Τι θα έλεγε ο Τζον Αλεξάντερ Μπρόντι (1858 – 1934), διαπιστώνοντας πως μια μικρή «αστοχία» στην εφαρμογή της πατέντας του, που είναι τα δίχτυα στις εστίες, δημιούργησε τεράστιο θέμα στην ποδοσφαιρική κοινότητα, με αφορμή το «γκολ» του Κίσλινγκ στον αγώνα της Χοφενχάιμ με τη Λεβερκούζεν;

Ελα ντε…

Έχει πάντως ενδιαφέρον η ιστορία με τα δίχτυα στο ποδόσφαιρο και κυρίως ποια ήταν η γενεσιουργός αιτία της πατέντας. Η αλήθεια είναι πως δεν διέφερε καθόλου από την αιτία που προκαλεί όλη αυτή τη… φασαρία για το «γκολ» του Κίσλινγκ.

Ο ποδοσφαιρόφιλος πολιτικός μηχανικός Τζον Αλεξάντερ Μπρόντι από το Λίβερπουλ, ήταν μεταξύ των θεατών σε αγώνα στο Γκούντισον Παρκ, όταν είδε τους παίκτες να διαμαρτύρονται αρχικά στον διαιτητή και να συμπλέκονται στη συνέχεια, καθώς κανείς δεν μπορούσε να έχει ξεκάθαρη γνώμη, αν η μπάλα είχε περάσει… σύριζα από την εξωτερική ή την εσωτερική πλευρά του δοκαριού.

Τότε του ήρθε η ιδέα να βάλει δίχτυ που θα κάλυπτε την επιφάνεια που ορίζεται από τα τρία γκολπόστ και τη νοητή γραμμή (χαραγμένη πλέον στο χορτάρι) που συνδέει τα κάθετα δοκάρια. Το «net pocket» κατοχυρώθηκε ως πατέντα το 1889 και χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1890 στον αγώνα της Νότιγχαμ με τη Μπόλτον. Από τον Δεκέμβρη του 1863, όταν οι εκπρόσωποι των Συλλόγων της Αγγλίας, στις συναντήσεις τους στην ταβέρνα των Ελευθεροτεκτόνων στο Λονδίνο, κατέληξαν στους βασικούς, 14 πρώτους, κανονισμούς του σπορ, ως το 1890 το ποδόσφαιρο παιζόταν χωρίς δίχτυα.

Τραντάζονται τα δίχτυα

Η εφαρμογή της ιδέας του «net pocket» έγινε δεκτή με ενθουσιασμό καθώς, όχι μόνον βοηθούσε να έχουν ξεκάθαρη αντίληψη για το γκολ οι πρωταγωνιστές του αγώνα (παίκτες και διαιτητές) και οι θεατές, αλλά διότι επιπλέον, ενίσχυε την απόλαυση των θεατών στα γκολ, με την εικόνα της μπάλας που ταρακουνάει τα δίχτυα.

Αυτή η πατέντα που καθιερώθηκε και σημάδεψε διαχρονικά το ποδόσφαιρο, ήταν το καμάρι και η μεγάλη χαρά ενός λαμπρού επιστήμονα, ενός ικανότατου μηχανικού ειδικού στον σχεδιασμό πόλεων, που στην εποχή του με τις δικές του μελέτες αναμορφώθηκε το Λίβερπουλ, ενώ είχε και καθοριστική συμβολή στο πως ρυμοτομήθηκε το Νέο Δελχί, εκεί που η «Μπρόντι Αβενιου» θυμίζει το έργο του.

Πέρα από την ιστορία και τις εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες, στο «γκολ» του Κίσλινγκ το καπρίτσιο της μπάλας που από όλη την πλαϊνή επιφάνεια των διχτυών, βρήκε και πέρασε από το σημείο που έσπασε ο ιστός, δημιουργεί πλέον θέμα νομολογίας από την πλευρά της ΦΙΦΑ.. Διότι εκεί πλέον καταφεύγει και ζητά λύση η Ομοσπονδία της Γερμανίας (παρά το προηγούμενο με την επανάληψη του αγώνα Μπάγερν – Νυρεμβέργη πριν 19 χρόνια), μια λύση που έχει να κάνει με την εκ των υστέρων παρέμβαση σε ανθρώπινο λάθος των συντελεστών του αγώνα.

Είναι γνωστό πως έχουν κατακυρωθεί πολλά γκολ, που όπως αργότερα διαπιστώθηκε είχαν επιτευχθεί με αντικανονικό τρόπο, τον οποίο όμως δεν αντιλήφθηκαν οι διαιτητές και οι βοηθοί.

Γνωστό είναι επίσης πως έχουν ακυρωθεί γκολ, που εκ των υστέρων φάνηκε πως ήταν κανονικά, πλην όμως οι διαιτητές είχαν κρίνει λανθασμένα τις φάσεις.

Είναι ίδια περίπτωση;

Εν προκειμένω βέβαια και όπως ξεκάθαρα φάνηκε στην τηλεοπτική επανάληψη, στην προσπάθεια του Κίσλινγκ η μπάλα πήγε προς τα δίχτυα έξω από το πλαίσιο της εστίας, άρα δεν υπάρχει καν η έννοια του γκολ. Υπάρχει όμως απόφαση (λανθασμένη) του διαιτητή που το μέτρησε όπως υπήρξε και πλημμελής έλεγχος των διχτυών από τους βοηθούς πριν την έναρξη του ματς και στην ανάπαυλα.

Το θέμα είναι αν η ΦΙΦΑ γνωμοδοτήσει έτσι ώστε να καταργήσει την λανθασμένη απόφαση του Μπριχ, ακυρώνοντας και τον αγώνα, οπότε θα έχουμε επανάληψη, ή αν θα εντάξει και την περίπτωση αυτή σε όλες τις άλλες που τα λάθη των διαιτητών δεν είχαν επίπτωση στην εγκυρότητα ων παιχνιδιών.

Τι θα έλεγε λοιπόν, αν ζούσε σήμερα, ο ποδοσφαιρόφιλος μηχανικός Τζόν Αλεξάντερ Μπρόντι γι’ αυτή την ιστορία;

«Οου! Μικρύνατε τόσο πολύ τις μπάλες, ώστε χωρούν να περνούν από τις τρύπες των διχτυών που έφτιαξα για να τις σταματούν; Μα γιατί;»