Ήταν 11 Οκτωβρίου του 2003, όταν η Ελλάδα νικούσε 1-0 την Βόρεια Ιρλανδία και σφράγιζε την πρόκριση στο ονειρεμένο Euro2004. Δώδεκα χρόνια (παρά τρεις ημέρες) αργότερα, η Βόρεια Ιρλανδία νικούσε 3-1 την εθνική μας ομάδα και πανηγύριζε την «παρθενική» της πρόκριση σε τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Και το απολαμβάνει όσο της αξίζει.

Φαντάζει τραγικά ειρωνικό, αλλά η εθνική ομάδα με τις περισσότερες ανθρώπινες απώλειες στην διοργάνωση μέχρι τώρα, είναι και η πιο χαρούμενη από τις 24 που παίρνουν μέρος στο ποδοσφαιρικό ευρώ-πανηγύρι της Γαλλίας. Και αυτό γιατί αντιμετωπίζει την κάθε αναποδιά με ένα χαμόγελο και την πίστη στην επόμενη, καλύτερη μέρα.

Στον (ιστορικό) αγώνα με την Ουκρανία, οι φίλαθλοι συγκλόνισαν όταν στο 24ο λεπτό, άρχισαν να χειροκροτούν παρατεταμένα, για να τιμήσουν την μνήμη του 24χρονου Ντάρεν Ρότζερς, ο οποίος πριν από λίγες ημέρες βρήκε τραγικό θάνατο, πέφτοντας από ύψος οκτώ μέτρων και χτυπώντας σε βράχο, υπό την επήρεια μέθης.

«Υπάρχει μόνο ένας Ντάρεν Ρότζερς» τραγουδούσαν οι φίλαθλοι, οι οποίοι ανάρτησαν πανό για τον άτυχο φίλαθλο, ενώ οι διεθνείς υπέγραψαν μια φανέλα που θα δοθεί στην οικογένεια του Ντάρεν. Λίγη ώρα μετά το ματς με τους Ουκρανούς και πριν κοπάσουν οι πανηγυρισμοί για το ιστορικό 2-0, γίνονταν γνωστό ότι ένας 64χρονος Βορεϊοριλανδός φίλαθλος έχασε την ζωή του μέσα στο γήπεδο, από ανακοπή καρδιάς.

Είναι δεδομένο πως στο επόμενο παιχνίδι, αυτό με την παγκόσμια πρωταθλήτρια Γερμανία, ο κόσμος θα τιμήσει τη μνήμη και αυτού του πρόωρα χαμένου ανθρώπου. Είναι δεδομένο επίσης ότι το χαμόγελο δεν θα σβήσει από τα πρόσωπά τους, αφού αυτό που ζουν στην Γαλλία είναι μοναδικό, πρωτόγνωρο, πρωτοφανές.

«Θέλουμε να γίνουμε η Λέστερ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος» δήλωνε πριν από την διοργάνωση ο αρχιτέκτονας της ιστορικής επιτυχίας Μάικλ Ο' Νιλ. Μέχρι τώρα, το πάλεψε πολύ με την Πολωνία (0-1) και «ξεγύμνωσε» την Ουκρανία (2-0). Με δεδομένο ότι τώρα περιμένουν τα «πάντσερ», πιθανόν τα όνειρα περί Λέστερ να παραμείνουν τέτοια. Αλλά ακόμα και έτσι, να είστε σίγουροι ότι θα αφήσουν και την ψυχή τους για να τα καταφέρουν.

Όπως έκαναν, άλλωστε, στην προκριματική φάση. Πως, όμως, τα κατάφεραν; Ο Ο' Νιλ, ο οποίος στα νιάτα του υπήρξε ένας αξιοπρεπής μέσος με καριέρα σε Βόρεια Ιρλανδία, Αγγλία (συμπαίκτης του Πολ Γκασκόιν στη Νιούκαστλ) και Σκοτία, πιστώνεται το μεγαλύτερο μερίδιο της επιτυχίας. Παρ' ότι ξεκίνησε την καριέρα του από πολύ χαμηλά (την άσημη σκοτσέζικη Μπρέχιν Σίτι), ο 46χρονος από το Πόρτανταουν έδειξε ότι έχει τον τρόπο για να εκτοξεύσει το κίνητρο, την θέληση και την «δίψα» των παικτών του.

«Ο κόσμος έλεγε ότι ήμουν για γέλια. Αλλά όταν έχεις έναν προπονητή που πιστεύει σε εσένα. Θα έτρεχα μέσα από τείχους με τούβλα γι' αυτόν τον άνθρωπο» η χαρακτηριστική ατάκα του Τζος Μαγκένις, ενός τερματοφύλακα στα νιάτα του, ο οποίος μεταμορφώθηκε σε έναν μαχητικό επιθετικό όταν έγινε επαγγελματίας.

Μια τέτοια, εντυπωσιακή μεταμόρφωση βίωσε την τελευταία διετία η Βόρεια Ιρλανδία. Στην προηγούμενη προκριματική φάση, η εθνική ομάδα «κατάφερε» να μην νικήσει το Λουξεμβούργο σε δύο παιχνίδια. Ο Ο' Νιλ είχε μόλις μια νίκη σε 18 ματς, φοβήθηκε ότι θα απολύονταν, αλλά η ομοσπονδία τον στήριξε. Και δεν το μετάνιωσε.

Στην επόμενη προκριματική φάση, η Βόρεια Ιρλανδία έκλεψε ευχάριστα την παράσταση με το πάθος και την αποτελεσματικότητά της, αφού ο Ο' Νιλ κέρδισε γρήγορα τις (όποιες) βεντέτες της ομάδας, βελτιώθηκαν σημαντικά οι εγκαταστάσεις όπου προετοιμάζονται, ενώ πλέον οι ποδοσφαιριστές περιμένουν πως και πως την κλήση τους, όταν μέχρι πρότινος, πολλοί προτιμούσαν να της γυρίζουν την πλάτη.

Ο έμπειρος αμυντικός Άαρον Χιουζ, ο οποίος είχε σταματήσει από την εθνική ομάδα, επέστρεψε για χάρη του Ο' Νιλ και, παρ' ότι αγωνίζεται ελάχιστα, αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς παράγοντες στα αποδυτήρια, ώστε να διατηρηθεί το πάθος, το καλό κλίμα και η πίστη ότι αυτή η περιορισμένης ποιότητας ομάδα, θα αφήνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο.

Από την 23άδα που ταξίδεψε στην Γαλλία, μόλις πέντε αγωνίζονται στην αγγλική Πρέμιερ Λιγκ, η πλειοψηφία στις μικρότερες κατηγορίες του αγγλικού ποδοσφαίρου, τέσσερις στην Σκοτία και στη ντόπια Λίνφιλντ ο «παππούς» της ομάδας, ο 38χρονος πρώην τερματοφύλακας ΟΦΗ και Ολυμπιακού, Ρόι Κάρολ.

Το κλίμα είναι εξαιρετικό, το άγχος λάμπει δια της απουσίας του και οι πιο έμπειροι και ποιοτικοί δείχνουν τον δρόμο στους υπόλοιπους. «Όταν ζητάμε από αυτούς τους παίκτες να κάνουν το παραπάνω βήμα, το πιστεύουν γιατί οι άλλοι, κυρίως αυτοί που αγωνίζονται σε υψηλότερο επίπεδο, τους βοηθούν σε απίστευτο βαθμό» συμπληρώνει ο Ο' Νιλ, ο οποίος κρατάει αναλυτικά στατιστικά των ποδοσφαιριστών του, τους παρακολουθεί συνεχώς και έχει τον τρόπο να παίρνει το καλύτερο από τον καθένα τους, παρ' ότι πολλοί εξ' αυτών έδειχναν να έχουν τελειώσει από την εθνική τους ομάδα.

Στο πλευρό τους, έστω και νοερά, ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής που γέννησε ποτέ η χώρα. Ο Τζορτζ Μπεστ δεν αξιώθηκε να παίξει σε μεγάλη διοργάνωση με την εθνική ομάδα της χώρας του αλλά, όπως εξηγεί ο κουνιάδος του, Νόρμαν ΜακΝάρι, «δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο Τζορτζ κοιτάει προς τα κάτω και θα λέει 'εμπρός πράσινη και λευκή στρατιά'».

Όπου «πράσινη και λευκή στρατιά» το παρατσούκλι που ακολουθεί τους «καλύτερους φίλαθλους του κόσμου», όπως αποκαλούν εαυτούς οι Βορειοϊρλανδοί ποδοσφαιρόφιλοι. Και δεν το λένε υπεροπτικά, το πιστεύουν και φροντίζουν να δείχνουν διαρκώς την αγάπη τους για την μπάλα και την εθνική ομάδα. Η ανακοίνωση της 23άδας από τον ομοσπονδιακό προπονητή μετατράπηκε σε εκδήλωση λατρείας του κόσμου, ενώ το αεροδρόμιο «Τζορτζ Μπεστ» του Μπέλφαστ μετονομάστηκε τις τελευταίες εβδομάδες σε «Κάιλ Λάφερτι», ως ένδειξη στήριξης στην εθνική ομάδα και στον γκολτζή της προκριματικής φάσης, ο οποίος δεν έχει βρει δίχτυα στο Euro και δεν ξέρει και που θα παίζει την επόμενη περίοδο.

Ο Κάιλ Λάφερτι κάνει ντουζ δημοσιογράφο μετά την πρόκριση στο EURO

«Κάποιες φορές είμαι σαν ατζέντης, πραγματικά. Έχουμε καταστάσεις με παίκτες που δεν έχουν ομάδα. Αυτό δεν είναι καλό για εκείνους και ούτε για εμένα. Γι' αυτό είμαι συνεχώς στα τηλέφωνα με τους μάνατζερ. Οι παίκτες πρέπει να είναι χαρούμενοι όταν έρχονται να παίξουν για εμένα» εξηγεί ο Ο' Νιλ, ο οποίος δέχθηκε συγχαρητήριο μήνυμα από την οικογένεια του Μπίλι Μπίνγκαμ (ο ίδιος δεν μπορούσε να το κάνει, λόγω της εύθραυστης υγείας του), του προπονητή που οδήγησε την Βόρεια Ιρλανδία στην τελευταία μεγάλη διοργάνωση, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 στην Ισπανία.

Μερικά χιλιόμετρα ανατολικότερα, η «πράσινη και λευκή στρατιά», ζει το όνειρό της αυτές τις ημέρες. Και το κάνει με σαράντα χιλιάδες κόσμο (!), όταν ο πληθυσμός όλης της χώρας δεν φτάνει ούτε τα δύο εκατομμύρια. Και το κάνει με χαμόγελα, πειράγματα, μπύρες, καλή διάθεση και μόνο. Α, και τραγούδια τα οποία φτάνουν στις πρώτες θέσεις των δημοφιλέστερων, όπως το «Will Grigg's on fire», ήτοι «ο Γουίλ Γκριγκ είναι καυτός».

Όπου Γουίλ Γκριγκ, 24χρονος επιθετικός της Γουίγκαν που έκανε εξαιρετική σεζόν, κέρδισε στο νήμα την κλήση του στο Euro αντί του Λίαμ Μπόις («ήταν η πιο δύσκολη απόφαση που έπρεπε να πάρω» εξήγησε ο Ο' Νιλ) και ένα τραγούδι με αυτόν πρωταγωνιστή και στους ρυθμούς του «Freed From Desire» της Γκαλά, έγινε viral στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και το νούμερο ένα σουξέ μεταξύ των φιλάθλων.

«Ο Γουίλ Γκριγκ είναι καυτός»

Ο Γουίλ Γκριγκ, εν αγνοία του, έγινε μέχρι και χάμστερ (!), αφού έτσι ονομάστηκε ένα χαριτωμένο τρωκτικό σε Pet Shop στο Στόκπορτ το οποίο, ως άλλο χταπόδι - μάντης Πολ, προέβλεψε σωστά την ήττα από την Πολωνία, αλλά και τη νίκη επί της Ουκρανίας! «Αυτός ο Γουίλ Γκριγκ είναι πράγματι καυτός» είπε σχετικά ο Σκοτ Τζέφερσον, υπάλληλος στο συγκεκριμένο μαγαζί.

Τραγούδια, χάμστερ, χαμόγελα, άφθονο κέφι. Και ένα hastag που δείχνει τι κάνει η Βόρεια Ιρλανδία σε αυτή την διοργάνωση: #Τόλμαναονειρευτείς. Οι Βορειοϊρλανδοί τολμούν, ονειρεύονται, παλεύουν. Κάπως έτσι, η ομάδα που έχανε και από το Λουξεμβούργο, έφτασε στα τελικά του Euro, ανέβηκε στην 25η θέση της βαθμολογίας της FIFA (η υψηλότερη στην ιστορία της), μια θέση πάνω από την Ουαλία, οκτώ από την γειτόνισσα Ιρλανδία, 18 από την Σκοτία και μόλις 14 πίσω από την Αγγλία. «Λιοντάρια», τρέμετε!

Η πορεία προς το όνειρο

Χιλιάδες πανηγυρίζουν τη νίκη της Ουκρανίας σε «Fan Zone» στο βροχερό Μπέλφαστ