Από χιούμορ ο Δημήτρης Μελισσανίδης διαθέτει άφθονο. Έτσι, αυτές τις στιγμές που στον ΠΑΟΚ επαναστατούν με το λάβαρο του (δήθεν) αδικημένου για γεγονότα που σε οποιαδήποτε άλλο ποδοσφαιρικό σύστημα της Ευρώπης, θα έπεφταν καμπάνες υποβιβασμού, θα μετρούσε με την ευστοχία της η χρησιμοποίηση της ατάκας που προ μηνών είχε ο εκστομίσει ο Ιβάν Σαββίδης...

« Χαίρεται με τη χαρά μου ο Ιβάν». Κάθε άλλο παρά χαιρόταν βέβαια ο διοικητικός ηγέτης της ΑΕΚ όταν μιλούσε για στημένο βοηθό, μετά τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας και την «οφθαλμαπάτη» που ξεγέλασε τον Καλφόγλου ώστε να μη δει ότι τον Ενρίκε κάλυπτε και ο... Κατσουράνης εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το «Γ. Καραϊσκάκης».

Όμως έχει ο καιρός γυρίσματα! Και δίχως καν να κουνήσει το δαχτυλάκι του... Χωρίς καν να τους ειδοποιήσει! Μόνο του ήρθε το πρωτάθλημα στην αγκαλιά του Μελισσανίδη, χωρίς ούτε μία φορά μέσα στη σεζόν να μιλήσει δημόσια με μομφή κατά οποιουδήποτε. Όπως άλλωστε σύσσωμος ο οργανισμός της ποδοσφαιρικής Ένωσης που κοιτούσε μόνο το ποδόσφαιρο.

Ασφαλώς για τον «Τίγρη», σαφώς μεγαλύτερη αξία έχει η δικαίωση της επιμονής του στο ελληνικό στοιχείο. Αυτό που επιβραβεύεται για την πρόοδό του μέσα από τις διαδοχικές κλήσεις στην εθνική Ελλάδας, αυτό που έκανε μπετό τα αποδυτήρια, αυτό που είναι απαραίτητο για να αποκτηθεί σοβαρός κορμός και να κατακτηθούν τίτλοι.

Το πρότζεκτ που εμπνεύστηκε το καλοκαίρι του 2013 και πάνω στο οποίο ακόμα βασίζεται η ομάδα με πορεία προς την κατάκτηση του τίτλου, έχει αρχίσει να αποδίδει καρπούς. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης ήταν εκείνος που το καλοκαίρι του 2013 είχε δώσει εντολή να αναζητηθεί ό,τι καλύτερο και ελληνικό θα μπορούσε να βρεθεί αρχικά για τη Γ’ και στην πορεία για τη Β΄ Εθνική. Πέρασαν πολλοί, κάποιοι δεν τα κατάφεραν, άλλοι όμως είναι πλέον ενεργά μέλη αυτής της προσπάθειας.

Το δόγμα Μελισσανίδη είναι ξεκάθαρο: « Εμείς να τους βρούμε και μέσα από την ΑΕΚ να γίνουν διεθνείς». Αυτή παραμένει η βασική εντολή. Η οποία στην πορεία και όσο η ομάδα ανέβαζε το αγωνιστικό επίπεδο και τις φιλοδοξίες της, εμπλουτίστηκε με προσθήκες ήδη καταξιωμένων διεθνών, όπως ο Χριστοδουλόπουλος και ο Κονέ.

Η ΜΑΓΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ

Πέρασαν 13 χρόνια και 9 μήνες από την ημέρα που τέσσερις ποδοσφαιριστές της βρέθηκαν ταυτόχρονα στην ενδεκάδα της Ελλάδας. Είχε να συμβεί από το Euro 2004 και συγκεκριμένα από τον ημιτελικό της διοργάνωσης κόντρα στην Τσεχία, όταν στο γήπεδο ήταν μαζί οι Τσιάρτας, Κατσουράνης, Ζαγοράκης και Καψής. Επίσης στην ΑΕΚ έπαιζε τότε ο Βασίλης Λάκης ο οποίος ήταν στον πάγκο, ενώ μέσω εκείνης είχαν καθιερωθεί στο εθνικό συγκρότημα ο Ντέμης Νικολαΐδης και ο χρυσός σκόρερ εκείνου του ματς Τραϊανός Δέλλας, οι οποίοι εν τω μεταξύ, είχαν μετακομίσει σε ομάδες του εξωτερικού.

Κοιτώντας προς το μέλλον, η ΑΕΚ έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι μπορεί να έχει ακόμα περισσότερους παίκτες της ενεργούς στην εθνική Ελλάδας, πέραν των Μπάρκα, Χριστοδουλόπουλου, Μπακάκη και Μπακασέτα, οι οποίοι αγωνίστηκαν παρέα στο δεύτερο ημίχρονο του ματς με την Αίγυπτο. Η εξήγηση είναι μάλλον εύκολη: μέλος της εθνικής ομάδας θα γίνει πολύ γρήγορα, με το που θα επιστρέψει στην ενεργό δράση και πάρει ματς με την «Ενωση», ο Πέτρος Μάνταλος, Ποδοσφαιριστής για τον οποίο ο Σκίμπε τρέφει μεγάλη εκτίμηση.

Επίσης, παίκτης που παρακολουθεί ο Γερμανός τεχνικός και τον οποίο θα μπορούσε και τώρα να έχει καλέσει στην εθνική αν δεν είχε τραυματισμό, είναι ο αναγεννημένος στην ΑΕΚ Παναγιώτης Κονέ. Σίγουρα θα πάρει ευκαιρίες, εφόσον συνεχίσει έτσι. Επειτα, ακολουθεί η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Ο Κώστας Γαλανόπουλος είναι ένα από τα εξέχοντα μέλη της εθνικής Ελπίδων και σίγουρα ο πιο εξελίξιμος Ελληνας μέσος με δύο χρόνια γεμάτα από συμμετοχές και παραστάσεις σε μεγάλη ομάδα. Ο Γιώργος Γιακουμάκης είναι ένας από τους ελάχιστους αυτή την εποχή Ελληνες φορ περιοχής που έχουν προοπτική για σπουδαία καριέρα και ξεκάθαρη αίσθηση του γκολ.

« Να βρούμε κι άλλους. Να δημιουργήσουμε κι άλλους» είναι η πάγια εντολή του Μελισσανίδη. Και η προσπάθεια θα συνεχιστεί κατ’ αυτόν τον τρόπο. Με συνέπεια εμπιστοσύνης στο εγχώριο στοιχείο, καθαρές ευκαιρίες και υποστήριξη στον Έλληνα ποδοσφαιριστή. Ώστε από μόνη της, να γίνει όπως στο παρελθόν ο πόλος έλξης των καλύτερων. Όπως την εποχή που όλοι ήθελαν να παίξουν στην ΑΕΚ.