Μου αρέσει να κρατάω μόνο τα θετικά από τους ανθρώπους. Ακόμα κι ο ‘τελευταίος τροχός της αμάξης’ έχει κάτι να σου προσφέρει, αν τον ακούσεις προσεκτικά. Για παράδειγμα, αυτό που έμαθα από τον ‘λογοπλάστη δημαγωγό’ Ανδρέα Παπανδρέου είναι να μην πιστεύω στα όμορφα λόγια.

Δεν πρόκειται, επομένως, να ασχοληθώ με τα πυροτεχνήματα του Ηλιάδη. Όταν βρει τον ‘πατέρα’ του ‘ορφανού δανείου’, όταν φέρει τα 1,4 εκατομμύρια που έταξε, όταν τελειώσει ο ‘καινούριος έλεγχος’ που υποσχέθηκε (αλήθεια με τον ‘παλιό έλεγχο’ τι γίνεται;), όταν βρει το κουράγιο να αναφέρει δημόσια το όνομα του ‘εκτελεστικού διευθυντή’…τότε θα σχολιάσω επί του πρακτέου.

Προτιμώ να αναφέρω τις δικές μου απόψεις σχετικά με τον Άρη. Πρόκειται για μία άτυπη συνέντευξη τύπου από κάποιον που παρακολουθεί ανελλιπώς τα τεκτενόμενα του συλλόγου από το 1992 μέχρι σήμερα.

Προδιαγεγραμμένη τραγωδία

Την τελευταία 10ετία, ο Άρης έμαθε να επαφίεται στη «λογική του ενός». Όταν κατέρρευσε η εικονική πραγματικότητα, ο «ένας» έγινε… «κανένας» και συνάμα χάθηκε το σημείο αναφοράς ενός ολόκληρου συλλόγου. Τίποτα δε μπορούσε να λειτουργήσει γιατί άπαντες ήταν εκ γενετής ετερόφωτοι, εκ φύσεως άβουλοι και οικειοθελώς καθοδηγούμενοι.

Χωρίς «εκείνον», ουδής μπορούσε να επιβιώσει παραγοντικά. Μοιραία, λοιπόν, το σαθρό οικοδόμημα γκρεμίστηκε και προκλήθηκε χάος που οδήγησε σε αναρχία. Όπως συμβαίνει συνήθως, σε τέτοιες έκρυθμες καταστάσεις επιβιώνουν οι δημαγωγοί και οι φελλοί. Η ανικανότητά που τους διακρίνει, επιδεινώνει ακόμα περισσότερο το (ήδη επιβαρυμένο) κλίμα επιτείνοντας την ψυχολογική κατάθλιψη.

Στο τέλος, κάποιοι απογοητεύονται πλήρως και αναπολούν το ‘παρελθόν’ που…ευθύνεται για το ‘παρόν’. Εκεί ακριβώς έρχεται η ηθική κατάρρευση που οδηγεί, συχνά, σε ‘εμφύλιο πόλεμο’.

Ο μονόδρομος δεν έχει…παρακάμψεις

Ανήκω στην κατηγορία των Αριανών που δεν πιστεύουν ότι…«οι βάρβαροι είναι μία κάποια λύση» (που έλεγε κι ο Καβάφης). Δε μπορώ να πιστέψω ότι ένας «οικονομικός δολοφόνος» μπορεί να μεταλλαχθεί σε «σοβαρό επενδυτή», μόνο και μόνο επειδή άλλαξε τα ρούχα του και αυτοπαρουσιάζεται ως «μεσσίας».

Μονόδρομος για την αγωνιστική πρόοδο του Άρη είναι η έλευση ενός ισχυρού επενδυτή, που θα καλύψει την ΑΜΚ η οποία καθυστερεί αδικαιολόγητα και έχει γίνει πιο κουραστικό σήριαλ κι από τη «Λάμψη» του ΑΝΤ1. Εννοείται πως αναφέρομαι σε αναγνωρίσιμο φυσικό πρόσωπο, με ονοματεπώνυμο, αυταπόδεικτη οικονομική επιφάνεια και διάθεση να ταυτίσει την επιχειρηματική του δράση με την ανάσταση του ιστορικότερου σωματείου στη Θεσσαλονίκη.

Επικοινωνιακές τρίπλες με «επενδυτές funds», «επενδυτές offshore» κτλ προκαλούν εύλογα ερωτηματικά και διαιωνίζουν το κλίμα καχυποψίας. Ο Άρης πρέπει να μπει στη λεωφόρο των επιτυχιών. Όχι να περιπλανηθεί σε άγνωστα στενά που τάζουν ευκολότερη πρόσβαση στη λεωφόρο, χωρίς να προσφέρουν GPS στους ενδιαφερόμενους. Χρειάζονται ξεκάθαρες και διαφανείς λύσεις. Είναι αδιαπραγματευτο…

Υπάρχει Plan B

Εάν δε βρεθεί αξιόπιστος επιφανής επενδυτής, δε χρειάζεται να οδηγηθούμε στον γκρεμό παρέα με τον «επενδυτή φάντασμα». Καλύτερα να θυσιάσουμε χρόνο, παρά να πουλήσουμε την ψυχή μας στον ‘διάβολο’.

Ο δύσκολος δρόμος σπάνια συγκινεί τους πανηγυρτζίδες, αλλά είναι συνήθως η ενδεδειγμένη λύση (εφόσον δεν υπάρχει…αληθινό πακέτο). Η συνεργασία τεχνοκρατών εξειδικευμένων σε crisis management και έμπειρων marketers μπορεί να βγάλει τον Άρη από το αδιέξοδο μεσοπρόθεσμα. Assets υπάρχουν. Επαγγελματίες παράγοντες λείπουν.

Για παράδειγμα, ο Σταυρόπουλος είναι ποδοσφαιρικό διαμάντι. Τον αξιοποιείς, χτίζεις το brand name του, τον παρουσιάζεις ως το απόλυτο next hot prospect και τον μεταπωλείς. Αντίστοιχα διαχειρίζεσαι τον Διούδη και ‘ψάχνεσαι’ να αποκτήσεις το καλοκαίρι τον Τάτο για να τον promotάρεις ανάλογα. Τα έσοδα από τις επικείμενες πωλήσεις χρησιμοποιούνται για την ενίσχυση των τμημάτων υποδομής, τη στρατολόγηση «νέων Σταυρόπουλων» και το…μπάλωμα των αμαρτιών του παρελθόντος.

Επενδύοντας σε ταλαντούχους value for money ποδοσφαιριστές, ο Άρης θα αναδομήσει σταδιακά τη χαμένη οικονομική του αξιοπρέπεια αναβαθμίζοντας παράλληλα την εικόνα της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο. Οι παίκτες θα διαπρέπουν, σε πρώτη φάση, στο Χαριλάου και εν συνεχεία θα μεταπηδούν σε πιο προηγμένα πρωταθλήματα. Κατ’ αυτό τον τρόπο, η ομάδα θα επωφελείται χρηματικά και βαθμολογικά.

Δεν είναι τόσο δύσκολο να συμβεί, όσο ακούγεται. Μην ξεχνάτε ότι έχουν περάσει αναρίθμητοι παίκτες από τον Άρη την τελευταία 10ετία. Φαντάζεστε σε τι σημείο θα βρισκόταν η ομάδα, αν δεν έφευγαν όλοι ελεύθεροι και μεταπωλούνταν σε fair value. Αλλά, ας όψονται οι καραβιές…

Δε σας βλέπω να ψήνεστε ε; Θέλετε άμεσες λύσεις. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Αυτή την αδημονία θα εκμεταλλευτούν όσοι σχεδιάζουν τη…«μεγάλη επιστροφή».

Αξίζει να ασχολείσαι;

Θα απαντήσω στα ίσια…Αν τα φαντάσματα του παρελθόντος ανακαταλάβουν (έμμεσα ή άμεσα) την ομάδα, τότε δεν αξίζει τίποτα. Είναι παράλογο να στηρίξεις αυτούς που σε πρόδωσαν. Τι κι αν εμφανιστούν με διαφορετικό μανδύα; Η ουσία είναι η ίδια και τα πάντα μάταια. Αυτό λέει η λογική….

Ο Άρης, όμως, είναι συναίσθημα. Καημός και ανεκπλήρωτα όνειρα. Είναι τα μάτια των παιδιών που σε κοιτάζουν με τον ίδιο τρόπο που κοιτούσες κι εσύ τους μεγαλύτερους, όταν ζούσες την εποχή της αθωότητας. Είναι η έμφυτη ελπίδα και άγνοια κινδύνου της νέας γενιάς. Οι διαπροσωπικές σχέσεις που δημιούργησες τόσα χρόνια. Στο γήπεδο, στα ταξίδια, στα βανάκια και στα πούλμαν.

Οι φιλίες που είχαν αφορμή την ομάδα, αλλά σε ακολουθούν για μια ζωή. Οι ηθικοί δεσμοί που θα μας κρατούν ενωμένους για πάντα. Αυτό είναι ο Άρης. Γι’ αυτό θα μείνουμε και θα παλέψουμε. Το χρωστάμε στα παιδικά μας χρόνια και τα παιδιά μας…Μην ετοιμάζεστε, δεν πάμε πουθενά.

O Γιάννης Ιωαννίδης συνεργάζεται με το Sport24.grκαι αρθρογραφεί στο overlap.gr