Με τους Κύπριους, η εθνική Ελλάδας εκμεταλλεύτηκε τα λάθη τους. Εναντίον των Βόσνιων χρειάστηκε το γκολ του Τζαβέλλα για να κερδηθεί το... τρίποντο (μαζί με τους χαμένους βαθμούς των φιλοξενούμενων) στο 94'. Κι όλα αυτά, με παρόντα τον Κώστα Μήτρογλου! Χωρίς αυτόν, ναι, ακόμη κι αυτή η πειθαρχημένη πια εθνική Ελλάδας, μπορεί εντός έδρας να μείνει χωρίς γκολ εναντίον των Εσθονών. Εκτός έδρας, είναι μια άλλη ιστορία: ήταν αποτελεσματική ακόμη και στα χειρότερά της, όταν εντός έδρας έχανε ακόμη και από τα Νησιά Φαρόε.

Για να νικήσεις εντός έδρας υποδεέστερο αντίπαλο που παίζει σε 5-4-1 και κυνηγά μια αντεπίθεση ή μια στατική φάση για ένα γκολ, δεν αρκεί να είσαι "τακτοποιημένος", σοβαρός και συγκεντρωμένος. Αν δεν τα έχεις αυτά, μπορεί να χάσεις και από το Γιβραλτάρ άμα λάχει. Δεν μπορείς να βασίζεσαι επιθετικά στις στατικές φάσεις περιμένοντας το σούπερ πόδι του Φορτούνη και το κεφάλι των στόπερ (η καλύτερη ευκαιρία με την κεφαλιά του Κώστα Μανωλά στο 28').

Για να νικήσεις ομάδα με ψηλά κορμιά, σκληροτράχηλους και "ψημένους" αμυντικούς, σύνολο με "στρατιωτάκια" στη διάταξη - "ταμπούρι", χρειάζεσαι και την ατομική ενέργεια και το "1-2" και το κάθετο ποδόσφαιρο. Μπορεί να σου "κάτσει" κι αλλιώς, έχει συμβεί πολλές φορές. Μα μπορεί και να μην σου κάτσει, γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι τζόκερ. Εναντίον της Εσθονίας, όμως, η Ελλάδα την τύχη της δεν την κυνήγησε.

ΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΣΚΙΜΠΕ

Με κορυφαίο παίκτη της για 60 λεπτά ένα παιδί που έπαιξε για πρώτη φορά βασικός, με τον Ρέτσο αντί του Τοροσίδη στη θέση του δεξιού μπακ (εκτός αποστολής ο φορμαρισμένος, "κανονικός" δεξιός μπακ, Μιχάλης Μπακάκης), με δυο μέσους που αν είχαν περάσει εύστοχη πάσα θα είχαν πέσει οι φούρνοι του Φαλήρου και με τον καλό Φορτούνη να παίζει μακριά από τον Βέλλιο, το γκολ δεν έρχεται εύκολα.

Ένα σουτ εντός περιοχής! Ενα και μονάκριβο, στο 30' από τον τουρμποκίνητο στο α' ημίχρονο Δώνη. Δυο φάσεις στο α' μέρος, μηδέν στο β΄45λεπτο! Ναι, θα μπορούσε να κάνει πολλά ο Σκίμπε. Να παίξει σε 4-4-2 με έναν αμυντικό μέσο, επί παραδείγματι. Να παίξει 3-5-2 για να δώσει στήριγμα στον Βέλλιο εντός περιοχής. Να βάλει τον Σταφυλίδη και τον Μανιάτη ως δεξιό μπακ στην αρχική ενδεκάδα, τον Γιαννιώτα ως αλλαγή, τον Σάμαρη αντί του Τζιόλη, πολλά θα μπορούσε. Δεν τα έκανε. Κάποιες επιλογές του, τις πλήρωσε. Πάμε παρακάτω!

Η ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ, Η ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΚΑΙ Ο... ΑΖΑΡ

Το πιο θετικό ήταν οι εικόνες του τέλους. Το "πάμε". Τα χάι φάιβ. Το "δεν πειράζει". Η συσπείρωση. Η πίκρα που εξωραϊστηκε από την ήττα της Βοσνίας και το "μπορούμε" που αποτυπωνόταν στα πρόσωπα των παικτών για το ματς με το Βέλγιο. Έτσι όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση, η πρόκριση - ό,τι κι αν γίνει την Κυριακή στο Φάληρο - θα κριθεί τον Οκτώβριο στη Λευκωσία. Εκεί όπου θα είναι παρών ο "Μασσαλός" Κώστας Μήτρογλου. Δεν έλειψε τόσο η προσωπικότητα του Σωκράτη, ούτε οι επελάσεις και η πείρα του Τοροσίδη. Έλειψε η κάθετη πάσα, τα ψήγματα έστω φαντασίας και δημιουργικότητας από τους δυο μέσους Ζέκα - Τζιόλη, μα περισσότερο απ' όλα η κλάση του Κώστα Μήτρογλου.

Έναν τον έχουμε! Τι να κάνουμε, αυτή είναι η αλήθεια! Άλλος Έλληνας φορ με τις δικές του κινήσεις και τα δικά του "τελειώματα" δεν υφίσταται. Κι όταν λείπει κι αυτός - πρώτη φορά μετά από δυόμισι χρόνια σε ματς της εθνικής ομάδας - τα πιστόλια είναι πολύ πιθανό να σιγήσουν. Την Κυριακή θα γυρίσει. Ως παίκτης της Μαρσέιγ. Ποιος ξέρει, ίσως η εκ του μακρόθεν αύρα του (από την εξέδρα ή από τον πάγκο), να μας φέρει και το απαραίτητο γούρι. Θα το χρειαστούμε. Παίζουν και ο Αζάρ και ο Ντε Μπράινε την Κυριακή. Δεν είναι "οφ", όπως στο 1-1 του Βελγίου...