Μετά από 4 παιχνίδια στο Βικελίδης, ο Άρης έχει δύο ήττες από Καλλονή - Πλατανιά και δύο ισοπαλίες με Λεβαδειακό - Παναιτωλικό. Αν αναλογιστεί κανείς τη δυναμική των αντιπάλων, ο απολογισμός δεν κρίνεται μόνο απογοητευτικός αλλά…επικίνδυνος.

Αξιολογώντας τις δυνατότητες του roster και λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις τακτικές διαφοροποιήσεις μεταξύ εντός / εκτός έδρας παιχνιδιών, διαπιστώνω ότι η αρνητική βαθμολογική συγκομιδή είναι αναμενόμενη.

Η υποχρέωση που…’σκοτώνει’

Στις εκτός έδρας αναμετρήσεις, ο Άρης παρατάσσεται με αμυντικογενή προσανατολισμό. Παραχωρεί στον αντίπαλο πρωτοβουλία κινήσεων, περιμένει στα 3/5 του γηπέδου και επιδεικνύει ανασταλτική ομοιογένεια που καλύπτει τα ατομικά λάθη. Η ‘συντηρητική’ στρατηγική αναγκάζει τον γηπεδούχο να ανεβάσει τα χαφ ή τα μπακ (ώστε να επιτευχθεί επιθετική υπεραριθμία), προκαλώντας αμυντικά κενά που προσφέρονται για αντεπιθέσεις. Ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, μακριά από το Βικελίδης ο Άρης υιοθετεί ένα ποδοσφαιρικό στυλ που ταιριάζει περισσότερο στα χαρακτηριστικά του roster.

Το Χαριλάου δημιουργεί την ψυχολογική υποχρέωση της νίκης, που μεταφράζεται σε αλλαγή φιλοσοφίας. Σε θεωρητικό επίπεδο, η διάταξη δε διαφοροποιείται ριζικά (πχ. 3 αμυντικά χαφ και Ουντότζι στην κορυφή) αλλά η αγωνιστική συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών είναι εντελώς διαφορετική στην πράξη. Ο προσανατολισμός γίνεται λιγότερο ‘αμυνο-κεντρικός’, οι γραμμές δεν είναι τόσο οπισθοχωρημένες και το mentality των ποδοσφαιριστών παρασύρεται από την ώθηση της κερκίδας. Οι κιτρινόμαυροι προσπαθούν να δημιουργήσουν παιχνίδι και να επιτεθούν οργανωμένα, αλλά τελικά εγκλωβίζονται διότι:

• τα ακραία μπακ δεν έχουν επιθετικές αρετές και σπάνια παίζουν overlap με το εξτρέμ της πλευράς τους. Οι περιστασιακές πλαγιοκοπήσεις όχι μόνο δε δημιουργούν ρήγματα, αλλά προκαλούν ανασφάλεια αναφορικά με την ικανότητα γρήγορων επιστροφών
• τα αμυντικά χαφ δε συμβάλλουν στην κάθετη ανάπτυξη, δεν τροφοδοτούν ορθολογικά τα εξτρέμ και δεν ‘κρατάνε μπάλα’ για να ελέγξουν το ρυθμό. Κανένας δε μπορεί να παίξει ρόλο box-to-box και δεν έχει την ποδοσφαιρική προσωπικότητα να ‘ανεβάσει’ την ομάδα.
• ο Τάτος αντιμετωπίζεται με προσαρμοσμένη άμυνα και επιτηρείται, συχνά, από δύο ποδοσφαιριστές. Αναγκάζεται να επιστρέφει στο κέντρο ώστε να γίνει αποδέκτης της μπάλας, γεγονός που καθιστά προβλέψιμο τον τρόπο ανάπτυξης. Δυστυχώς, τα ‘παραδοσιακά 10ρια’ αποτελούν… εύκολη λεία.

Μοιάζει απίστευτο αλλά, όταν αγωνίζεται στο Χαριλάου, ο Άρης πέφτει στην ίδια παγίδα που εκείνος ‘στήνει’ στον αντίπαλο όταν παίζει εκτός έδρας. Ο center for απομονώνεται, ανεβαίνουν παίκτες ‘από πίσω’ για να τον τροφοδοτήσουν ορθολογικά, δημιουργούνται μεγάλες αποστάσεις στην άμυνα και η ομάδα εκτίθεται από ατομικά λάθη.

Αν έπαιζε στην Κρήτη…

ο Μιλίνκοβιτς θα χρησιμοποιούσε αμυντικογενές 4-2-3-1, με δύο καθαρόαιμα αμυντικά χαφ που θα κρατούσαν τη θέση τους διασφαλίζοντας τη συνοχή της μεσοαμυντικής γραμμής. Θα απαγόρευε στα ακραία μπακ να προωθούνται και θα έχριζε ως πρωταρχικό στόχο τη διατήρηση του μηδέν στην άμυνα.

Έχοντας ελαχιστοποιήσει τις πιθανότητες ήττας, ο Άρης θα προσπαθούσε να αξιοποιήσει την ικανότητα των Ουντότζι - Τάτου - Σταυρόπουλου (ή όποιου άλλου επιτελικού χρησιμοποιούνταν) στις αντεπιθέσεις και να κεφαλαιοποιήσει τη βελτίωση που έχει επιτευχθεί στα ‘στημένα’. Κατ’ αυτό τον τρόπο, θα διεκδικούσε με περισσότερες αξιώσεις το αποτέλεσμα.

Πολυθεσίτες: απαραίτητοι ή… επικίνδυνοι;

Οι ‘Βοσκάκειες απουσίες’ προκάλεσαν, μοιραία, αλλαγές σε επίπεδο προσώπων. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι προπονητές καλούνται να απαντήσουν στο βασανιστικό ερώτημα: « χρησιμοποιείς τον ‘καλύτερο’ σε λάθος θέση ή τον ‘μέτριο’ στη σωστή θέση;». Ποια επιλογή είναι αποτελεσματικότερη;

Οι παίκτες με πολυδιάστατες ικανότητες, εμπειρία και προσωπικότητα ανταποκρίνονται επαρκώς στα τακτικά ζητούμενα μίας θέσης που δεν είναι η ‘φυσική’ τους. Είναι, επομένως, προτιμότερο να χρησιμοποιούνται στη θέση κάποιου ‘μέτριου’ γιατί καλύπτουν τη «διαφορά γνώσης της θέσης» με την «διαφορά ποιότητας και αντίληψης».

Τι συμβαίνει, όμως, όταν οι ‘καλύτεροι’ είναι κι αυτοί ‘μέτριοι’; Ο Τριανταφυλλάκος δεν είναι αμυντικό χαφ, ο Ηρακλής δεν είναι center back, ο Ουντότζι δεν είναι center for, ο Τάτος δεν είναι ‘παίκτης γραμμής’, ο Παπαδόπουλος δεν είναι αριστερό χαφ και η σωματοδομή του Ίμπε δεν παραπέμπει σε εξτρέμ. Αν αναλογιστούμε τα ατομικά τους χαρακτηριστικά, πόσο πιθανό είναι να αποδειχτούν αποτελεσματικοί σε μία θέση που ‘δε γνωρίζουν’;

Η ποιότητα του roster δεν ενδείκνυται για ταυτόχρονους τακτικούς πειραματισμούς. Ενδεχομένως, μια-δυο ‘risky επιλογές’ θα μπορούσαν να αιφνιδιάσουν τον αντίπαλο. Όταν, όμως, η αλχημεία μετατρέπεται από ‘εξαίρεση’ σε ‘στρατηγική’ τότε το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό. Αυτό δεν αποτελεί, φυσικά, μομφή για τον Μιλίνκοβιτς ο οποίος έχει αντιληφθεί το λάθος του. Σε τελική ανάλυσή, όλοι έχουν δικαίωμα για μία ‘κακή βραδιά’…

O Γιάννης Ιωαννίδης συνεργάζεται με το Sport24.grκαι αρθρογραφεί στο overlap.gr