Δέκα μέρες έχει εδώ ο καινούργιος προπονητής και μπαίνει γρήγορα στο νόημα. Κατάλαβε τι γίνεται στο περίπου, ξέρει πιά σε τι ομάδα βρίσκεται, βλέπει πως δεν θα πρέπει να περιμένει βοήθεια από πουθενά, ετοιμάζεται να βγάλει κι άλλους λαγούς από το καπέλο όπως αυτούς με τον Ντάντομο και τον Γκερέιρο που τους βλέπαμε βασικούς και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας, και... κλείνει τα μάτια γιά να πέσει με το κεφάλι στον τοίχο, ελπίζοντας ότι θα σπάσει στο τέλος ο τοίχος!

Γιατί στη πραγματικότητα, αυτό σημαίνει να χτυπήσει η ΑΕΚ πρωτάθλημα αυτή τη στιγμή: Να στουκάρει πάνω σε κάτι σαν μπετόν που έχει μπροστά της και να νιώσει το μπετόν να διαλύεται!

Ενα θέμα γιά τον Χιμένεθ είναι και το πως θα το προσπαθήσει. Τι συμμάχους θα βρεί στα αποδυτήρια και ως πότε θα καταφέρει να τους διατηρήσει δίπλα του. Ή πόσες πιθανότητες έχει μετά το κυριακάτικο ντέρμπι και το 1-0 με τον Παναθηναϊκό να μη φάει μιά ακόμη σφαλιάρα την Κυριακή που μας έρχεται π.χ. από το Πανιώνιο, όπως έγινε στο 3-0 από την Αντερλεχτ αμέσως μετά το 4-0 με τον Αρη, και πάνω που νόμιζαν όλοι πως η ομάδα ήταν έτοιμη να ξεπεράσει την κρίση.

Το καλό είναι πως τώρα ξέρει, ότι η κρίση είναι διαρκείας. Δεν ξεπερνιέται με μιά νίκη, ούτε εξουδετερώνεται εύκολα ακόμη και από δυό τρείς απανωτές επιτυχίες. Μιλάμε γιά μιά ομάδα η οποία πάνω που αρχίζεις να πιστεύεις ότι βρίσκει το δρόμο της, πέφτει σε λάκο που συνήθως τον έχει ανοίξει μόνη της. Εχασε πριν λίγα χρόνια, (γιά να μην πάμε μακρυά) ματς - πρωτάθλημα από τον Ιωνικό στο γήπεδό της...

Και, φυσικά, δεν θα βρεί στο μέλλον πολλούς Σαριέγκι πρόθυμους γιά γκάφες, όπως αυτή που της χάρισε το γκολ της νίκης στο ΟΑΚΑ. Γιατί ο τρόπος με τον οποίο ο Τζιμπούρ πήρε τη μπάλα πριν αρχίσει καλά καλά το παιχνίδι χωρίς να το περιμένει, κι έπιασε το ιδανικό σουτ, γιά να στείλει την μπάλα εκεί που κανένας τερματοφύλακας δεν μπορεί να κάνει τίποτα, ήταν το τσίμπημα που έδωσε στην ΑΕΚ τη δύναμη που χρειαζόταν για να κάνει δικό της το ματς κι έριξε αναίσθητο - κλινικά νεκρό τον Παναθηναϊκό που αποδείχτηκε ανίκανος να κάνει κάτι, αν και είχε μπροστά του ολόκληρο το ενενηντάλεπτο μαζί με τις καθυστερήσεις...