Παρακολουθώντας τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων, διαπιστώνω μία απίστευτη εμμονή της οικογένειας του Άρη στο παρελθόν. Χωρίς διάθεση να μάθουν από τα λάθη τους, τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα κάνουν ‘διαγωνισμό εγωισμού’ αδιαφορώντας για τον αντίκτυπο των πράξεών τους στο αγωνιστικό τμήμα.

Πολλοί, ίσως, θα περίμεναν να παραμεριστούν οι προσωπικές αντιπάθειες στο βωμό του υποτιθέμενου κοινού συμφέροντος. Κι όμως, κανένας δεν έχει την ωριμότητα να αντιληφθεί πως οι πραγματικοί υπαίτιοι για το κατάντημα της ομάδας έχουν αποχωρήσει από το προσκήνιο. Μοιραία, λοιπόν, συνεχίζεται η μάχη που έχει μοναδικό θύμα τον ίδιο τον Άρη.

Όταν κυβερνά το συναίσθημα

Η διαρκής ενασχόληση με το μέλλον, καταστρέφει το παρελθόν. Αντίστοιχα, η προσκόλληση στο παρελθόν καταστρέφει το μέλλον. Και στις δύο περιπτώσεις παραμερίζεται η λογική, χάνεται το μέτρο και δημιουργούνται τερατουργήματα. Αυτό ακριβώς επικράτησε στον Άρη. Την περίοδο 2004-2013, άπαντες οραματιζόταν το μέλλον και αδιαφορούσαν για το πάρτι κακοδιαχείρισης. Μόλις αντιλήφθηκαν ότι καταστράφηκε το παρελθόν, οι ‘ίδιοι άπαντες’ ασχολούνται αποκλειστικά με την απόδοση ευθυνών. Ως αποτέλεσμα, καταστρέφεται το μέλλον.

Κάπου εκεί χάνεται η ελπίδα και βασιλεύουν οι ακραίες αντιδράσεις. Πρέπει, ωστόσο, να κατανοήσουμε πως όταν όλα πηγαίνουν καλά, κανένας δεν πιστεύει ότι θα πάνε στραβά. Κι όταν όλα πηγαίνουν στραβά, κανένας δεν πιστεύει ότι θα πάνε καλά. Πρόκειται για μία απλοϊκή, αλλά σοφή απεικόνιση της ανθρώπινης φύσης. Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα ως χώρα, αυτό συμβαίνει στον Άρη ως ομάδα, αυτό συμβαίνει στον καθένα μας ως οντότητα. Αυτό συμβαίνει όταν η πολιτική γίνεται με όρους ψυχολογίας.

Τρομάζουν

Έχω την αίσθηση ότι η βαθύτερη αιτία που οξύνει τον εμφύλιο πόλεμο δεν είναι το μίσος για το ‘πριν’, αλλά ο φόβος για το ‘μετά’. Η βαθμολογική θέση και η εικόνα της ομάδας προκαλούν τόσο μεγάλη απαισιοδοξία, που δημιουργείται υποσυνείδητη απέχθεια για οποιονδήποτε εμπλέκεται στα τεκταινόμενα του Άρη..

Στην πραγματικότητα, κανένας δεν αισθάνεται τόσο δυνατός ώστε να νικήσει τα γιγάντια προβλήματα. Νιώθοντας ανίκανοι να αντιμετωπίσουν το παρόν και να αλλάξουν το μέλλον, αμφότερα τα στρατόπεδα επιδίδονται σε κινήσεις εντυπωσιασμού. Πρόκειται για ενστικτώδη προσπάθεια διαφοροποίησης του ‘υπέρτερου εγώ’ από το ‘σάπιο εμείς’: βγάζοντας απ’ έξω την ουρά μας για το ‘χθες’, πιστεύουμε ότι εξαγνιζόμαστε για το ‘αύριο’.

Αυτό που τρομάζει ακόμα περισσότερο, είναι το γεγονός ότι ο Σκόρδας συνεχίζει να αντιμετωπίζει τη ‘διαμάχη’ ως οπαδός. Η μάζα είναι άμορφη, διέπεται από τη νοοτροπία του όχλου και δυσκολεύεται να συμπεριφερθεί ώριμα. Αντίθετα, ο πρόεδρος του Άρη είναι θεσμός και οφείλει να λειτουργεί πυροσβεστικά κατευνάζοντας τα πνεύματα. Αν κάποιος πρέπει να ρίξει πρώτος νερό στο κρασί του, αυτός είναι ο Σκόρδας (λόγω θέσης). Καλώς ή κακώς, οι πράξεις του Σκόρδα είναι πολύ σημαντικότερες από τις πράξεις των οπαδών. Σε τελική ανάλυση, αυτός οφείλει να δώσει το ‘καλό παράδειγμα’.

Ο Άρης της επόμενης χρονιάς

Ένα συνεχιστεί ο ‘κλεφτοπόλεμος’, θα είναι η τελευταία χρονιά του Άρη στη Super League. Η διάλυση θα σκάσει σα βόμβα, γκρεμίζοντας τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Η λύση ‘τύπου ΑΕΚ’ είναι ανέφικτη, γιατί δεν υπάρχει ούτε Μελισσανίδης ούτε υγιής ΑΣ που θα ‘χαρίσει’ το ΑΦΜ στην ομάδα. Τα χρέη είναι τόσο διογκωμένα που κανένα κύτταρο του Άρη δε θα μείνει ζωντανό. Το ιστορικό σωματείο θα αφανιστεί στην επέτειο των 100 χρόνων από την ίδρυσή του.

Δεν υπάρχει άλλη λύση, παρά η αγωνιστική σωτηρία. Τα υπόλοιπα σενάρια είναι καφενειακά και θα οδηγήσουν σε μυστήριους δρόμους, που δεν έχουν καμία σχέση με τον Άρη που ξέρουμε μέχρι σήμερα. Αν δεν υπάρξει συσπείρωση και δεν παραμεριστούν οι εγωισμοί, θα είναι η τελευταία χρονιά για όλους…

Επιτέλους, σταματήστε!

O Γιάννης Ιωαννίδης συνεργάζεται με το Sport24.grκαι αρθρογραφεί στο overlap.gr