Να διευκρινίσουμε ότι με το Παγκράτι δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Δε … γίνεται κιόλας, γιατί με τους περισσότερους μεγάλωσα μαζί, αλλά ήταν ένας πολύ καλός λόγος να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία. Η πρώτη μου συνέντευξη (Άρης Ραφτόπουλος, το πολύ μακρινό 1982) η πρώτη μου αποστολή (στο πανελλήνιο πρωτάθλημα εφήβων, το 1983 όταν η ομάδα κατέκτησε τον τίτλο νικώντας στον τελικό τον Άρη) αλλά και οι ήρωες κάθε σαββατοκύριακου στην παιδική χαρά στον Προφήτη Ηλία.

Λένε ότι όσο μεγαλώνεις τόσο … γυρνάς πίσω. Στην παλιά σου γειτονιά. Η αλήθεια είναι ότι τώρα λίγο μετά (ή λίγο πριν) από τα 50 τους, ένα μέρος της «θρυλικής» παρέας του Παγκρατίου, έχει αναλάβει τις τύχες της ιστορικής ομάδας μπάσκετ, σε ένα πρωτόγνωρο εγχείρημα για τα ελληνικά δεδομένα στο οποίο συμμετέχει και ο Άρης.

Έχετε ακούσει πολλές φορές τον υποτιμητικό όρο «παράρτημα» του τάδε, για μια ομάδα που έχει καλές σχέσεις με μια άλλη. Συνήθως ένας ισχυρός, με ένα «μικρότερο» σύλλογο. Το Παγκράτι δεν είναι ακριβώς παράρτημα του Άρη, αποφάσισε όμως –για να μη διαλυθει στα εξ ων συνετέθη- να αποδεχθεί την πρόταση σωτηρίας από την Θεσσαλονίκη.

Με τη μεσολάβηση του Δημήτρη Παπακυριάκη (αντιπρόεδρος, πλέον, στην ΚΑΕ Άρης) ο Νίκος Λάσκαρης, δέχθηκε να σταθεί αρωγός στην προσπάθεια … επιβίωσης των «ροσονέρι» κι από τη διάλυση, ήρθε η σωτηρία. Το Σάββατο, που μας πέρασε, το Παγκράτι έχασε με 20 πόντους από τον Φάρο Κερατσινίου, αλλά μεταξύ μας αν ήταν σε θέση να νικάει το φαβορί της κατηγορίας εκτός θα μιλάγαμε για το όγδοο και το ένατο θαύμα μαζί μας.

«Μη τα θέλουμε κι όλα δικά μας» που λέει και ο Ντίνος Καλαμπάκος, ο εμβληματικός κόουτς της ομάδας. Για τους Παγκρατιώτες ο Ντίνος είναι η ζωντανή ιστορία του συλλόγου, όχι άδικα, για όσους τον θυμούνται να παίζει μπάσκετ και να ορμάει … ακάθεκτος στη ρακέτα των αντιπάλων, αδιαφορώντας ποιος είναι απέναντί του. Ο Καλαμπάκος (τη σεζόν 1989-90 είχε 19.4π, 2.4ρ, 1.5ας, 1.3κλ) θεωρήθηκε και ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της χρυσής γενιάς του Παγκρατίου, της ομάδας που ξεκίνησε από την Α ΕΣΚΑ, έφτασε μέχρι την Α1 και έκανε όλη τη συνοικία να ζει για το σαββατιάτικο αγώνα της. Με το θρυλικό «7» στην πλάτη ο Ντίνος ήταν φύσει και θέση ο ηγέτης της ομάδας, πριν αναχωρήσει για τον (αγαπημένο του) Παναθηναϊκό, πέφτοντας πάνω στα πέτρινα χρόνια των «πρασίνων» . Η επιστροφή του στο Παγκράτι (αφού μεσολάβησε σαν ενδιάμεσος σταθμός ο Σπόρτιγκ) έμοιαζε με απόλυτη φυσιολογική κατάληξη της καριέρας του.

Αριστερά ο Ντίνος Καλαμπάκος, κόουτς. Δεξιά με αντίπαλο τον Αχιλλέα Δεμέναγα κάποια χρόνια πριν...

Η ζωή του όλη; Κάπως έτσι. Και σαν προπονητής, άλλωστε, πάλι στην ίδια γειτονιά βρέθηκε. Δεν έφυγε, άλλωστε, από το Παγκράτι. Εκεί στη μέση της οδού Ευφράνορος, είναι το καφέ που διατηρεί, στο Μετς μπορεί να πάει και με τα πόδια, που λέει ο λόγος.

Ο απολογισμός του πρώτου γύρου της Α2, βρίσκει το Παγκράτι ακριβώς στο 50%. Οκτώ νίκες κι άλλες τόσες ήττες, είναι ο απολογισμός. Όχι τίποτε σπουδαίο θα πείτε, αν δεν ξέρετε πρόσωπα και πράγματα, τις ιδιαιτερότητες της κατηγορίας και το πώς … φτιάχτηκε η φετινή ομάδα, την ώρα που όλοι είχαν ολοκληρώσει τις μεταγραφές τους και ξεκινήσει την προετοιμασία τους.

Με την βοήθεια του Άρη, το Παγκράτι όχι μόνο στάθηκε στα πόδια του, όχι μόνο δεν πτοήθηκε από το αρχικό 1-6, αλλά σε μια αντιστοιχία μπάτζετ και δυναμικής του ρόστερ, έχει κάνει θαύματα, εξασφαλίζοντας ένα μεγάλο μέρος της παραμονής του, αν και σύμφωνα με τον Ντίνο, για να νιώθει σίγουρος ότι δεν θα κινδυνεύσει, θέλει άλλες τέσσερις νίκες. «Να φτάσουμε στις 12 και να’ μαστε ήσυχοι…» λέει

Γελάει το Παγκράτι, γελάει και … ο Άρης, ωστόσο, που βλέπει ότι η ιδέα του να επενδύσει σε μια ομάδα που θα μπορούσε να φιλοξενήσει παίκτες οι οποίοι δεν ήταν σε θέση να παίξουν στην πρώτη ομάδα. «Ναι, είμαστε κάτι σαν προθάλαμος του Άρη» συμφωνεί ο Γιώργος Νικολόπουλος, αναπληρωματικό μέλος της διοίκησης, μα … τι λέω για τον συμμαθητή μου και διπλανό μου έξι χρόνια σε γυμνάσιο και λύκειο. Τον άνθρωπο που με «κόμπλαρε» σε κάθε άσκηση μαθηματικών και φυσικοχημείας, καθώς την έλυνε πριν καν ολοκληρώσει ο καθηγητής. Γι αυτό και μπήκε αέρα στο Πολυτεχνείο, παίζοντας ταυτόχρονα και μπάσκετ και ποδόσφαιρο.

Συνεχίζουμε, ή διαλυόμαστε;

Ο Γιώργος, μαζί με τον πρόεδρο Λεωνίδα Βατάκη (από τα μεγαλύτερα ταλέντα που εμφανίστηκαν στο ελληνικό μπάσκετ, αλλά πολύ άτυχος γιατί οι απανωτοί τραυματισμοί και ένα ατύχημα με την μοτοσυκλέτα του στέρησαν μια μεγάλη καριέρα στα παρκέ), τον άλλοτε κλασικό σουτέρ της ομάδας (λίγο μεγαλύτερο … αλλά δε το λέμε δημόσια) Νίκο Μπάστα μετέπειτα αξιωματικό του Λιμενικού Σώματος μαζί με άλλους αμετανόητους οπαδούς του ΑΟΠ (όπως ο Θοδωρής ο Σχίζας) βρίσκονται στο πλευρό του Καλαμπάκου. Αυτοί συμμετείχαν στην περίφημη συνάντηση, στο «καφέ» του Καλαμπάκου, όταν τέθηκε επί τάπητος το ερώτημα: «Το διαλύουμε ή συνεχίζουμε». Αυτοί τον έπεισαν να μείνει και στο Παγκράτι, παρά το αρχικό 1-6, παρά την εξαιρετική πρόταση που του έκανε ο Εθνικός. Και παρότι, όπως τονίζει ο Νικολόπουλος «ακόμη και τώρα, που μιλάμε ο άνθρωπος (ο Ντίνος, δηλαδή) παραμένει απλήρωτος…»

Το Παγκράτι στις αρχές της δεκαετία του 80. Από αριστερά, πάνω: Μπάστας, Νικολόπουλος, Καρατζάς, Βατάκης, Παπαλαζάρου. Κάτω: Καλαμπάκος, Ζώτος, Β.Γούμενος, Μπακατσιάς, Π.Γούμενος. Κάτω, τριάντα χρόνια μετά: Ντ.Καλαμπάκος, Θ.Σχίζας, Λ.Βατάκης (ο πρόεδρος φοράει πάντα κουστούμι), Νικολόπουλος, Μπάστας. Περνάνε τα άτιμα τα χρόνια...

«Ναι, ξεκινήσαμε με 1-6 και τώρα έχουμε κάνει 7 νίκες στα 8 παιχνίδια με πέντε απ’ αυτές εκτός έδρας» λέει ο Καλαμπάκος, τονίζοντας: «Και να φανταστείς μαζευτήκαμε όλοι μαζί στις 10 του Σεπτέμβρη. Ο αρχικός μας στόχος ήταν να μη πέσουμε. Να μη βρεθούμε, δηλαδή, στις τρεις ομάδες που υποβιβάζονται κατευθείαν. Εμείς δεν είχαμε καν παίκτες. Τον πρώτο, τον πήραμε στις 10/9 ενώ οι άλλοι είχαν ξεκινήσει προετοιμασία και δώσει φιλικά. Μαζευτήκαμε ένα βράδυ εδώ και είπαμε: «Το διαλύουμε ή συνεχίζουμε;» Ο Γρηγόρης ο Δημακόπουλος (β΄αντιπρόεδρος) μας λέει, δεν υπάρχει μία. Πάμε να διαλέξουμε σε ποια κατηγορία θα παίξουμε. Εγώ λέω «να παίξουμε με ό,τι μαζέψουμε για να βγάλουμε τη χρονιά», αν και αυτό είναι μια κουβέντα, γιατί 20 χιλιάρικα μόνο είναι τα ταξίδια. Ευτυχώς που βρέθηκε ο Νίκος Λάσκαρης, μέσω του Δημήτρη Παπακυριάκη, που έδωσε κάποια χρήματα και σωθήκαμε. Δεν έχουμε πρόβλημα να το πούμε, γιατί αυτή είναι πραγματικότητα. Ο Λάσκαρης πληρώνει έξι παίκτες, εμείς έναν και όλοι οι άλλοι είναι τζαμπα. Όταν λέμε τίποτε, τίποτε. Μηδέν…»

Με αυτό το περίεργο και καινοφανές για την Ελλάδα μοντέλο, το Παγκράτι πρώτα απ’ όλα έφτιαξε ομάδα. Αλλά και πάλι το ερώτημα, ήταν πως θα στεκόταν σε μια κατηγορία, η οποία όπως λέει ο Καλαμπάκος «είναι ιδιαίτερη και φέτος έγινε κάτι μεταξύ Α1 και Α2. Θα την έλεγα … Α1,5!». Η απάντηση ήρθε μέσω των αποτελεσμάτων παρότι στις εφτά πρώτες αγωνιστικές το Παγκράτι μετρούσε έξι ήττες. Τι είναι τελικά η φετινή Α2.

«Ελα ντε, ακόμη δεν έχω .. βρει τη σωστή απάντηση. Ή είναι η καλύτερη όλων των εποχών, ή είναι πολύ μέτρια. Σίγουρα κατέβηκαν πολλά παιδιά από την Α1, έγιναν τέσσερις-πέντε ομάδες “τούμπανο”. Έχουν έρθει σπουδαίοι παίκτες και αγωνίζονται σε πολλές ομάδες. Ονόματα της Α2 όπως ο Καρύδας, ο Κυριακόπουλος, αλλά και παιδιά από την Α1 ήρθαν στην κατηγορία και την έκαναν ... σε πρώτη άποψη, πολύ δυνατή. Λέγαμε πως θα αποφύγουμε να πέσουμε. Εύκολο να το λες, αλλά για δες. Από τη μια Φάρος, Κύμη, Εθνικός, Προμηθέας ομαδάρες. Το Ψυχικό παραδοσιακά είναι σοβαρό, ο Δούκας ανέβηκε είναι οργανωμένος και υπολογίσιμος. Είπαμε “ευτυχώς που έφυγε ο ΟΦΗ” αλλά και πάλι ... τα κουκιά δεν έβγαιναν: Παγκράτι, Πευκοχώρι και Μαχητές Πεύκων, Βέροια τέσσερις, με την Ερυθραία τέταρτη. Έπρεπε να βρεθεί και μια ... έκτη ομάδα να τη βάλουμε από κάτω. Εμφανίζεται ο Πανερυθραϊκός, λοιπόν, κάνει τις νίκες του και μας λέει “γεια σας εγώ μη με υπολογίζετε”. Πάει τρελαθήκαμε. Ξεκινήσαμε και με 1-6, άστα να πάνε γιατί είχαμε μια ήττα από τα Πεύκα, που μας φόρτωνε, με πρόσθετο άγχος…»

- Πώς έγινε, λοιπόν, ό,τι έγινε;

Αυτό το ρωτάμε κι εμείς, μπας και το … καταλάβουμε, λέει χαμογελώντας ο Νικολόπουλος για να σημειώσει: «Κάποια παιδιά ήρθαν για να παίξουν, δεν είχαν χρόνο συμμετοχής δεν τους πίστευαν».

Η αλήθεια είναι ότι ο Καλαμπάκος έχει την ικανότητα να διαλέγει παίκτες με μηδενικές απαιτήσεις, αλλά προοπτικές να παίξουν καλά στην Α2. Το έκανε πρόπερσι, το έκανε πέρσι, το έκανε και φέτος. Να πως εξηγεί τις επιλογές του: “Ο Τον Μοντσενίγο τον ξέρω από μικρό. Εκτιμούσα τον Παπαδιονυσίου, που δεν είχε χρόνο στην ΑΕΚ. Ο Μήτσιαλος και ο Αντωνάκης ήρθαν για να κάνουν κάποια πράγματα. Όλοι αυτοί, ξαφνικά κουμπώσαμε σαν ομάδα. Έχουμε και τους δυο “γέρους”, Κουτρούλια και Κυριακόπουλο και κάναμε αυτό που κάναμε. Αυτή τη στιγμή παίζουμε καλό μπάσκετ. Πάει δηλαδή ο άλλος στο γήπεδο κι αν δεν είναι αρρωστημένος με το Παγκράτι, του αρέσει αυτό που βλέπει, γιατί τα παιδιά, τρέχουν, πιέζουν, είναι μια καλή ομάδα. Δείχνει κάτι…»

Αντάρτικο μπάσκετ και Σισμανίδης

Ο Νικολόπουλος διακόπτει λέγοντας ότι με τον Εθνικό «η ομάδα έπαιξε την καλύτερη άμυνα» και ο Ντίνος συνεχίζει: «Ναι, κι ας μην έχουμε καλή σχέση με την άμυνα. Όχι τώρα, από παλιά, που ακόμη παίζαμε εμείς. Είμαστε όμως σε καλή κατάσταση. Λείπει εδώ και ενάμιση μήνα ο Μήτσιαλος που έχει χτυπήσει στην πλάτη του, αλλά το κενό δεν φαίνεται. Και ήταν από τους καλύτερους μας παίκτες στο ξεκίνημα της χρονιάς»

- Η ομάδα παίζει γρήγορα, επιθετικά. Σα να σε βλέπω … να παίζεις ξανά, μου φαίνεται

«Μου αρέσει το επιθετικό μπάσκετ. Το “αντάρτικο”. Να πιέσεις τον αντίπαλο, να κλέψεις , να πας προς το καλάθι. Που είχαμε μείνει, όμως…»

- Στο ότι αποφασίσατε να μη διαλυθείτε και να δεχθείτε την πρόταση του Άρη

«Είπαμε, λοιπόν, να ξεκινήσουμε. Βρήκαμε πέντε δραχμές. Και ξεκινήσαμε. Σιγά-σιγά ζεσταίνουμε και τον κόσμο, γιατί η ομάδα πάντα έχει κόσμο, όχι αυτόν που μαζευόταν παλιά, αλλά 200-300 άτομα μας έβλεπαν. Τώρα αυτοί έγιναν 500 και αφού κερδίζουμε, γίνονται περισσότεροι. Τι να πω; Δεν είμαστε ευχαριστημένοι; Στα ουράνια πετάμε. Απλά, τώρα πρέπει να “διπλώσουμε” τις εκτός έδρας νίκες που κάναμε και δεν είναι εύκολο. Δεν έχουμε και μεγάλη εμπειρία, ο Κουτρούλιας με τον Κυριακόπουλο δεν μπορούν να μένουν σαράντα λεπτά στο παρκέ, καμιά φορά, λοιπόν, το μυαλό μπλοκάρει. Θέλουμε να φτάσουμε πρώτα στις εννιά νίκες και μετά στις 12-13, για να σωθούμε οριστικά. Νομίζω ότι αυτό είναι το όριο για να μη πάμε στη διαδικασία των πλέι-άουτ»

Απαραίτητη παρένθεση: Από τη φετινή Α2, ο πρωταθλητής ανεβαίνει αυτόματα, οι δυο τελευταίοι πέφτουν (μαζί με τον ΟΦΗ που αποχώρησε πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος) κατευθείαν και γίνονται πλέι-οφ (οι ομάδες στις θέσεις 2-5) για να ανέβει ένας και πλέι-άουτ (οι ομάδες στις θέσεις 10-13) για μείνουν δυο και να υποβιβαστεί ένας.

- Και αυτό είναι κάτι που θα σας ικανοποιεί όλους. Να είναι το Παγκράτι μια καλή ομάδα της Α2;

«Η αλήθεια είναι σκληρή. Με τα οικονομικά χάλια, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα. Εννοώ να χτίσεις κάτι. Πέρσι κάναμε μια εξαιρετική χρονιά, μείναμε στη κατηγορία, αλλά στο τέλος μας έφυγαν ... 11 παίκτες. Δεν μπορούσα να κρατήσω κανένα. Να πούμε, βέβαια, ότι στο Παγκράτι δε γίνονται όλα αυτά τυχαία. Υπάρχει ο γυμναστής μας ο Νίκος, που κάνει επιστημονική δουλειά...»

- Κάτσε. Μιλάς για το Νίκο το Σισμανίδη...

«Ναι. Σε αυτόν οφείλουμε την καταπληκτική φυσική κατάσταση. Δεν βρήκαμε τους ... δέκα Μπολτ. Υπάρχει ένα πρόγραμμα, που κάνει την ομάδα να τρέχει. Και είναι ένα πρόγραμμα δέκα μηνών. Κάθε Δευτέρα είναι δική του. Βρήκε τους πιτσιρικάδες και ενθουσιάστηκε. Το θέμα είναι να μείνει και του χρόνου ο Ν.Λάσκαρης, για να συνεχίσουμε σε αυτό το μοτίβο. Διαφορετικά θα ψάχνουμε να βρούμε πάλι χρήματα. Τα πράγματα είναι δύσκολα...»

Ο Νικολόπουλος μου ξαναθυμίζει: «Σου λέω. Τον πείσαμε να μείνει και ο ίδιος δεν έχει πάρει ακόμη ούτε ένα ευρώ…»

«Εγώ έχω μείνει στον ίδιο παρονομαστή. Αλλά τι ψάχνεις να βρεις. Είναι δύσκολα τα πράγματα. Ούτε σκάουτινγκ δεν μπορούμε να κάνουμε. Δεν υπάρχουν τέτοιες πολυτέλειες στο Παγκράτι. Ακούμε τους άλλους, που βλέπουν βίντεο, κατασκοπεύουν και γελάμε…» το φιλοσοφεί και χαμογελάει πλατιά. Αφελής γαρ, κάνω την ερώτηση «μα καλά πως κατασκοπεύετε τους αντιπάλους». Ο Νικολόπουλος θυμάται τον πρώην προπονητή του, Τζονι Νιούμαν!

«Από την... προθέρμανση. Όπως έκανε ο Νιούμαν, που έλεγε κάτσε να τους δω δυο-τρία λεπτά και θα είμαστε οκέι».

Ο Καλαμπάκος υπερθεματίζει: «Χα, χα κάπως έτσι. Ο Νιούμαν μου άφησε μεγάλο σημάδι. Για μένα είναι ο καλύτερος κόουτς που είχα. Πρόσεξε. Κόουτς όχι προπονητής. Ήταν γάτα, τα καταλάβαινε όλα. Απίθανος σε ειδικές καταστάσεις. Κάναμε τρομερά πράγματα. Πως θα γίνει μια φάση. Πως θα απαντήσει στην άμυνα του άλλου, που σκεφτόταν ότι θα παίξει ο αντίπαλος. Και βέβαια, αν δεν το κάναμε καλά, θα ερχόταν από πίσω ο Χάρισον να λύσει το πρόβλημα…»

- Και όπως ο Νιούμαν, έτσι κι εσύ βλέπεις τον αντίπαλο στην προθέρμανση;

«Τους βλέπουμε και αναλόγως παίζουμε. Και ό,τι θυμόμαστε από τα προηγούμενα ματς. Αν βρούμε ένα dvd κάνουμε πάρτι. Είναι απίθανα τα πράγματα που γίνονται. Θα μπορούσα να φύγω είναι αλήθεια. Αλλά ξέρεις, είναι το Παγκράτι Ευτυχώς που παίζουμε έτσι τώρα και δικαιώθηκα για την απόφασή μου. Αν γλιτώσουμε, υπάρχει η περίπτωση να μείνει δίπλα μας αυτός ο άνθρωπος, ο Λάσκαρης τον οποίο ούτε κατ’ όψη τον έχω δει, τότε κάτι θα τσουλήσει. Γιατί έχουμε αυτή την τρέλα να δουλεύουμε. Θα μου πείς κάθε φορά θα ... σου βγαίνουν οι μεταγραφές. Την πρώτη σεζόν, είχαμε Κουτρούλια, Βασιλόπουλο, Ράπτη πήραμε εφτά μικρούς, βγήκε η χρονιά. Φεύγουν οι μισοί. Πήραμε οκτώ καινούργιους, κάτι πιτσιρικάδες, με κίνητρο να παίξουν στην Α2 και κάναμε πάλι μια τρομερή χρονιά. Μας έφυγαν ... έντεκα! Η φετινή ομάδα πάλι το ίδιο δείχνει. Να φύγουν όλοι. Ε, δεν μπορεί κάθε χρόνο να πετυχαίνεις κέντ»

«Παίξε πρώτα και μετά βλέπουμε»

Η παρέα θυμάται ότι την τελευταία στιγμή δεν καρποφόρησε η μεταγραφή του Πουλιανίτη και ο Καλαμπάκος παίρνει φόρα λες και η ομάδα του βγαίνει στον αιφνιδιασμό: |Ναι τον είχαμε στα υπόψη αλλά δεν ήθελε να παίξει στην Α2. Γιατί όμως να μην έρθουν. Θα μετρηθούν με παίκτες αξίας, όπως ο Κυριακόπουλος, ή ο Γκαγκαλούδης. Θα έχουν αγώνες στα πόδια τους, θα τριφτούν, να γίνουν καλύτεροι. Το είχα πει, όταν ήμουν στο Πέραμα, στον Μοντσενίγο. Έλα να πάρεις τα κλειδιά της ομάδας. Ε, ήθελε να πάει στην Α1. Ε... ξαναγύρισε, αλλά έχασε και χρόνια. Δεν έχουν υπομονή, να παίξουν, για να γίνουν καλύτεροι παίκτες. Παίζουν ρόλο και οι μάνατζερ, όσο να' ναι. Σίγουρα μετράει η φιλοδοξία, αλλά κάποια στιγμή, πρέπει να μετράς τις ικανότητές σου. Να ξέρεις ποιος είσαι, να μην ακούς τα “είσαι παικταράς” και να παίρνουν τα μυαλά σου αέρα...»

Λάνθιμος, Μάγλος και Σισμανίδης σε αγώνα με τον Ολυμπιακό στη δεκαετία του 70

Φτάνουμε, λοιπόν, και στο προκείμενο. Κάποτε το Παγκράτι, όπως και πολλές γειτονιές στην Αθήνα, καλλιεργούσαν το μπάσκετ από το …πουθενά. Ο Νότης Μαστρογιάννης, αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, έχτισε με την ίδια σχεδόν τακτική τρεις καλές φουρνιές του Παγκρατίου. Την ιστορική ομάδα της δεκαετίας του 70 που έφτασε ως την 4 θέση της Α Εθνικής με την τρομερή πεντάδα Κοντοβοβήσιου, Μάγλου, Λάνθιμου, Σισμανίδη, Δεκαβάλα . Μαζί τους και ο Άρης Ραφτόπουλος, που όπως και ο Σισμανίδης πήραν μεταγραφή για τον Ολυμπιακό.

Το Παγκράτι έπεσε στην Β Εθνική, αλλά ξαναβρήκε σφυγμό με τους Τριανταφύλλου, Παπαλαζάρου, Μαντζιώρη, Μπάστα να παίρνουν την σκυτάλη, για να έρθει η χρυσή εποχή με την άνοιξη της μεγάλης ομάδας στη δεκαετία του 80: Καλαμπάκος, Καρατζάς (μέλος της εθνικής ομάδας που κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ 87, παίρνοντας το χρίσμα παίζοντας στο Παγκράτι), Μπακατσιάς, Γούμενος, Βατάκης, Νικολόπουλος, Τζαλαλής, Ζώτος ανέβηκαν βήμα-βήμα τις κατηγορίες μέχρι την Α1. Οι περισσότεροι ήταν «αποτέλεσμα» της τρομερής δουλειάς των τμημάτων υποδομής, που καθοδηγούσε με το μεράκι του, ο Θεοδόσης Καντόγλου. Μια ιστορική φιγούρα από τους σκαπανείς της μεγάλης έκρηξης του ελληνικού μπάσκετ. Αυτός τους μύησε στα μυστικά της πορτοκαλί μπάλας και μια φουρνιά ιστορικών παραγόντων που διαδέχθηκαν τον αείμνηστο Νότη (Βαφάκης, Μιαούλης, Νίκου, Γούναρης, μέχρι και τον πρόεδρο Αθανασόπουλο, που ακόμη βοηθάει όταν μπορεί την ομάδα)τους καθοδήγησαν στη συνέχεια.

Αλλά η εποχή έχει αλλάξει. Τριάντα πέντε χρόνια μετά, 50άρηδες πια ο κόουτς Ντίνος και οι …φίλοι του διοικητικοί παράγοντες ξέρουν ότι το να ξαναβγεί μια ανάλογη φουρνιά σα τη δική τους είναι δύσκολο

Λέει ο Καλαμπάκος:

«Μπορεί, όμως, να γίνει ένα σκαλοπάτι για να βελτιώσει παίκτες. Αυτό που γινόταν στην εποχή μας, δεν υπάρχει. Μπορούμε να διαλέξουμε εμείς παίκτες, ή να μας στείλουν, εφόσον ... συνεχιστεί αυτή η σχέση με τον Άρη. Να κοιτάξτε. Εμείς έχουμε τώρα τον Σαχπασίδη, που είναι πολύ καλός για μας στην Α2, αλλά αν πάει στη μεγάλη κατηγορία, θα' ναι φτερό στον άνεμο. Εμείς μπορούμε να τον βελτιώσουμε. Αν μάλιστα έχει δίπλα του ένα διατροφολόγο, να δέσει, σε δυο-τρία χρόνια θα είναι έτοιμος…»

- Μίλησε μου, λίγο για τον Κουτρούλια. Στα 40 του μοιάζει να έχει ενθουσιασμό εφήβου…

« Ο Ελ Σιντ; Τεράστιο ταλέντο, έχει παίξει καλό μπάσκετ στη ζωή του, έχει κάνει πράγματα. Ίσως μπορούσε να κάνει ακόμη μεγαλύτερα. Αλλά στα σαράντα του χρόνια, ερχόμενος από το Λουτράκι, έχει την επιθυμία να είναι μπασκετμπολίστας. Και το υποστηρίζει με συνέπεια. Τις προάλλες σε μια ομιλία μου στην ομάδα, του έβγαλα το καπέλο: Παίζεις μπάσκετ από την κατασκευή σου και από την άρνησή σου να χάνεις. Είσαι περήφανος, είσαι μάγκας και δεν θες να χάσεις. Ναι τον βοηθάει το σώμα του, αλλά μιλάμε για ένα τύπο που είναι σαράντα χρονών και παίρνει δεκαπέντε ριμπάουντ. Φυσικά ξέρει πολύ μπάσκετ. Κααλαβαίνει και διαβάζει το παιχνίδι. Σε κάθε φάση, ξέρει που θα πάει η μπάλα. Με την εξυπνάδα του καλύπτει την ταχύτητά του. Είναι σπουδαίος, τεράστια μορφή και μπασκετική εφυία. Είναι κρίμα που παίζει ακόμη, γιατί ... θα γινόταν ένας μεγάλος προπονητής.

- Ε, δεν τον πήραν τα χρόνια, για προπονητής...

«Και πότε θα ... γίνει; Στα 60 του; Έχει να κάνει το αγροτικό του. Προτιμάει να παίξει μπάσκετ μέχρι τα σαράντα του. Είναι ο πιο έξυπνος παίκτης που έχω δει. Ψηλός με αντίληψη κοντού. Μέχρι να του πεις τι θέλεις, το έχει καταλάβει αμέσως. Και παίζει καθοριστικό ρόλο, όχι ένα πεντάλεπτο και αντε κάτσε στον πάγκο να ξεκουραστείς. Και σε αυτό ... φταίνε οι μικροί. Βλέπεις ότι η καινούργια φουρνιά δεν είναι ερωτευμένη με το μπάσκετ. Δεν βλέπεις την παιδική χαρά, γεμάτη από παιδιά. Αλλά ξέρεις κάτι. Αυτός που αγαπάει το μπάσκετ, στο τέλος θα πάει δέκα η ωρα στην παιδική χαρά να δουλέψει μπάσκετ. Γι αυτό παίζουν ακόμη οι μπασκετμπολίστες ...παλιάς κοπής. Ο Διαμαντίδης, ή ο Τσαρτσαρής, που σταμάτησε.

Πώς όμως θα προοδεύσει ένα παιδί, αν θέλει με το καλημέρα να γίνει ... Διαμαντίδης. Δε γίνεται. Πρέπει αυτά τα παιδιά, να πάνε να παίξουν. Να πάρουν αγώνες στα πόδια τους. Να φάει τα μούτρα του, να ξέρει ότι την Παρασκευή πρέπει να κοιμηθει νωρίς γιατί την επόμενη μέρα θα παίξει. Έτσι θα γίνει πιο υπεύθυνος, θα νιώσει καλύτερα, θα ξέρει ότι η ομάδα του τον χρειάζεται.

Τώρα δεν αισθάνεται καμιά υπευθυνότητα, γιατί την άλλη μέρα θα παίξει ο Διαμαντίδης. Ή ο Σπανούλης. Δώστε τους όμως να παίξουν. Να γίνουν ... άντρες. Ξέρεις τι είναι πριν πας να παίξεις με τους Αμερικανούς να σε μαρκάρει ο Λιακόπουλος;»

- Άρα το δικό σας μοντέλο, έχει αξία. Και για τον Άρη...

“Μα το κάνουν όλες οι ομάδες έξω. Να έχουν δορυφορικές ομάδες. Κι επειδή η Α2 μπορεί να είναι δύσκολη, ας στείλουν τους πιτσιρικάδες στην Β Εθνική, στη Γ Εθνική να έχουν κι ένα προπονητή δικό σου και να φτιάξεις τους παίκτες σου...”.