Να το πάμε με τη μία, χωρίς προλόγους φρου-φρου και αρώματα: Μπορείς να βγάλεις θετικά στοιχεία και συμπεράσματα από ένα ματς που έχεις χάσει 0-3; Και χωρίς να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλό σου. Αν υπάρχουν λοιπόν, αυτά τα θετικά στοιχεία και συμπεράσματα, σαφώς και μπορείς να τα αναφέρεις:

Ο Σίλβα απέναντι στη Μπάγερν ηταν υποχρεωμένος να έχει ένα αγωνιστικό πλάνο και να το εφαρμόσει, κατά το δυνατόν σωστά. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε και να εξηγήσουμε ποιο ήταν αυτό το πλάνο. Είναι πλέον γνωστό.Το είδαμε και το ξέρουμε. Αυτό το πλάνο λοιπον και σωστό ηταν και υπηρετήθηκε σωστά. Γι αυτό και ο Ολυμπιακός έμεινε μέσα στο παιχνίδι μέχρι το 88. Σαφώς και η Μπάγερν ήταν κυρίαρχη. Σαφώς και η Μπάγερν είχε την απόλυτη αγωνιστική πρωτοβουλία. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να έχει γίνει κάτι το διαφορετικό.

Αυτό το παιχνίδι περιμέναμε να δούμε, αυτό είδαμε. Η επιτυχία του Ολυμπιακού, ήταν ότι το πήγε μέχρι το 88 (όταν κι έγινε το 0-2) στο ένα γκολ. Στη μια φάση. Κι έγινε αυτή η φάση, όταν στο 83 ο Σαλίνο, φάτσα με τα δίχτυα αλλά και με τον Νόιερ σούταρε άουτ. Η ιστορία βέβαια, δεν γράφεται με τα αν. Αν είχε γίνει δηλαδή γκολ, αυτό το σουτ. Ούτε με αναφορές στην τύχη του Μίλερ και στη γκίνια του Ρομπέρτο, στο κατά λάθος 1-0. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Άλλες φορές ο γκολκίπερ κατεβάζει τα ρολά (κι ο συγκεκριμένος, Ρομπέρτο, τα έχει κατεβάσει κατ' επανάληψη) άλλες φορές είναι λες κι αντί για δάχτυλα, έχει μανταλάκια.

Κρίνοντας λοιπόν με βάση τη γενικότερη εικόνα του ματς, κι όχι εκ του αποτελέσματος ή από μεμονωμένες φάσεις, ξαναλέμε ότι και σωστό ήταν το πλάνο του Σιλβα και υπηρετήθηκε σωστά. Μπορεί στη τελική,το κοντέρ να έγραψε τρία, αλλά σε ότι έχει να κάνει με την άμυνα ο Ολυμπιακός άντεξε. Είχε φάσεις η Μπάγερν, αλλά όχι απ' αυτές που σε τρομάζουν και σε κάνουν να κλείνεις τα μάτια , για να μην δεις το μοιραίο. Ούτε κλασικές ευκαιρίες είδαμε, ούτε δοκάρια, ούτε τον Ρομπέρτο να πιάνει πουλιά στο αέρα, όπως πέρυσι με την Ατλέτικο και τη Γιουβέντους. Στις επιλογές των προσώπων και ο Σαλίνο (στα χαφ) του βγήκε του Σίλβα και ο Κασάμι. Δεν αγνοούμε βέβαια και το δεύτερο κομμάτι του πλάνου. Και το πλέον δύσκολο: Πως βγαίνουμε εμείς, δηλαδή στην επίθεση για να κάνουμε το γκολ. Το προσπάθησε ο Ολυμπιακός, αλλά απέναντι στη Μπάγερν δεν είναι εύκολο. Γι' αυτό και οι φάσεις που έβγαλε, ήταν ελάχιστες. Εδώ θα πρέπει να συνυπολογίσουμε, ότι οι μεταγραφές των επιθετικών ποδοσφαιριστών, έγιναν στη κυριολεξία τη τελευταία στιγμή. Και ο Ιντεγε και ο Ερνάνι δεν έχουν ακόμα ενσωματωθεί. Στο επιθετικό κομμάτι δηλαδή η ομάδα δεν έχει ρολάρει.

Κατά συνέπεια, δεν χαϊδεύεις αυτιά, αν πεις ότι υπάρχουν σημαντικά περιθώρια βελτίωσης. Βάζοντας επίσης στη κουβέντα, ότι παίρνοντας παιχνίδια ο Κασάμι θα ανεβάσει την απόδοση του, ότι θα επιστρέψει ο Μιλιβόγιεβιτς, κι ότι δεν έχει φτάσει ακόμα στο 100% ο Καμπιάσο. Ας επιστρέψουμε όμως, σ' αυτά που είδαμε: Έναν Ολυμπιακό διαβασμένο που μπορεί να μην είχε τις επιθετικές εξάρσεις και εκρήξεις, όπως σε αντίστοιχα ματς στο "Καραισκάκης", επί Μίτσελ, αλλά χωρίς να πανικοβάλλεται και να τον πιάνει τρικυμία στην άμυνα. Και πάλι θα ξαναπούμε, ότι ακούγεται οξύμωρο, να βγάζεις θετικά συμπεράσματα υστέρα από ήττα και μάλιστα με 0-3.Δεν ήταν όμως κακός ο Ολυμπιακός τη Τετάρτη το βράδυ. Ήταν τόσο καλός, όσο περίπου θα μπορούσε να είναι, κόντρα στη Μπάγερν.

(Στο τραγούδι της ημέρας, Νατ Κινγκ Κόουλ και When I Fall In Love)