Το πλάνο απέτυχε
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για τη διαπιστωμένη πλέον αποτυχία της ΑΕΚ να χτίσει ομάδα με συγκεκριμένο πλάνο και στέρεες βάσεις, απεμπολώντας όλα όσα αρχικώς σκέφτηκε να ακολουθήσει και βαδίζοντας πλέον στα τυφλά.
Μία καταγραφή των γεγονότων θα μας βάλει σε σειρά... Αυτή η ιστορία της επανεκκίνησης από τη Γ’ Εθνική, ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2013 με στόχο τη δημιουργία ομάδας η οποία θα βασιζόταν και θα έχτιζε πάνω στο ελληνικό στοιχείο. Καλώς ή κακώς, αυτό ήταν το αρχικό πλάνο.
Μέρος αυτού, ήταν και η ανάδειξη ενός προπονητή που θα προερχόταν από την ομάδα και θα απολάμβανε τη στήριξή της ακόμα και στα δύσκολα. Κανένα από τα δύο «προαπαιτούμενα» ακολουθήθηκε πιστά.
Στην πορεία η ΑΕΚ βρήκε σκοπέλους μπροστά της, οικονομικής φύσεως. Ήθελε ποδοσφαιριστές από την ελληνική αγορά (τρία πρόχειρα παραδείγματα είναι ο Κουρμπέλης, ο Κολοβός και ο Γιαννιώτας), όμως δεν είχε αποφασίσει ότι θα πρέπει και να πληρώσει αδρά για να τους αποκτήσει. Θεωρούσε ότι θα ήταν εύκολο αυτό να συμβεί δίχως ιδιαίτερο κόστος. Διαψεύστηκε από τις καταστάσεις και στράφηκε στο εξωτερικό. Σε ελεύθερους ποδοσφαιριστές.
Την ίδια ώρα ο Δέλλας παρουσιαζόταν με συγκεκριμένο τρόπο και κατεύθυνση, ως ο απόλυτος υπαίτιος για ότι στραβό γινόταν. Η εναντίον του πολεμική κρατούσε από τις πρώτες εβδομάδες της διαδρομής στη Γ’ Εθνική και γιγαντώθηκε στην πορεία. Ήταν το εύκολο και το μόνιμο εξιλαστήριο θύμα. Οι ευθύνες ήταν όλες δικές του ενώ θα έπρεπε να αποδίδονται και σε άνωθεν πρόσωπα. Άλλωστε και ο Δέλλας δεν πήρε τη δουλειά με τσαμπουκά, κάποιος του την έδωσε με το όραμα « να φτιάξουμε τον δικό μας Γκουαρντιόλα».
Στο σήμερα...
Ενώ κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής αποχώρησαν οικειοθελώς ο Λυμπερόπουλος και ο Ζήκος, έχοντας διαπιστώσει αμφότεροι ότι αλλιώς ξεκίνησε η δουλειά και λοξοδρόμησε τόσο ώστε να μην αισθάνονται πλέον χρήσιμοι, η ΑΕΚ κυνηγούσε τα λαβράκια στην ελεύθερη αγορά αλλοδαπών παικτών. Χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο όμως.
Ήθελε εξτρέμ και έφερε κεντρικούς χαφ. Φώναζε η ανάγκη για έναν αριστεροπόδαρο στόπερ ανωτέρου επιπέδου και αφίχθη ο Άρθο από το πρωτάθλημα του Ισραήλ που την κλωτσάει με το δεξί. Ελεύθερος και αυτός. Διψούσε ο κόσμος για μεταγραφή αεροδρομίου και βαφτίστηκε ως τέτοια ο Μπουονανότε που επίσης αποκτήθηκε χωρίς κόστος αγοράς.
Ο κόσμος άρχισε να πιστεύει σε κάτι ουτοπικό. Η δουλειά του Δέλλα και η σοβαρότητά του, κρατούσαν τα αποδυτήρια ενωμένα και μέσα από την κοινή προσπάθεια, εκείνος και οι ποδοσφαιριστές κουκούλωναν τις αδυναμίες. Άκουσε πολλά ο Τράι επειδή αδυνατούσε να βρει ρόλο στον Μπουονανότε. Το ίδιο ίσχυσε ωστόσο και με τους δύο επόμενους, τον Μανωλά και τον Πογέτ. Και η αλήθεια είναι μία: Δεν υφίσταται προπονητής παγκοσμίως ο οποίος να θέλει το κακό της ομάδας και της δουλειάς του κατ’ επέκταση.
Κακός σχεδιασμός, έλλειψη διάθεσης για να ξοδευτούν χρήματα στις μεταγραφές. Συνδυασμός ο οποίος οδηγεί σε αυτό που σήμερα αναγορεύεται ως αποτυχία. Το περίφημο «ερχόμαστε», αλλιώς το είχε στο μυαλό του ο μέσος οπαδός της ΑΕΚ. Έκανε κουβέντα ακόμα και για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Αυτό που από τον Νοέμβριο καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να δει ούτε με κιάλια. Η αλήθεια πονάει. Όμως δεν μπορείς να κρύβεσαι από αυτήν.
Και δεν πρέπει...
