Φυσικά και ήταν τραγικό το ξεκίνημα του Ολυμπιακού, αλλά πιστέψτε με, αν δεν αισθάνονταν οι Τούρκοι ευτυχισμένοι από νωρίς, μπορεί και να μην βρίσκονταν με την πλάτη στον τοίχο. Περίμεναν ότι θα κάνουν πάρτι, αισθάνθηκαν τη σκιά του αποκλεισμού, αλλά το… γύρισαν και σε πάρτι με παίκτη λιγότερο. Και τελικά εν μέσω διπλωματικών (και όχι μόνο) επεισοδίων με την Ολλανδία, ήρθε ένα τύπος από την χώρα της τουλίπας, να τους περάσει στα προημιτελικά του Γιουρόπα Λίγκ.

Ο Ολυμπιακός έμεινε να θυμάται το σούπερ διαβασμένο παιχνίδι του στο "Καραϊσκάκη", την εξαιρετική αντίδρασή του μετά το 2-0 στη "Vodafone Arena", θα ξεκινήσει πάλι η συζήτηση για τη θέση του τερματοφύλακα, θα ξεχαστούν αρκετά από αυτά λόγω της κλήρωσης του Κυπέλλου, αλλά πάνω απ’ όλα η σοβαρή δουλειά του Βούζα, συνεχίζει να δίνει πολύτιμο χρόνο στην ΠΑΕ για να σχεδιάσει το μέλλον.

Αναζητείται τρόπος σταθερής απειλής απέναντι σε μαζεμένες άμυνες, ίσως αυτό να μη βρεθεί φέτος ποτέ. Α μη το ξεχάσω και έρχεται βέβαια το ελληνικό ντέρμπι. Όμως να το δούμε και λίγο, ελάχιστα, όσο πατάει το μυρμήγκι ποδοσφαιρικά. Ο Νίκολα Λεάλι έχει ήδη γίνει αντικείμενο χλευασμού (εύκολα χάνεις έναν παίκτη, η μαγκιά είναι να τον κερδίσεις ειδικά όταν πρόκειται για ένα παιδί). Όσοι δεν είναι Ολυμπιακοί τον κοροϊδεύουν, όσοι είναι Ολυμπιακοί μάλλον βλέπουν στο πρόσωπό του τον "αποδιοπομπαίο τράγο". Ναι, έχει μεγάλο ποσοστό ευθύνης στον αποκλεισμό όπως πήγαν τα δυο ματς, αλλά και όλη η ομάδα δε μπορεί να εκμεταλλευτεί τις υπέρ της καταστάσεις.

Πάλεψε ο Ολυμπιακός, αλλά προδόθηκε απ’ τον εαυτό του. Τον Φλεβάρη η Φενέρ ήταν η μοναδική ομάδα που πέρασε νικηφόρα από το γήπεδο της Μπεσίκτας. Για το τουρκικό κύπελλο. Ένα γήπεδο που πήγαινε πέρα- δώθε και ήταν αν μη τι άλλο η πρώτη μεγάλη πρόκληση για τον πρωταθλητή Ελλάδας. Ίσως και μεγαλύτερη πρόκληση από την αντίπαλη ενδεκάδα. Άλλωστε οι Τούρκοι από την στιγμή που ο Μαρσέλο δε μπορούσε να συμμετάσχει, έβλεπαν τον πολλά υποσχόμενο αλλά και λίγο άπειρο (παρότι 24) Μίτροβιτς να ξεκινάει στο κέντρο της άμυνάς τους.

Ναι, αν πρέπει με το ζόρι να βρούμε κάπου που "πονάνε" στα στόπερ είναι. Μια Μπεσίκτας που όπως συζητήσαμε και μετά το ματς του Καραϊσκάκης, είναι γεμάτη ποιότητα. Ο Σενιόλ Γκιουνές ένας έξυπνος προπονητής, "έχτισε" μια ομάδα για να προκόψει στο Τσάμπιονς Λίγκ. Πλήρωσαν το μπλαζέ ύφος τους και έφυγαν από το Κίεβο με μισή ντουζίνα γκολ. Εκείνο το ματς ακόμη το μνημονεύουν και κρατάνε το κεφάλι τους. Ήθελαν λοιπόν να μην αποκλειστούν και από το Γιουρόπα και μάλιστα μπροστά στον κόσμο τους. Ο Ολυμπιακός δεν είχε να χάσει πολλά. Με ίδια σύνθεση το 1-1 και μοναδική αναγκαστική αλλαγή, αυτή του Ντα Κόστα που πήρε τη θέση του Μποτία. Οι "ερυθρόλευκοι" από το πρώτο λεπτό κιόλας, είχαν διάθεση να κλείσουν κάθε διάδρομο και να βγουν στη κόντρα. Το έκαναν από νωρίς από την αριστερή πλευρά. Έγιναν απειλητικοί στο 3ο κιόλας λεπτό. Καλό για την ψυχολογία τους.

Πριν όμως νιώσουν σίγουροι βρέθηκαν να… στραγγαλίζονται. Και ήρθε το γκολ στο 10ο λεπτό μάλιστα, με τρόπο πολύ… φθηνό. Και το γράφω έτσι γιατί και ο Λεάλι δυο χρόνους πριν θα μπορούσε να ‘χε βγει να αρπάξει τη μπάλα, αλλά και στη συνέχεια ο Φορτούνης δε κατάφερε να κάνει να διαχειριστεί διαφορετικά τη φάση που κατέληξε στον Ταλίσκα. Σέντρα-"λουκούμι", Αμπουμπακάρ, γκολ. Και πριν προλάβει η ομάδα να καταλάβει τι έπαθε, ήρθε ξανά η αδυναμία να κρατήσει μπάλα και ο Μπάμπελ από σχετική απόσταση σκόραρε κι αυτός. Οι Τούρκοι όμως έχουν ένα μεγάλο μειονέκτημα. Σε όλα τα αθλήματα. Αν πιστέψουν ότι "καθάρισαν" τον αντίπαλο, βρίσκονται ξαφνικά λιπόθυμοι. Η Μπεσίκτας εμφάνισε τα κλασικά σημάδια αυτοκαταστροφής και αυτοκτονίας. Πρώτα χαλάρωσαν. Τα "φόρτωσαν στον γάιδαρο" και ένα μαχητικό παιδί όπως ο Μανθάτης που παλεύει και μοχθεί να «χτίσει» καριέρα κάτι τέτοια, πρέπει να τα αξιοποιεί. Το έκανε λοιπόν ο νεαρός και έτσι βγήκε η σέντρα για το βολ πλανέ του Ελιονούσι. Και δε τους έφτανε μόνο το τέρμα που δέχθηκαν, ακολούθησε και η ηλιθιότητα του Αμπουμπακάρ. Ο Γκιουνές "χτυπιόταν", αλλά δε μπορούσε να αλλάξει κάτι.

Το 4-5-0 της Μπεσίκτας, ήταν πλέον απέναντι στους "ερυθρόλευκους". Δεν έπρεπε να αγχωθούν, δεν έπρεπε να χιμήξουν δίχως μυαλό. Έπρεπε όμως να κάνουν και πράγματα που δε μπορούσαν ιδιαίτερα. Το τέλος του ημιχρόνου βρήκε τον Ολυμπιακό να πιέζει, αλλά το κέρδος ήταν πως οι Τούρκοι "την είχαν ακούσει". Ο Ολυμπιακός μπήκε στο ματς για να βάλει ένα γκολ μπας και μείνει ζωντανός και όταν βγήκε για το δεύτερο μέρος, πάλι ένα γκολ ήθελε, αλλά αυτή τη φορά για να προκριθεί! Οι Τούρκοι είχαν κλονιστεί, δεν άλλαξαν τίποτα στη… δεκάδα τους και πλέον ο κόσμος πάσχιζε περισσότερο από αυτούς να δυσκολέψει την ελληνική ομάδα. Ο Σεμπά ήταν η σωστή κίνηση του Βούζα για να βγάλει περισσότερο απειλή ο Ολυμπιακός στα πλάγια. Το ματς μετά το 2-0 είχε αλλάξει, όπως όμως σας έγραψα και στην αρχή του κειμένου, αν δεν είχε πάει έτσι η διακύμανση, η Μπεσίκτας δε θα "αμόλαγε και αϊτό". Ο Μάριν μπήκε στη θέση του.

Όσους μπορούσε να βάλει ο προπονητής του Ολυμπιακού για να δώσουν ώθηση και ποιότητα επιθετικά, τους χρησιμοποιούσε. Όσα μπορούσαν να κάνουν, πάσχισαν να τα βγάλουν, μέχρι να έρθει ο επιβλητικός Μπάμπελ να κερδίσει μια μονομαχία από τον Ρέτσο (διαφορά παραστάσεων) και να σουτάρει δυνατά βάζοντας ουσιαστικά «μέσα» και το χέρι του Λεάλι. Η Μπεσίκτας είχε βάλει τις βάσεις της πρόκρισης και ο Ολυμπιακός σιγά- σιγά μπορούσε να σκεφτεί το ντέρμπι. Μπήκε κι ο Μάρτινς να παίξει καθαρός «κόφτης», πέρασε σε ρόμβο μπροστά του ο Μαριν και ντούμπλαρε ο Φορτούνης τον Ανσαριφάρντ. Μπήκε το τέταρτο γκολ, έβαλαν και στα ηχεία τον Ζορμπά, χάρηκαν οι «γείτονες», έχουν καλό υλικό, επένδυσαν για να προχωρήσουν στην Ευρώπη και το κάνουν.

Ίσως και να μην άξιζε να βάλουν τέσσερα γκολ στον Ολυμπιακό, αλλά απέδειξαν για άλλη μια φορά, πως είναι ομάδα που δε θα χαριστεί στο παραμικρό λάθος, κυρίως μέσα στο απόρθητο «κάστρο της». Και με παραπάνω από ένα ημίχρονο με δέκα παίκτες. Εδώ υπάρχει και ένα "μικρό κλειδί". Στο 11- 11 , ο Ολυμπιακός έβρισκε χώρους περισσότερους και οι «ευτυχισμένοι» Τούρκοι πιστέψτε με, μέτρησαν επτά φορές μέχρι την αποβολή, που κινήθηκαν με λάθος τρόπο χωρίς τη μπάλα. Όταν όμως έμειναν με παίκτη λιγότερα, πήγαν την άμυνά τους χαμηλά. Έγιναν αυτοί… Ολυμπιακός. Και εκεί οι πρωταθλητές Ελλάδας δε κατάφεραν να γίνουν απειλητικοί σε διάρκεια.

Μια αναμπουμπούλα (ίσως να ‘χει πάει και δοκάρι, ο Θαναηλάκης δεν το κατάλαβε, ριπλέι δεν έδειξαν οι Τούρκοι) και ένα ψαλιδάκι. Πάλι σέντρες, πάλι μεγάλες μπάλες. Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι ο Ολυμπιακός θέλει καλύτερο συντονισμό όταν έχει αυτός την κατοχή. Θες και κατάλληλους παίκτες (αν υπήρχε ο Τσόρι που δεν είχε δικαίωμα, με αριθμητική υπεροχή, ίσως βλέπαμε άλλα) για να το κάνεις. Τέλος πάντων, μη λέμε τα ίδια. Εξήγηση υπάρχει πάντα. Το ταξίδι του Ολυμπιακού στις διοργανώσεις εκτός συνόρων τελείωσε στην Πόλη στις 16 του Μάρτη. Πιο μακριά από κάθε άλλη ελληνική ομάδα. Είχε αρχίσει τον Ιούλη και μάλιστα με άσχημο τρόπο. Ίσως του χρόνου πιο ενισχυμένος, πιο ήρεμος και χωρίς τις φετινές περιπέτειες να γυρέψει κάτι ακόμη καλύτερο. Το αξίζει η ιστορία του…

Μόνο Instagram: Pantelaras10

Photo credits: Eurokinissi