Συγκλονιστικό. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό κάποιου όταν διαβάζει την επιστολή του Μπεν Γκόρντον στο σάιτ "The Players Tribune", όπου μίλησε ανοιχτά για την περίοδο που βρισκόταν σε κατάθλιψη και σκεφτόταν κάθε μέρα την αυτοκτονία.

Έχοντας μία πορεία 11 χρόνων στο ΝΒΑ (2004-2015), ο Γκόρντον είδε κάποια στιγμή την κορυφαία λίγκα του κόσμου να του γυρίζει την πλάτη και δεν άντεξε. Έσπασε. Και τότε ήρθαν οι δαίμονες. Σχεδόν πέντε χρόνια μετά τον τελευταίο αγώνα του στο ΝΒΑ, ο παλαίμαχος γκαρντ μίλησε για το θέμα και αυτά που ανέφερε πάγωσαν τους πάντες.

Αναλυτικά όσα έγραψε ο Γκόρντον:

" Υπήρχε μία περίοδος έξι εβδομάδων που κάθε μέρα σκεφτόμουν να αυτοκτονήσω. Ανέβαινα στην ταράτσα του διαμερίσματός μου στις 4 το πρωί, καθόμουν στην άκρη, κοιτούσα και σκεφτόμουν: 'Αλήθεια θα το κάνω. Θα ξεφύγω από αυτά τα σκατά'.

Αυτό ήταν μετά την τελευταία μου σεζόν στην λίγκα και ζούσα στο Χάρλεμ. Είχα χάσει την καριέρα μου, την ταυτότητά μου και την οικογένειά μου ταυτόχρονα. Ήμουν μανιοκαταθλιπτικός, δεν έτρωγα. Δεν κοιμόμουν. Και όταν λέω ότι δεν κοιμόμουν, ήταν σε άλλο επίπεδο αϋπνίας. Κάθε βράδυ ξυπνούσα την ίδια ώρα, σαν να είχα ρολόι. Και τότε ήταν που ερχόντουσαν οι δαίμονες. Όταν είσαι ξύπνιος όλο το βράδυ και είναι ήσυχα, είσαι μόνος με τις σκέψεις σου, τότε είναι που αναλαμβάνει το σκοτάδι και σου παίρνει την ψυχή.

Τότε είναι που σε κυριεύει η παράνοια και η ανυπομονησία σε κυριεύουν. Τους ανήκεις αδελφέ.

Ξεκίνησα έχοντας κρίσεις πανικού που ήταν τόσο έντονες που είχαν βάρος. Ξέρεις πώς ένιωθα; Σαν να είχα μία μαύρη κάπα πάνω μου και με έπνιγε. Όχι μόνο σωματικά όμως. Μου έπνιγε την ψυχή. Το μόνο που μπορούσα να κάνω για να απελευθερώσω την πίεση ήταν να κάτσω στο πάτωμα και να ουρλιάξω.

Εννοώ κάτι σαν... ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Από τα πνευμόνια μου, σαν ζώο. Σε εκείνο το σημείο δεν ένιωθα ζωντανός πλέον. Ένιωθα ότι ζούσα στον κάτω κόσμο. Θυμάμαι ένα βράδυ ήμουν έξω αργά το βράδυ, χαλάρωνα με τον φίλο μου τον Φελίπε, σε μία γέφυρα και του είπα 'φίλε, νομίζω ότι είμαι νεκρός'. Του είπα. 'όχι αλήθεια. Δεν γίνεται αυτή να είναι η ζωή μου. Πρέπει να βρίσκομαι σε κανένα καθαρτήριο. Είμαι νεκρός, αλλά κινούμαι. Είμαι ένας ζωντανός νεκρός'.

Δεν ήξερα τι διάολο μου συνέβαινε. Δεν είχα μιλήσει σε θεραπευτή σε όλη μου την ζωή. Η μόνη εξήγηση που είχα για τον πόνο ήταν βιβλική. Σαν να είχα πεθάνει και βρισκόμουν κάπου μεταξύ του παράδεισου και της κόλασης. Πώς γίνεται να λύσεις κάτι τέτοιο μιλώντας σε κάποιον; Δεν υπάρχει περίπτωση σωστά;

Το μόνο που ήθελα λοιπόν ήταν να φύγω από αυτό το καθαρτήριο. Είχα αποκτήσει εμμονή με το να αυτοκτονήσω. Ήταν το μόνο για το οποίο έψαχνα και σκεφτόμουν. Μία νύχτα οι κρίσεις πανικού έγιναν τόσο άσχημες που το μόνο που ήθελα ήταν να αποδράσω. Στο λέω φίλε, γίνεσαι σαν ζώο. Είναι ενστικτώδες.

Δραπέτευσε. Δραπέτευσε. Δραπέτευσε. Δραπέτευσε

Πήρα ένα χονδρό σχοινί και το έδεσα στον λαιμό μου. Πήρα μία καρέκλα και κρεμάστηκα, αλήθεια. 'Δραπέτευσε'. Είναι απλό.

Μπορούσα στα αλήθεια να νιώσω το αίμα στο κεφάλι μου να ετοιμάζεται να εκραγεί και τότε ήταν που μου ήρθε ξαφνικά. Δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα.

Έι BG (σ.σ Μπεν Γκόρντο)

Πρόκειται να πεθάνεις.

Δεν θέλεις να πεθάνεις.

Δεν θέλεις να σκοτώσεις τον εαυτό σου

Θέλεις να σκοτώσεις την ανυπομονησία.

Θέλεις να ζήσεις.

Θέλεις να ΖΗΣΕΙΣ, ηλίθιε καργ....λη.

Καλά θα κάνεις να σωθείς.

Άντεξε. Κάνε πίσω.

Αυτό ξεκίνησε πολύ παλιά. Θυμάμαι μία Κυριακή στο κατηχητικό να μας εξηγεί ο πάστορας ότι ο Θεός δημιούργησε τα πάντα.

Τα φυτά; Ο Θεός τα δημιούργησε.

Τους ανθρώπους; Ο Θεός τους δημιούργησε.

Το σύμπαν; Ο Θεός το δημιούργησε.

Και θυμάμαι ότι τότε το σκέφτηκα: 'Αν ο Θεός δημιούργησε τα πάντα, ποιος δημιούργησε τον Θεό;'

Και τότε ήταν που ξεκίνησε όλο αυτό. Κόλλησα. Το μυαλό μου άρχισε να κάνει σκέψεις και όλο αυτό ήταν σαν κινούμενη άμμος. Προσπαθείς να βγεις, αλλά βυθίζεσαι όλο και πιο βαθιά.

Αν ο Θεός δημιούργησε τα πάντα, ποιος δημιούργησε τον Θεό;

Ξαφνικά, είναι σαν να μην υπάρχει χώρος, χρόνος, πραγματικότητα. Είσαι παγιδευμένος σε αυτές τις αναπάντητες σκέψεις. Αυτός ήμουν. Ακόμα και όταν ήμουν καλά, δεν ήμουν παρών. Παρατηρώ τα πάντα, αν είμαστε στο δωμάτιο μαζί, ακούω τον ήχο των λαμπών του φθορίου. Μπορώ να δω τι κάνουν οι άνθρωποι με τα χέρια τους, την γλώσσα του σώματός τους. Είναι σαν η ευαισθησία μου να έφτασε στο 100.

Αλλά όταν ήμουν παιδί είχα μία διέξοδο. Απλώς έβαζα όλη αυτή την ενέργεια στο μπάσκετ. Στο μπάσκετ η εμμονή δεν είναι αδυναμία. Στο μπάσκετ ανταμείβουν την εμμονή. Είναι αστείο επειδή η φήμη που είχα ως παίκτης ήταν εντελώς διαφορετική από το ποιος ήμουν μέσα μου.

Εξωτερικά μπορεί να φαινόμουν κενός. Δεν θα έλεγα τίποτα. Μπορούσες να μου μιλήσεις άσχημα, να με σπρώξεις, να κάνεις ό,τι θέλεις και είχα αυτό το βλέμμα. Μέσα μου όμως είχα εκατομμύρια σκέψεις.

Είχα μία νοοτροπία κατά συρροή δολοφόνου. Παρατηρούσα όλες τις συνήθειες, τις αδυναμίες και σκεφτόμουν να σε σφάξω. Ήταν βίαιο. Ξέφευγε. Πρέπει να καταλάβεις όμως ότι ήμουν 1.85 μέτρα. Σε όλη την καριέρα μου έγραφαν ότι ήμουν 1.91 μέτρα, αλλά φίλε, θα σου πω ένα μυστικό: Αυτός ο καργ...λης ήταν 1.85 μέτρα. Ήμουν στο παρκέ και με μάρκαραν ο Κόμπι και ο Τόνι Άλεν. Ξέρεις τι κόλπα πρέπει να κάνεις για να σουτάρεις κόντρα σε αυτούς τους τύπους όταν είσαι 1.85; Πρέπει να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος. Μεθοδικός, υπολογιστικός, εμμονικός.

Το πρώι πριν από τους αγώνες συνήθιζα να κάθομαι σε ένα άδειο δωμάτιο, να κλείνω τα μάτια μου και να σκέφτομαι αυτά τα 48 λεπτά στο μυαλό μου. Κάθε στιγμή. Από το τζάμπολ, τα τηλεοπτικά τάιμ-άουτ, κάθε λεπτομέρεια.

Το μυαλό μου έτρεχε, αλλά εγώ έκανα την δουλειά. Είχα κάτι για να διοχετεύσω όλη αυτή την δημιουργικότητα και την ενέργεια. Μετά θα έβγαινα στο παρκέ και ήταν η τέταρτη περίοδος με το σκορ κοντά. Μαζευόμασταν για το τάιμ-άουτ και έδειχνα κενός. Κάποιος μπορεί να με κοιτούσε και να σκεφτόταν 'αυτός ο τύπος είναι βλάκας ή βαριέται;'

Μέσα μου όμως το μυαλό μου είχε πάρει φωτιά. Σκέφτομαι να πάρω τη μπάλα να την σηκώσω να σουτάρω και να ευστοχήσω. Κάθε σουτ. Κάθε φορά.

Να σε σκοτώσω.

Ευγενικός Μπεν. Ήσυχος Μπεν.

Να σε σκοτώσω.

Αυτό που λέω είναι πως όταν ζεις με αυτή τη νοοτροπία για +30 χρόνια της ζωής σου και ξαφνικά βρίσκεσαι στο τέλος της καριέρας σου και δεν παίρνεις χρόνο συμμετοχής και το μόνο που έχεις είναι τον θυμό σου, τον πόνο σου και τους φόβους σου και μετανιώνεις για που εσωτερικοποίησες και εξατομίσκευσες τόσο την γαμ...νη ζωή σου, τι πιστεύεις ότι θα συμβεί;

'Να δω θεραπευτεί; Τι θα βοηθήσει;'

Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Τυπικός μαύρος άνδρας. Τα προβλήματά μου είναι δικά μου προβλήματα. Δεν είναι κανενός άλλου δουλειά. Το έχω.

Όλη την καριέρα μου ήμουν ένας λύκος με προβιά προβάτου. Τώρα που δεν έχω το μπάσκετ όμως, ο λύκος βγαίνει. Όχι δε με νοιάζει να κόψω τα μαλλιά μου πια. Όχι δε με νοιάζει να κουρευτώ. Οχι δε με νοιάζει τίποτα άλλο εκτός από τις σκέψεις στο κεφάλι μου.

Μέρος του προβλήματος ήταν ότι δεν ήξερα καν πως αυτά που βίωνα είχαν όνομα. Δεν ήξερα ότι έχω επεισόδια. Κάτι θα με αναστάτωνε - συνήθως κάτι που διάβαζα για την θρησκεία ή θεωρίες συνωμοσίας - και μετά θα είχα κολλήσει. Θα είχα αυτή την παιδική περιέργεια για το ανεξήγητο. Το μεταφυσικό. Το πνευματικό. Το μυστικιστικό. Και μετά θα έπεφτα στην τρύπα.

Δεν υπάρχει χρόνος. Δεν υπάρχει χώρος. Μόνο ένα εκατομμύριο και μία σκέψεις.

Αρχίζω και λέω στους φίλους μου λοιπόν για αυτές τις σκέψεις γιατι αυτή είναι η θεραπεία μου. Βρίσκομαι σε τρύπα και δεν ξέρω κανέναν θεραπευτή, οπότε οι φίλοι μου είναι οι θεραπευτές μου, σωστά;

Η τρύπα αυτή όμως έγινε αϋπνία.

Η αϋπνία έγινε παράνοια.

Η παράνοια έφερε ψευδαισθήσεις μεγαλείου.

Τώρα πλέον με αποκλείουν από ξενοδοχεία επειδή απαίτησα το ρετιρέ. Τέτοια πράγματα.

Τώρα αυτές οι ψευδαισθήσεις γίνονται κρίσεις πανικού.

Για παράδειγμα θα περνούσα δίπλα από τον θερμοστάτη του σπιτιού μου, όπου σου δείχνει την θερμοκρασία:

72 βαθμοί Φαρεναϊτ (22 κελσίου).

Δε μπορώ να μην το σκέφτομαι.

Τώρα είμαι πάλι παγιδευμένος στις σκέψεις μου.

BG, θα πεθάνεις στα 72.

Δεν μπορούσα να μην το σκέφτομαι. Θα περνούσαν μέρες.

Τώρα είμαι διπολικός. Δεν κοιμάμαι, αλλά έχω πολλή ενέργεια. Κοιτάζω την τσάντα μου. Είμαι αυθόρμητος. Κάνω ό,τι θέλω. Είναι ώρα να ξυπνήσω.

Τώρα λοιπόν κοιμάμαι και η σκέψη μου τρέχει και το σώμα μου με το μυαλό μου αρχίζουν να σπάνε. Παραληρώ. Βλέπω πράγματα που δεν είναι εκεί. Ακούω φωνές, αισθάνομαι ότι ίσως ο Θεός μου μιλάει, προσπαθεί να μου πει κάτι.

Τότε είναι που ξεκίνησα να ενεργοποιώ συναγερμούς για πυρκαγιά και άλλα τέτοια.

Τότε άρχισαν να με συλλαμβάνουν.

Έγινε τόσο άσχημο, που με έβαλαν να δεσμευτώ ότι θα μπω σε ψυχιατρείο και το πρόβλημα ήταν ότι δεν καταλάβαινα καν τι συνέβαινε. Ήταν σαν αυτές τις ταινίες. Είμαι σε ένα λευκό δωμάτιο, έχω γιατρούς και νοσοκόμους να με δένουν στο κρεβάτι. Φοράνε στολές και γάντια και μου βάζουν βελόνες στα χέρια, μου κόβουν τα παντελόνια. Ήταν τρομακτικό.

Θυμάμαι να τους ικετεύω να μη με βλάψουν και να πιστεύω πως όλα αυτά συνέβαιναν χωρίς λόγο. Αλήθεια πίστευα ότι όλα αυτά ήταν μία παρεξήγηση και είχαν τον λάθος άνθρωπο.

Αυτή η εμπειρία με έσπασε. Κοιτούσα στον καθρέφτη και σκεφτόμουν: 'Γαμώτο, γιατί αυτοί οι άνθρωποι δε με αναγνωρίζουν; Ποιος είναι αυτός ο τύπος στον καθρέφτη; Που είναι ο Ευγενικός Μπεν;'

Αυτός ο τύπος με το άστατο μαλλί, αυτός που δένουν στο κρεβάτι και του βάζουν βελόνες; Ούτε καν η αστυνομία δεν τον αναγνώρισε. Δεν ξέρουν ποιος είναι. Αυτός δεν είναι ο Μπεν Γκόρντον.

Οπότε είμαι δύο διαφορετικοί άνθρωποι σωστα;

Ποιος είναι ο Ευγενικός Μπεν;

Ποιος είμαι;

Τότε ήταν που ξεκίνησα να απομονώνομαι εντελώς από τον Μπεν Γκόρντον. Είχα πειστεί ότι ήταν κλώνος. Ότι αυτό το σώμα μου δεν ήταν το σώμα μου. Δεν γινόταν. Το πνεύμα μου είχε παγιδευτεί σε έναν κλώνο.

Δημιούργησα ένα εντελώς άλλο όνομα για τον τύπο. Είχα διαφορετική διεύθυνση e-mail, διαφορετικό αριθμό τηλεφώνου για αυτόν. Έστελνα e-mail στον κόσμο και έλεγα ότι είχα άλλο όνομα. Σαν 'αυτός δεν είμαι εγώ. Μην το πεις σε κανέναν!'

Είχα διαχωρίσει τα τραύματα, τον φόβο και τον πόνο όπως όταν ήμουν στο ΝΒΑ, αλλά η διαφορά ήταν πως τώρα δεν υπήρχε παιχνίδι. Δεν υπήρχαν όρια, ούτε στόχοι. Ήταν σαν να είχα προχωρήσει τόσο πολύ, που το σώμα και η ψυχή μου να είχαν χωριστεί στα δύο.

Ξέρω ότι κάποιοι άνθρωποι τα διαβάζουν αυτά και ίσως γελάνε. Νομίζουν ότι είναι αστείο.

Δεν θα μπορουσε ποτέ να συμβεί αυτό σε σένα σωστά; Είσαι φυσιολογικός σωστά;

Βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους στον δρόμο που χρειάζονται βοήθεια, που υποφέρουν και απλώς περνάς δίπλα τους. Είναι σαν να γεννήθηκαν έτσι, σωστά; Δεν είναι σαν εσένα. Είναι διαφορετικοί. Δεν θα κατέληγες ποτέ έτσι.

Σωστά;

Όχι.

Όχι.

Οι ψυχικές ασθένειες αγγίζουν τους πάντες. Κάθε κοινότητα, κάθε άνθρωπο. Είτε εσύ είτε κάποιος που αγαπάς το έχει περάσει. Δεν είναι ότι ξύπνησα ένα πρωινό και ήμουν αυτός ο ήσυχος, ταπεινός παίκτης του ΝΒΑ, που κανένας δεν σκέφτηκε δεύτερη φορά και την επόμενη μέρα ξύπνησα και χτυπιόμουν στο λόμπι ενός ξενοδοχείου με κόμπλεξ για τον Θεό.

Ήταν ένα αργό, σταδιακό πράγμα που ξέφυγε από τον έλεγχο επειδή δεν ήξερα πώς να πάρω βοήθεια. Πάντα είχα αυτό το πράγμα μέσα μου, από την αρχή μπήκα σε αυτή την τρύπα όπου σκεφτόμουν 'γαμώτο, ποιος δημιούργησε τον Θεό;'

Δεν ήξερα όμως τι ήταν αυτό που βίωνα. Δεν ήξερα ότι είχε όνομα. Δεν ήξερα ότι υπήρχαν άνθρωποι που μπορούσαν να με βοηθήσουν.

Απλώς σκεφτόμουν ότι βρισκόμουν σε αυτό το καθαρτήριο για πάντα. Προσπαθούσα να δραπετεύσω και έτσι κατέληξα σε αυτό το σκοτεινό μέρος όπου σκεφτόμουν κάθε μέρα να αυτοκτονήσω.

Έτσι κατέληξα με ένα σχοινί γύρω από τον λαιμό μου και ήμουν στα αλήθεια έτοιμος να πεθάνω.

Όπως είπα - δε νομίζω ότι ήθελα να πεθάνω. Απλώς δεν άντεχα άλλο τον πόνο.

Αυτό που με έσωσε είναι ότι με συνέλαβαν, όσο περίεργο και αν ακούγεται αυτό. Με συνέλαβαν τέσσερις φορές σε πέντε μήνες. Είχα τρελαθεί. Οπότε ο δικαστής που επέβαλλε υποχρεωτική θεραπεία - 18 μήνες.

Θεραπεία, καρ...λη.

Στην αρχή σκέφτηκα ότι είμαι άχρηστος. Τι μπορεί να ξέρει μία λευκή ηλικιωμένη κυρία για αυτά που περνούσα; Πώς θα μου πει οτιδήποτε; Δε μπορεί να μου πει ΤΙΠΟΤΑ!

Λοιπόν... δε μου είπε.

Δεν είπε καμία λέξη για να πω την αλήθεια.

Χρειάστηκε όμως αν κάτσω σε αυτή την καρέκλα και να μιλήσω.

Ξέρεις κάτι; Αισθάνθηκα πολύ όμορφα. Κατέληξα να κάνω άλλους έξι μήνες θεραπεία, μόνος μου. Όχι επειδή έπρεπε, αλλά επειδή απλώς σκέφτηκα 'ξέρεις κάτι, αλήθεια τα πάω καλα!'

Με βοήθησε να δουλέψω κάποια πράγματα. Περισσότερο από όλα όμως με βοήθησε να αποδεχθώ το γεγονός ότι 'Β είσαι διαφορετικός και αυτό είναι εντάξει. Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος. Αυτές οι συνήθειες που πήρες από την λίγκα; Δεν χρειάζεται να μεταφραστούν στην κανονική ζωή'.

Ο στόχος δεν γίνεται να είναι η τελειότητα. Μπορεί απλώς να είναι η ηρεμία και η αποδοχή του εαυτού σου.

Ξέρω ότι ειδικά για τους αθλητές αυτά μπορεί να μοιάζουν βλακείες. Μπορεί να ακούγονται soft. Είμαστε προπονημένοι να σκεφτόμαστε έτσι. Είναι σαν να μας έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου. Ο λόγος που λέω την ιστορία μου όμως είναι επειδή ξέρω - ξέρω - ότι υπάρχουν παίκτες που χρειάζονται βοήθεια.

Και σε αυτούς τους παίκτες θα πω απλώς 'μην ανησυχείτε'.

Αλήθεια φίλε. Μην ανησυχείς. Πήγαινε και ζήτα βοήθεια. Βρες έναν θεραπευτή και κάτσε σε μία καρέκλα και μίλα του, αδελφέ.

Μην ανησυχείς τι θα πει ο καθένας. Μην ανησυχείς για το πώς θα αντιδράσουν οι φίλοι σου, ή τι θα πει ο κόσμος στα social media.

Αδελφέ... τα έχω ακούσει όλα.

'Φίλε άκουσες για τον Μπεν Γκόρντον; Ο τύπος τρελάθηκε'.

Ναι, καρ...λη. Ίσως και να τρελάθηκα.

Δεν είμαι όμως μονίμως τρελός. Είχα μία στιγμή. Πήρα βοήθεια τότε. Έμαθα τον εαυτό μου από εκείνη την στιγμή. Και ακόμα δουλεύω κάποια πράγματα. Έχω ακόμα τραύματα που χρειάστηκε να διαχειριστώ και είμαι έτοιμος να μιλήσω για αυτό στον κόσμο.

Για εμένα, αυτή ήταν η αρχή.

Ελπίζω αυτό να βοηθήσει κάποιον εκεί έξω. Αν έχεις περάσει τα ίδια, μην κάνεις ό,τι και εγώ. Βρες βοήθεια.

Επειδή δεν είσαι τρελός φίλε.

Δεν είσαι διαλυμένος.

Είσαι απλώς άνθρωπος, όπως όλοι μας".

AP Photo/John Raoux