Σε τι διαφέρει ο Αλαφούζος από τον Σαμαρά και τον Τσίπρα; Σε τι διαφέρει ο Πογέτ από τον Γιάννη Αναστασίου; Η Ελλάδα είναι μια χώρα που οι μισοί λένε ψέμματα και οι άλλοι μισοί, δεν λένε την αλήθεια. Όποιος έχει δημόσιο λόγο ή πολιτικός είναι, ή δημοσιογράφος, ή παράγοντας, ή προπονητής θα πει τη δικιά του "αλήθεια". Που κατά κανόνα δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Ποιος πολιτικός βγήκε να πει ότι η χώρα έχει πτωχεύσει; Ποιος υπουργός οικονομικών ότι δεν υπάρχει μία; Κι Όταν λένε ψέμματα ο Σαμαράς με τα Ζάππεια και ο Τσίπρας με τις Θεσσαλονίκες, θα πει την αλήθεια ο Αλαφούζος; Μέσα στη ζωή είναι να πέσεις έξω. Είτε μιλάμε για "δουλειά", είτε για μπάλα. Αν και το ποδόσφαιρο, μπίζνες είναι πλέον. Μέχρι κι ένας στραβός μπορούσε να δει ότι η δουλειά εφέτος στον Παναθηναϊκό στράβωσε ευθύς εξ αρχής. το πράμα ύστερα από τις δύο μπούφλες από Καμπάλα και Πανιώνιο μίλαγε μόνο του. Όταν ακόμα το ημερολόγιο έδειχνε Σεπτέμβριο μήνα. Εκεί ήταν που τοποθετήθηκε ως όφειλε ο Γιάννης Αλαφούζος:

- Πιστεύω σ' αυτό που χτίζουμε (σ.σ και πολύ καλά έκανε. Αλίμονο να μην το πίστευε).

- Έχω εμπιστοσύνη στην τεχνική διεύθυνση, στον προπονητή και στους ποδοσφαιριστές (σ.σ και πολύ καλά έκανε. Αλίμονο να μην στήριζε τις επιλογές του).

- Ξέρουμε ότι έχουμε την καλύτερη ομάδα. Το αποδείξαμε πέρυσι και πρόπερσι.

Σε ότι έχει να κάνει με το πρώτο σκέλος καλά ξηγήθηκε. Δεν διώχνεις τον προπονητή σου στη δεύτερη στραβή. Πριν καλά-καλά αρχίσει η σεζόν. Ο Αλαφούζος στήριξε όλο το επιτελείο και καλά έκανε. Αυτό το "έχουμε την καλύτερη ομάδα" που κόλλαγε; Για ποιο λόγο το είπε; Για να τονώσει την αυτοπεποίθηση, ποδοσφαιριστών και οπαδών; Χάσαμε από την Καμπάλα, χάσαμε από τον Πανιώνιο, αλλά έχουμε ομαδάρα και θα πάρουμε το πρωτάθλημα; Είναι ποτέ δυνατόν, όταν βλέπεις αυτόν τον Παναθηναϊκό να λες "έχουμε την καλύτερη ομάδα"; Αυτά δεν είναι ούτε για οπαδικό φόρουμ. Μόνο για παιδιά του δημοτικού σχολείου.

Ο Αλαφούζος όμως δεν έμεινε στα λόγια. Προχώρησε στα έργα: έταξε πενήντα χιλιάρικα πριμ σε κάθε ποδοσφαιριστή για κατάκτηση πρωταθλήματος! Όχι μόνο λέμε κάτι δηλαδή, αλλά και το πιστεύουμε. Όλα αυτά όταν ακόμα και το prasino tsakali της Θύρας 13, έβλεπε και καταλάβαινε αυτό που δεν ήθελε να δει ο πρόεδρος: Ότι η ομάδα δεν πάει με τίποτα κι ότι αυτή η χρονιά θα πάει στράφι. Κι ειλικρινά δεν μπορείς να είσαι βέβαιος, ποιο από τα δύο είναι το χειρότερο: να τα πίστευε αυτά ο Αλαφούζος, ή να τα έλεγε για επικοινωνιακούς λόγους;

Τελικά το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Η ομάδα αντί να στρώσει έγινε χειρότερη και το μοιραίο σχετικά με την απόλυση του Αναστασίου δεν απεφεύχθη. Καταλαβαίνεις βέβαια ότι πρόκειται για μπάλα. Ακόμα και στους ανώνυμους αλκοολικούς δεν είναι καθόλου εύκολο να βγεις μπροστά να πεις "με λένε Κώστα" και να συνεχίσεις το ποίημα. Το ποδόσφαιρο είναι σαν την πολιτική. Ούτε εσύ θέλεις να πεις την αλήθεια, ούτε ο κόσμος θέλει να την ακούσει.

Το να βγεις και να πεις πριν σχεδόν αρχίσει η σεζόν "την κάτσαμε τη βάρκα" δεν γίνεται. Μπάλα είναι. Ποδόσφαιρο. Δεν είναι μπουζούκια. Που όταν δεν πάει το σχήμα κλείνουμε το μαγαζί. Στο ποδόσφαιρο δεν γίνεται να κατεβάσεις ρολά. Θέλεις, δεν θέλεις, θα παίξεις κάθε βδομάδα. Ούτε τα παρατάς, ούτε σκύβεις το κεφάλι. Ακόμα και στην υπερβολή όμως δεν υπάρχει μέτρο. Κι αφού δεν μπορείς να πεις ολόκληρη την αλήθεια, πες τουλάχιστον τη μισή.

Χωρίς τον Γιάννη Αναστασίου πλέον θα έχουμε στερητικό σύνδρομο: ποιος θα βγαίνει να λέει "αδικήσαμε τους εαυτούς μας"; "Δεν είχαμε συγκέντρωση"; "Δεν κάναμε αυτά που είχαμε πει"; Σχεδόν δυόμιση χρόνια ήταν αυτά. Όπως όμως έχει πει ο ποιητής, όσο υπάρχει τράπουλα θα βγαίνουνε ρηγάδες. Ο Γκουστάβο Πογέτ, δηλαδή, με το καλημέρα: "να είχαμε τουλάχιστον έναν επιθετικό στον πάγκο" ήταν το παράπονο του για το ματς στη Λεωφόρο. Προς τι όμως η έκφραση δυσαρέσκειας; Δεν το ήξερε ότι είχε μόνο τον Κρισάντους; Κι αυτός το ήξερε κι εμείς το ξέραμε. Για ποιο λόγο λοιπόν το είπε; Για να δικαιολογηθεί. Στην ΑΕΚ πήγε για να βρει δουλειά. Ήξερε που πήγε. Δεν πήγε στην Τσέλσι. Η Τσέλσι που έχει πολλούς επιθετικούς δεν του έκανε πρόταση, να πάρει τη θέση του Μουρίνιο.

(Αντί για τραγούδι, δεκαπέντε λεπτά Νίνο Ρότα)