Η εικόνα με τον σχηματισμό «Μ» των διμοιριών της Αστυνομίας, μπροστά στη φυσούνα του «Κλεάνθης Βικελίδης», ήταν μια ακόμα επιβεβαίωση πως στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχει καταργηθεί το αυτονόητο. Να μπορεί ένα κρίσιμο ματς να αρχίσει και να τελειώσει χωρίς να χρειαστεί ολόκληρη πολεμική επιχείρηση. Να μην απαιτείται δηλαδή ολόκληρο σχέδιο έκτακτης ανάγκης για να φτάσουν οι ομάδες στο γήπεδο, για να μπουν οι παίκτες στον αγωνιστικό χώρο, για να αποχωρήσουν και για να φύγουν να πάνε στα σπίτια τους.

Πρόκειται για μια εντελώς παρακμιακή εικόνα, που δυστυχώς έχει γίνει τόσο οικεία, που τείνει να θεωρηθεί φυσιολογική. Αυτό είναι το χειρότερο. Έχει παρατηρηθεί να γίνεται μεγαλύτερο θέμα αν πέτυχαν τα μέτρα ασφαλείας σε ένα κρίσιμο ματς, παρά τι σόι ποδόσφαιρο παίχτηκε.

Μιλάμε για ένα πρωτάθλημα που στα περισσότερα παιχνίδια και φυσικά σε όλα τα… ζόρικα, απουσιάζουν οι οπαδοί της φιλοξενούμενης ομάδας. Όλη αυτή η αναφορά δεν αφορά αποκλειστικά στον αγώνα της Θεσσαλονίκης. Υπήρξαν όμοιες εικόνες και σε άλλα ντέρμπι και δυστυχώς θα προκύψουν ξανά σε εκείνα που ακολουθούν. Θα είναι η έκπληξη της χρονιάς αν υπάρξει «αστοχία» σ’ αυτή την πρόβλεψη.

Δεν είναι δόκιμο ούτε σωστό να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα, αλλά δυστυχώς για μας οι τηλεοπτικές μεταδόσεις της Κυριακής είχαν και το ντέρμπι της Πρέμιερ Λιγκ, μεταξύ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και της Λίβερπουλ. Το παιχνίδι έληξε με νίκη 3-0 των φιλοξενουμένων, δόθηκαν τρία (αρ. 3) πέναλτι εις βάρος των γηπεδούχων (έγιναν γκολ τα δύο), ενώ στις εξέδρες ήταν οι οπαδοί και των δύο ομάδων, που αποδείχθηκαν εκδηλωτικότατοι με την πίκρα τους οι μεν και τη χαρά τους οι δε, για πολλοστή φορά.

Ουδείς πετάει τόσο στα σύννεφα ώστε να περιμένει να ζήσουμε τέτοιο πράγμα σε ελληνικό γήπεδο. Σε κάθε περίπτωση όμως μπορεί να περιμένει και να ελπίζει πως θα δούμε κάτι, έστω λίγο καλύτερο, από όσα έχουμε εθιστεί να βλέπουμε ώστε να φτάνουμε να… πιστεύουμε πως έτσι είναι τα πράγματα στην κανονική τους μορφή. Δηλαδή ότι τα ματς γίνονται με εκατοντάδες αστυνομικούς γύρω από τον αγωνιστικό χώρο, ότι είναι το πιο νορμάλ πράγμα στον κόσμο να δέχονται τέσσερα πέντε μπουκάλια κατακέφαλα οι αντίπαλοι και να περνάει την ώρα του ο τερματοφύλακας εν μέσω κροτίδων που σκάνε γύρω του. Βέβαια αυτή η κατάσταση ή… μέρος της παρουσιάζεται αρκετές φορές, ως «υπέροχη ατμόσφαιρα». Μέχρι να γίνει καμιά «στραβή» και να αρχίσει η… κριτική.

Καλώς ή κακώς για να γίνει μισό έστω βήμα μπροστά, η όποια λύση μπορεί να έρθει, μόνον, μέσα από το ποδόσφαιρο. Και για να γίνει αυτό πρέπει να καθίσουν κάτω οι εμπλεκόμενοι να πουν τρία πράγματα, να τα συμφωνήσουν και να τα τηρήσουν. Για το δικό τους συμφέρον κυρίως.

Δεν μπορεί κανείς να ποντάρει στον… άλλο πόλο, δηλαδή στην Πολιτεία (στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία δηλαδή), διότι έχει αποδειχτεί περίτρανα πως οι άνθρωποι ούτε μπορούν, ούτε θέλουν. Όσες φορές ανακατεύτηκαν ως τώρα, τα έκαναν μπάχαλο και τις άλλες που παρενέβησαν ήταν για μικροκομματικούς λόγους, για ρουσφέτια, κυρίως, σε οικονομικό επίπεδο (ρυθμίσεις και ξανά ρυθμίσεις ή και διαγραφές χρεών) που δημιούργησαν κακό προηγούμενο και κακή νοοτροπία στις ομάδες. Τα αποτελέσματα είναι ορατά σε αρκετές από αυτές…

Συνεπώς αν όσοι εμπλέκονται με το ποδόσφαιρο αποφασίσουν να βρουν τρόπο να κάνουν ένα βήμα μπροστά κάθε σεζόν, ίσως κάτι να γίνει. Διαφορετικά όλο και θα ισχυροποιείται ο εθισμός στην εικόνα του ροντέο.

Α, και κάτι άλλο. Συνήθως περνάει ως θετικό ότι αυτοί της ΟΥΕΦΑ ασχολούνται με τα καθ’ ημάς. Η αλήθεια είναι διαφορετική. Εχουν θέμα οι άνθρωποι με τους αγώνες στην Ελλάδα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως τόσο ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ, όσο και ο Παναθηναϊκός που δεν είχε ευρωπαϊκούς αγώνες σ’ αυτή τη σεζόν, είναι «μαρκαρισμένοι». Και μπορεί να υπάρχει μέριμνα να είναι τα γήπεδα «εκκλησίες» - όχι πάντα – στους διεθνείς αγώνες, αλλά στέλνονται αναφορές και για τα ελληνικά ματς. Φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαίο και ανεξάρτητο της όλης κατάστασης πως είναι τιμωρημένη και η Εθνική μας ομάδα.