“Τραβηγμένο” το 4-1 της πανωλεθρίας του ΠΑΟΚ από τον Παναθηναικό στον τελικό, με την έννοια ότι κανείς δεν μπορούσε να το συμπεριλάβει στα λογικά προγνωστικά, αλλά για τη μορφή του αγώνα ήμουν σίγουρος πριν αρχίσει και για τον νικητή δεν είχα καμία αμφιβολία, καθώς πίστευα ότι θα βλέπαμε μια επανάληψη του αγώνα στη Λεωφόρο, στην κανονική περίοδο του Πρωταθλήματος. Υπήρχε άλλωστε και το πολύ σημαντικό δεδομένο της απουσία του παίκτη που “οδήγησε” τον ΠΑΟΚ στον τελικό, του Στέφανο Αθανασιάδη.

Δεν έπεσα έξω. Είδαμε πράγματι ένα ριπλέι εκείνου του αγώνα. Είδαμε τα ίδια όπλα από πλευράς Παναθηναϊκού και την ίδια αδυναμία εκ μέρους του ΠΑΟΚ να εξουδετερώσει αυτά τα όπλα και να επιβληθεί με τα δικά του χαρακτηριστικά. Είδαμε δηλαδή από τη μία πλευρά μια καλοδουλεμένη ομάδα, με παίκτες που τρέχουν πολύ, που έχουν καλή κυκλοφορία, που δεν πουλάνε εύκολα την μπάλα και που είναι επικίνδυνοι και από τον άξονα και από τα πλάγια. Από την άλλη είδαμε μια ομάδα αργόστροφη και αργοκίνητη, μια ομάδα με παίκτες που δεν μπορούν να κρατήσουν την μπάλα στα πόδια τους, ούτε να την αλλάξουν μεταξύ τους, που δεν μπορούν να αναπτυχθούν ορθόδοξα, που δεν μπορούν να δημιουργήσουν τις προυποθέσεις για την επίτευξη του γκολ.

Η κριτική των παικτών του ΠΑΟΚ

Στη Λεωφόρο οι παίκτες του ΠΑΟΚ... είχαν χάσει την μπάλα σε όλοι το ματς. Μία μόνο φορά τη “βρήκαν” κι εκείνη στο 89' όταν σκόραρε ο Αθανασιάδης, για να διαμορφώσει το τελικό 2-1, που ήταν ένα σκορ – μαγική εικόνα, καθώς ο Παναθηναικός θα μπορούσε να είχε κερδίσει, με 4-1, με 5-1, ακόμη και με 6-1. Στο ΟΑΚΑ οι παίκτες του ΠΑΟΚ ξαναέχασαν την μπάλα στα πρώτα 35 λεπτά, ακριβώς για τους ίδιους λόγους και για έναν ακόμη. Εκτός του ότι δεν είχαν τα φόντα να παλέψουν το τρέξιμο και την ταχύτητα των αντιπάλων τους, υστερούσαν και στο ύψος. Ηταν πιο “λίγοι”, ήταν και πιο κοντοί.

Με γκολ που “ήρθε” από ψηλά και από στημένο βρέθηκαν πίσω στο σκορ, αλλά ήταν ευτύχημα γι' αυτούς που έχαναν μόνο με 1-0 μετά από επτά αξιόλογες τελικές προσπάθειες των αντιπάλων τους, έναντι καμίας δικής τους. “Βρήκαν” την μπάλα μετά το 35' όταν και δημιούργησαν τέσσερις φάσεις. Με δύο μακρινά σουτ (Λούκας, Κάτσε) και δύο κλασικές ευκαιρίες που έχασε ο Σαλπιγγίδης (το δοκάρι και η αδυναμία του να σπρώξει την μπάλα σε άδεια εστία).

Τα καλύτερα από τον τελικό Κυπέλλου

Και ενώ περίμενε κανείς να αντιδράσει ο ΠΑΟΚ ακόμη καλύτερα στο δεύτερο ημίχρονο ήρθε η πλήρης κατάρρευση. “Μίλησε” η κλάση του Μπεργκ, που “δούλεψε” τους πάντες και περισσότερο τον Γλύκο, “μίλησε” όμως και η σαστιμάρα των αμυντικών του ΠΑΟΚ που ηττήθηκαν για πολλοστή φορά στον αέρα, με συνέπεια να δεχτούν το τρίτο γκολ και εκεί ουσιαστικά να τελειώσει η σεμνή τελετή. Αυτή τη φορά το τελικό σκορ δεν ήταν μαγική εικόνα. Το 4-1 αποτυπώνει πιστά τη διαφορά ποιότητας μεταξύ των δύο αντιπάλων. Διαφορά ποιότητας σε όλους τους τομείς: Ομαδικότητα, αγωνιστική πειθαρχία, καλή οργάνωση, ταχύτητα, δεξιοτεχνία.

Το δίδαγμα του τελικού πρέπει να είναι ένα για τους ανθρώπους του ΠΑΟΚ. Εάν θέλουν έναν πραγματικά μεγάλο ΠΑΟΚ, πρέπει να φροντίσουν να εντάξουν στο ρόστερ πραγματικά ποιοτικούς παίκτες. Ο φετινός ΠΑΟΚ είναι καλύτερος από τον περσινό, είναι, όμως, μια ομάδα που δεν παίζει καλό ποδόσφαιρο κι αν αυτό δεν το συνειδητοποιήσουν δεν πρόκειται να κάνουν πραγματικότητα το όνειρο των οπαδών της ομάδας. Αυτό το καλοκαίρι προσφέρεται για βαθύ ξεκαθάρισμα και για μεταγραφές ποδοσφαιριστών πολύ καλύτερων από τους μέτριους (για υψηλούς στόχους) που διαθέτει σήμερα η ομάδα. Είναι πολύ απλά τα πράγματα, αρκεί να θέλει κανείς να δει κατάφατσα την αλήθεια.

Γέμισαν την εθνική οδό!

Θα πουν σήμερα πολλοί ότι οι παίκτες του ΠΑΟΚ δεν έβγαλαν ψυχή στο χόρτο του ΟΑΚΑ και ότι δεν είχαν πάθος. Αστείο είναι αυτό. Και θέληση είχαν και πάθος είχαν. Το ήθελαν. Αλλά δεν μπορούσαν. Και δεν μπορούσαν γιατί υστερούν σε πολύ βασικές απαιτήσεις που έχει το σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Τέλος άδοξο και στον δεύτερο φετινό στόχο του ΠΑΟΚ. Απομένει ένας. Η πρωτιά στα πλέι οφ. Εννοείται ότι προσωπικά θεωρώ απόλυτο φαβορί τον Παναθηναικό. Εννοείται ότι πολύ αμφιβάλλω ότι ο ΠΑΟΚ θα ξεπεράσει και τον Ατρόμητο. Αν, ωστόσο, οι παίκτες του έχουν διαφορετική άποψη ας αποδείξουν ότι είναι, εν μέρει έστω, άξιοι της εμπιστοσύνης που τους έδειξαν πέρσι το καλοκαίρι ο Ιβάν Σαββίδης, οι συνεργάτες του κι εκείνος ο απίθανος τύπος, ο παντελώς αδιάφορος για τον ΠΑΟΚ, που λέγεται Χουμπ Στέφενς.

Το pre-game του τελικού σε videos

ΥΓ. Συγχαρητήρια στον Γιάννη Αλαφούζο και τον Ιβάν Σαββίδη. Δίδαξαν αθλητικό πολιτισμό. Συγχαρητήρια και στη συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών των δύο ομάδων. Έγινε ένα ματς στο οποίο, επιτέλους, κέρδισε το ποδόσφαιρο. Η μεγάλη είδηση αυτού του αγώνα προέκυψε πριν καν αρχίσει ο αγώνας, για όσους ενδιαφέρονται πάνω απ' όλα για το ποδόσφαιρο. Η είσοδος στο γήπεδο των Αλαφούζου – Σαββίδη θα μείνει στην ιστορία ως παράδειγμα προς μίμηση.