Είναι φανερό πως ο Παναθηναϊκός στην Λεωφόρο είχε καθοδήγηση. Για πρώτη φορά φέτος ήταν ομάδα που κάποιος την διαχειριζόταν. Υπήρχε γνώση του αντιπάλου, τακτικό σχέδιο, προσπάθεια για σωστή κατανομή δυνάμεων σε ολόκληρο το 90λεπτο και στο τέλος παιχνίδι με τον χρόνο. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να τελειώσει τον αγώνα στην ίδια ένταση που το ξεκίνησε και δέχτηκε μόνο μία φάση σε ολόκληρο το 90λεπτο. Κατάφερε να κερδίσει σε ντέρμπι, δεν κατάφερε να παίξει ποδόσφαιρο και να έχει δημιουργία.

ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ

Με λίγα λόγια ο Ουζουνίδης έκανε τα αυτονόητα. Αυτά που υπήρχε η ανάγκη να πετύχει άμεσα. Διαχειρίστηκε με θάρρος το επεισόδιο της Παρασκευής, κράτησε την ομάδα, διάβασε τον αντίπαλο, δημιούργησε τακτική αναχαίτισης, κατάφερε η ομάδα του να έχει την ίδια ένταση για 90 λεπτά κατεβάζοντας το ρυθμό στο πρώτο μέρος και διαχειρίστηκε το προβάδισμά στο τελευταίο 20λεπτο. Δεν υπάρχει σε όλα αυτά κάτι το εξεζητημένο, αλλά πολλές φορές το αυτονόητο κάνει την διαφορά.

ΚΑΤΑΡΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΜΑΤΣΟΝΙ

Για τον Μαρίνο Ουζουνίδη το γεγονός πως είναι διάδοχος του Αντρέα Στραματσόνι αποτελεί ευλογία και κατάρα. Κατάρα γιατί πρέπει να δουλέψει με μία ομάδα αγύμναστη και άδεια σε κομβικές θέσεις που δεν γίνεται να αφήσει χωρίς πειστικές λύσεις ένας προπονητής, όπως του τερματοφύλακα και του 6αριού.

Ευλογία γιατί απλά πράγματα για κάποιον προπονητή, όπως να ετοιμάσει ειδική τακτική για να σταματήσει τα ατού του αντιπάλου όπως έκανε παίζοντας με Βιγιαφάνιες, Γουακάσο μπροστά από Κουλιμπαλί, Χούλτ και δεν επέτρεψε στον Μάτος να έχει το παραμικρό ανέβασμα και στον Ροντρίγκες να εκμεταλλευτεί την ταχύτητα του, δεν υπήρχαν καν στο μυαλό του Ιταλού τεχνικού. Αποφάσεις διαχείρισης του αποτελέσματος, όπως να μπει για τα τελευταία λεπτά ο Ρέις αντί του Μπεργκ και οι εντολές στους παίκτες του να μην βάζουν στις καθυστερήσεις την μπάλα στον άξονα, αλλά να μένουν πάντα στα πλάγια για να κερδίζουν χρόνο, τον κάνουν να μοιάζει με Μουρίνιο.

ΥΠΗΡΧΕ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ

Ο Παναθηναϊκός όλο το προηγούμενο διάστημα έμοιαζε με άλογο χωρίς αναβάτη. Που ξεκίναγε τα παιχνίδια του, τρέχοντας με όλες του τις δυνάμεις και στην συνέχεια ερχόταν η κατάρρευση. Αδυναμία διαχείρισης των ζητουμένων που έβγαζαν τα παιχνίδια, οποιουδήποτε πλεονεκτήματος του αντίπαλου και αδυναμίας της ίδιας της ομάδας. Αν κάτι έγινε φανερό πως άλλαξε ο Ουζουνίδης, ήταν πως υπήρχε άνθρωπος που έδινε την κατεύθυνση και έλεγχε την κατάσταση.

Ο Παναθηναϊκός δεν δημιούργησε. Παίρνει καλό βαθμό στο διάβασμα ενός αντιπάλου που το μόνο που χρειάζεται για να τον αναχαιτίσεις είναι να του κόψεις το παιχνίδι από τις πτέρυγες. Με την μπάλα όμως δεν έφτιαξε το παραμικρό.

Χάρηκα στον Ουζουνίδη το γεγονός πως στο τέλος του παιχνιδιού, δεν πούλησε τρέλα. Δεν κορόιδεψε, δεν αλλοίωσε όσα είδαμε, ήταν ξεκάθαρος, παραδέχτηκε πως το παιχνίδι πήγαινε για 0-0. Χρειαζόταν κάτι απρόβλεπτο για να σκοράρει κάποια από τις δύο ομάδες. Το απρόβλεπτο ήρθε όταν δεν έπεσε ο Μπρκιτς σε ένα σουτ που δεν το τρώνε ποτέ οι τερματοφύλακες.

Το γκολ του Λουντ ήταν χρυσάφι για τον Παναθηναϊκό και έτσι το διαχειρίστηκε μέχρι το τέλος. Είναι η ίδια ομάδα που δεν κατάφερε να κρατήσει το 1-0 με την Βέροια, το 0-2 στην Λιέγη, που την Τετάρτη διασύρθηκε στην Κρήτη και κινδυνεύει να μείνει εκτός Κυπέλλου παρότι προηγήθηκε.

ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ Ο ΠΑΟΚ

Φυσικά τα δύσκολα αρχίζουν τώρα. Ο ΠΑΟΚ για τον Ουζουνίδη ήταν ο ιδανικός αντίπαλος για να κάνει πρεμιέρα. Ο Παναθηναϊκός με όποιον και να έπαιζε δεδομένα αυτήν την στιγμή δεν θα μπορούσε να έχει δημιουργία. Έπρεπε να κοιτάξει να κάνει διαχείριση δυνάμεων και χρειάζεται χρόνος έστω και λίγη δουλειά ώστε να μπορέσει να συνυπάρχει διαχείριση δυνάμεων, διάβασμα αντιπάλου και δημιουργία. Με όποιον και να έπαιζε στην Λεωφόρο, φάσεις πολλές δεν θα μπορούσε να βγάλει.

Είναι διαφορετικό να τελειώνεις παιχνίδι χωρίς ευκαιρίες και παραγωγή επιθέσεων με τον ΠΑΟΚ από το να σου συμβεί αυτό απέναντι στην Κέρκυρα, στον Πλατανιά στον Λεβαδειακό. Με τον ΠΑΟΚ μετρά η νίκη και θα φτιάξει το κλίμα. Ας ήρθε αυτή και με άσχημη εμφάνιση. Ο Ουζουνίδης έκανε πρεμιέρα με ένα μεγάλο όνομα που οι ποδοσφαιριστές του είχαν να αντιμετωπίσουν τα ίδια ψυχολογικά βάρη με τους δικούς του και αποδείχθηκε πως διαβάζονται και εύκολα. Άφησε με την τακτική του τον ΠΑΟΚ να έχει ποδοσφαιριστή περισσότερο στον άξονα, χωρίς να είναι σε θέση οι παίκτες του Ίβιτς να τον εκμεταλλευτούν.

ΕΙΧΕ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΑΙΚΤΗ ΣΤΟΝ ΑΞΟΝΑ Ο ΠΑΟΚ

Στο κέντρο χρησιμοποίησε σε πολύ συντηρητικό ρόλο τον Λουντ δίπλα στον Ζέκα και δεν είχε τακτικά τρίτο χαφ, καθώς θυσίασε τον Βιγιαφάνιες στην κάλυψη του Ροντρίγκες. Μπόρεσε και έγινε αυτό χωρίς το παραμικρό ρίσκο καθώς η τριάδα του Ίβιτς, με Τσίμιροτ, Κάνιας, Σάκχοφ είναι εντελώς ακίνδυνη. Δεν μπορεί ο ΠΑΟΚ δημιουργικά να πάρει το παραμικρό. Δεν κατάφεραν να αξιοποιήσουν ούτε τις λανθασμένες μεταβιβάσεις που είχε στον άξονα ο αντίπαλός τους, ούτε την φανερή αριθμητική υπεροπλία τους.

Ταυτόχρονα παίζοντας με τον Κουλούρη στην κορυφή ήταν εντελώς ακίνδυνος. Δεν τον ένιωθε καθόλου τον Κουλούρη η άμυνα του Παναθηναϊκού. Το παιδί ήταν πολύ αναιμικό για να κρατήσει μόνος του την επίθεση του ΠΑΟΚ σε ντέρμπι στην Αθήνα.

Ο ΠΑΟΚ χτίστηκε για να παίρνει τα πάντα από τα άκρα του. Διαβάστηκε και δημιούργησε μία φάση με το που μπήκε ο Αθανασιάδης στο γήπεδο και το αμυντικό δίδυμο του Παναθηναϊκού δεν είχε προλάβει να προσαρμοστεί.

ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΡΕΧΑΓΚΕΛ

Σε ολόκληρο το παιχνίδι μία φάση μπόρεσε να βγάλει ο ΠΑΟΚ και άλλη μία ο Παναθηναϊκός. Ο αγώνας ήταν τόσο κακός που μου θύμισε ένα παλιό δόγμα του Ρεχάγκελ. Ο μεγάλος Ότο έλεγε στους διεθνείς μας πως το ποδόσφαιρο θέλει εκτός από ικανότητα και τύχη. Γιατί με όποια ομάδα και να παίξεις, όσο χαμηλό και να είναι το επίπεδο της, σε 90 λεπτά μία φάση θα σου την βγάλει. "Με την Μάλτα να παίξεις μία φάση θα την κάνει": έτσι τους έλεγε. Κακό δεν είναι να δεχτείς την φάση, κακό είναι να στην κάνει γκολ.

Και εδώ είχαμε δύο πολύ χαμηλού επιπέδου ομάδες, που το 90λεπτο τους χάρισε μία φάση. Το μακρινό σουτ του Λουντ πήγε στα δίχτυα, η κεφαλιά του Αθανασιάδη όχι.

ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣ

Ο Μαρίνος Ουζουνιδης κέρδισε και στο τέλος έκανε και κάλεσμα στον κόσμο. Τα δύσκολα αρχίζουν από εδώ και μπρος. Ο Παναθηναϊκός έχει προπονητή που κάνει τα βασικά, την διαφορά την κάνεις όμως όταν μπορείς να συνδυάσεις το διάβασμα στον αντίπαλο, την αμυντική λειτουργία, με ανάπτυξη. Αν δεν έχεις επιθετικό σχέδιο, τις νίκες που χρειάζεται μία ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό για να λειτουργεί με ηρεμία, δεν μπορεί να τις βρει.

ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΠΑΟΚ

Στον ΠΑΟΚ οσμίζομαι εξελίξεις. Η ομάδα είναι χωρισμένη στα δύο. Ο Ίβιτς κατάφερε να πάρει μαζί του μερίδα φανατικών αλλά έχει χάσει όλους τους λογικούς ανθρώπους και τους Έλληνες ποδοσφαιριστές που είναι στο ρόστερ του ΠΑΟΚ. Και είναι πολλοί, δεν είναι λίγοι. Ο ΠΑΟΚ έχει μεγάλο ελληνικό κορμό που αντί να γίνει το όπλο του, με τον τρόπο που το έχει διαχειριστεί ο Ίβιτς, αποτελεί πρόβλημα.

ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΙΑΔΟΧΟΣ Ο ΜΠΟΛΟΝΙ

Η τελευταία εξέλιξη είναι η επιστροφή του Παντελή Κωνσταντινίδη, ο οποίος διατηρεί άριστες σχέσεις και έχει σε μεγάλη υπόληψη και το αντίστροφο τον πρώην προπονητή του ΠΑΟΚ, Λάζλο Μπόλονι. Ο Μπόλονι πήρε μαζί του στα Εμιράτα τον Παντελή Κωνσταντινίδη, εκτιμώντας το μυαλό του. Ο Κωσταντινίδης επέστρεψε, έγινε υπεύθυνος ποδοσφαιρικού τμήματος στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ και αν χρειαστεί να πει την γνώμη του για προπονητή, τον έμπειρο Ρουμάνο θα προτείνει, που τον περασμένο Μάρτιο είχε δηλώσει πως θα θέλει κάποια στιγμή να επιστρέψει στον ΠΑΟΚ.

Σήμερα ο ΠΑΟΚ που ξεκίνησε την σεζόν με όνειρα βρίσκεται στην 11η θέση και διακυβεύεται ακόμα και η είσοδος του στην πρώτη 5άδα. Ο Ίβιτς είναι σκάνδαλο ότι μετά τις διχαστικές μηνύσιμες δηλώσεις του βρίσκεται ακόμα στον πάγκο του ΠΑΟΚ. Το μεγάλο λάθος που έκανε και δεν βοήθησε τον εαυτό του να πετύχει, ήταν στον μεταγραφικό σχεδιασμό.

ΕΠΑΝΕΛΑΒΑΝ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΑΡΝΕΣΕΝ

Ο Σαββίδης κάθε χρόνο φέρνει ένα σωρό ποδοσφαιριστές, που είναι πάνω κάτω στο ίδιο επίπεδο. Ο Μίχελ με τον Ίβιτς έκαναν το ίδιο λάθος που έκανε και το καλοκαίρι του 2015 ο Άρνεσεν. Πήγαν σε πολλούς μέτριους. Ο ΠΑΟΚ μέτριους έχει, θέλει λίγους που να κάνουν την διαφορά. Ο Σαββίδης πρέπει να καταλάβει πως δεν μπορεί να διεκδικήσει πρωτάθλημα με πολλές μετριότητες. Χρειάζεται να μπει ποιότητα. Ο ΠΑΟΚ θέλει να γίνει η νέα δύναμη. Για να πείσει, όμως, χρειάζεται ποδοσφαιριστές που θα τον οδηγήσουν και θα φοβίσουν τους αντιπάλους.

ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ ΠΟΥ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΑ

Χρειάζεται διαφορετική φιλοσοφία. Θέλει τρεις παίκτες. Έναν στην κορυφή της επίθεσης, έναν δημιουργό σύγχρονο που θα μεταφέρει την μπάλα και έναν στόπερ. Μεταγραφές με μικρό ποσοστό ρίσκου, καθώς θα είναι ονόματα που θα έχουν δείξει την αξία τους και θα αποτελούν σίγουρες επιλογές που θα πληρωθούν καλά. Μία τέτοια μεταγραφή ήθελε να κάνει ο Σαββίδης και αντί να του πει ο Ιβιτς "πρόεδρε δεν φτάνει", τον αποθάρρυνε. Το αποθάρρυνε έχοντας σαν συμμάχους και δημοσιογράφους της ομάδας, που έγραφαν "μην χαθεί το κεφάλαιο Κλάους". Λες και έχει πάρει πολλούς τίτλους ο ΠΑΟΚ με "το κεφάλαιο Κλάους" στην κορυφή της επίθεσης.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΔΥΟ ΚΑΚΩΝ ΜΕΤΑΓΡΑΦΙΚΩΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΩΝ

Ο ΠΑΟΚ που βλέπουμε είναι αποτέλεσμα δύο κακών μεταγραφικών περιόδων. Που ήρθαν πολλοί ποδοσφαιριστές και αν ψάξουμε για το ποιοι είναι στεκούμενοι καταλήγουμε στους Μάτος, Τσίμιροτ, Ροντρίγκες. Ενώ είναι φανερό πως κανείς από τους Κάνιας, Τσίμιροτ, Σάκχοφ δεν είναι ανώτερος του Κάτσε που δόθηκε δανεικός. Το πρόβλημα όμως δεν είναι σε αυτούς που έχει ο ΠΑΟΚ.

Έτσι κι αλλιώς, λίγο πολύ οι ποδοσφαιριστές στην Σούπερ Λιγκ, στο ίδιο καζάνι βράζουν, το ζητούμενο είναι να έχεις κάποιους που θα είναι ένα επίπεδο πάνω από τους υπόλοιπους. Αυτό είχε συμβεί όταν επί Σάντος το 2008 είχαν αποκτηθεί οι Κοντρέρας, Κονσεισάο, Γκαρσία, Βιεϊρίνια, Μουσλίμοβιτς. Μπήκαν στην ομάδα παίκτες με προσωπικότητα, ικανοί να κάνουν διαφορά. Ο Σαββίδης και περισσότερο χρήμα έχει και διάθεση να κάνει τον ΠΑΟΚ μεγάλο. Πρέπει να τον βοηθήσει κάποιος να καταλάβει πως το μοντέλο, των πολλών μέτριων είναι λανθασμένο.