OPINIONS

Η σύγκριση εκθέτει τους Έλληνες διαιτητές

SUPERLEAGUE / ÁÑÇÓ - ÐÁÏÊ (ÖÙÔÏÃÑÁÖÉÁ: MOTION TEAM)
SUPERLEAGUE / ÁÑÇÓ - ÐÁÏÊ (ÖÙÔÏÃÑÁÖÉÁ: MOTION TEAM) EUROKINISSI SPORTS

Ο Τσάρλυ κάνει τη σύγκριση ανάμεσα στους Έλληνες και τους ξένους διαιτητές που σφυρίζουν στη Super League και εξηγεί γιατί ο τρόπος που διαχειρίζονται τα μεγάλα παιχνίδια οι ξένοι κάνει τους Έλληνες ανεπιθύμητους.

Mετά τη συμπλήρωση 8 αγωνιστικών, αυτό που πλήττεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη φετινή Super League, είναι το επάγγελμα του Έλληνα διαιτητή. Η φετινή σεζόν μύριζε μπαρούτι. Το κλίμα μεταξύ των διοικήσεων είναι, όπως πάντοτε, τοξικό με τη διαφορά όμως πως τον φετινό τίτλο τον διεκδικούν τρεις ομάδες. Είναι διεκδικητές όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη.

Η ΑΠΟΤΙΜΙΣΗ

Από τον περσινό τελικό Κυπέλλου και μετά μπήκαμε σε μία νέα πραγματικότητα, στα μεγάλα παιχνίδια σφυρίζουν πλέον ξένοι διαιτητές και βλέπουμε με έκπληξη να περνά το ένα παιχνίδι μετά το άλλο, δίχως να γίνεται το παραμικρό. Έχουμε πλέον ένα πακέτο παιχνιδιών ικανό για να γίνει η αποτίμηση για το αν βοηθά το πρωτάθλημα μας η παρουσία των ξένων διαιτητών στα μεγάλα παιχνίδια. Είναι δεδομένο πως έχει βοηθήσει την ομαλή λειτουργία και την αξιοπιστία του πρωταθλήματος σε τόσο μεγάλο βαθμό, που πραγματικά θα πρέπει να προβληματιστούν έντονα οι Έλληνες διαιτητές. Θα μου πει κάποιος πως και στο υψηλότερο επίπεδο γίνονται λάθη, υπάρχει μία μεγάλη διαφορά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι αργό και (εκτός από μερικές εξαιρέσεις) εύκολο για τους διαιτητές.

Το κυριότερο που έχουμε καταλάβει από την παρουσία των ξένων διαιτητών στα μεγάλα παιχνίδια, είναι το πόσο εύκολο είναι να ελέγξει ένας διαιτητής τα ελληνικά παιχνίδια στο τέμπο που αυτά διεξάγονται. Δυστυχώς για τον κλάδο των διαιτητών, έχει γίνει αντιληπτό πως το δύσκολο στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι να πάρεις τις σωστές αποφάσεις στη ροή του αγώνα, αλλά αυτό που πετύχαιναν με μεγάλη συχνότητα, το να τινάζεις παιχνίδια στον αέρα, να χάνεις τον έλεγχο, παρά τους τόσο αργούς ρυθμούς που παίζεται το άθλημα στην χώρα μας. Οι ξένοι διαιτητές το έχουν κάνει να μοιάζει παιχνιδάκι.

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Ακόμα κι αν κάποια φάση εκτιμηθεί λάθος, όπως το πέναλτι που έδωσε στον Άρη ο Ιταλός διαιτητής Νταλιέλε Ντοβέρι, βλέπουμε ανθρώπους να είναι πραγματικά οι άρχοντες του αγώνα, να επιβάλλονται στους ποδοσφαιριστές, να μην φοβούνται, να μην έχουν δεύτερες σκέψεις. Επιβάλλονται στον ποδοσφαιριστή με την αυτοπεποίθηση που σφυρίζουν, τον κάνουν να καταλαβαίνει πως στο παιχνίδι ο διαιτητής είναι ανώτερος τους και πώς πρέπει να του συμπεριφέρονται.

Έχω διαβάσει πως ένας από τους λόγους που κυλάνε τα ντέρμπι με τους ξένους διαιτητές πιο ομαλά είναι πως οι ποδοσφαιριστές είναι λιγότερο καχύποπτοι και βοηθούν περισσότερο με την συμπεριφορά τους. Η αλήθεια είναι πως είναι στην φύση του ποδοσφαιριστή τον φοβισμένο διαιτητή να τον "μυρίζεται", όταν καταλαβαίνει πως του δίνει με ευκολία τα φάουλ, να τον εκμεταλλεύεται και να αντιδρά έντονα όταν αντιλαμβάνεται πως δεν αντιμετωπίζεται με τα ίδια κριτήρια.

Όταν αδικείσαι θα διαμαρτυρηθείς, όταν καταλαβαίνεις πως σε παίρνει θα εκβιάσεις, είναι μέρος του παιχνιδιού. Το να βλέπεις την άριστη διαιτησία για σεμινάριο των Δανών διαιτητών στην Τούμπα και λίγο νωρίτερα να έχει δοθεί οφσάιντ πίσω από την σέντρα από Έλληνα διαιτητή, σε φάση που δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο να του περιορίζει την ορατότητα, αποτελεί ντροπή για τον κλάδο και φέρνει σε δύσκολη θέση τους Έλληνες διαιτητές. Πλέον δεν τουςθέλει κανείς.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΤΡΟ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ

Δεν ενδιαφέρει πλέον κανέναν αν οι άνθρωποι είναι ανεπαρκείς, αν το κάνουν με πρόθεση ή κάνουν λάθη από φόβο. Πλέον υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Δυστυχώς γι' αυτούς το κακό έγινε, η αγορά άνοιξε και βλέπουμε πως δεν είναι δεδομένο σε αυτό το αργό ποδόσφαιρο που έχουμε οι διαιτητές να κάνουν ακραία ανθρώπινα λάθη. Στο παιχνίδι στο "Γ. Καραϊσκάκης", ο ίδιος βοηθός που έδωσε οφσάιντ πίσω από την σέντρα, χωρίς να επηρεάζεται από το παραμικρό η οπτική επαφή του με την μπάλα, στο πρώτο ημίχρονο σήκωσε δύο φορές λανθασμένα τη σημαία εις βάρος του Ολυμπιακού.

Στη Νέα Σμύρνη που ακυρώθηκε ένα καθαρό τέρμα του Μασούρα, ο διαιτητής δεν είχε δώσει δύο πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού, που με VAR θα είχαν δοθεί. Την πρώτη αγωνιστική που ο Πρίγιοβιτς πήρε πέναλτι δίχως να έχει έρθει σε επαφή με τον τερματοφύλακα του Αστέρα, στο πρώτο ημίχρονο ο διαιτητής είχε αρνηθεί πέναλτι στον Ουάρντα.

Βλέπουμε συνολική ανικανότητα, που στο τέλος δημιουργεί έναν φόβο να μην πάθει ζημιά ο ισχυρός. Το κακό όμως είναι πως στην πράξη αποδεικνύεται πώς μπορεί το υπέδαφος να είναι πάντα έτσι στρωμένο στο ελληνικό ποδόσφαιρο, για να γίνει μπάχαλο, όμως σε μεγάλο βαθμό τεράστια ευθύνη για όσα έχουμε ζήσει όλα αυτά τα χρόνια έχουν οι Έλληνες διαιτητές.

ΤΟ VAR ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΥΣ ΔΙΑΙΤΗΤΕΣ

"Έρχεται το VAR και θα φτιάξουν τα πράγματα", θα πει κάποιος. Πώς όμως θα εκμεταλλευθεί σωστά την τεχνολογία ο ανίκανος διαιτητής, αυτός που τα έκανε θάλασσα στο Ξάνθη - ΑΕΛ και όρισε από μόνος του την τύχη ενός αγώνα, αυτός που δεν μπορεί να πάρει ακόμα και τις πιο εύκολες αποφάσεις και από φόβο σφυρίζει συνέχεια;

Όταν ένας βοηθός σηκώνει σημαιάκι πίσω από την σέντρα, ποιος μας διαβεβαιώνει πως θα σταματήσει να κόβει τις φάσεις πριν ολοκληρωθούν μόνο και μόνο επειδή θα έχει την εντολή να τις αφήνει; Του είπε κανείς να σηκώνει τη σημαία πίσω από τη σέντρα; Με τη χρήση του VAR, αν φυσικά πειθαρχήσουν και αποφασίσουν οι βοηθοί να μην σηκώνουν από μόνοι τους τη σημαία και να αφήσουν την τεχνολογία να αποφανθεί, θα γλιτώσουμε από ακραία λάθη στο οφσάιντ.

Όμως όταν ο διαιτητής θα πρέπει να ξαναδεί την φάση που σφύριξε, θα πρέπει να έχει αυτοπεποίθηση, ώστε να μην γίνει το παιχνίδι... μπάσκετ. Να μη σφυρίζει δηλαδή την κάθε επαφή μέσα στην περιοχή πέναλτι υπέρ των μεγάλων από τον φόβο της επόμενης ημέρας και να έχει τα ίδια κριτήρια για τις μικρότερες ομάδες.

Το VAR έχει την εξής δυσκολία: Όλοι γνωρίζουν πως έχεις δει τα πάντα και έχεις πλήρη εικόνα της φάσης πριν αποφασίσεις. Μπορεί ο διαιτητής να έχει στο μικροσκόπιο του την κάθε φάση, άρα μαζί και την ευκολία να βλέπει καθαρά την κάθε επαφή, παραμένει στην κρίση του όμως το ποια επαφή συνιστάανατροπή. Από την στιγμή που όλοι θα γνωρίζουμε πως δεν πρόκειται για στιγμιαία απόφαση, αλλά ο διαιτητής έχει την πλήρη αντίληψη της φάσης, η πίεση που θα υφίσταται θα είναι μεγαλύτερη. Ασφαλώς και ο πραγματικά αξιόλογος διαιτητής μπορεί, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, να διορθώσει και ένα από τα λίγα λάθη που θα κάνει, ο φοβισμένος όμως έμπλεξε.

ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ

Δυστυχώς η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό όταν μιλάμε για Έλληνες διαιτητές είναι πως είναι φοβισμένοι, δεν βγάζουν κύρος και γι' αυτό δεν μπορούν να διαχειριστούν τα μεγάλα παιχνίδια. Έρχονται λοιπόν μετά από μία περίοδο γεμάτη ένταση οι ξένοι διαιτητές και δίνουν ρεσιτάλ. Βγάζουν το ένα ντέρμπι μετά το άλλο δίχως να υπάρχει το παραμικρό πρόβλημα και σε κάνουν να καταλαβαίνεις πως το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι παιχνιδάκι για ανθρώπους που ξέρουν να κάνουν τη συγκεκριμένη δουλειά.

Γίνεται κατανοητό πως ο Έλληνας διαιτητής που τόσα χρόνια τα έκανε μαντάρα και συνεχίζει, παρά τις αλλαγές που έχουν γίνει στους πίνακες, να τινάζει με χαρακτηριστική ευκολία παιχνίδια στον αέρα, είτε δεν θέλει, είτε δεν μπορεί.

Ο κλάδος είναι σε κρίση και πρέπει να πάρει τα μέτρα του. Οι Έλληνες διαιτητές είναι σε δύσκολη θέση και το ρεσιτάλ των ξένων συναδέλφων τους, τούς στερεί το άλλοθι περασμένων ετών και τους έχει κάνει ανεπιθύμητους. Αν υπάρχει διαφθορά θα πρέπει να καταπολεμηθεί, αν είναι θέμα ικανότητας, θα πρέπει να βρεθεί το πρόβλημα στην εκπαίδευση που γίνεται, δεν γίνεται όμως να συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε τόσο χαμηλό επίπεδο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ