείτε πως, όλα αυτά δεν συνιστούν ένα ποδοσφαιρικό φαινόμενο. Ίσως έναν εξαιρετικό παίκτη. Αλλά όχι φαινόμενο. Κι όμως. Δείτε από πού ξεκίνησε η φετινή ιστορία του Μπακάκη. Μπήκε στην καλοκαιρινή προετοιμασία, ξέροντας πως καθ’ όλη την διάρκεια της περσινής σεζόν, σε μεγάλο κομμάτι και με τον ίδιο προπονητή, η σταθερή και αταλάντευτη επιλογή για το δεξί άκρο της άμυνας, ήταν ο Γκάλο. Επίσης, παρότι ήδη είχαν περάσει περίπου τρεις μήνες από την ανανέωση του συμβολαίου του, ακόμα ακουγόταν από τους πιστούς της ισοπέδωσης και τους ιεραπόστολους της γκρίνιας, εκείνο το «που θα πάμε μωρέ με τους Μπακάκηδες». Τίποτε απ’ όλα αυτά ωστόσο, δεν τον εμπόδισε να τα φέρει όλα τούμπα. «Θα είναι η χρονιά μου φέτος» ήταν η πρώτη κουβέντα που είπε σ’ όποιον συνάντησε στα αποδυτήρια στα Σπάτα, στην πρώτη προπόνηση. Το είπε και το κάνει.

ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ (ΚΑΙ) ΛΟΓΩ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ

Και ναι, ο Μπακάκης είναι ένα φαινόμενο. Διότι εκτός όλων των άλλων, είναι προσωποποιημένη, η νοοτροπία νικητή που (πρέπει να) βγάζει η φετινή ΑΕΚ. Μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο ενός φιλικού απέναντι στην Παναχαϊκή, που αύριο δεν θα το θυμάται κανείς. Έβγαλε όμως τα συκώτια του στο γήπεδο, για να μπορέσει να βοηθήσει να γυρίσει το σκορ. Και χωρίς να παίζει σε καμία από τις θέσεις που έχει παίξει μέχρι τώρα. Νοοτροπία ασυμβίβαστη με την ήττα, είτε είναι σε φιλικό, είτε ακόμα και σε ποδοβόλει στα Σπάτα. Αυτό είναι που χρειάζεται η ΑΕΚ για να φτάσει μέχρι τέλους την μάχη για το πρωτάθλημακαι να την κερδίσει. Αυτό είναι που είχε με τον Ολυμπιακό και πήρε το ματς. Αυτό της έλειψε με την Τρίπολη και χαιρέτησε.

Για να είμαστε δίκαιοι, στο φιλικό με την Παναχαϊκή, εκτός από τον Μπακάκη ανάλογη νοοτροπία είχαν και άλλοι παίκτες, όπως για παράδειγμα ο Λιβάγια, ο οποίος μπήκε στο γήπεδο με το μαχαίρι στα δόντια για να το γυρίσει το ματς. Παρόλο που θα μπορούσε, ακόμα και λόγω ονόματος και λόγω πρότερων εμφανίσεων, να δει αυτό το φιλικό ως αγγαρεία. Επίσης ο Αραούχο, έπαιξε 90 λεπτά και όσο δεν του έβγαινε το ματς για να σκοράρει, τόσο "σκύλιαζε" και τόσο έβγαλε ένταση. Κάτι που, τουλάχιστον, φανερώνει διάθεση και δείχνει κίνητρο. Και επίσης μιλάμε για έναν παίκτη, που είναι το αγαπημένο παιδί της εξέδρας και θα μπορούσε να του δικαιολογηθεί να το δει το φιλικό ως αγγαρεία και να είναι περιπατητής.

ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΜΙΜΗΘΕΙ…

Από την άλλη μεριά όμως, από τη νοοτροπία του Μπακάκη (που για να είμαστε ακριβής είναι κυρίαρχη φέτος στα Σπάτα), θα πρέπει να παραδειγματιστούν κάποιοι παίκτες μέσα στα αποδυτήρια της ΑΕΚ.Είναι και αυτό κάτι που αναδείχθηκε από το φιλικό στην Πάτρα. Είναι προφανές πως υπήρχαν παίκτες σ’ αυτό το ματς, που έβγαλαν έλλειμμα διάθεσης. Και μάλιστα ποδοσφαιριστές που έχουν ακόμα πολλά να αποδείξουν και στην ομάδα και στον κόσμο. Παίκτες που, για να ξέρουμε και τι λέμε, έχουν ανάγκη να πείσουν. Να πείσουν πως μπορούν να εναρμονιστούν με την φετινή φιλοσοφία της ΑΕΚ και να την υπηρετήσουν. Βεβαίως κάποιος μπορεί να σκεφτεί, πως αυτό ήταν απλώς ένα φιλικό. Ένας λόγος παραπάνω. Ήταν η ευκαιρία για κάποιους, να δείξουν πράγματα. Τόσο αγωνιστικά, όσο κυρίως στο κομμάτι της διάθεσης και της νοοτροπίας. Και αυτή την ευκαιρία την πέταξαν στα σκουπίδια.

Είναι βεβαίως ξεκάθαρο ως προς τα δεδομένα της φετινής ΑΕΚ, πως όποιος δεν μπορεί και κυρίως όποιος δεν θέλει να ανέβει στο τρένο της νοοτροπίας νικητή, θα μείνει πίσω. Δεν έχει καμία πολυτέλεια η φετινή ΑΕΚ, να ποντάρει σε παίκτες που θα βγάλουν είτε αδιαφορία, είτε έλλειμμα διάθεσης, είτε αλλοπρόσαλλη αγωνιστική συμπεριφορά. Ξεκάθαρα πράγματα. Στην φετινή ΑΕΚ, χωράνε μόνο Μπακάκηδες, ως προς την αγωνιστική νοοτροπία. Και όποιος δεν, πάγκος ή εξέδρα και συμπάθεια. Απλά πράγματα.

Photo credits: Eurokinissi