Μια αντίστοιχη για την ΑΕΚ βραδιά σαν αυτή που η ομάδα βίωσε στο Αγρίνιο, αρχικά «πόνεσε», αλλά στην πορεία αποδείχθηκε λυτρωτική. Ήταν 18 Ιανουαρίου 2017, όταν μετά το εις βάρος της 2-3 στο Αγρίνιο, ο σύλλογος αποφάσισε την απομάκρυνση του Μοράις επιλέγοντας τον Χιμένεθ.

Οι «πολύξεροι» του χώρου μου, ανάμεσά τους και εκείνοι που τον αποκάλεσαν «παπατζή» σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων, τον χαρακτήρισαν «κασκαντέρ». Αναλογίζομαι τη δυσκολία του πράγματος, να απαιτείται μετά από 1,5 χρόνο η αποθέωσή του, όταν οδήγησε την ΑΕΚ στην κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από 24 χρόνια.

Δεν ξέρω αν πρέπει αυτό να συμβεί ξανά, αν δηλαδή είναι τέτοια η κατάσταση που σηκώνει εδώ και τώρα αλλαγή προπονητή. Υπάρχουν αρμόδια στελέχη να πάρουν την απόφαση, αν και πλην του Μελισσανίδη, νομίζω ότι στην πυραμίδα στελεχών της ΑΕΚ (εξαιρώ τον Λυσάνδρου που είναι για άλλα πράγματα), ουδείς έχει το ειδικό βάρος και τις ικανότητες να βρει τον κατάλληλο αντικαταστάτη. Το σωστό είναι να δοθούν κι άλλες ευκαιρίες στον Ουζουνίδη, είτε αυτό αρέσει, είτε όχι σε πολλούς. Αν το ποτήρι είναι πικρό, τότε ας το πιουν όλοι μαζί μέχρι τον πάτο, στηρίζοντας την επιλογή τους.

Από την άλλη, κάθομαι και σκέφτομαι αυτά τα άκρως αντιφατικά που συμβαίνουν. Εμφανίζεται ένας προπονητής, ο οποίος επί δύο εβδομάδες δουλεύει την αγωνιστική ανάκαμψη της ομάδας έχοντας ρίξει όλο το βάρος της υποστηρικτικής προς στον εαυτό του γραμμής του σε κάποια δοκάρια και δηλώνει σίγουρος για την αντίδραση που η ΑΕΚ θα βγάλει. Και όταν αυτή βιώνει μια πανωλεθρία που για άλλους θα συνιστούσε απόλυση, ρίχνει το φταίξιμο στους παίκτες. Σε κάποιους από όλους. Δίχως να τους κατονομάζει.

Είναι αυτός που δημόσια «δίνει» ως υπαίτιους κάποιους εξ αυτών, αφήνοντας άπαντες εντός κι εκτός ΑΕΚ να υποθέτουν! Νοοτροπία δεκαετίας του ’80 και του ’90, όταν προπονητές συνήθιζαν να αδειάζουν δημόσια τους ποδοσφαιριστές, τάχα μου για να τους συνετίσουν. Τεχνικοί οι οποίοι, πριν από το αμέσως επόμενο ματς, εμφανίζονταν (και πάλι δημόσια) για να υποδείξουν «μην πυροβολείτε τους παίκτες μου, πείτε ότι θέλετε για μένα». Αν το ακούσετε πριν από το παιχνίδι με τον Άγιαξ από τον ίδιο άνθρωπο, να μην εκπλαγείτε.

Ακούω μετά και τον Πέτρο Μάνταλο, να λέει ότι «οι υπεύθυνοι είμαστε εμείς, ζητάμε συγγνώμη». Έτσι δουλεύει η φάση, δίχως να αποτελεί αυτό δικαιολογία για τους ίδιους. Δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Ωστόσο ο παίκτης δεν θα μιλήσει ποτέ δημόσια για τον προπονητή, ενώ εκείνος έχει το ελεύθερο να πει ότι γουστάρει. Αύριο όμως, όταν θα βρεθούν ξανά μαζί στα αποδυτήρια, οι ποδοσφαιριστές θα περιμένουν να ακούσουν ποιοι είναι εκείνοι που σύμφωνα με τον Ουζουνίδη, δεν έχουν κίνητρο να παίζουν για την ΑΕΚ. Θα τους το πει κατάμουτρα; Αμφιβάλω!

Κοντολογίς, σύμφωνα με τα λεγόμενα του προπονητή, η ομάδα έπρεπε να βρεθεί στο -12 από τον ΠΑΟΚ και στο -10 από τον Ατρόμητο, για να πάρει ο ίδιος χαμπάρι ότι υπάρχουν παίκτες μέσα στα αποδυτήρια οι οποίοι δεν έχουν κίνητρο. Δηλαδή, σε διάστημα δύο μηνών από τις απανωτές προκρίσεις στην Ευρώπη, τα παιδιά που το κατάφεραν και τότε (σύμφωνα πάντα με τον προπονητή) έκαναν φοβερή δουλειά, αίφνης έγιναν τεμπέληδες, υπερόπτες, αλαζόνες, μπλαζέ τύποι οι οποίοι βαριούνται.

Η ποδοσφαιρική λογική πρεσβεύει ότι ο προπονητής που δεν μπορεί να το διαπιστώσει αυτό από την καθημερινή τριβή με τους ποδοσφαιριστές, τουναντίον εξάγει το συμπέρασμα μετά από ένα ματς που ο ίδιος κοιτάζει από τον πάγκο να τον κάνει ότι θέλει ο αντίπαλος τεχνικός, σαν να μην καταλαβαίνει τι ακριβώς συμβαίνει στο γήπεδο, δεν κάνει για τη συγκεκριμένη ομάδα. Όπως κι αν λέγεται αυτή. Εξετάζουμε τα περιστατικά και τα γεγονότα, όχι το πώς αυτή λέγεται.

Ο Ουζουνίδης έφερε το τεντωμένο δάχτυλό του όσο πιο κοντά γίνεται στο μάτι του για να μη βλέπει τι κρύβεται από πίσω. Προπονητής ο οποίος δεν παραδέχεται (για ακόμα μία φορά) την ξεκάθαρη ευθύνη του για τη ολοένα και χειρότερη εικόνα της ομάδας, τουναντίον ρίχνει τις ευθύνες στους ποδοσφαιριστές, είναι νομοτελειακό ότι θα χάσει τα αποδυτήρια. Αν αυτό δεν ισχύει ήδη…