Αν το ματς με τη Μπάγερν απαιτούσε την ύψιστη προσήλωση στο αγωνιστικό πλάνο και κατάθεση δυνάμεων στα όρια της εξάντλησης, το κυριακάτικο παιχνίδι με τον Ατρόμητο, για να εξελιχθεί σε παιχνίδι νίκης, προϋποθέτει όλα τα προαναφερθέντα συν ένα παραπάνω: κατανόηση ότι πρόκειται για έναν αγώνα υπό καθεστώς ανυπόφορης βαθμολογικής πίεσης.

Στο Μόναχο, η ΑΕΚ είχε καταρτίσει ως πλάνο και θέσει ως στόχο, το να μην πάθει ζημιά, να περάσει η βραδιά όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Τα κατάφερε με αξιοπρέπεια, ενίσχυσε την ψυχολογία της και αποχώρησε με ένα μεγάλο "γιατί" να βρεθεί πίσω στο σκορ από μία ανοησία του ανυπάκουου Τσόσιτς και την επιθυμία του επιπρόσθετου να δει παράβαση εκεί που δεν ήταν.

Την Κυριακή, η συνθήκη είναι εντελώς διαφορετική. Το παιχνίδι κόντρα στον Ατρόμητο είναι ένας τελικός. Η νίκη δεν αναμένεται να ενισχύσει ιδιαίτερα τη θέση της ομάδας απέναντι στον ΠΑΟΚ, ωστόσο οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα, θα τη δυσχεράνει ακόμα περισσότερο, ενδεχομένως στα όρια του ανέφικτου. Αν η διαφορά φτάσει στο -8 ή στο -9, θα συζητάμε για μια παραίτηση από τον τίτλο. Εκτός αν πέσουν από τον ουρανό, δώρα σαν τα περυσινά. Αυτά όμως γίνονται μια φορά κάθε 24 χρόνια…

Κάτι εξίσου σημαντικό. Τον τίτλο τον κατακτά μόνο ένας, όμως το ίδιο ισχύει και για τη δεύτερη θέση. Δεν είναι κακό να τη βάζουμε από τώρα στη συζήτηση και αυτήν, αντιθέτως μάλλον πρέπει να επανεκτιμηθεί η πολυτιμότητά της. Η εφετινή, πρωτόγνωρη για όλους πλην του Τσιγκρίνσκι, εμπειρία του Τσάμπιονς Λιγκ, αντιμετωπίζεται εντός του κιτρινόμαυρου οργανισμού, ως δώρο Θεού. Και η προσπάθεια για να βρεθεί εκεί ξανά έχει δύο δρόμους: της πρωτιάς στο πρωτάθλημα που είναι πιο εύκολος και της δεύτερης θέσης, που σαφώς είναι δυσκολότερος, δεν παύει όμως να είναι ένας δρόμος προς την ίδια κατεύθυνση. Ο τρίτος, δυστυχώς, δεν παίρνει τίποτα κοντά σε αυτό…

ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Είναι ένα καλό ερώτημα (θα προσπαθήσω να το θέσω στην επόμενη ευκαιρία) προς τον προπονητή, αν αυτή η διάταξη που επέλεξε χθες για πρώτη φορά φέτος, θα μπορούσε να είχε την ίδια αποδοτικότητα όταν η ΑΕΚ αντιμετώπισε τον Αγιαξ στο Άμστερνταμ. Ή και τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Αν δηλαδή εκείνη την περίοδο το είχε δουλέψει στις προπονήσεις ή είναι κάτι που άρχιζε να το εφαρμόζει τελευταία και πείστηκε πριν από το ματς με τη Μπάγερν, ότι είχε φτάσει στο επίπεδο λειτουργίας που προσδοκούσε.

Σε κάθε περίπτωση, η ΑΕΚ βρήκε μια καλή εναλλακτική λύση για πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα αγώνων. Διότι όπως και να το κάνουμε, το «3-5-2» είναι ένα σύστημα πολύ δεσμευτικό για τα χαρακτηριστικά του κιτρινόμαυρου ρόστερ. Επί της ουσίας πρόκειται για μια αφαιρετική διάταξη, καθώς στην επίθεση πρέπει να είναι πάντα δύο, ενώ η ομάδα διαθέτει τουλάχιστον έξι για τους ρόλους αυτούς: Μάνταλος, Μπογέ, Λιβάγια, Μπακασέτας, Πόνσε και Κλωναρίδης. Ποιος να παίξει, ποιος να μείνει απέξω; Δεν έβαλα καν στη συζήτηση τους Γιακουμάκη, Γιαννιώτα και Αλμπάνη.

Για το ελληνικό πρωτάθλημα κι εν προκειμένω για το κυριακάτικο ματς με τον Ατρόμητο, η επιστροφή στην πεπατημένη (4-4-2 ή 4-2-3-1) συνιστά μονόδρομο. Ενδιαφέρον θα είχε το 4-3-3, όμως οι μέσοι της ομάδας δεν επαρκούν για τη σωστή εξυπηρέτηση ενός τέτοιου σχεδίου. Με την προσθήκη ενός χαφ με διαφορετικά χαρακτηριστικά, ικανότητα στην οργάνωση και στην πάσα, ο Ουζουνίδης θα αποκτήσει περισσότερη ευχέρεια για πιο αποτελεσματικά σχήματα. Όμως αυτή είναι μια κουβέντα που θα πιάσουμε το Γενάρη και μέχρι τότε, το βασικό ζητούμενο για την ΑΕΚ είναι να διατηρήσει την επαφή της με την κορυφή στα σημερινά επίπεδα, αν όχι να τη μειώσει.