Μία προσωπική επαφή με τον σπουδαίο Κώστα Βουτσά
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου καταγράφει μερικές προσωπικές στιγμές από την επαφή που είχε παλαιότερα με τον Κώστα Βούτσα, τον ηθοποιό που του έκανε τόσο όμορφα και ξεχωριστά τα παιδικά χρόνια του.
Όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας με τους θρύλους του ελληνικού κινηματογράφου. Ο δίκος μου ήρωας ήταν πάντοτε ο Κώστας Βουτσάς. Όχι επειδή συζητούσε για την ΑΕΚ και βούρκωνε, όχι γιατί έσταζε μέλι όταν αναφερόταν σε εκείνη.
Τον είχα αγαπήσει πριν μάθω ποια ομάδα υποστήριζε και στη συνέχεια δέθηκα ακόμα περισσότερο μαζί του. Διότι τη μέρα που μου μιλούσε για τη μεγάλη αγάπη του, ένιωθα τα μάτια μου υγρά, όπως τη στιγμή εκείνη, ήταν και τα δικά του. Όπως ακριβώς είμαι τώρα.
Είδε το ποστάρισμά μου ο Παντελής Βλαχόπουλος στο Facebook και μου ζήτησε να γράψω για τον Κώστα Βουτσά. Σιχαίνομαι τους επικήδιους, ο άνθρωπος αυτός με έκανε μόνο να γελάω. Έτσι θα τον θυμάμαι και σαν φυλαχτό θα έχω μέσα μου όλα όσα είχε μοιραστεί μαζί μου, καμιά 20αρια χρόνια πριν, επί εποχής Ψωμιάδη στην κεφαλή της ΑΕΚ. Πάει καιρός, αλλά τα θυμάμαι όλα σαν να ήταν χθες. Τον είχα καλέσει στο τηλέφωνο, μέσω μίας κοινής φίλης, ώρα σου καλή όπου κι αν είσαι Κωνσταντίνα.
Τόσο ευγενικός, τόσο καλοπροαίρετος και τόσο κεφάτος. Χωρατατζής και γεμάτος ζωή. « Έλα να τα πούμε από κοντά παιδί μου» μου είπε. Ήταν μια συνέντευξη στα σκαριά, αν θυμάμαι καλά, για το περιοδικό ΜΕΝ με το οποίο την περίοδο εκείνη συνεργαζόμουν. Ήταν καλοκαίρι, βρεθήκαμε στο Χαλάνδρι, σουρούπωνε και καθίσαμε για παγωτό. Τελικά αυτή η συνέντευξη δεν έγινε ποτέ.
Ήταν να φύγει σε περιοδεία την επόμενη μέρα και στις περίπου δύο ώρες που καθίσαμε παρέα, μου μιλούσε μόνο για την ΑΕΚ. Άλλο που δεν ήθελα, απόλαυσα τις στιγμές, είπα τα δικά μου, διαφωνήσαμε για τον Μπάγεβιτς, συμφωνήσαμε ότι μόνο ο Μελισσανίδης θα μπορούσε να τη βγάλει από το τούνελ ξανά.
Έβλεπε μπροστά από τότε, πίστευε ότι θα έρθει η ημέρα της επιστροφής του στο τιμόνι της ομάδας. Αγνά λόγια, μακριά από ίντριγκες και συνωμοσιολογίες. Βούρκωσε όταν μου διηγήθηκε τα μεγάλα βράδια της σεζόν 1976-77, όταν νέος τότε, ένωνε τη φωνή στο "Νίκος Γκούμας" με τους χιλιάδες πιστούς για να αποκρούσει τα πέναλτι ο Χρηστίδης.
Πόσα είπαμε και έμειναν μόνο στο μυαλό μου και σε εκείνο το παλιό δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι που κοίταξα να το βρω, αλλά μάλλον κάπου χάθηκε στις μετακομίσεις. Πάτησα τότε το record για να κάνουμε τη συνέντευξη, όμως κολλησαμε στην ΑΕΚ.
Πόσα πράγματα αφήνεις να περάσουν, στιγμές να χαθούν και αντικείμενα να πεταχτούν, τέτοιας συναισθηματικής αξίας. Μετά το μετανιώνεις... " Θα επιστρέψω σε δύο μήνες, θα πούμε και για τα θεατρικά" μου είπε. Δυστυχώς δεν ξανασμίξαμε σύντομα. Η συνεργασία με το περιοδικό σταμάτησε, εγώ δεν το κυνήγησα, εκείνος το ξέχασε. Κι έτσι έμεινε μια αγνή κουβέντα να μου θυμίζει πόσο πολύ αγαπούσα αυτό τον άνθρωπο.
Τον συνάντησα ξανά την ημέρα της μεγαλοπρεπούς παρουσίασης για την "Αγιά Σοφιά". Με θυμήθηκε, με αγκάλιασε: " Ρε μπαγάσα Βαγγελάκο τι κάνεις; Σε διαβάζω, προοδεύεις". Πατρικά λόγια, με έπιασε ένα σφίξιμο, σαν να το νιώθω ξανά. Το αν προόδευα ή όχι, δυστυχώς δεν είχα πια πατέρα να μου το επιβεβαιώσει, αλλά έτσι τον ένιωσα τη στιγμή εκείνη.
Του έκανα πλάκα για τη συνέντευξη που δεν έγινε ποτέ, συμφωνήσαμε να την τελειώσουμε, όμως χαθήκαμε ξανά. Και φταίω εγώ. Κάπου στην άκρη του μυαλού μου, το είχα σαν σχέδιο να την κάνουμε μέσα στην "Αγιά Σοφιά", όταν θα ήταν ολόρθη και έτοιμη. Δυστυχώς έφυγε. Με τον καημό όπως τόσοι άλλοι που δεν τα κατάφεραν, γηραιότεροι αλλά και νέοι, λόγω αυτής της βλακώδους πολεμικής κατά αυτού του σπουδαίου για τόσους ανθρώπους έργου.
Δεν ξέρω τι είναι πιο σωστό, να λέμε αντίο, ή εις το επανιδείν, πάντοτε θα έχω τις ανησυχίες μου για το τι υπάρχει μετά από εδώ. Λυπάμαι που δεν θα τον ξαναδώ, αλλά χαίρομαι που τον γνώρισα. " Η ΑΕΚ είναι όπως ένα παιδί μου" έλεγε. Θα το θυμάμαι πάντα. Και πάντα θα είσαι στην καρδιά μου, τεράστιε Κώστα Βουτσά.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
