Επιστρέφοντας από τη Λιβαδειά, αναρωτιόμουν πως γίνεται κάθε φορά η… «μαγεία του ποδοσφαίρου» να έχει θύμα τον Άρη.

Μετά από τέτοιο χαστούκι, δύσκολα συνέρχεσαι. Ωστόσο, από τη στιγμή που δεν υπάρχει άλλη επιλογή αναγκάζεσαι να συνεχίσεις.

Δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση στο παιχνίδι. Οι πρωτοεμφανιζόμενοι παίκτες και ο διαιτητής.

Ανάσα αισιοδοξίας

Η απογοήτευση είναι διάχυτη, αλλά δεν πρέπει να υποσκελίσει ορισμένες ενθαρρυντικές παραμέτρους. Οι νεοαποκτηθέντες επέδειξαν πάθος και διάθεση να βάλουν τα πόδια στη φωτιά. Είχαν τρεξίματα, πνευμόνια (λόγω προετοιμασίας με άλλες ομάδες) και αγωνιστικά στοιχεία που έλειπαν από τον Άρη.

Ο Μπακασέτας ήρθε στη χειρότερη επίθεση του πρωταθλήματος και σκόραρε δύο γκολ με το καλημέρα. Ο Μπουγαΐδης γύρισε στο σπίτι του και έμοιαζε ορκισμένος να αποστομώσει όσους τον έδιωξαν. Ο Καμινιώτης συμμάζεψε το κέντρο, έπαιξε σωστά την αντεπίθεση και έδωσε ‘μισό γκολ’ στον Μανιά.

Αν η εικόνα του τελευταίου 10λέπτου δεν αμαύρωνε τη συνολική προσπάθεια, άπαντες θα μιλούσαν για «προσθήκες σωτηρίας». Ωστόσο, η ροή του αγώνα ανέδειξε ένα άλλο αστέρι…

Έκλεψε την παράσταση

Ο διαιτητής Ιωαννίδης είναι το next hot prospect της ελληνικής διαιτησίας. Κατ’ αρχάς, έχει επιβλητικό προφίλ. Ανεξαρτήτως ορθότητας αποφάσεων, η κορμοστασιά του αποπνέει σεβασμό. Σε ψαρώνει ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται το παιχνίδι και το ύφος που συνοδεύει τα σφυρίγματα. Έχει καλή φυσική κατάσταση, βρίσκεται κοντά στις φάσεις και δεν παρασύρεται από την κερκίδα. Από ‘σκηνική παρουσία’ παίρνει άριστα.

Στη Λιβαδειά, έδωσε ρεσιτάλ διαιτησίας. Όντας άριστος γνώστης του πειθαρχικού, έδειξε εγκαίρως κάρτες στους ‘σκληρούς’ παίκτες του Άρη για να αποφευχθεί το ‘δυνατό παιχνίδι’. Καλυπτόμενος από τη «δικαιοσύνη του replay», εξάντλησε την αυστηρότητά του (όπου το έκρινε απαραίτητο), δεν επέτρεψε πολλές επαφές και έστηνε συχνά τη μπάλα έξω από την περιοχή. Σφύριξε έξυπνα, προστάτευσε τον εαυτό του από δύσκολες φάσεις και έδωσε στον επιτιθέμενο τη δυνατότητα κεφαλαιοποίησης των προσπαθειών του.

Τον γούσταρα τον Ιωαννίδη, γιατί σφύριζε σαν καλός διπλωμάτης. Είχε συγκεκριμένη «διαιτητική φιλοσοφία», δεν εκτέθηκε κραυγαλέα, εφάρμοσε (άλλοτε) το γράμμα και (άλλοτε) το πνεύμα του νόμου και προώθησε την καριέρα του με τον καλύτερο τρόπο.

Αν το παιχνίδι στη Λιβαδειά ήταν θεατρική παράσταση στην οποία συμμετείχαν 11 πράσινοι ηθοποιοί, 11 κίτρινοι ηθοποιοί, 1 μαύρος ηθοποιός εγώ θα διάλεγα τον μαύρο. Ήταν ο καλύτερος και ο πιο έξυπνος από όλους.

Κι άλλη «σφαγή»

Ορισμένοι κακοπροαίρετοι διαρρέουν ότι ο διαιτητής σφύριζε με κανόνες μπάσκετ υπέρ των γηπεδούχων και κανόνες Premier League υπέρ των φιλοξενούμενων. Αυτή η καραμέλα έχει κουράσει. Αν ο Σκόρδας δε μπορεί να διασφαλίσει ισονομία, τότε οι ευθύνες βαραίνουν εκείνον. Κανένας «τρίτος» δεν πρόκειται να προστατεύσει τη δική σου επένδυση, αν δεν ενδιαφερθείς πρωτίστως εσύ ο ίδιος. Αυτό είναι νόμος για όλες τις επιχειρήσεις. Όχι μόνο για το ποδόσφαιρο.

Οι παίκτες φωνάζουν ότι μπορούν και ρίχνουν το μπαλάκι στη διοίκηση. Ο Σκόρδας έχει υποχρέωση να προνοήσει για τη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών ώστε το «μπορώ» να γίνει πράξη. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια για λαϊκή κατανάλωση. Ο Άρης βαρέθηκε να κυνηγάει φαντάσματα. Νίκες θέλει…

O Γιάννης Ιωαννίδης συνεργάζεται με το Sport24.grκαι αρθρογραφεί στο overlap.gr