Αν ο ανταγωνισμός ήταν ένας κανονικός οργανισμός με ρόλο στο ελληνικό πρωτάθλημα, από το… καρδιογράφημά του θα προέκυπτε η απευκταία ευθεία γραμμή.

Οι βαθμοί της διαφοράς μεταξύ Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ ήταν 8, πριν ξεκινήσει η 20 αγωνιστική. Πήγε στους 11, ακυρώνοντας κάθε σενάριο για προοπτική ανταγωνισμού μεταξύ των δύο έστω και για την τιμή των όπλων. Διότι είναι άλλο να κριθεί ένα πρωτάθλημα στους 5 πόντους κι άλλο στους… 15.

Οσοι είδαν τους αγώνες σε "Γ. Καραϊσκάκης" και Νέα Σμύρνη θα διαπίστωσαν εύκολα ότι ο μεν Ολυμπιακός κέρδισε ακόμα και με τη χειρότερη εμφάνιση – ειδικά στο α μέρος – της σεζόν, ενώ ο ΠΑΟΚ για πολλοστή φορά παρουσίασε τα ίδια συμπτώματα αμυντικής επιπολαιότητας και επιθετικής αστοχίας.

Κι αν ο Μίτσελ με τις αλλαγές του διαφοροποίησε την εικόνα των «ερυθρόλευκων», αφού ο Ολαϊτάν με τον Φουστερ αρχικά και ο Ντομίνγκεζ στη συνέχεια συνέφεραν κάπως την ομάδα τους, οι παρεμβάσεις του Στέφενς ήταν για να γίνουν, ενώ η σημαντικότερη δεν έγινε ποτέ.

Ποια είναι αυτή; Εχει να κάνει με την συνέχεια και συνέπεια λόγων και έργων. Ο ΠΑΟΚ είναι η ομάδα των ανατροπών, στη θετική εκδοχή της αγωνιστικής του συμπεριφοράς ή η ομάδα που κερδίζει με την ψυχή στο στόμα στην αρνητική. Εδώ και καιρό, όταν το φαινόμενο γινόταν όλο και πιο συχνό, όλοι, από τον Σαββίδη, τον Στέφενς ως τον 25ο παίκτη, δήλωναν ότι πρέπει να το αλλάξουν το πράγμα. Να βρουν τρόπο να μην δέχονται γκολ με το «καλημέρα» και μετά να τρέχουν και να μην φτάνουν. Εχει ειπωθεί αυτό το «πρέπει» κάποιες δεκάδες φορές. Προφανώς θα το ακούσουμε μερικές φορές ακόμα μετά την ήττα από τον Πανιώνιο και όσες ακόμα προκύψουν…

Αν ο Ολυμπιακός στη χειρότερή του μέρα κέρδισε τον αδύναμο Λεβαδειακό 2-0 με το όνομα, τη φανέλα την έδρα και δύο παίκτες, που βοήθησαν να γίνουν κάποιες φάσεις, ο ΠΑΟΚ δέχτηκε 2 γκολ από τον Πανιώνιο που έκανε μια επίθεση μέσα από το παιχνίδι η οποία κατέληξε σε σουτ του Κολοβού που απέκρουσε ο Γλύκος. Τα γκολ μπήκαν από δύο φάουλ του Λάζνικ εκτός περιοχής που στο πρώτο η… καλή σπόντα ήταν ο Αραβίδης (έκανε πλασέ) και στο δεύτερο το… αριστερό δοκάρι. Ο ΠΑΟΚ δεν έβαζε γκολ ούτε από σπόντα. Και δεν είναι η πρώτη φορά που το παθαίνει.

Κάπως έτσι και με τέτοιες καταστάσεις προκύπτει η ευθεία στο καρδιογράφημα του ανταγωνισμού.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες «δικαιώνεται» και ο τίτλος του προηγούμενου σημειώματος που ήταν «ας μιλήσουμε και για τους άλλους». Υπάρχει αν μη τι άλλο ένα νταραβέρι για τις θέσεις στα πλέι οφ, για τη μάχη της σωτηρίας, για το πώς παλεύουν και πως παίζουν ομάδες που το μπάτζετ τους είναι κάτω ή λίγο πάνω από 1 εκατομμύριο ευρώ.

Το παιχνίδι του Παναιτωλικού με τον Πανθρακικό είχε ενδιαφέρον. Αν μη τι άλλο έπαιξαν δύο ομάδες που με βάση την ποιότητά τους προσπαθούν να κάνουν κάτι καλό, ενώ με βάση το κόστος τους δικαιολογούν τα λεφτά τους με το παραπάνω.

Δεν πάει για… πρωτάθλημα ο Παναιτωλικός. Αλλά τους στόχους που βάζει, για σωτηρία και ό,τι άλλο προκύψει, όπως και το αήττητο εντός έδρας, τους υποστηρίζει με συνέπεια. Κι αν αρχίσει να τα καταφέρνει λίγο καλύτερα μακριά από το Αγρίνιο μπορεί να κοιτάξει και ψηλότερα.

Το ίδιο και ο καλός βαθμοθήρας Πανθρακικός. Μπορεί να μην τα καταφέρνει εξίσου καλά με τον Παναιτωλικό στα εντός έδρας ματς με τους μεγάλους, αλλά έχει έναν τρόπο παιχνιδιού που τον αξιοποιεί κι μαζεύει πόντους.

Πίσω από τους δύο πρώτους ο ανταγωνισμός είναι αν μη τι άλλο πιο ποδοσφαιρικός. Υπάρχουν ομάδες πολύ κοντινές σε δυναμικότητα και κάποιες άλλες που δεν απέχουν και πολύ εξ ου και το ενδιαφέρον στις μεταξύ τους αναμετρήσεις. Και όσο λιγοστεύουν τα παιχνίδια και οι βαθμοί γίνονται όλο και πιο πολύτιμοι τόσο θα αυξάνει, όχι η ποιότητα των αναμετρήσεων, αλλά τουλάχιστον η αγωνία.

Ετσι είναι, τι να κάνουμε. Όταν σε επίπεδο κορυφής ο ένας τραβάει το δρόμο του και ο άλλος δεν μπορεί να ακολουθήσει, το ψάξιμο μετατοπίζεται πιο χαμηλά, εκεί που υπάρχουν λιγότερες δεδομένες καταστάσεις. Και δεν χρειάζεται να ανοίξει η κουβέντα της ποιότητας. Για μπάτζετ του εκατομμυρίου μιλάμε.