Πείτε μου και που αλλού ο Λυμπερόπουλος, που δεν άντεχε άλλο στη Γερμανία και αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω, θα ήταν ο,τι πιό ποιοτικό παρουσιάζει στην επίθεσή της η ΑΕΚ τώρα που ο Σκόκο (τι έκπληξη!) άραξε με το που υπέγραψε το νέο πανάκριβο συμβόλαιό του.

Μη μείνουμε, όμως,στην ΑΕΚ... Ο Κατσουράνης, ο Καραγκούνης, ο Λέτο και ο Ζιλμπέρτο Σίλβα παρουσιάζονται σαν μερικά από τα βαριά χαρτιά του Παναθηναϊκού. Θέλουν να λένε πως είναι τουλάχιστον χρήσιμοι και σε κάθε περίπτωση βαρόμετρα στην απόδοση της ομάδας.

Πολλές φορές μοιάζουν αναντικατάστατοι. Αυτή τη στιγμή, επειδή δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους η ομάδα σέρνεται, αλλά από την άλλη δεν υπάρχουν καλύτεροι που να μπορούν να πάρουν τη θέση τους και να βοηθήσουν την ώρα που "πάνε γιά πρωτάθλημα" -όσο θα μπορούν να το λένε ακόμη.

Λογικό μετά απ αυτά, ο Ολυμπιακός να είναι μπροστά και να απειλεί να ξεφύγει ακόμη περισσότερο, μόνο και μόνο επειδή ο προπονητής του δουλεύει στα βασικά κι έχει φτιάξει ένα τρόπο παιχνιδιού με ποδοσφαιρική λογική, κανονική ανάπτυξη και πέντε δουλεμένα πραγματάκια, με αποτέλεσμα όλοι να λέμε ότι παίζει "την καλύτερη μπάλα", κι ας μη μπορεί να βγάλει πάνω από είκοσι καλά λεπτά σε κάθε παιχνίδι.

Πείτε μου τώρα άλλη χώρα στον κόσμο, όπου κάποιος Ντουγκλάο που ήρθε από το πουθενά σε μιά μικρή ομάδα της επαρχίας όπως η Καβάλα χωρίς στην πραγματικότητα να έχει οικονομικές απαιτήσεις, να τον βλέπει ο κόσμος και να λέει... "πω πω, τι παιχταράς είναι αυτός", ή ότι... "αν τον είχε ο Παναθηναϊκός στην άμυνα θα έλυνε το πρόβλημά του". Ιδια πάνω κάτω περίπτωση και ο Κουμορτζί, πού τον κοιτάζουν σαν ξερολούκουμο οι μεγάλοι μας και πιστεύουν ότι αν τον πάρουν, θα βρούν λύσεις στις οποίες δεν τους βοήθησαν οι μεταγραφές τους των εκατομμυρίων.

Κοιτάξτε και πάλι την επίσης "μεγάλη ΑΕΚ", να κάνει... οντισιόν και να ψάχνει ανάμεσα σε άνεργους και σαπάκια που έχουν να κλωτσήσουν κάπου ένα χρόνο μπάλα, να βρεί τις λύσεις που χρειάζεται γιά να βγάλει με αξιοπρέπεια το πρωτάθλημα χωρίς και πάλι ελπίδα να το πάρει. Να κάνει πως δεν βλέπει πόσο π.χ. καιρό έχει να παίξει ο Ροτέν, ή ότι αυτός ο... σέξι Ντίνο έγινε διάσημος επειδή πήδηξε στη μέση του γηπέδου τη γυναίκα του.

Αν καθήσετε και τα βάλετε όλα αυτά στο μικροσκόπιο, θα έχετε μιά πρώτη, μα καθόλου πρόχειρη απάντηση στο γιατί κάθε φορά που πάτε στο γήπεδο πονάνε τα ματάκια σας, ή ξεσπάτε στον διαιτητή που σας σφάζει, ή τον παρακαλάτε να σας δώσει ένα ψεύτικο πέναλτι να ξεμπερδεύετε, επειδή καταλαβαίνετε πως η ομάδα σας δεν τα καταφέρνει μόνη της.

Στο τέλος αρχίζουν να την πληρώνουν οι παίκτες, που τους βάζουν στο σημάδι οι οπαδοί, χωρίς να φταίνε οι καημένοι, αφού... τόσο ξέρουν, τόσο παίζουν.

Αντε, όμως, να πείς στον άλλο, ότι ο Σισέ, ο Λέτο, ο αρχηγός της Εθνικής Βραζιλίας και μερικοί ακόμη φιρμάτοι εκατομμυριούχοι ήταν χειρότεροι και δεν μπόρεσαν να νικήσουν κάποιους Ντεγκρά, Φυτανίδη, Ουριμπάρι, Ορόθκο, Πουλίδο, Μπαστιά, Λαδάκη, Αράς, Καρέρα, Κρις, Ουντότζι και Μάρτινς. Οχι τον Μάρτινς, τον παλιό της Ιντερ που παίζει τώρα στην Ρουμπίν Καζάν, αλλά κάποιο από τα δεκάδες μικρά του ξαδερφάκια που τα έχουν σκορπίσει δεξιά κι αριστερά με το ίδιο όνομα!