Η μισή δουλειά έγινε σωστά και όπως έπρεπε. Διότι αν δεν είχαν έρθει τα αποτελέσματα αυτά που κράτησαν την ΑΕΚ όρθια αγωνιστικά και πνευματικά, σήμερα δεν θα μιλούσαμε για τον (επόμενο) μήνα της κρίσεως με υπαρκτούς στόχους μπροστά.

Οπότε τα όσα πέτυχε η ΑΕΚ τον Ιανουάριο, είναι αυτά που έπρεπε να συμβούν για να ελπίζει τον Φλεβάρη. Τώρα δηλαδή που αρχίζουν τα (πιο) δύσκολα.

Η ομάδα έχει πλέον ηθικό ακμαίο, ένα λειτουργικό στρατηγικό πλάνο (αν και το ματς με τον Πανιώνιο και το δεύτερο ημίχρονο με τον Λεβαδειακό, έδωσαν μπόλικο homework στον Ουζουνίδη ενόψει της συνέχειας), περισσότερη αυτοπεποίθηση αλλά και μια σειρά αντιπάλων μπροστά της, τους οποίους δεν έχει καταφέρει να κερδίσει στη διάρκεια του πρώτου γύρου.

Οι ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός και (δις για το Κύπελλο) Ατρόμητος, είναι κάποιες από τις ομάδες που συνέβαλαν ώστε να πέσει η ΑΕΚ στην κατάθλιψη που τη βρήκε στο τέλος του περασμένου έτους. Τώρα που σήκωσε κεφάλι και όρθωσε ανάστημα, καλείται να αποδείξει ότι διαθέτει όλα όσα της έλειπαν για να τους νικήσει. Μπορεί;

Κάθε ματς στον καιρό του. Την Κυριακή είναι το πρώτο και χαρακτηρίζεται ως ειδικής συνθήκης. Απέναντι στον ΠΑΟΚ και στην ενοχλητική στάση που κράτησαν αρκετοί από τους ποδοσφαιριστές και ο προπονητής του, οι παίκτες της ΑΕΚ ψάχνουν απαντήσεις. Το θέλουν πολύ αυτό το ματς, είναι εύκολο να το διαπιστώσεις κουβεντιάζοντας μαζί τους. Αρκεί η επιθυμία να μη γίνει τρέλα. Να μην εξελιχθεί σε άγχος. Να μην ξεφύγει το μυαλό.

Είναι τόσο κομβικό το συγκεκριμένο παιχνίδι που είναι εύστοχο και εντός πραγματικότητας να ισχυριστεί κάποιος ότι σε περίπτωση κακού αποτελέσματος, ίσως να καιροφυλαχτεί μια νέα κάτω βόλτα. Για τους παίκτες που θα συνειδητοποιήσουν ότι το σενάριο της δεύτερης θέσης θα έχει πλέον πεταχτεί στα σκουπίδια, για τον προπονητή που θα μετράει ακόμα ένα ντέρμπι χωρίς νίκη. Έχουν τη σημασία τους όλα αυτά. Και θα καθορίσουν πολλά για τη συνέχεια.

Από την άλλη, μετά από καιρό η ΑΕΚ σε πείθει ότι έχει αποκτήσει εκ νέου μια κανονικότητα. Ένα τακτικό σχέδιο το οποίο καθιστά χαρούμενους τους σημαίνοντες ποδοσφαιριστές της, το διακρίνει κανείς αυτό στις συχνές τοποθετήσεις τους για το πόσο ωφέλιμο και ευεργετικό αποδεικνύεται το «3-5-2».

Όχι μόνο για τη χωροταξική θέση τους στο γήπεδο, αλλά και για την ίδια την ψυχολογία τους. Έχουν πειστεί ότι με αυτό βρίσκουν τις σωστές συνεργασίες και διακατέχονται από ψυχολογία ανωτερότητας. Όταν αυτό συμβαίνει, ο προπονητής προσπερνά τις δικές του αμφιβολίες και το διατηρεί ενεργό. Ακόμα και αν έχει δεύτερες σκέψεις, οι οποίες δεδομένα του τριβελίζουν το μυαλό ενόψει ΠΑΟΚ.

Κυριακή, κοντή γιορτή. Η ΑΕΚ ανέβηκε έναν λόφο, όμως καλείται να κατέβει ένα βουνό. Η πλαγιά είναι απότομη και η κατάβαση κρύβει διαδοχικές παγίδες. Έρχεται ένας μήνας με τρελό ποδοσφαιρικό ενδιαφέρον και είναι από μόνο του ευτυχές το γεγονός ότι η ομάδα δεν κατέρρευσε αλλά εν αντιθέσει, βρήκε τρόπους να πατήσει στα πόδια της και να παραμείνει ενεργή σε στόχους.

Έστω κι αν μοιάζουν το ίδιο μακρινοί (στο πρωτάθλημα) επειδή βαθμούς δεν χάνουν και οι άλλοι. Κέρδισέ τους, λοιπόν!

* Δύο σημειώσεις… Το σημερινό ήταν το δεύτερο ματς που ο Πόνσε «έκλεψε» το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη από τον Γκάλο, ο οποίος συνεχίζει τις καταπληκτικές και γεμάτες ενέργεια, ουσία και φάσεις για γκολ, εμφανίσεις. Η δεύτερη, αφορά στη χρησιμοποίηση του Μπογέ στα τελειώματα του αγώνα και του Αλμπάνη στις καθυστερήσεις του ματς. Αυτές δεν είναι οι ευκαιρίες, αντιθέτως είναι αποφάσεις που αντί να βοηθούν τον ποδοσφαιριστή να βρει ψυχολογία, τον ρίχνουν ακόμα πιο πίσω σε αυτό το κομμάτι. Δεν υφίσταται εμπιστοσύνη σε «σκοτωμένα» λεπτά αγώνων. Ισχύει ακόμα και για τον Μπογέ κι ας μην έχει πείσει ότι αξίζει πολλά περισσότερα.