Θα πιαστώ από λόγια του Δημήτρη Μελισσανίδη, κατά τη διάρκεια κοπής της πίτας: "Οι ομάδες δεν φτιάχνονται με δηλώσεις και πολλά λεφτά, αλλά από τα αποδυτήρια. Και εμείς έχουμε τα καλύτερα αποδυτήρια και έτσι πρέπει να συνεχίσουμε και να τα διατηρήσουμε". Λόγια απολύτως ειλικρινά και αληθή, τα οποία αποτυπώνουν πλήρως το πιο σημαντικό όπλο της ΑΕΚ κατά τη φετινή περίοδο.

Συμβαίνει ωστόσο και στις καλύτερες των ποδοσφαιρικών οικογενειών, να έρχονται οι στιγμές που τα αποδυτήρια κλονίζονται και δοκιμάζονται. Αμέσως μετά τον αγώνα με την ΑΕΛ, ήρθε η πρώτη δόνηση, από τη συνειδητοποίηση μίας ακόμα χαμένης ευκαιρίας, η οποία αυτή τη φορά έφερε την ομάδα πιο πίσω βαθμολογικά. Λίγο, αλλά ακόμα πιο πίσω... Στεναχώρια, κατήφεια και ξενέρωμα. Μαζί και πολύ δυνατοί διάλογοι στην προπόνηση της Δευτέρας, ανάμεσα στον προπονητή και στο γκρουπ των μεσοεπιθετικών. Ένταση, φωνές, νεύρα...

Δεν είναι της παρούσης το περιεχόμενο, ούτε χρειάζεται να σταθεί κάποιος παραπάνω στο τι είπε ποιος. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι υπήρξε ο πρώτος κλυδωνισμός. Από τη μία, μεταξύ ανδρών καλό είναι να υπάρχουν τα ανοιχτά ξεκαθαρίσματα, τα ξεσπάσματα πετούν από πάνω σου όσα περιττά κουβαλάς μέσα σου. Από την άλλη, η πρώτη απειλή έχει χτυπήσει την πόρτα. Διότι πλέον, μετά από δύο σεζόν που η ομάδα έβρισκε παρηγοριά μέσα από τους τελικούς του Κυπέλλου, ο θεσμός αυτός, κακά τα ψέματα, ελάχιστα γεμίζει την ψυχή του οπαδού αλλά και των παικτών.

Βασικά, αν δεν ήταν στο δρόμο της ο Ολυμπιακός, οι πέντε "κιτρινόμαυρες" νίκες στα τελευταία επτά επίσημα ματς των δύο αντιπάλων (μάλιστα με μία ανώδυνη ήττα πέρυσι, αφού η ΑΕΚ πέρασε στον τελικό) και το σερί που "χτίζει" απέναντί του στον συγκεκριμένο θεσμό, το ενδιαφέρον θα ήταν πολύ μικρότερο. Κι εδώ πλέον κρύβεται η παγίδα! Η διοργάνωση μπορεί να φαντάζει κάπως αδιάφορη μπροστά στο "ξενέρωμα" που ο κόσμος εκφράζει για το γεγονός ότι η ΑΕΚ από φαβορί, έγινε αουτσάιντερ για τον τίτλο, όμως ο αντίπαλος περιμένει οπλισμένος. Και φανατισμένος!

ΑΛΛΩΣΤΕ ΤΟ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΤΕ...

...γύρω σας πλέον. Φτάσαμε στο σημείο να λέγεται και να υποστηρίζεται (με σαθρά επιχειρήματα), ότι τα όσα έχουν πετύχει έως σήμερα ο Χιμένεθ και οι ποδοσφαιριστές του, κουβαλώντας τα καρπούζια τριών διοργανώσεων (και με αήττητη πορεία στους ευρωπαϊκούς ομίλους!) δεν συνιστούν διαδοχικές υπερβάσεις! Είναι λέει φυσιολογικά βάσει των δυνατοτήτων του ρόστερ. Σύμφωνοι, η Ένωση διαθέτει πολλούς καλούς ποδοσφαιριστές. Αλλά προφανώς, σε άλλη ομάδα συνέβησαν τα ακόλουθα, όχι στην ΑΕΚ:

- Η απόκτηση του βασικού επιθετικού (Αραούχο) την τελευταία ημέρα των μεταγραφών και με πρόβλημα τραυματισμού το οποίο τον ανάγκασε να βρει ρυθμό μετά τον Οκτώβριο

- Η απώλεια του Μπακασέτα ο οποίος επί της ουσίας έχασε όλο το βασικό στάδιο της προετοιμασίας

- Ο τραυματισμός του Γιακουμάκη ο οποίος έμεινε τρεις μήνες εκτός μάχης και έχασε το έδαφος πάνω που έδειχνε ικανός να δώσει βοήθειες

- Η αργοπορία του ανέτοιμου Κονέ, ο οποίος αποκτήθηκε Αύγουστο και άρχισε να παίζει στα τέλη του Νοέμβρη!

- Η ανάγκη δεύτερης επέμβασης στο χέρι του Τσιγκρίνσκι, η οποία τον κράτησε περίπου τρεις μήνες εκτός δράσης.

- Ο τραυματισμός του Μάνταλου και το μεγάλο σοκ της απώλειας του ηγέτη της ομάδας, στο πικ της καριέρας του και δίχως άνεση για άμεση αντικατάσταση

- Ο τραυματισμός του Γιόχανσον, επίσης στο πικ της καριέρας του, με καθοριστικό ρόλο στο παιχνίδι της ΑΕΚ

- Η απώλεια του Τσόσιτς, πάνω που η άμυνα της ομάδας είχε βρει γερά πατήματα και το γεγονός ότι θα έχουν συμπληρωθεί (τουλάχιστον) τρεις μήνες, μέχρι να παίξει ξανά.

Όχι, δεν συνέβησαν όλα αυτά στην ΑΕΚ. Ούτε συνέβησαν άλλα μικρότερα, αλλά εξόχως σημαντικά. Θλάσεις (Σιμόες, Λόπες, Γκάλο), παραθλάσεις, αποβολές, "σημαδέματα" με κίτρινες κάρτες, πέναλτι που δεν δόθηκαν, το θέμα του Βράνιες που αποπροσανατόλισε την ομάδα, η μεταγραφή του Κλωναρίδη που δεν βγαίνει με τίποτα, εν ολίγοις, επιμέρους καταστάσεις που έπαιξαν το ρόλο τους. Ναι, η ομάδα έκανε λάθη, ο προπονητής το ίδιο, όμως η ισοπέδωση μέσω του γνωστού μηχανισμού αποδόμησης του Χιμένεθ για υπάρχει πάντοτε το εύκολο άλλοθι στις απώλειες, είναι επί της ουσίας ο βασικότερος εχθρός της ομάδας.

Το αποψινό ματς με τον Ολυμπιακό, είναι πρωτίστως σημαντικό για να διατηρηθεί η ηρεμία στην ομάδα σε ένα πολύ κομβικό σημείο. Για να μην χαθεί το focus στον βασικό στόχο που ακόμα δεν έχει κριθεί. Χάνεται μόνο ότι εσύ πετάς. Παύει να είναι διεκδικήσιμο μόνο αυτό από το οποίο εσύ παραιτείσαι. ΑΕΚ δες την παγίδα και απόφυγέ την.

ΥΓ: Τελικά ο Μελισσανίδης δεν πήγε χθες στα Σπάτα. Μαθαίνω ότι ένα κρύωμα τον κράτησε μακριά από την ομάδα, ενώ είχε σκοπό να μεταβεί στο προπονητικό κέντρο για να μιλήσει σε παίκτες και προπονητή. Είναι πάντως αξιομνημόνευτο το γεγονός ότι πάντοτε σε δύσκολες στιγμές, αν δεν πάρει εκείνος την κατάσταση στα χέρια του, ο μηχανισμός αφύπνισης της ομάδας δύσκολα παίρνει μπροστά. Φρόντισε πάντως να περάσει τα μηνύματά του μέσω του Λυμπερόπουλου και του προπονητή.

Photo Credits: Eurokinissi