Για να τελειώσω με τα τυπικά από την αρχή, ώστε να πάμε στην ουσία, να πω ότι η ανατροπή του Ινσούα ήταν εκτός περιοχής, ότι ο Ολυμπιακός έχει δίκιο να φωνάζει και ότι η ΑΕΚ κρατάει πλέον με το ένα χέρι την κούπα του πρωταθλήματος. Εντάξει; Τελειώσαμε; Πάμε στην ουσία;

Ωραία, προχωράμε: Ο Παναθηναϊκός ό,τι μπορούσε να πάρει από το ντέρμπι, το πήρε. Κυριολεκτικά «από τη μύγα ξύγκι». Μπήκαν μέσα, εξάντλησαν κάθε περιθώριο. Τι θέλετε; Να πούμε ότι η αξία των παικτών του ήταν στο... μισό; ΟΚ. Και τι έγινε; Έτρεξαν; Έπαιξαν; Προσπάθησαν; Ε όχι και να βγουν και φταίχτες για την εικόνα του παιχνιδιού. Ο Ολυμπιακός, για άλλη μια φορά έπαιξε με την τύχη του, τα νεύρα και τις αντοχές του κόσμου, αλλά και την υπομονή όλων των ανθρώπων που ασχολούνται μαζί του. Προβάδισμα ξανά 1-0 , όπως και με την ΑΕΚ. Πιο νωρίς χρονικά, με αντίπαλο κατώτερο των «κιτρινόμαυρων» και κυρίως; Με παίκτη περισσότερο!

Δηλαδή πλην της απουσίας του κόσμου, ποια άλλη συνθήκη ρε παιδιά ήταν εναντίον του Ολυμπιακού; Και ποιος υποστηρικτής της ομάδας του λιμανιού, μετά από αυτό το -νέο- χάλι, έχει τη διάθεση να προτάξει την ανατροπή του Ινσούα για να ουρλιάξει; Όχι απλά άξιοι της μοίρας τους, αλλά προκλητικοί απέναντι στην ιστορία της ομάδας, απαξίωσαν τους ίδιους τους εαυτούς τους. Ο Γκαρθία και οι παίκτες του πέταξαν ένα ημίχρονο στα σκουπίδια και μετά θεώρησαν ότι επειδή προηγήθηκαν και είχαν αριθμητικό πλεονέκτημα, θα κέρδιζαν το ματς. Δεν είναι έτσι το ποδόσφαιρο.

Ο Γκαρθία έδειχνε ότι θα πάει με την ενδεκάδα της Τούμπας και τον Μάριν αντί του Πάρντο. Αυτό πίστευαν άπαντες και αυτό είχαν καταλάβει, μέχρι να φτάσει η ομάδα στο Καραϊσκάκη. Εκεί λήφθησαν κάμποσες αποφάσεις. Ο Κούτρης και ο Σισέ, όχι μόνο δεν ξεκίνησαν, αλλά κάθισαν στην εξέδρα. Ο Ένχελς ήταν ο παρτενέρ του Μποτία (έριχνε ένα κεφάλι σε συμπαίκτες και αντιπάλους) και ο Χατζισαφί μπήκε αριστερό μπακ. Ο Πάρντο έμεινε στη θέση του κανονικά και ο Μάριν μαζί με τον Φορτούνη κάθισαν στον πάγκο.

Μπορεί το Καραϊσκάκη να μην είχε κόσμο, αλλά η διαφορά ποιότητας και δυναμικότητας έφταναν για να διατηρήσουν τους πρωταθλητές φαβορί. Ο Παναθηναϊκός με ένα αγγλικό 4-4-2, βγαλμένο από τα σκληρά ματς της Τσάμπιονσιπ, αντιμετώπισε την κατάσταση όπως ακριβώς περίμεναν οι περισσότεροι. Τρέξιμο, δύναμη και κάλυψη των μειονεκτημάτων της ανάπτυξης, με καλύψεις. Αυτό είχε ζητήσει ο Ουζουνίδης και έβλεπε τους ποδοσφαιριστές του να αντέχουν. Πλαγιοκόπησε μάλιστα το «τριφύλλι» δυο-τρεις φορές, ο Άλτμαν τη μια «έσπασε» τέλεια την μπάλα, ο Κουλιμπαλί δεν το κατάφερε τις άλλες δυο.

Οι «ερυθρόλευκοι» έδειχναν περισσότερο άνετοι απ’ όσο έπρεπε. Οι μεταβιβάσεις τους είχαν μπόλικη χαλαρότητα. Το ότι είσαι καλύτερος ποδοσφαιριστής από αυτόν που έχει απέναντί σου, δε σου εξασφαλίζει ότι θα κερδίσεις, αν δε το κυνηγήσεις. Ο Παναθηναϊκός δεν τσιγκουνεύτηκε τα φάουλ. Η απουσία κόσμου, στέρησε από τον Ολυμπιακό την κλασική πιεστική αρχή, χαρίζοντας παράλληλα στους αντιπάλους του, πιο ήρεμο διάβασμα των καταστάσεων. Ο Άλτμαν ήταν εξαιρετικός ( κρίμα το παιδί να πάθει τέτοια ζημιά), ενώ ο Γκαρθία έβλεπε τη μεσαία γραμμή του να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τον Τζανδάρη (καταπληκτικός), ο οποίος ξεχώριζε με τη δυναμική του, την ηρεμία του και τις έγκαιρες παρεμβάσεις του.

Μέχρι να βρει την μπάλα ο Μιραλάς εντός περιοχής στην τελευταία φάση του ημιχρόνου, ο Γκαρθία είχε δικαιολογημένα προβληματιστεί. Αυτός ο προβληματισμός ήταν σίγουρο ότι θα έφερνε στο γήπεδο ποδοσφαιριστές που ξέρουν περισσότερο ποδόσφαιρο από αυτούς που υπήρχαν στο γήπεδο. Ο πρώτος ήταν ο Φορτούνης. Ξεχάστε την εκτέλεση πέναλτι. Το θέμα ήταν, ότι ανέβηκαν ουσιαστικά οι γραμμές. Μέσα σε δέκα λεπτά, είχαν πατήσει την περιοχή του Βλαχοδήμου οι Πειραιώτες, περισσότερες φορές απ’ όσο σε όλο το πρώτο μέρος. Η αριθμητική υπεροχή παραχωρούσε και άλλα δικαιώματα, ειδικά από τη στιγμή που για να βρει αμυντικό ο Ουζουνίδης, έβγαλε και τον τρεχαλατζή Κάτσε.

Ο Ολυμπιακός δεν έγινε ξαφνικά… Μπαρτσελόνα. Αυτό δεν γινόταν κιόλας. Βρισκόμενος όμως μπροστά στο σκορ και με παίκτη παραπάνω, ήταν υποχρεωμένος και να «καθαρίσει» την αναμέτρηση. Όσο το κάνατε εσείς, το έκαναν και αυτοί. Με 4-4-1 ο Παναθηναϊκός, τον Λουντ μέσα και τον Μουνιέ να αλωνίζει, ξεκίνησε δειλά-δειλά να βγάζει φάσεις. Και ο Μιραλάς έχασε τετ α τετ και ο Τζούρτζεβιτς, αλλά οι «πράσινοι» έπαιζαν με το σωστό σκεπτικό: «Τι 1-0, τι 2-0». Και ναι, έστω με αυτούς τους παίκτες είχε τακτική το «τριφύλλι». Είχε προσανατολισμό. Ήξερε τι θέλει να κάνει στο γήπεδο.

Οι αντίπαλοί του όμως, με μισή ώρα (και βάλε) παίκτη παραπάνω, άρχισαν ξανά να «σκάνε». Ο Ολυμπιακός μετά το 70’ έδειχνε ότι έπαιζε με... οχτώ παίκτες. Η φρεσκάδα του Φορτούνη από τον πάγκο δεν ήταν αρκετή. Ο Γκαρθία ευθύνεται που δεν έβαλε νωρίτερα τον Μάριν. Άμυνα για γέλια. Όλοι τους. Ο Παναθηναϊκός αλώνιζε στις πλευρές και το ματς μετά το 80’ ήταν... καρμπόν ο αγώνας με την ΑΕΚ. Αν είχε κόσμο το Καραϊσκάκη, δεν ξέρω τι θα γινόταν. Μπορεί οι Ολυμπιακοί να ‘χαν πάρει έξτρα ώθηση πιο νωρίς και μαζί προβάδισμα ασφαλείας. Μπορεί να «ξύπναγαν» επειδή ο κόσμος μάλλον είναι πιο παθιασμένος από τους μισούς ποδοσφαιριστές της ομάδας. Το σίγουρο είναι ότι αν υπήρχε αυτή η εξέλιξη, θα εξοργίζονταν οι «ερυθρόλευκοι» φίλαθλοι, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.

Ο Ολυμπιακός το… τερμάτισε. Με ένα σωρό παίκτες από την κεντρική και βόρεια Ευρώπη, που ανάθεμα κι αν έχουν καταλάβει που παίζουν. Με ελάχιστους Έλληνες, που στο τέλος τ’ ακούνε αυτοί για όλα. Με έναν προπονητή, που δε νομίζω ότι είναι κακός, αλλά αυτή η ομάδα σίγουρα δεν του ταιριάζει και επειδή δεν του αρέσει, δοκιμάζει αδιάκοπα πράγματα. Ο Γκαρθία αλλάζει ενδεκάδες σαν τα σώβρακά του. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει την ευθύνη και στα καλά και στα άσχημα. Πρέπει να αποφασίσει. Και στην τελική να σκεφτεί κάτι: Περισσότερο τρέχουν οι δικηγόροι του για να κερδίσουν την έφεση και ο κόσμος που συμπαραστέκεται (ακόμη και έξω από το γήπεδο), παρά οι μισοί ποδοσφαιριστές.

Αν στον Πειραιά δεχθούν ότι το φετινό πρωτάθλημα έχει χαθεί, θα μπορούν πολύ πιο γρήγορα να βάλουν βάσεις και να φτιάξουν κάτι καλύτερο. Την ΑΕΚ δεν τη κέρδισαν, ούτε τον Ατρόμητο, ούτε τον Αστέρα, ούτε τον Παναθηναϊκό. Αυτόν τον Παναθηναϊκό, με δέκα παίκτες από το 61’ (και τελειώνει η κατοχή του ματς 50-50). Ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι πολύ περήφανος για να ζει με ψευδαισθήσεις. Ένα χαμένο πρωτάθλημα (όταν έχεις 44), δεν είναι ποτέ καταστροφή. Αν ο Βαγγέλης Μαρινάκης θέλει να το ξαναφτιάξει, ας πει στον Γκαρθία (εφόσον ο Ισπανός συνεχίζει) να καθίσει από ‘δω και πέρα και να ψάξει ποιοι του κάνουν και ποιοι όχι. Να ξεκινήσουν το σχεδιασμό άμεσα, για να μην βλέπει ο κόσμος και πάλι το καλοκαίρι, άλλους να είναι στην προετοιμασία και άλλους στην πρώτη αγωνιστική. Απλά πράγματα…

ΥΓ: Αύριο μεσημέρι θα τα πούμε με live chat στο Sport24.gr. Και για το ποδόσφαιρο και για το μπάσκετ φυσικά.