Πόσους τρόπους μπορεί τελικά να βρει ο Ολυμπιακός για να κάνει την δουλειά του; Αρκετούς ε; Σίγουρα την Τετάρτη 24/6/2020, οι Πειραιώτες άφησαν αρκετό κόσμο να πιστέψει ότι θα μπορούσαν να «πατήσουν μπανανόφλουδα» και να αποκλειστούν από τον ημιτελικό του κυπέλλου.

Τελικά, άλλαξαν γνώμη, πέταξαν έξω τον ΠΑΟΚ από το καθιερωμένο -κάτι χρονάκια- ραντεβού του με την ΑΕΚ και θα είναι αυτοί που θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον δικέφαλο στον φετινό (περίεργο , παράξενο, φτωχό και ό,τι άλλο θέλετε λόγω συνθηκών) τελικό της διοργάνωσης.

Ένας Ολυμπιακός που έκανε άλλη μια επίδειξη. Και στον εαυτό του και στον ΠΑΟΚ. Μπήκε με μπόλικη… νύστα, ξύπνησε και παίζοντας όπως παλιά (σε σύστημα και διάθεση) , έφτασε στην επικράτηση. Μια ομάδα που συνεχίζει μέσα σε όλους τους στόχους της και είναι πραγματικά άξιο συγχαρητηρίων όλο αυτό, αν αναλογιστούμε και το πότε ξεκίνησαν και με ποιες συνθήκες πλέον πορεύονται. Έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο την διαφορά του από τους άλλους ο Ολυμπιακός, που κάνει ό,τι γουστάρει. Και το απέδειξε περίτρανα στο άδειο Καραϊσκάκη.

Αυτός ήταν άλλωστε και ο κύριος υπεύθυνος για την φτωχή ποδοσφαιρική εικόνα του 45λεπτου. Ο ΠΑΟΚ, έκανε αυτό που έπρεπε για να μην κινδυνέψει και μάλλον καλύτερα απ’ ότι το φανταζόταν ο προπονητής του. Ναι, δεν είχαν σουτ εντός στόχου οι Θεσσαλονικείς, αλλά δεν έχει κανείς δικαίωμα να τους… κολλήσει στον τοίχο για αυτό. Πίεσαν εκεί που ήθελαν, αντιμετώπισαν με ηρεμία τα πρώτα λεπτά στα οποία ίσως και να περίμεναν την πίεση του Ολυμπιακού. Μια πίεση που δεν ήρθε ποτέ.

Γιατί ο Ελ Αραμπί δε το έκανε σε πρώτο χρόνο, ο Μασούρας δε προλάβαινε, ο Λοβέρα γλίστραγε, ο Μπουχαλάκης κλώτσαγε και ο Καμαρά δε γίνεται να τα κάνει όλα. Ο Γκιλιέρμε σωστά είχε μέτρα πίσω και οι Πειραιώτες ήταν μια κομμένη ομάδα με ρυθμό Επιτάφιου. Είχαν μείνει στον… περίπατο με τον Παναθηναϊκό, μόνο που τούτη τη φορά ο ΠΑΟΚ εμφανίστηκε στο Καραϊσκάκη για να παίξει ένα από τα τελευταία του χαρτιά. Και μόνο αυτό θα έπρεπε να είχε πονηρέψει τους ερυθρόλευκους για να μην τους φέρει να γκαζώνουν στα τελευταία λεπτά.

Ο Φερέιρα, από τα προηγούμενα παιχνίδια στα οποία είδε τον Ολυμπιακό να κυριαρχεί, είχε πάρει ένα μάθημα. Ποιο ήταν αυτό; Οι γραμμές του να είναι κοντά και αν βγει η κόντρα βγήκε. Όχι όμως μαγκιές και εξυπνάδες. Και αυτό το υπηρέτησαν σωστά οι ποδοσφαιριστές του. Το 34% της κατοχής έδειχνε μικρό για τον δικέφαλο, μα δεν ήταν πρόβλημα. Η φλυαρία του Ολυμπιακού, δε του έκανε ζημιά. Ο Μαρτίνς αναγκάστηκε να βάλει τον Φορτούνη πριν καν τελειώσει το ημίχρονο.

Πρώτον, βγήκε ο Μπουχαλάκης που φλέρταρε με δεύτερη κίτρινη. Δεύτερον μπήκε παίκτης να τσουλήσει και λίγο το τόπι. Επιστροφή στο… 10αρι (που πήγαν αυτοί οι… Μουρίνιο του υπολογιστή που έγραφαν ότι ο Φορτούνης δε κάνει στο παιχνίδι του Μαρτίνς;) Τρίτον, άλλαξε το σύστημα σε 4- 2- 3- 1. Εξάλλου αν κάποιος χρειαζόταν ντε και καλά τέρμα, αυτός ήταν ο Ολυμπιακός. Είχε ήδη πάει στα σκουπίδια ένα ημίχρονο και μάλιστα το πρώτο στο οποίο φέτος όπως γνωρίζετε, συνήθως η ομάδα του λιμανιού είναι και φουριόζα και ιδιαιτέρως αποτελεσματική.

Με Εσίτι, Ελ Καντουρί και Μαουρίσιο, ο Ολυμπιακός δεν είχε λόγο να είναι συγκρατημένος από την στιγμή που χρειαζόταν σκορ. Είναι υπερβολή βέβαια να πει κάποιος στον Μαρτίνς να χαλάσει από την αρχή τον σχηματισμό, γιατί δε γίνεται μετά από κάθε ματς να αποθεώνεται και ξαφνικά να «φάει καραμούζα». Από την άλλη, κάθε παιχνίδι είναι και μια διαφορετική ιστορία. Το πρόβλημα που είχε κυρίως η ομάδα από την αρχή ήταν το… ύφος της. Και αυτό το πλήρωσε με το ημίχρονο στα σκουπίδια και την… τρεχάλα του δευτέρου.

Ένας Ολυμπιακός από… πέρυσι λοιπόν , κινήθηκε σωστά, «άνοιξε» το γήπεδο, επισκέφθηκε με αξιώσεις την περιοχή του Πασχαλάκη και έβαλε το γκολ με τον χειρότερο τρόπο που μπορεί να το δεχτεί μια άμυνα. Ο ΠΑΟΚ επέτρεψε στον Καμαρά να βγει καλά από δεξιά. Εκεί οι Θεσσαλονικείς είχαν βάλει στο στόμα το δηλητήριο και ήταν έτοιμοι να το πιούν. Ο Αφρικανός έβγαλε την βασανιστικότερη σέντρα για μια άμυνα. Όχι μόνο λόγω δύναμης ή φάλτσου, αλλά κυρίως λόγω απόστασης. Η μπάλα πήρε την τροχιά της και έσκασε στο χειρότερο σημείο για Ίγκανσον (βρήκε αέρα και πήγε και με λάθος πόδι) και Πασχαλάκη (απλά την έβλεπε). Ο Ελ Αραμπί ήταν δύσκολο να κάνει τη ζημιά, αλλά το έπραξε ο Μασούρας με πολύ καλή κεφαλιά.

Πλέον οι ισορροπίες ήταν διαφορετικές. Ο ΠΑΟΚ θυμήθηκε να ξεθαρρέψει και να παίξει και λίγο μπάλα. Είχε καλή φάση για ισοφάριση (Βαρέλα) άσχετα αν στο …καπάκι ο Ελ Αραμπί έχασε την ευκαιρία του ματς. Ο Καμαρά μετά την ασίστ έβγαλε και γκολ, όλα είχαν τελειώσει και ο Ολυμπιακός επέστρεψε σε τελικό κυπέλλου. Και επειδή το γκολ προκάλεσε συζητήσεις, ο Παπαπέτρου έδωσε εντολή να μπει ο Φορτούνης (δε μπήκε μόνος) με τον ΠΑΟΚ να φωνάζει ότι δεν έπρεπε να συμβεί στο σημείο που παιζόταν η μπάλα. Για τον διαιτητή, θα διαβάσετε το υστερόγραφο.

Απ’ όλη την εικόνα σε αυτό το ζευγάρι του ημιτελικού και μετά από την πανδημία, αυτά που επιβάλλεται να κρατήσουμε είναι τα εξής: Ο Ολυμπιακός μπήκε εντυπωσιακά στην Τούμπα και ο ΠΑΟΚ το ανέτρεψε. Ο Ολυμπιακός έπαιξε με κόσμο εκτός και με άδεια την δική του έδρα. Είναι καλύτερος φέτος από τον ΠΑΟΚ και το απέδειξε όλες τις φορές, πλην του πρώτου ημιχρόνου, στο πρώτο μεταξύ τους παιχνίδι στο Καραϊσκάκη (αλλά από τότε έχουν περάσει άφθονοι μήνες). Ο ΠΑΟΚ από νταμπλούχος,

θα κλείσει τη σεζόν δίχως τίτλο και με κίνδυνο να του «φάει» τη δεύτερη θέση η φουριόζα ΑΕΚ του Μάσιμο Καρέρα. Οι ποδοσφαιριστές του Φερέιρα, πραγματικά προσπάθησαν όσο μπορούσαν. Αλλά η αλήθεια είναι, ότι πλέον τόσο μπορούν. Και μετά από τόσες αναμετρήσεις με τον Ολυμπιακό, ακόμη και ένας άσχετος με το ποδόσφαιρο έχει καταλάβει την διαφορά των δυο ομάδων, σε αντοχή, σε κίνητρο, σε κίνηση, σε τακτική και φυσικά σε διάρκεια. Το έγραψα στην αρχή, θα το επαναλάβω. Οι Πειραιώτες έχουν κατακτήσει το πρωτάθλημα, πήγαν τελικό κυπέλλου και έχουν να παίξουν και με τους Γούλβς για το Europa League.

Ποιος μπορεί να μιλήσει σε αυτή την ομάδα; Κανείς.

ΥΓ. Ένα λάθος έκανε ο Κάιπερς. Διαιτητής με δυο Μουντιάλ και τελικό Τσάμπιονς Λίγκ, θα ‘πρεπε να ξέρει ότι στην Ελλάδα ο μόνος λόγος που αξίζει να έρθει είναι να πάει στη Μάνη, τη Σαντορίνη, το Ρέθυμνο και όχι να χαλάει την αισθητική του σε κωμικές καταστάσεις. Θα σας το εξηγήσω στο επόμενο podcast γιατί το γράφω, μη βγάλετε βιαστικά συμπεράσματα.

ΥΓ 2. Ο τίτλος θα μπορούσε να ήταν διαφορετικός, αλλά είναι αφιερωμένος στη μνήμη ενός πραγματικά αγνού και αληθινού ανθρώπου που έζησε κυριολεκτικά όλη του τη ζωή στα… κόκκινα. Αντίο κυρ Νίκο…