Ήταν ομολογουμένως έκπληξη το γεγονός πως ο Γιάννης Σαμαράς… μίλησε σε συνέντευξη Τύπου. Όχι πως είναι αγοραφοβικός ή αντικοινωνικός ο άνθρωπος, που έχει το πόστο του υπεύθυνου των τμημάτων υποδομής στον Παναθηναϊκό.

Απλά χρόνια τώρα, εμφανίζει χαμηλό προφίλ και λειτουργεί πίσω από τη σκηνή. Οι αθόρυβοι άνθρωποι είναι συχνά πιο δημιουργικοί, από τους… θορυβώδεις, καθώς είναι αφοσιωμένοι στη δουλειά τους και στο πλάνο τους. Διότι αυτού του είδους οι επαγγελματίες, έχουν σχέδιο και μέθοδο.

Το κυριότερο από όσα είπε ήταν πως ΑΝ ο Παναθηναϊκός συνεχίσει να βασίζεται στην ανάδειξη και αξιοποίηση παικτών από τα τμήματα υποδομής, θα βρει σύντομα μπροστά του πολλαπλά οφέλη. Δεν είναι χθεσινός στη δουλειά, ούτε στην ομάδα του.

Το θέμα είναι ότι για να βασιστεί ο Παναθηναϊκός και πάλι, μετά από χρόνια, στα δικά του παιδιά, έπρεπε να φτάσει στην έσχατη ανάγκη και να χρωστάει σε ανθρώπους που μιλούν τις μισές γλώσσες και διαλέκτους του πλανήτη γη.

Απλά, ο Σαμαράς, επειδή την ξέρει την πραγματικότητα στην Ελλάδα, έβαλε και αυτό το «αν» μπροστά στην «προφητεία του».

Ο Παναθηναϊκός αυτή την εποχή παίζει σύμφωνα με το πλάνο των Ακαδημιών του. Και του βγαίνει… Είναι ίσως από τις λίγες περιπτώσεις που δεν παίζουν οι μικροί με βάση το στιλ της πρώτης ομάδας, αλλά οι μεγάλοι με το πλάνο των μικρών. Δεν είναι τυχαίο αυτό που λέγεται, ότι οι πιτσιρικάδες είναι αυτοί που «τράβηξαν» τους μεγάλους ώστε να δημιουργηθεί αυτή η αρκετά καλή εικόνα της ομάδας, που έχει και θα έχει σκαμπανεβάσματα, αλλά αν μη τι άλλο, έχει μια ταυτότητα.

Οι νεαροί, όχι μόνον των «πράσινων», αλλά όλων των ομάδων, που ανεβαίνουν σαν «φουρνιά» στο επαγγελματικό πρωτάθλημα, έχουν έναν καλώς εννοούμενο «ιδρυματισμό». Δεν είναι απλά ότι ζουν το όνειρό τους, επειδή αγωνίζονται στην ομάδα που μεγάλωσαν, αλλά παίζουν ο ένας για τον άλλον. Οι περισσότεροι δεν είχαν καν χνούδι στα πρόσωπά τους όταν ξεκίνησαν και τώρα πια γίνονται άντρες και επαγγελματίες. Όλο αυτό το κρίσιμο, ηλικιακά και ποδοσφαιρικά, στάδιο το πέρασαν μαζί, στο προπονητικό κέντρο, στα παιχνίδια, ακόμα και σαν παρέα στις ελεύθερες ώρες τους.

Αν δούμε το μεγάλο πλάνο της εφετινής Σούπερ Λιγκ, θα διαπιστώσουμε πως υπάρχουν ομάδες με παίκτες που σε κάθε αγώνα προσπαθούν να δώσουν κάτι παραπάνω από τον μέσο όρο της συνολικής ποιότητας.

Είναι για παράδειγμα συγκινητική η υπέρβαση των παιδιών του Πανιωνίου. Λέει κάτι στον θεατή η προσπάθεια που κάνουν στους αγώνες. Και για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ασκούν το επάγγελμά τους, όσα έχουν καταφέρει είναι πέρα από τις αρχικές προσδοκίες. Συν το γεγονός βέβαια πως από αυτούς επιβιώνει η ΠΑΕ, διότι κάθε έξι μήνες πωλείται από ένας και φέρνει λεφτά στο ταμείο.

Η Ξάνθη είναι μια άλλη περίπτωση, η οποία βέβαια το έχει πιάσει το νόημα εδώ και χρόνια. Μόνο που από τότε που το έπιασε, δεν το άφησε και αυτό της βγαίνει σε καλό. Είναι από τις πιο τακτοποιημένες οικονομικά ΠΑΕ, διότι ξέρει να παράγει, αλλά και να πουλάει.

Ο Εργοτέλης έκανε πορεία -θαύμα την προηγούμενη σεζόν στην 2 κατηγορία, με κορμό από δικά του παιδιά. Το εισπράττει αυτό και στη Σούπερ Λιγκ.

Αν πάμε πίσω στο χρόνο θα διαπιστώσουμε πως ομάδες που άφησαν ανεξίτηλο στίγμα ήταν εκείνες που δημιουργήθηκαν με ταλέντο και όραμα. Ο Παναθηναϊκός του Μπόμπεκ, ο Ολυμπιακός του Μπούκοβι. Ο ΠΑΟΚ με το πλάνο Παντελάκη. Η Λάρισα που μάζεψε τα ταλαντούχα παιδάκια από τον κάμπο και πήρε πρωτάθλημα και μετά έμπλεξε με τη μεγαλομανία, άφησε την παλιά καλή συνταγή και καταστράφηκε.

Υπάρχουν προηγούμενα, υπάρχουν δεδομένα… Μεράκι, υπομονή και πλάνο δεν υπάρχει.

Η ΑΕΚ δεν είχε μαντήλι να κλάψει και έκανε «μεταγραφές αεροδρομίου» - ο απόλυτος όρος του ελληνικού ποδοσφαιρικού νεοπλουτισμού – επειδή έκαναν οι… άλλοι. Πήρε τον Γκουντγιόνσεν (δεν φταίει σε τίποτα ο άνθρωπος) και στην πορεία έχασε αυτόν αλλά και όλους τους καλούς της παίκτες, τσάμπα. Όταν θυμήθηκε να βάλει μέσα τους μικρούς – από ανάγκη φυσικά και όχι βάσει σχεδίου – τους έκαψε και χρεώθηκαν τα παιδάκια χωρίς να φταίνε το βάρος του υποβιβασμού. Τώρα πια στη Γ΄ Εθνική η ΑΕΚ δουλεύει με πλάνο που βασίζεται σε νέα παιδιά για να ξαναγυρίσει στην 1 κατηγορία. Η ανάγκη θα της βγει σε καλό, αν δεν ξανακυλήσει σε νεοπλουτισμούς.

Η ανάγκη κάνει το μυαλό να δουλεύει, να δημιουργεί ή και ακόμα πιο απλά να θυμάται τον διαχρονικά ορθό δρόμο, στο ποδόσφαιρο εν προκειμένω.

Σε λίγες ημέρες θα αρχίσουν οι μεταγραφές. Η αγαπημένη περίοδος των αθλητικών ΜΜΕ, των προέδρων και των οπαδών.

Υπάρχει ένα δεδομένο, Οι μόνες ομάδες που έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν και να πάρουν γνωστούς καλούς παίκτες είναι ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ.

Όσο για τις υπόλοιπες ομάδες – πλην του Ατρόμητου, άντε και μια δύο ακόμα – θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πόσοι από τους παίκτες που θα αποκτηθούν τώρα, θα συνεχίσουν και μετά το καλοκαίρι. Είναι πρόσφατο το παράδειγμα του Παναθηναϊκού, ένα χρόνο πριν, που… έγραψε ιστορία, με τον Κάιπερ, τον καμικάζι Καζιγιάμα, τον Εσπάρθα και δεν συμμαζεύεται – και δεν φταίνε οι παίκτες…

Υπάρχει η εντύπωση πως όλα είναι εύκολα όταν υπάρχουν λεφτά. Αμ δεν είναι έτσι. Ακόμα και με τα λεφτά να τρέχουν από τα μπατζάκια χρειάζεται γνώση και σχέδιο. Πόσο μάλλον αν δεν υπάρχουν…

Ομάδες μιας χρήσης δεν έχουν μέλλον με διάρκεια στη μεγάλη κατηγορία. Εκείνες που παράγουν, έχουν ελπίδα να προκόψουν. Έστω και αν το κάνουν από ανάγκη πλέον. Διότι και η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ και ο Πανιώνιος και ο Άρης, πέρασαν εποχές που ξόδευαν αβέρτα. Τώρα το ψάχνουν αλλιώς. Το θέμα είναι αν θα συνεχίσουν να παράγουν σωστά, ακόμα και αν έρθουν οικονομικά σε ισορροπία. Αν ξεχάσουν την εποχή της ανάγκης και επιστρέψουν στα… αεροδρόμια – αν και εδώ που τα λέμε όπως είναι η χώρα τώρα και όπως θα είναι, δυστυχώς και τα επόμενα χρόνια, δύσκολα θα ξεφύγουν τα πράγματα.

Όπως και να 'χει όμως υπάρχει πάντα αυτό το «αν» που είπε ο Γιάννης Σαμαράς. Για τη δική του ομάδα το είπε, αλλά δεν σημαίνει πως ισχύει μόνον για εκεί.