Υπάρχουν οι στιγμές που μένουν στους αγώνες. Προκύπτουν φάσεις που μένουν στη μνήμη, σε ένα παιχνίδι που κανείς δεν έχει λόγο να θυμάται. Μια τέτοια στιγμή δημιούργησε ο Κουλούρης, ο νεαρός επιθετικός του ΠΑΟΚ, με το γκολ που πέτυχε εναντίον της Καλλονής.

Σε μισό τετραγωνικό άδειασε τον προσωπικό του αντίπαλο, κάνοντας πάσα από το αριστερό στο δεξί πόδι με το οποίο και σκόραρε. Έφτιαξε αυτό που μένει σε όποιον πλήρωσε εισιτήριο για να πάει στο γήπεδο ή σε κείνον που δίνει κάθε μήνα την συνδρομή του για να βλέπει παιχνίδια από την τηλεόραση.

Η πολύ όμορφη ενέργεια του νεαρού είναι η αφορμή για να γίνει μια κουβέντα για τα παιδιά που ζουν το όνειρό τους και τη διαχείρισή που αξίζει να γίνει απέναντί τους.

Ειδικά οι πιτσιρικάδες που προέρχονται από τα σπλάχνα των ομάδων και κουβαλάνε έναν καλώς εννοούμενο «ιδρυματισμό» ζουν κυριολεκτικά το όνειρό τους και το υποστηρίζουν με καρδιά και ενθουσιασμό. Αισθάνονται την ομάδα τους οικογένεια και δεύτερο σπίτι, ενώ παράλληλα παίζουν για την καθιέρωσή τους.

Δεν είναι μόνον ο Κουλούρης. Ένα καλό που κάνει αυτό το μνημονιακό πρωτάθλημα είναι πως κάτι θα αφήσει σε «νέο αίμα» στο φινάλε.

Μην ξεχνάμε πως οι μικροί του Παναθηναϊκού ήταν εκείνοι που στήριξαν και βοήθησαν τους έμπειρους, αλλά καινούργιους στην ομάδα τους, το πρώτο τρίμηνο τετράμηνο της σεζόν που τα πράγματα δεν ήταν τόσο ρόδινα όσο τώρα. Και το κατάφεραν διότι αυτοί ήξεραν πού ακριβώς βρίσκονται. Κατά κάποιον τρόπο ήταν οι «παλιοί» της ιστορίας. Αυτό ισχύει είτε πρόκειται για τον Καπίνο, τον Τριανταφυλλόπουλο, τον Λαγό, τον Μαρινάκη…

Σε μέρες που τα ματς πρωταθλήματος του Ολυμπιακού δεν έχουν κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον, εμφανίστηκε ο Βέργος. Έπαιξε για λίγο στο Μάντσεστερ, μπήκε και έβαλε γκολ στην Τρίπολη, ξεκίνησε και εναντίον του Άρη. Είναι μια ακόμα περίπτωση που τραβάει το μάτι, επειδή ακριβώς δημιουργεί μια προοπτική.

Οι τρεις ομάδες που προαναφέρθηκαν αρκούν για μια πρώτη ενότητα, καθώς κυρίως αυτές «υποκύπτουν» κάθε καλοκαίρι και χειμώνα στη συνήθεια του «έτοιμου», του αγορασμένου ή του νοικιασμένου παρότι έχουν καλά τμήματα υποδομής.

Όπως και νάχει, σε ένα πρωτάθλημα γεμάτο μουρμούρα, δυσπιστία, μιζέρια, συστατικά που δημιουργούν τοξικότητα, είναι καλό να εμφανίζονται νέα παιδιά. Αντιμετωπίζονται εξ ορισμού με συμπάθεια, αρκεί βέβαια να μπορούν να εμφανίσουν ένα καλό δείγμα γραφής.

Αξιόλογα νέα παιδιά υπάρχουν στον Πανιώνιο - έχει ούτως ή άλλως παράδοση στην παραγωγή ταλαντούχων ποδοσφαιριστών – που όχι απλά τον κράτησαν στην κατηγορία με αμοιβές ψίχουλα, αλλά, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ οι μισοί και παραπάνω έχουν εξασφαλίσει μια προσοδοφόρα επόμενη μέρα.

Ακόμα και στον Άρη, που έπεσε υπάρχουν νέοι παίκτες που θα τους ξαναδούμε να παίζουν στη Σούπερ Λίγκα κάτω από καλύτερες, γι αυτούς, συνθήκες.

Δεν χρειάζεται όμως να δημιουργούνται ευκαιρίες μόνον από ανάγκη. Θα ήταν πολύ καλύτερα να αναδείκνυαν οι ομάδες – και οι μεγάλες – νέους παίκτες με προγραμματισμό και μέθοδο, όχι μόνον από άποψη, αλλά και για να μην πηγαίνουν στράφι τα λεφτά που ξοδεύουν για τα τμήματα υποδομής.

Υ.Γ. Χρησιμοποιήθηκε πιο πάνω ο όρος «τοξικότητα» για την γενικότερη ατμόσφαιρα στο ελληνικό πρωτάθλημα. Μια αναπάντεχη αλλά αποκρουστική παρενέργεια αυτής της νευρωτικής κατάστασης, είδαμε χθες στην Κομοτηνή, με τον Λόρι Σάντσες να δημιουργεί ένα κακόγουστο reality show, στο οποίο εκτέθηκε ανεπανόρθωτα.

Είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς πόση πίεση έχει διοχετευτεί σ’ αυτόν τον άνθρωπο, για να πάει να αρπάξει το μικρόφωνο από τον ρεπόρτερ αγωνιστικού χώρου, για να διαμαρτυρηθεί για μια απόφαση των διαιτητών. Το γεγονός πως στο τέλος παραδέχτηκε ότι έκανε λάθος και ζήτησε συγνώμη, τον τιμά μεν, αλλά δεν αναιρεί τα προηγούμενα.

Δεν λέει κανείς πως τα πράγματα είναι καλά και άγια. Όσοι παρακολουθούν ολόκληρα τα παιχνίδια ξέρουν και καταλαβαίνουν. Τα έχουν δει με εικόνα και ήχο. (Από δικό μου βίτσιο ή επαγγελματική διαστροφή βλέπω όλα τα ματς κάθε αγωνιστικής ολόκληρα, είτε απευθείας είτε σε επανάληψη όσα δεν είναι «μονά» στις ώρες μετάδοσης).

Ο προπονητής του Απόλλωνα εκτέθηκε ανεπανόρθωτα. Και δίκιο να είχε στη διαμαρτυρία του, το ίδιο θα ίσχυε. Τα σημάδια όμως είχαν φανεί από τις προηγούμενες μέρες, όταν δεν αρκέστηκε σε σχόλια για τα ματς της ομάδας του, αλλά άρχισε να ασχολείται με τα παιχνίδια άλλων ομάδων.

Και είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πως τη σκυτάλη στο κομμάτι αυτό την πήρε από παράγοντα. Όταν όμως επαγγελματίες του ποδοσφαίρου, που έχουν υποτίθεται και παιδαγωγική αποστολή, μπαίνουν στο τριπάκι αυτής της φάρσας που αποκαλείται «παραγοντικό παιχνίδι», τότε μοιραία, φτάνει κάποια στιγμή σ’ αυτό το κατάντημα. Κρίμα…