13 λεπτά. Τόσα πέρασαν από το γκολ του Σέρχιο Αγουέρο στο Κίεβο μέχρι την μεγάλη ευκαιρία του Αντουάν Γκριεζμάν στο Αϊντχόφεν. Αυτή ήταν η μοναδική, αλλά σημαντικότατη διαφορά μεταξύ της Μάντσεστερ Σίτι και της Ατλέτικο Μαδρίτης, στα παιχνίδια τους με Ντιναμό και PSV αντίστοιχα: Η μια την έβαζε μέσα, η άλλη όχι.

Η ομάδα του Μανουέλ Πελεγκρίνι, αν δεν μεσολαβήσει η Δευτέρα Παρουσία ή κάποιο άλλο καταστροφικό απρόοπτο βιβλικών διαστάσεων τις επόμενες δύο εβδομάδες, θα πανηγυρίσει στις 15 Μαρτίου, την «παρθενική» παρουσία της σε προημιτελική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ. Της επιτρέπει κάτι τέτοιο να κάνει όνειρα για να πάει ακόμα πιο πέρα

Ρεαλιστικά, όχι. Εκτός και αν βρει μπροστά της την Βόλφσμπουργκ ή τη νικήτρια του ζευγαριού Μπενφίκα - Ζενίτ. Η Σίτι διαθέτει ποιότητα σε όλες τις γραμμές, αλλά της λείπει το παραπάνω «κλικ» για να φτάσει στο επίπεδο των Μπαρτσελόνα, Μπάγερν Μονάχου και Ρεάλ Μαδρίτης, ακόμα και της Παρί Σεν Ζερμέν.

Κόντρα σε μια ομάδα χωρίς ρυθμό και με περιορισμένο ταλέντο, δέχθηκε υπερβολικά πολλές φάσεις, δεν είχε σταθερότητα και πήρε το σκορ - εισιτήριο (3-1), χάρη ως επί το πλείστον στο ατομικό ταλέντο των παικτών της, οι οποίοι βεβαίως «διψούν» για μια καλή πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ, χωρίς όμως να ξεχνούν και το πρωτάθλημα, όπως άλλωστε οφείλει να κάνει κάθε αγγλικός σύλλογος που σέβεται την ιστορία του και την προτεραιότητα που σχεδόν πάντα έχουν τα εγχώρια στις καρδιές των ποδοσφαιρόφιλων του νησιού.

Αργά, αλλά ευτυχώς όχι ποτέ, ο Πελεγκρίνι κατάλαβε ότι αυτός ο Γιάγια Τουρέ (στις τελευταίες του εβδομάδες στην ομάδα, αφού φαντάζει απίθανο να συνεχίσει με τον Πεπ Γκουαρδιόλα στο τιμόνι), χωρίς τα τρεξίματα του παρελθόντος, αλλά πάντα με αστείρευτο ταλέντο στα πόδια, πρέπει να παίζει πίσω από τον επιθετικό, με καλά καλυμμένα τα νώτα του από Φερναντίνιο - Φερνάντο και δύο «δαίμονες» όπως οι Σίλβα - Στέρλινγκ στο πλευρό του. Και, κάπως έτσι, είχε και ο Ιβοριανός τις δυνάμεις για να πετύχει την γκολάρα που, επί της ουσίας, έβαλε την σφραγίδα για το εισιτήριο πρόκρισης στην κορυφαία οκτάδα.

Αν η Σίτι θέλει να ελπίζει βάσιμα σε υπέρβαση στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ (γιατί τέτοια θα είναι το να φτάσει πολύ μακριά), καλά θα κάνει, προληπτικά έστω, να κανονίσει ένα ευχέλαιο για δύο παίκτες - κλειδιά και κολόνες του οικοδομήματός της. Οι ευπαθείς στους τραυματισμούς Βενσάν Κομπανί (αρχοντικός στα μετόπισθεν το βράδυ της Τετάρτης) και Σέρχιο Αγουέρο (καθοριστικός με το γκολ που άνοιξε τον δρόμο της νίκης και την συνεχή του κίνηση) ελπίζουν ότι από εδώ και πέρα και μέχρι το τέλος της σεζόν, η ατυχία θα τους αφήσει λίγο ήσυχους.

Αν, λοιπόν, η Μάντσεστερ δεν έχει νέα προβλήματα, αντέξει τα περίφημα δύο καρπούζια κάτω από την μασχάλη και η κλήρωση των προημιτελικών δεν της φέρει καμία από την προαναφερθείσα «τρομακτική» τετράδα, μπορεί να ελπίζει για μια θέση στα ημιτελικά. Πέραν τούτου, όμως, θα μου προκαλέσει μεγάλη έκπληξη, για την μοναδική από τις 16 ομάδες που συνεχίζουν, η οποία δεν έχει καταφέρει φέτος ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ σε αγώνα της διοργάνωσης να κρατήσει το μηδέν στην άμυνά της. Μα ούτε μια;

Τα «καθαρά σεντόνια», ήτοι τα ματς όπου οι ομάδες που συνεχίζουν στο Τσάμπιονς Λιγκ κράτησαν το μηδέν στην άμυνά τους, στην διάρκεια της φετινής διοργάνωσης

Στις δύο πρώτες θέσεις της παραπάνω λίστας βρίσκουμε τις δύο ομάδες της Μαδρίτης. Και αν η πρώτη Ρεάλ μας προκαλεί μια κάποια εντύπωση λόγω της επιθετικής φιλοσοφίας που παραδοσιακά την διέπει (ΟΧΙ, πάντως, όσο ο Ράφα Μπενίτεθ βρίσκονταν στον πάγκο της), η δεύτερη Ατλέτικο δεν θα μπορούσε να λείπει από τις ψηλές θέσεις στην συγκεκριμένη κατηγορία.

Επί Ντιέγκο Σιμεόνε, άλλωστε, οι «Ροχιμπλάνκος» έχουν ανατρέψει πλήρως την περίφημη παραδοχή του Γιόχαν Κρόιφ, όταν ακόμα ήταν προπονητής, ότι «προτιμώ να νικάω 5-4 παρά 1-0». Είναι ξεκάθαρο ότι ο «Τσόλο» προτιμά να νικάει 1-0 παρά 5-4, αλλά το πρόβλημα είναι ότι στην εξίσωση του λείπει πολύ συχνά το «1» και, βεβαίως, όχι το «0».

Φέτος, άλλωστε, η Ατλέτικο έχει καταφέρει να κρατήσει ανέπαφη την εστία της σε 24 (!) παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις. Την ίδια ώρα, όμως, έχει αποτύχει να σκοράρει σε εφτά ματς, ενώ τα πέντε 0-0 στο ενεργητικό της (ή μήπως στο παθητικό της;) επιβεβαιώνουν το πρόβλημα στο γκολ.

Και αυτό έγινε ακόμα πιο έντονο και ξεκάθαρο τον τελευταίο μήνα, όπου ο Αντουάν Γκριεζμάν, πρώτος σκόρερ της ομάδας με 19 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις (οι δεύτεροι, Σαούλ και Άνχελ Κορέα, έχουμε μόλις από έξι έκαστος!), πλήττεται από «ξηρασία».

Όταν έχεις τόσο καλή και αποτελεσματική άμυνα, πολύ δύσκολα θα χάσεις. Όταν, όμως, σκοράρεις με το σταγονόμετρο και έχεις δεδομένα πρόβλημα στο γκολ, τότε πολύ δύσκολα θα νικήσεις κιόλας.

Ο Σιμεόνε δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να ελπίζει ότι θα σπάσει η γκίνια («είμαι το νούμερο ένα στην υπομονή» είπε σχετικά), αφού δεν πρόκειται να αλλάξει νοοτροπία και φιλοσοφία. Αυτές, άλλωστε, έφεραν στην ελίτ μια Ατλέτικο που επίσης βρίσκεται μια - δύο σκάλες κάτω από την προαναφερθείσα τετράδα των φαβορί του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά δεδομένα θα αποτελέσει σκληρό καρύδι για όποια την βρει στον δρόμο της.

Αυτό, βεβαίως, λαμβάνοντας ως δεδομένη (;) την πρόκριση εις βάρος μιας Αϊντχόφεν που βγήκε «ζωντανή» από το ματς αγωνιζόμενη με δέκα και δεχόμενη μεγάλη πίεση, θα πάει στην Μαδρίτη με μηδενικό άγχος και γνωρίζοντας ότι ένα γκολ την χρήζει «αφεντικό» του ζευγαριού.

Τα τελευταία χρόνια, η Ατλέτικο έπεσε διάνα σε ΟΛΟΥΣ σχεδόν τους επιθετικούς που απέκτησε. Το κενό του Φερνάντο Τόρες είχε ήδη καλυφθεί από τον Σέρχιο Αγουέρο, στο πλευρό του οποίου προστέθηκε ο επίσης δεινός «εκτελεστής» Ντιέγκο Φορλάν. Την σκυτάλη από τους δύο πήρε ο Ραδαμέλ Φαλκάο (πριν από τον τραυματισμό που απειλεί να καταστρέψει ολοσχερώς την καριέρα του), ο αναγεννημένος Ντιέγκο Κόστα κάλυψε με την σειρά του το κενό του «Τίγρη», ενώ και ο Μάριο Μάντζουκιτς, έστω και αν σκόραρε λιγότερο, έκανε καλά την δουλειά του στην περυσινή περίοδο.

Όλα τα ωραία, όμως, έχουν ένα τέλος. Και η μεταγραφή του Τζάκσον Μαρτίνες, με ποσό που ξεπέρασε τα τριάντα εκατομμύρια ευρώ (ο σύλλογος ρέφαρε ήδη με την πώλησή του στην Κίνα) αποδείχθηκε μια περήφανη «πατάτα», αφήνοντας την Ατλέτικο χωρίς επιθετικό - σημείο αναφοράς, αφού και ο Φερνάντο Τόρες δεν είναι (και πιθανότατα ούτε θα ξαναγίνει) αυτός που ήταν.

Στην ρεβάνς με τηνPSV, η Ατλέτικο θα έχει το πάνω χέρι γιατί δεν δέχεται γκολ ούτε με αίτηση του Νόμου 105, ξέρει να διαχειρίζεται τα οριακά παιχνίδια και η Αϊντχόφεν δεν είναι δα και κανένα μεγαθήριο. Αν, όμως, δεχθεί γκολ, θα τρέχει και δεν θα φτάνει για να μην αποχαιρετήσει πρόωρα, όπως είπε ο Σιμεόνε, «τον πιο γρήγορο δρόμο για να φτάσεις στην κατάκτηση ενός τροπαίου»!

Υ.Γ. Ο μεγάλος δάσκαλος, Γιόχαν Κρόιφ, έλεγε πάντα στους παίκτες του: «Αφήστε την μπάλα να τρέχει, μην τρέχετε εσείς». Πολλοί τον άκουσαν, λίγοι όμως τον κατάλαβαν και το εφάρμοσαν. Μεταξύ αυτών, ο κύριος που φοράει την φανέλα με το «10» της Μπαρτσελόνα. Ο Λιονέλ Μέσι, περί ου ο λόγος, ήταν ο παίκτης που έτρεξε τα λιγότερα χιλιόμετρα στο ματς της Τρίτης (23/02) στο Λονδίνο με την Άρσεναλ. Ένα παιχνίδι, όμως, που καθόρισε αποκλειστικά ο ίδιος συμπεριφερόμενος πάντα με τακτ στην αχώριστη σύντροφό του, την μπάλα. «Σήμερα ήμουν αναπληρωματικός» είπε αστειευόμενος στον Λουίς Σουάρες για το λίγο τρέξιμο που έριξε. Κάνουμε και πλάκα, έτσι;